It's not like I want to be here..

Met zijn oren diep in zijn lange manen begraven stapte de hengst door het witte landschap, onder het lopen rilde hij onophoudelijk, hij was door en door koud en vroeg zichzelf af wat hij hier eigenlijk deed. Het was niet zo dat hij niet aan kou gewend was maar sinds hij in DH was aangekomen had hij het grootste gedeelte van zijn tijd doorgebracht in de warmere plaatsen en was zijn vacht dunner geworden dan anders. Zijn warme adem maakte wolkjes in de ijzige lucht, zonder te weten waar naar toe zijn stappen hem leidde ging hij verder. In een poging zichzelf te verwarmen draafde hij aan, erop lettend dat zijn tempo niet te hoog werd omdat hij anders ging zweten en het alleen nog maar kouder zou krijgen trok hij zijn benen hoog op om de doorbloeding op gang te brengen. Zijn lichaam zelf had enkele methoden bedacht om zijn organen warm te houden, zo vernauwden de haarvaatjes van zijn vacht zich en zette hij zijn haren overeind zodat er lucht tussen kwam die verwarmd werd. Ondanks die maatregelen had de hengst het nog steeds koud, geërgerd zuchtte hij en schudde zijn grijze hoofd. Als er één ding was dat hij haatte dan waren het wel deze temperaturen. Een donkere blik in zijn bruine ogen gaf hem bijna het uiterlijk van een slecht paard, of in ieder geval toch neutraal. Alleen degene die hem goed kende zouden merken dat hij zich hier niet op zijn gemak voelde. Falcon wilde zichzelf voor zijn kop slaan omdat hij zo dom was geweest naar dit door god verlaten oord te gaan, de reden dat hij hier was kon hij zelf ook niet echt zeggen. Rust? Eenzaamheid? Een keer even géén kuddeleden om hem heen die hem nodig hadden? Van alles wel een beetje dacht hij. Met koude voeten stampte hij verder, normaal hield hij zijn pas lichtvoetig maar hier kon het hem niet schelen, in de buurt bevonden zich niet veel paarden die hem konden horen, en zowel dan moesten ze zelf maar uitzoeken wat ze wilde doen, erg vriendelijk zou hij nu niet zijn, daar was hij gewoon niet voor in de stemming. Even wierp hij een blik over zijn schouder en zag het lichte spoor dat hij had achtergelaten, hier en daar kruiste hij de hoefsporen van andere paarden, sommigen van pasgeleden anderen tot bijna een maand terug. Toen was hier de laatste sneeuw gevallen. De temperatuur was nu warmer dan dat hij in de winter was, maar boven het vriespunt kwam hij eigenlijk niet. Dat was ook de reden dat hier altijd sneeuw lag, zelf in hartje zomer.. De hengst zijn ogen speurden het gebied voor hem af, als er nog een ander dier was zou hij hem bijna een kilometer van te voren aan moeten zien komen, kleine hoogteverschillen in de sneeuw duidden aan waar zich rotsblokken bevonden, omgeven door een ijs en sneeuw laag zodat hij in eerste instantie dacht het gewoon een opgewaaide sneeuwbank was. Eigenlijk was dat het enige dat het landschap reliëf gaf en je in staat stelde afstanden te schatten.

[Open voor bekenden van FalletjePalletje.]
[Onbekend alleen met toestemming ^^)]

Rustig liep Mýsla over een kaal landschap. Hoe verder ze liep, hoe kouder het werd. In het begin van haar tocht was ze nog planten of bomen tegengekomen, maar nu zag ze er bijna geen meer. Het landschap werd heuvelachtiger en ging over in bergen. In de bergen was de wind sterk en lag er op de toppen eeuwige sneeuw. Het was een hele klim, maar uiteindelijk had ze de eerste toppen overwonnen. Zodra ze over alle toppen van de bergen heen was, kwam ze in een wit, kaal en koud landschap. Er lag sneeuw en ijs, nergens was het groene gras te zien. De lucht had een vreemde grijze tint, die aangaf dat hier nauwelijks zon zichtbaar was. De sneeuw zag er niet vers uit, paarden hoeven hadden het effect van een witte deken ontsierd; het leek een gedeukt oppervlak.
Haar vacht was overeind gaan staan om zo meer warme lucht vast te houden en ze brieste een keer waardoor ademwolkjes zichtbaar waren. De temperatuur moest hier niet hoog liggen. In dit gebied was ze nog nooit geweest sinds ze op Dream Horses was en ze besloot het te gaan verkennen. Wat er dan ook aan te verkennen viel. Op het eerste gezicht leek er niet veel interessants te zijn, maar schijn kon bedriegen. Haar hoeven zakten bij elke pas helemaal weg in de dikke sneeuwlaag waardoor haar benen snel koud werden. Haar staart had ze goed tegen zich aangedrukt, maar haar benen konden niet verwarmd worden; haar manen bedekten haar hals voor een groot deel en hielden dat warm. Mýsla liet haar ogen rondgaan en zag enkele hoefslagen. Kennelijk waren de meeste paarden toch warmbloedig genoeg om in de warme(re) gebieden te blijven. Desalniettemin had ze het niet koud. Het was weliswaar frisjes, maar ze had het niet koud. Haar oren stonden naar achteren gericht zodat daar geen wind in kon waaien. Het enige nadeel was dat ze hierdoor niet genoeg geluid op kon vangen. Na een tijdje ving haar reukorgaan een verse geur op. Het was een bekende geur. Deze geur was de eerste geur die ze had opgeslagen sinds ze hier was en ze duwde haar oren naar voren om zo beter te kunnen horen. Falcon was in de buurt en ze was nieuwsgierig naar hem. Het was alweer een tijdje geleden dat ze hem gesproken had en ze wist dat hij het druk had als orde lid van The Eagles. Hoe zou het met hem gaan? Was dit werk niet vermoeiend? Waarschijnlijk zou hij ook willen weten hoe het met haar ging. En ze had haar antwoord klaar. Het ging beter sinds ze hier was en ze had haar verleden beter kunnen verwerken. Er was zelfs al een paard, misschien zelfs twee paarden, die ze als een vriend kon beschouwen. Dat was wel iets waar ze behoefte aan had gehad. Ze versnelde haar pas en veranderde van koers. Een schelle hinnik ontsnapte uit haar keel zodat hij wist dat ze in de buurt was. De grote grijze hengst kon niet ver weg zijn.

Met het gevoel dat zijn hoeven eraf zouden vallen als hij nog verder zou gaan ging hij over in stap. De moeite om zijn oren warm te houden met zijn manen had hij opgegeven, dat werkte toch niet. Iedere pas die hij zette resulteerde in een rilling door zijn grijze lichaam. Onophoudelijk binnensmonds nijdig mompelend wist hij uiteindelijk een deel te bereiken waar alleen zijn hoeven nog verdwenen in de sneeuw en hij er niet meer tot halverwege zijn pezen inzakte. Opgelucht zuchtte hij en hief zijn hoofd op. Het was al even terug dat hij in het Noorden was geweest, in het Drakengebergte kon hij zich wel thuis voelen, tenslotte had hij bijna zijn hele eerste jaar daar gewoond. Nouja, niet hier natuurlijk, maar wel in een soortgelijk gebied. Hij was een herfstveulen, veel veulens die laat in het seizoen werden geboren overleefden het niet vanwege de barre temperaturen en de roofdieren die vaak wild van de honger waren en ieder ietwat zwakker dier aanvielen, ookal was het in een kudde. De hengst hield halt en keek om zich heen, zojuist had hij gedacht hoefslagen te hebben gehoord. Afwachtend spitste hij zijn oren en speurde de omgeving af, zijn wachten werd al vrij snel beloond. Een dansend stipje tekende zich aan de horizon af, toen het dichterbij kwam zag hij dat het een paard was -wat anders- en dat de vacht van het dier de kleur had van vloeibaar goud. Turend kneep Falcon zijn donkerbruine ogen samen en probeerde erachter te komen wie het was. Kende hij dit dier? Aan de manier van bewegen te zien was het een merrie, het duurde even voordat zijn bevroren hersenen doorhadden dat dit Mýsla was. Vanbinnen kreunde hij licht, hij hoopte dat ze niet kwam met vragen over de kudde. Niet dat hij geen antwoord zou geven, maar hij had even geen behoefte aan die vragen. De laatste tijd leek het wel alsof iemand hem als een natte theedoek had uitgewrongen, ieder greintje energie was uit hem geperst. Hij toverde een opgewekte glimlach tevoorschijn en wachtte totdat de merrie in gehoorsafstand was. 'Hee! Ik had niet verwacht jóú hier aan te treffen, dacht dat jij meer van de warmere gebieden was.' Als hij het zich goed kon herinneren van hun eerste gesprek had ze iets gezegd in de geest van dat ze uit een geboed kwam waar de temperatuur enkele graden hoger lag dan hier. En dat was in de heuvels geweest, één van de toch wel warmste plaatsen hier. De hengst was de kou even vergeten terwijl hij de goudkleurige merrie vriendelijk aankeek.

[Flutpost]

Terwijl de goudkleurige merrie verder stapte, dacht ze terug aan de laatste keer dat ze in een met sneeuw bedekt landschap was. Het was zo’n drie jaar geleden en het was het gebied waarin ze Maestoso had ontmoet. Beide waren paarden van de warme landen en beide waren per toeval in het koude winterse gebied terecht gekomen. Door de koude stonden ze naast elkaar te bibberen en het had er belachelijk uitgezien. Mýsla was onder de indruk geweest van de grote roodbruine hengst. Hij had een aparte kleur, nooit eerder had ze die kleur gezien. Het was de kleur van de rode avondzon en bruine chocolade tegelijk. Een kleur die ze niet kon beschrijven. Zijn ravenzwarte manen schitterden in het waterige winterzonnetje en zijn volle staart zwaaide heen en weer op het ritme van zijn stap. De hengst had een gespierd lichaam en was ondanks zijn brede bouw toch elegant. Zijn uiterlijk had haar nog niet veel gedaan; het was de blik in zijn ogen die haar had betoverd. En daarmee was ze meteen in de val gelopen. Hij was een onbekende hengst voor haar en ze wist niets van zijn verleden. Het verhaal dat hij haar verteld had, was een grote leugen. Mýsla’s ogen stonden dof en haar uitdrukking was bitter terwijl ze hier aan terug dacht, maar ze schudde haar hoofd om bij zichzelf te blijven. Hier was ze een nieuw leven begonnen en ze was niet van plan om de rest van haar leven in het verleden te blijven hangen. Ze had van haar fouten geleerd en zou ze niet opnieuw gaan maken. Bovendien had ze het verwerkt, dit hoofdstuk had ze afgesloten. Maar haar verleden uitbannen kon ze niet. Haar verleden was iets dat ze altijd met zich mee zou dragen.
Met een zwiep van haar staart zette ze meer kracht bij elke keer dat ze van de grond afzette en algauw versnelde ze. Het paard naar wie ze op zoek was, werd als snel zichtbaar en ze glimlachte terwijl ze naar hem toe liep. Haar houding was rustig, vriendelijk en nonchalant. Haar intelligente ogen fonkelden en straalden de gebruikelijke trots en dominantie uit. Ook al wist ze heel goed dat de hengst in rang hoger stond dan haar, zou ze haar dominantie ook voor hem niet verbergen. Ze boog haar hals een beetje voordat ze sprak. ‘Falcon, het is alweer een tijdje geleden dat ik je heb gezien.’ haar stem was rustig en warm, wat aan een kant een beetje vreemd was, gezien de temperatuur. Ze grijnsde bij het horen van zijn woorden en keek hem aan. ‘Deze gebieden van Dream Horses heb ik nog niet gezien, en de tijd was aangebroken om ze te ontdekken.’ Ze liet haar blik over de grijze hengst glijden en ze vond dat hij er vermoeid en verkleumd uitzag. Het was duidelijk dat hij deze temperatuur niet gewend was en het was voor haar een raadsel waarom zij er tegen kon. Had ze misschien een nieuw verdedigings- en isolatiesysteem opgebouwd? ’Je taak in de kudde vermoeid je.’ het was geen vraag, eerder een bevestiging en ze keek hem aan met een glimlach. Ze wist dat hij zijn taak met plezier vervulde, maar wilde dat hij wist dat hij zijn ‘zorgen’ met haar zou kunnen delen als hij daar behoefte aan had. Falcon was een vriend voor haar en ze wilde dat hij wist dat ze er voor hem zou zijn als hij dat graag wilde.

[Record post volgens mij
Vraag me niet waar de inspiratie vandaan kwam xd.]

[Meer lukte even niet -fl-]

Met een vriendelijke glimlach keek hij de merrie aan, haar trots was totaal anders dan de eerste keer dat hij haar ontmoet had, toen was het een manier van zelfverdediging geweest. Een mechanisme om andere buiten te houden en zichzelf in een cocon te beschermen van gevoelens. Hij had het herkend omdat hij zelf ook zo geweest was, nu stond zijn blik echter open en keek hij met frisse zin de wereld in, iets wat bij Mýsla zo te zien ookw eer het geval was. Toen ze had besloten zich bij de kudde te voegen was het voor hem een soort opluchting geweest, zonder dat hij het wist had de grijze hengst zich zorgen gemaakt om haar. Toen, op die dag in de heuvels, had ze een snaar geraakt in zijn binnenste die héél lang niet meer bewogen had. Daarna was het een hectische periode geweest, hij had een oude hengst ontmoet die op een wereldreis was, hoewel hij niet meer wist hoe ze aan het praten waren geraakt, de dingen die hij gehoord had schokten hem meer dan enig ander dat hij de laatste drie jaar van zijn leven had meegemaakt. Er was een mogelijkheid dat Saistra, zijn zusje, nog in leven was. De kudde was er niet meer, ook dat was een nieuwtje, hoewel niet totaal onverwacht. Toen hij hen verliet ging het al niet goed meer, eigenlijk al sinds Charan, de oude leider, dood was begon het in te storten. En dat was zijn fout... Die gedachte kreeg hij maar niet uit zijn hoofd, in zekere zin was het ook zijn schuld geweest, als jaarling had hij noodgedwongen moeten vechten tegen de leidende hengst, en hij had hem, zij het nipt, verslagen. Hoewel zijn moeder en enkele van de jongere hengsten de kudde overeind hadden proberen te houden werkte het niet. Het eerste jaar verliep nog boven verwachting, er werden veulens geboren en ze kwamen de winter door zonder het verlies van kudde genoten. 'Ontdekken is altijd een goede bezigheid geweest.' Antwoordde hij instemmend, zelf ging hij ook graag op zoek naar nieuwe plaatsen, je wist nooit wanneer je er voordeel van had. Toen de merrie een conclusie trok over zijn vermoeidheid schudde hij zijn hoofd. 'Het is niet alleen de kudde, ook mijn eigen leven heeft de laatste tijd niet echt in erg rustig vaarwater gelegen. Enkele dingen over vroeger zijn aan het licht gekomen, dingen die ik niet voor mogelijk had gehouden.' Bij de laatste woorden werd zijn stem zachter en draaide hij zijn hoofd weg van de merrie voor hem. Hij had het er moeilijk mee maar met alles wat op het moment gebeurde kon hij zich niet even rustig terugtrekken om overal over na te denken. Hoe graag hij het ook wilde. De hengst slikte een keer en keek Mýsla weer aan. 'Het is gewoon... niet makkelijk.' Besloot hij schouderophalend. Hoe dicht dat in de buurt van de waarheid kwam zei hij niet, maar ergens wist hij dat Mýsla het wel zou begrijpen. Daar was ze intelligent genoeg voor.

Terwijl ze op een reactie van de hengst wachtte, bekeek ze hem aandachtig. Ze meende dat hij wat smaller was dan eerst en zijn vacht glansde wat minder. Of kwam het van de lichtinval? Ze brieste even en schuurde met haar hoofd langs haar voorbeen. De grijze hengst sprak en ze knikte bij het horen van zijn woorden. Ontdekken was goed, je kon zo letterlijk je grenzen verleggen en het was altijd leuk om eens wat nieuws te zien. Ze glimlachte en herinnerde zich de warme zomerse velden in het gebied waar ze vandaan kwam. De zon scheen er bijna altijd en de temperatuur zat er nooit onder de vijfentwintig graden. Wat dat betrof, miste ze haar oude leven wel. Maar voor de rest wilde ze er niets meer mee te maken hebben. Misschien zou ze later, als ze alles had verwerkt en ze het psychisch aan kon, haar oude gebied opzoeken. Zodat ze dat hoofdstuk definitief kon afsluiten. Maar voordat het zover zou zijn, zou ze hier een nieuw leven opbouwen. En wie weet was er iemand bij wie ze zich veilig kon voelen. Haar blik gleed weer naar de hengst en ze meende iets te zien in zijn ogen toen hij verder sprak. Ze wist dat hij een heel verleden had, maar wat zich er precies had afgespeeld wist ze niet. Dat wist hij ook niet van haar. Ze keek de hengst recht aan en kwam er langzaam achter wat ze in zijn ogen zag. Het was voor een deel verdriet en pijn en ze knikte meelevend. Het gevoel dat hij nu had, kende ze zelf ook heel goed en ze wist dat het je van binnen uit sloopte. ‘Sommige dingen zijn niet makkelijk en zullen dat ook niet worden.. Er kunnen slechts dingen gebeuren die het makkelijker kunnen maken om erover na te denken, er over te spreken en het te verwerken.’ Ze sprak zacht en ze wist dat de hengst haar woorden zou begrijpen. Bij haar had het een tijd geduurd, maar nu ze weer wist wat vrienden waren, kwam ze er gemakkelijker door heen. De dagen hadden weer meer kleur en de pijn die ze van binnen voelde, stak niet meer zo. Ze strekte haar hals uit en blies even meelevend in zijn manen, daarna hief ze haar hoofd weer op en keek ze hem aan.

Weifelend keek hij naar de goudkleurige merrie die voor zijn neus stond, zijn ogen gesloten. Aan de ene kant wilde hij alles er nu uitgooien, hoezeer het hem speet dat hij zijn kudde in de steek had gelaten en dat hij zichzelf haatte omdat hij Saistra daar had laten blijven. Hij had haar moeten meenemen, de rest van de kudde kon hem niet zoveel schelen, die waren totaal gericht op alleen overleven. Maar in Saistra's ogen had hij wat gezien, hetzelfde als dat hij had. Levenslust. Daarin was hun moeder al anders geweest, zij stamde af van de meest zuivere Mustangs, terwijl Falcon, haar eerstgeboren zoon, een halve arabier was. Hoewel Sai wel een pure mustang was had ze op de een of andere manier meer energie gehad, meer willen weten dan haar werd verteld. De grijze hengst zijn blik bleef hangen bij de ogen van Mýsla, hij hoorde haar woorden met een pijnlijke steek in zijn keel aan en knikte toen ze was uitgesproken. Het klopte precies, de dingen zouden niet makkelijker worden, hoelang het ook duurde, maar vrienden konden je wel helpen bepaalde dingen te verwerken en je leven weer op te pakken. Ondanks dat hij wel verder was gegaan met zijn leven had er altijd een soort sluier tussen hem en de rest gezeten. Zelfs nu nog, drie jaar later, leek het alsof hij niet helemaal leefde. Precies wetend waar dat door kwam had hij zijn gevoelens uitgeschakeld die er direct mee in verband stonden. Een vage, ietwat verdrietige glimlach lag om zijn mond toen hij haar adem voelde in zijn manen. Bedankt... was het enige wat hij zei. Je weet niet hoeveel dat voor me betekend. Langzaam draaide hij zijn oren weer naar voren en strekte op zijn beurt zijn hals om kort met zijn neus de kaak van de merrie aan te raken als teken van genegenheid.

Ze glimlachte naar de hengst en wendde haar blik daarna weer af. Een briesje tilde haar manen op waardoor de koude aan haar vacht kwam die normaal door haar lange manen werd bedekt. Ze schudde haar lijf, weetjewel, en zorgde ervoor dat haar manen en staart haar lichaam weer bedekten. Eigenlijk had ze het helemaal niet zo op deze koude, maar af en toe kon het geen kwaad. Een zachte zucht ontsnapte uit haar neusgaten. Haar gedachten gingen langzaam terug naar de warme, zomerse gebieden. De gebieden waar de zon altijd scheen en waar de temperatuur altijd hoog was. Deze gedachten brachten niet altijd pijn. Vaak, maar niet altijd. Dit keer herinnerde ze zich de leuke, mooie momenten uit die tijd weer. Hoeveel ze het daar naar haar zin had gehad; hoeveel haar familie voor haar betekende. Andere paarden stonden onder haar, want hoewel ze geen alfa of bèta was, wist ze bij alle paarden uit haar vroegere kudde respect af te dwingen. Zij bogen voor haar. Dit deed ze niet altijd bewust, het gebeurde gewoon. Haar trots en dominantie waren groot en hierdoor kwam ze ook wel eens in de problemen, maar ze had het leuk gevonden. Niet zozeer omdat haar ego hier door groeide, maar het gevoel dat anderen haar respecteerden, haar met respect behandelden, tegen haar opkeken, was toch een gevoel dat ze sindsdien niet meer gehad had. Falcon’s stem schudde haar wakker en ze knipperde een keer met haar ogen. Daarna gleed haar blik weer naar de hengst en ze knikte een keer. Ze was enigszins verbaasd toen ze zijn aanraking waarnam en ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze hem met een licht vragende blik aankeek. Ze vroeg niet om de betekenis of reden van zijn aanraking, ze vroeg naar de reden van zijn pijn en verdriet. Want misschien was het zijn bedoeling om het voor een deel te verbergen; voor haar was het overduidelijk dat hij eronder leed.

Met pijn in zijn ogen keek hij een andere kant op, de last die hij al sinds zijn eerste levensjaar met zich droeg leek op momenten als deze extra zwaar te worden. Bijna.. tastbaar. Het lag niet in zijn aard om andere lastig te vallen met zijn problemen, zelf niet Mýsla, ook al was ze dan een goede vriendin voor hem geworden, hij kon het gewoon niet. De kleine beetjes die hij aan andere had verteld waren lang niet genoeg geweest om zijn hart te kunnen luchten. Zelfs al had hij gewild, dan dacht hij nog niet dat anderen veel van zijn verhaal zouden begrijpen. Dat deed hij zelf niet eens. 'Het is.. moeilijk om erover te praten. Dingen die gebeurd zijn nemen geen keer, zoals je zelf al terecht opmerkte, maar toch.. Ik had gehoopt achter meer dingen te zijn gekomen tegen deze tijd. Misschien is het dom van me, aan de ene kant hoop ik dat ik het nooit zal weten en aan de andere kant kan ik niet wachten op nieuws...' Hij blies zijn adem langzaam uit en keek Mýsla weer aan. 'Saistra..' Zei hij met verstikte stem. 'Mijn zusje. Ik had haar nooit achter mogen laten, koste wat het kost, ze had mee moeten komen. Toen ik vertrok was onze moeder al dood en begon de kudde af te brokkelen, Sai is een volle mustang, maar met meer levenskracht dan ik ooit heb gezien bij ieder ander in de kudde. Ze was.. speciaal..' Besloot hij zachtjes. 'Zij was de enige schakel die me verbond aan de kudde, het enige waarvoor ik zolang daar ben gebleven.' Het was waar, als Saista er niet was geweest had hij de kudde allang verlaten, maar de band die hij met haar had gehad kon niet verbroken worden. Zelfs nu, niet wetend waar ze was en levend met de grootste angst dat ze dood was vertelde iets vanbinnen dat ze nog leefde. Anders had hij het gevoeld. De blik in zijn ogen was zachter geworden, maar ook met een vastberaden ondertoon. Opgeven deed hij niet, net zomin als hopen dat hij haar ooit nog eens terug zou zien.

De gouden merrie wist dat de hengst het er moeilijk mee had. Ze wist ook dat ze heel wat van hem vroeg door hem dit te vragen. Het zou zijn keuze zijn of hij wilde antwoorden of niet, daartoe zou ze hem zeker niet dwingen. Zulke dingen moest je niet forceren, de tijd moest rijp zijn. Anders werd de pijn des te erger. Ze was zelf van binnen kapot gemaakt; het was alsof de puzzel van het leven bij haar los was gemaakt en door elkaar was geschud. De stukjes was ze onderweg verloren. Langzaam vond ze stukjes terug en werd de puzzel weer gemaakt, maar het duurde lang, want ieder stukje dat was kwijtgeraakt, was goed verstopt. Ze had de deur naar de buitenwereld lang stevig dicht gehouden; het slot vergrendeld. Maar langzaam aan durfde ze het aan om de sloten er vanaf te halen. De deur stond af en toe zelfs op een kier en zo waren de eerste stukjes naar binnen gewaaid. Ze zuchtte diep en keek de hengst recht aan. In haar donkerbruine ogen was haar pijnlijke verleden te zien en ze wendde haar blik weer af. Ze wilde niet dat hij alles te weten kwam. Het was niet zo dat ze hem niet vertrouwde, maar meer uit zelfbescherming. Want zodra ze erover sprak, merkte ze zelf dat ze dan ontzettend veel moeite moest doen om zichzelf bij elkaar te houden. Haar puzzel begon dan steeds verder uit elkaar te vallen. Rocco had gezegd dat het hielp om erover te praten, en ze moest toegeven dat wanneer ze erover had gesproken en haar puzzel uit elkaar was gevallen, ze de stukjes wel makkelijker bijeen kon rapen en de puzzel sneller in elkaar kon zetten. Maar ookal wist ze dat het zou opluchten, ze kon het niet opbrengen om Falcon alles te vertellen. Niet nu.
De hengst begon te praten en ze knikte begrijpend bij het horen van zijn woorden. Sommige dingen kon je gewoon niet vertellen. Ze wist dat ze mettertijd meer over zijn verleden te weten zou komen. Ze kon zien dat de hengst enorm veel liefde voelde voor zijn zusje en ze draaide haar hoofd van hem weg. De band die hij had met zijn zusje was sterk, heel erg sterk. En omdat het zo overduidelijk was, deed het haar veel pijn. Zijzelf had nooit een goede band gehad met haar familie. Waardoor dat kwam wist zelf ook niet. Misschien vanwege haar eigen koppigheid, maar haar familie was er nooit voor haar geweest als ze hen nodig had. Voor zover ze wist had ze nog een oudere broer, maar hem had ze nooit gekend. De geruchten gingen dat hij was overgestapt naar de slechte kant, iets wat ze niet goed kon begrijpen. De kudde waar zij vandaan kwam was goed, soms zelfs té goed. Ze brieste en haar blik gleed weer langzaam naar de grote grijze hengst.
’Zolang je in haar blijft geloven, je vertrouwen niet opgeeft, zal de waarheid je ooit toespreken.’ De goudkleurige merrie sprak zacht, haar keel was dichtgeknepen door emotie. Ze haalde een keer diep adem en vervolgde. ’Het is moeilijk en frustrerend, maar ooit zal je lange wachten beloond worden.’ een trieste glimlach gleed over haar gezicht en ze keek de hengst recht aan. Wat ze gezegd had, meende ze en ze wist dat het ook zo zou zijn. Ze sprak niet uit ervaring, maar iets zei haar dat ze dit moest zeggen, omdat dit waar zou zijn. Het was vreemd, maar ze geloofde haar eigen woorden wel. Zwijgend wendde ze haar blik weer af en staarde ze de verte in. Wie weet wat de toekomst zou brengen.


MIJN NIEUWE RECORD. 609 WOORDEN.
Vraag me niet waar de inspiratie vandaan kwam. Wnat dat weet ik niet

Verwoed schudde Falcon zijn hoofd, de half lange zwarte manen vielen ongeordend terug op zijn hals. Een rilling trok onverwachts door hem heen, sinds Mýsla hier was had hij nauwelijks aan de kou gedacht en even was hij dan ook verbaasd de sneeuw te zien. Geërgerd zwiepte hij met zijn staart en keek de andere kant op. Waarom had hij zojuist dat er allemaal uitgegooid? Wat bereikte hij ermee? Welk nut had het? Het had geen nut, hij bereikte er niks mee en ook wist hij niet waarom hij het aan de goudkleurige merrie had verteld. Omdat hij haar wilde vertrouwen? Haar de stukjes van zijn puzzel wilde geven, bij haar in bescherming om ze niet meer kwijt te raken? Zoiets zou het wel geweest zijn dacht hij vaag. Zijn gedachten voerden hem terug naar die eerste ontmoeting, daar boven op de glooiende heuvels. Toen had hij enorm veel pijn bij haar gezien, hij had het gevoeld. Alsof ze het letterlijk uitstraalde, die snaar die zolang niet had bewogen was geraakt en het was sinds toen dat hij zich weer zichzelf begon te voelen. Weer meer Falcon dan hij in drie jaar tijd was geweest. En sinds toen waren ook de meest moeilijke weken aangebroken die hij in DH had meegemaakt, dingen over zijn kudde waren boven komen drijven. Verhalen waren verteld, geruchten gingen rond. Maar dat was nog niet het ergste geweest, nee.. Dat waren de momenten dat hij het allemaal niet meer wist, dat het leek of hij níks meer wist. Falcon werd ruw teruggetrokken naar het heden, de woorden van Mýsla stroomden zijn oren binnen. Hij dacht na voordat hij antwoord gaf, gekalmeerd door het feit dat zij hem begreep, tot op een zekere hoogte dan. Ik weet niet of de waarheid ooit zal komen, ik hoop van niet. Dan zal ik ook niet te horen krijgen dat ze dood is. Zei hij bruusk. Hij keek Mýsla aan, een harde trek om zijn mond en met pijn in zijn ogen. Toen de woorden eruit waren wensde hij al dat hij ze had kunnen inslikken. Sorry, zo bedoelde ik het niet. Zijn stem was zacht geworden, nauwelijks verstaanbaar boven het fluiten van de wind. Maar ergens meende ik het wel, stel nou dat ze dood is? Dan heb ik al die jaren voor niks gehoopt en onzekerheid gevoeld. Verloren tijd. Voegde hij met een bittere ondertoon eraan toe. Zijn ogen stonden ondanks de emotie in zijn woorden rustig toen hij zijn blik weer op Mýsla richtte.

Mýsla begreep de harde woorden van de grijze hengst. Het was logisch, zo zou zij er misschien ook over denken. Af en toe was het veel makkelijker om de waarheid niet onder ogen te komen. Maar ergens zou je dan altijd blijven verlangen naar de waarheid. Bedenken hoe het leven zou zijn als je de waarheid wel wist. Hoe zou het zijn gegaan als..? Maar dat zouden slechts fantasieën zijn. Ze merkte de bittere ondertoon op toen de hengst opnieuw sprak. Haar blik was niet op de hengst gericht en ze knikte afwezig. ’Wat? Nee!’ riep ze uit toen ze zich realiseerde wat de hengst had gezegd. Hij moest niet denken dat hij voor niets had gehoopt. Hopen deed je nooit voor niets. En tijd was niet zomaar verloren. Wat zij had gedaan, dat was wel voor niets. Dat was inderdaad verloren tijd. Haar ogen schoten naar de hengst en ze keek hem recht aan. In haar ogen was een felle en demonstrerende blik te zien. ’Je mag niet zomaar opgeven. Je mag niet denken dat je hopen voor niets is geweest. Zolang je nog van haar houdt, zolang ze diep van binnen nog bij je is, zal nooit iets voor niets zijn geweest.’ Ze keek hem aan en zwiepte met haar staart. Wat dacht hij wel niet? De waarheid kon hard zijn, dat wist iedereen, maar wat was béter? Voor altijd rondlopen met een schuldgevoel, of komen te weten wat er echt gebeurd was en dit op een gepaste manier af te kunnen sluiten? De goudkleurige merrie schudde haar manen en brieste een keer. ’Wat denk je er mee op te schieten als je de waarheid ontloopt? Denk je dat je leven dan gemakkelijker zal worden?’ beet ze de hengst toe. Haar toon was licht uitdagend; ze wilde niet dat hij zijn zusje zou opgeven. Ze wist goed dat ze nu misschien een beetje aanvallend was, maar ze hoopte dat ze hem zo goed duidelijk kon maken dat hij fout zat met zijn ideeën.

Verbaasd en een tikkeltje ongerust over deze nieuwe -harde- kant van Mýsla hief hij zijn hoofd op. 'Maar!' sputterde hij tegen, verder dan dat kwam hij niet, de goudkleurige merrie sprak weer, daagde hem uit ertegenin te gaan of zich zonder verzet over te geven. Dat laatste zou hij nooit doen. Falcon richtte zich op, zijn oren pissig naar achteren gedraaid, wat had ze voor recht hem zo de les te lezen. Ze kende hem nauwelijks. Nu zag hij dat het een vergissing was geweest het te vertellen, hij had zich mee laten slepen door zijn gevoelens en dat kon niet. 'En waarom zou ik niet opgeven? Omdat ze heel héél misschien nog ergens rondloopt, een continent hier vandaan en vast geen enkele gedachte meer aan mij verspild!? En nee, dat doet ze niet. Geloof me als ik zeg dat ze dat niet doet, Sai heeft nóóit geweten waarvoor ik weg ben gegaan, níémand weet dat. Haar laatste herinnering aan mij is er een dat ik vecht met mijn vader. Toén was ik niet zo goed en lief als ik nu ben! Het kon me helemaal geen ene flikker schelen of iemand zou sterven door mij.' Met opengesperde neusgaten keek hij de merrie voor hem aan. Woede stroomde als gif door hem heen, het was lang geleden dat hij zo boos was geweest en ergens deed het hem goed, hij voelde zich minder neerslachtig dan de laatste tijd. Zijn vermoeidheid was hij compleet vergeten, net zoals dat hij niet uit zijn slof behoorde te schieten tegen een lid van de kudde. Het kon hem op het moment even niet schelen, Amiya zou hem hiervoor niet uit de Orde schoppen en mocht ze dat wel doen dan ging hij hier weg. Falcon had zich in zijn volle lengte opgericht en torende boven Mýsla uit, met samengeknepen ogen keek hij op haar neer, hij wist dat hij te ver was gegaan. Het enige dat ze had geprobeerd was hem om te praten, toen hij de gedachte uit had gesproken meende hij het niet, maar nu wel. De stilte tussen die tussen hun in hing leek te knetteren van hun energie. 'En even voor de duidelijkheid, ik ontloop de waarheid niet.' Hij sprak de laatste zin nadrukkelijk uit. 'Er is geen waarheid om te ontlopen, want niemand weet wat waar is of niet. Geruchten gaan de ronde, over dat ze leeft en over dat ze dood is. Wat ik moet geloven weet ik niet, dus ik geloof niks meer. Vanaf nu ga ik mijn eigen weg, zonder dat ik Sa... mijn zusje nog probeer te vinden!' Hij schreeuwde de laatste woorden praktisch maar had er geen erg in. Met opeengeklemde kaken draaide hij zich half om. Hij wist niet of hij nu moest weglopen of niet. Zojuist had hij tegen de enige geschreeuwd die nog enigzins met hem praatte buiten zaken die met de kudde te maken hadden om. Ongekende boosheid en verwarring spoelden over hem heen. Wat kon het hem schelen? Niks, helemaal niks! 'Hrrg..!' was het enige dat hij nog zei voordat hij wegstampte. Elke pas bijgezet door een harde dreun op de grond. Maar nog voordat hij tien meter van Mýsla vandaan was stopte hij weer.

Mýsla keek Falcon even scheef aan en flapperde met haar oren. Ze grijnsde flauwtjes toen ze zag dat Falcon zich druk begon te maken. Wat een zeikerd was het ook. Net een echt mietje. Misschien was hij dat ook wel. Waarom zou ie anders nooit ’n vriendin ofzo gehad hebben? Hij was gewoon hartstikke homo. Ze brieste een keer en barstte in lachen uit. Hoe zou de rest van DH dat vinden? Falcon, de grote grijze hengst, een van de ordeleden van The Eagles.. is HOMO. Whaaahaa, ze viel bijna om van het lachen. Wat een idee. De goudstaaf gaapte de zilveren ring aan en knipperde een paar keer met haar ogen toen een waterval woorden over haar heen werd gespoeld. Zijn neusgaten waren enorm wijd opengesperd en ze dacht dat het zou echoën als ze erin zou roepen. Om het te proberen, riep ze een keer. ”KIEKEBOE!” Er klonk een paar keer “Boe,oe,oe,oe” na en Goudstaaf rolde over de grond van het lachen. Jeminee, dit homopaard was nog grappig functionerend ook. Hij kon wel clown zijn. Al gauw bleek dat die zilveren zak er niet zo blij mee was en hij werd in een keer tien keer zo groot als zij. Als een paddo staarde ze hem aan en ze kwijlde bijna; haar mond hing open van verbazing. ’Woooooooow.. Jij bent.. GROOT!!’ ze glimlachte schaapachtig en knikte een keer. Hij liep weg en ze staarde hem na. Dat was ook niet echt beleefd. ’Ej, gozer.. Ik wil niet veel zeggen hè, maar je gedraagt je ON-GE-LOOF-LIJK GAY op deze manier.. Je ziet er trouwens ook best wel homoachtig uit, weetje.. Vertel ‘ns. Hoe lang weet je al dat je niet op merries valt?’ ze keek de hengst nieuwsgierig aan en was gefascineerd. Nog nooit eerder had ze een homo paard gezien en ze wist zeker dat dit er een was. Hij kwam hier niet meer onderuit. Struikelend liep ze hem achterna en porde ze hem tegen zijn schouder. ’Ach, whatever. Take it easy.. Hier, neem ’n jointje.’ Ze raapte een tak van de grond met haar mond en stak hem die toe. Van een jointje werd je altijd wel rustig. Wat een problemen had die gast zeg. ’Ach, weetje kerel. Met dat zussie van je.. Het verleden moet je achter je laten. Hakuna Matata!’ En daarmee beëindigde ze haar betoog. Ze nam nog een trek van haar joint en viel daarna knock out op de grond.

---

de droogheid heerst enorm.. ik post nog wel 'n keer fatsoenlijk. xd

Geiriteerd keek hij om toen Mýsla in lachen uitbarste. Wat had ze nou weer voor een rare bui? Het was ook telkens hetzelfde liedje met die merrie, nergens kon hij van opaan. Ergens had hij alweer spijt dat hij zo tekeer was gegaan, zij kon er ook niks aan doen dat alles in een keer op hem af leek te komen. Maar het had hem wel opgelucht, alles wat hij binnen had gehouden was er nu uit gekomen. Zijn angst dat Saistra inderdaad niet meer aan hem dacht was enorm groot. Falcon hief met samengeknepen ogen zijn hoofd op toen Mýsla plotseling raar begon te doen. Wat kreeg hij nou weer op zijn bord? Noemde ze hem nou net een... een homo? Zijn boosheid zakte net zo snel weg als dat hij opgekomen was, verbaasd staarde hij naar Mýsla. Wat had ze? Had ze iets verkeerds gegeten ofzo? 'Eh, Mýs? Gaat alles goed?' Vroeg hij zwakjes, hij besefte niet helemaal wat er nu gebeurde. Hij wilde net een stap naar haar toe doen ze naar hem toe kwam. 'Ik. Wat?' Zei hij verward. Hij moest zijn best doen niet in lachen uit te barsten. Hier kon hij met zijn pet niet bij. Falcon voelde haar tegen zijn schouder porren en lichtelijk bezorgd keek hij de goudkleurige merrie recht aan, of voor zover recht lukte met hoe erg ze stond te zwaaien. Hij keek nerveus om zich heen of hij soms een ander paard zag dat hem kon helpen. 'Ga anders even li...' Nog voordat hij uit was gesproken had ze hem een tak toegestoken en brabbelde iets onverstaanbaars waarna ze -zo te zien bewusteloos- op de grond zakte. 'Uhh..' Hij wist niet wat hij nu moest doen, straks kwam ze niet meer bij. Hij voelde paniek bij hem opkomen maar onderdrukte die, daar was nu geen tijd voor. De hengst keek vlug om zich heen, niet om te zien of iemand hem kon helpen maar juist of iemand die gênante vertoning had gezien. 'Mýs? Leef je nog? Hallo? MÝSLA!' Hij porde met zijn hoef tegen haar aan om te zien of ze reactie gaf. Toen ze bleef liggen zuchtte hij verslagen. 'Tuurlijk, negeer me maar weer.' Hij deed een paar stappen achteruit rilde door de kou. Even was hij volkomen vergeten dat hij op de sneeuwvlakten was, maar nu de adrenaline wegebde kwam de kou in alle hevigheid terug. Zo te zien had Mýsla weinig last van de kou. 'Ik laat je achter hoor, als je nu niet normaal gaat doen!' Zei hij waarschuwend tegen het onbewegelijke lijf van de merrie. 'Kom op nou Mýs! Het is nu niet leuk meer.' Zijn stem was lacherig, alsof ze zo op kon springen en hem uit ging lachen. Ergens zag hij het haar nog doen ook. Zijn ogen waren gefixeerd op Mýsla's lichaam, niet wetend wat te moeten doen stond hij daar maar een beetje.

--------
EDIT: Deze post mag als onderbreking worden gezien. Net als de post boven deze ^^)
Dit was even een lollige onderbreking õ^õ

Met een strijdlustige blik keek Mýsla de grijze hengst aan. Ze daagde hem zwijgend uit en zwiepte een keer met haar staart. Wat een idioot. Van hem had ze toch verwacht dat hij beter wist. Zijn intelligentie was groot genoeg, althans, dat dacht ze. Hij stelde haar teleur. Haar oren draaiden zich naar achteren en in haar donkere intelligente ogen verscheen een kille blik. Haar houding werd strak en afstandelijk. En haar neusgaten sperden zich open terwijl ze moeite deed om zich in te houden. Ze dacht dat hij het wel zou begrijpen, maar kennelijk was hij net zoals alle anderen. Hij dacht erg bekrompen en zwart wit. Begreep hij niet dat er meer was? Meer dan alleen waarheid en leugens? Ze snoof een keer en stampte hard met haar hoef op de grond. Woede begon op te borrelen en haar houding uitte kille haat. Enerzijds was ze boos omdat hij zo koppig en oppervlakkig deed. Zijn zusje zou hem heus begrijpen, als hij zichzelf de kans gaf om te vergeven en de tijd te nemen om het uit te leggen. Eens moest hij de waarheid onder ogen komen. Dan zou vluchten niet meer lukken. Want dat was wat hij deed, al beweerde hij van niet. Hij ontliep de waarheid. Anderzijds was ze beledigd dat hij zo uitviel tegen haar. Ze drukte hem alleen met zijn neus op de feiten. Misschien zou een waarheid niet bestaan, maar wie had daar bewijs voor? Geloven kwam erg dicht bij de waarheid, maar was de waarheid niet de overeenkomst van opvattingen en denkbeeldige voorstellingen? Ze staarde de hengst woedend aan en brieste een keer. Ze schopte sneeuw naar hem toe en schudde haar hoofd. De grijze hengst spuwde de laatste woorden uit en liep weg. En dat liet de emmer over lopen. Er was geen andere manier om duidelijker te maken dat je laf was en je eigen gevoel tegensprak. Weglopen vond ze een van de lafste dingen die je kon doen. ’Je stelt me teleur. Ik had gedacht dat jij meer intelligentie in je hoofd had zitten. Maar kennelijk zijn jouw cellen net zo bekrompen en eenzaam als die van bijna alle anderen.’ Mýsla’s stem was ijs en ijskoud. Deze toon veroorzaakte vaak rillingen bij andere paarden. Haar ondertoon vlamde van woede. Toen de hengst uiteindelijk halt hield, kneep ze haar ogen samen en sloeg ze met haar staart. ’Je spreekt je eigen woorden tegen, Falcon.’ Ze sprak zijn naam zo mogelijk nog killer en met nog meer minachting uit. ’Je zegt dat je de waarheid niet ontloopt, maar wat doe je nu? Je woorden zijn hard, maar de pijn en het verdriet is duidelijk zichtbaar.’ Ze sprak nog steeds met een koude stem en haar woede was ook nog niet gezakt. Hoe lang zou hij het kunnen volhouden? Dit was ook weer een teken van onmacht. Althans, dat vond zij. Haar spieren waren gespannen en ze bleef zwijgend stilstaan. Het feit dat hij zich zo druk maakte bevestigde dat hij nog steeds om zijn zusje gaf. Al riep hij nu uit van niet. Ze wist dat het een uitbarsting was, en dat hij het niet allemaal echt zou menen. Maar toch verdween de kilte en woede in haar houding niet.

Zwaar ademend en met opengesperde neusgaten stond hij daar maar. Zijn ogen gericht op de sneeuw voor zijn voeten zonder dat hij het echt zag. Hij trilde van woede en leek zich niet meer bewust te zijn van Mýsla die achter hem stond. 'Mijn cellen bekrompen? Wat dacht je van die van jou dan? Was jij niet degene die het niet meer wist, degene die zo gesloten was dat niemand meer bij je kon komen? Ik dacht dat jij, júist jij het zou begrijpen.' Zei Falcon met opeengeklemde kaken, de woede droop van zijn stem. 'Maar blijkbaar had ook ík het fout. Want je zult me nooit begrijpen, dat kan je simpelweg niet.' Sarcasme en voerde de boventoon in zijn woorden, hij wist dat hij Mýsla zou kwetsen en of hij het meende? Op dit moment wel, verblind door woede en -ook al wilde hij het zelf niet toegeven- verdriet kon hij zichzelf niet meer beheersen. Het leek alsof het deel in hem die niet meer geloofde dat Saistra nog leefde de overhand had gekregen, wat rationeel of irrationeel was zag hij niet meer. Hij zag alleen nog maar het feit dat hij zijn zusje drie jaar lang niet meer had gezien of gehoord en wat dat betekende. Met een kille blik in zijn ogen draaide hij zich om zodat hij weer tegenover Mýsla stond.
'Je spreekt je eigen woorden tegen Falcon. Je zegt dat je de waarheid niet ontloopt, maar wat doe je nu? Je woorden zijn hard, maar de pijn en het verdriet is duidelijk zichtbaar.' Haar stem was kouder dan de sneeuw waar ze in stonden en zwijgend keek Falcon haar aan. 'Weet je wat jij eens moet doen? Probeer je eens in te leven in anderen. De wereld bestaat niet uit rozengeur en manenschijn, en ondanks dat je dat aan den lijve hebt ondervonden geloof je er nog steeds in? Het komt niet meer goed, dat is gewoon een feit.'Zei hij langzaam en met onderdrukte razernij. Als ze zo door bleef gaan dan vloog hij haar naar haar strot. Woorden deden hem nu niks meer, wilde ze hem ompraten? Dan had ze dat op een andere manier moeten doen, soebatten en vleien hielpen bij hem niet. 'En misschien heb je wel gelijk. Vast wel, maar dat geld niet voor mij. Het enige wat ik wil is een gewoon kalm leven, zonder alle hectiek van het wel of niet weten wat er aan de hand heb. Of ik haar kan vergeten? Nee, zeker niet. Daar heb ik haar te lang voor gekend, maar wat ik wél kan doen is haar laten gaan. Wat zeg eens eerlijk? Wat heeft het voor een nut om naar haar opzoek te gaan, als het enige wat ik vind een kale vlakte is.' Hij trilde nu van top tot teen in een poging zichzelf in de hand te houden. Diverse keren haalde hij diep adem voordat hij verder ging. 'Ik wil dit niet meer, ik wil die onzekerheid niet meer. Het is genoeg geweest zo.' En net zo snel als dat zijn boosheid op kwam zetten verdween die nu. Hij was alleen nog maar moe en verslagen, diep in zijn hart voelde hij pijn omdat hij Saistra de rug had toegekeerd, maar ook opluchting om dat hij zich geen zorgen meer hoefde te maken. Nu kon hij verder gaan met zijn eigen leven, de bezigheden van de kudde en alle dagelijks voorkomende problemen. Falcon zuchtte vermoeid en draaide zich voor de tweede keer weg van Mýsla. Hij wist dat ze hem niet zo makkelijk zou vergeven, en dat zou hij haar ook niet kwalijk nemen. Wat hij had gezegd was verschrikkelijk geweest, zijn woorden waren hard en bruut, hij had iemand anders een klein beetje van zijn eigen pijn willen laten voelen, zodat ze misschien een beetje zouden begrijpen wat hij voelde. Maar zonder resultaat, het was geeindigd in een schreeuwpartij, een die nog lang in zijn geheugen zou staan. 'Sorry, ik.. Ik had niet zo mogen schreeuwen, dat was mijn fout.' Falcon kneep zijn ogen tot spleetjes en tuurde over de witte vlakte, het zag er rommelig uit met alle omgewoelde sporen. 'Misschien...' Hij haalde diep adem. 'Misschien is het maar het beste dat ik ga.' Mompelde hij opgelaten. Hij wist niet of Mýsla hem hoorde, maar dacht van wel. Met zijn verslagen houding en zijn hoofd op borsthoogte leek hij ineens tien jaar ouder te zijn geworden, slap wiegde zijn staart heen en weer toen hij langzaam en half struikelend door de sneeuw liep. De kou kon hem nu niks meer schelen, niks kon hem nog schelen, het deed er niet meer toe. Zojuist was hij de enige vriendin die hij had kwijtgeraakt, en het was zijn eigen stomme schuld.

Al snel kwam er een antwoord van de hengst en ze werd woedend toen haar woorden bij haar binnendrongen. Woede en haat vulde haar lichaam, maar toch voelde ze de pijn opkomen toen zijn woorden haar raakten. Een flits van pijn en verdriet was voor een seconde in haar ogen te zien, maar ze vermande zich snel. Ze mocht zich nu niet laten kennen. Want laf was ze niet. Maar ze hoorde zijn woorden niet meer. De waterval van woorden stroomde over haar heen, maar er was geen enkel woord meer dat ze eruit kon halen. Het enige dat ze nog zag, was de woede die ze in Falcon’s ogen had zien staan. De blik vol haat die hij in zijn ogen had staan, stond op haar netvlies gebrand. Ze liet haar hoofd zakken en herhaalde zijn woorden. 'Weet je wat jij eens moet doen? Probeer je eens in te leven in anderen. De wereld bestaat niet uit rozengeur en maneschijn, en ondanks dat je dat aan den lijve hebt ondervonden geloof je er nog steeds in? Het komt niet meer goed, dat is gewoon een feit.’ Ze hapte naar lucht toen ze zich zijn woorden realiseerde en haar ogen vulden zich met haat. Ze trilde van woede en verdriet. Verward stond ze daar, tegenover de hengst. Haar spieren verstijfd door alle emoties. Ze wist zelf heel goed hoe het was om pijn te voelen en ze dacht dat ze anderen kon helpen. Maar voor Falcon was het niet genoeg. Het voelde alsof hij haar geslagen had en ze voelde zichzelf ijskoud worden. Waar haalde hij het lef vandaan om haar zo te behandelen? Hij had haar met eigen ogen gezien. Hij wist hoe ze er aan toe was. Zowel geestelijk als lichamelijk. Haar leven was kapot gemaakt en begon hier nu eindelijk weer een fatsoenlijk leven te worden, maar door de woorden van de grijze hengst, werd alles weer kapot gemaakt. De puzzel, waarvan de stukjes voor een deel weer op z’n plaats zaten, was weer uit elkaar gegooid en de stukjes waren weer kwijt. Pijn vulde haar hart en ze dacht dat ze niet meer kon ademen. Het leek alsof de lucht op de frisse en schone sneeuwvlakte vergiftigd was. Ze wilde geen minuut langer meer bij de hengst in de buurt zijn. Bij het horen van zijn excuses, reageerde ze niet. Ze wist niet meer hoe ze moest reageren. Het was alsof ze niets meer voelde, al was de pijn en woede duidelijk aanwezig. Ze stond achter een glazen ruit. Het leek een groot toneelspel. Maar dat was het niet. Dit was de keiharde werkelijkheid en daardoor deed het nog meer pijn. De grijze hengst vertelde haar dat hij zou gaan en een kille blik verscheen voor even in haar grote, bruine ogen. ’Nee. Ik ga. Ik heb je niets meer te zeggen. Het lijkt me beter dat ik ga. Ik zal je met rust laten en je zult geen last meer van me hebben. Want zoals je zelf zei begrijp ik er niets van en jou begrijpen is iets dat ik nooit zal kunnen.’ Haar stem klonk kil en ijskoud, maar het verdriet en de pijn eronder was te horen. Ze ademde een keer diep in en uit en draaide zich toen abrupt om. ’Dag, Falcon.’ Het was de bedoeling dat deze laatste twee woorden kil en vol haat klonken, maar ze vervormden in haar keel. Haar stem was gebroken en een traan rolde over haar wang de koude sneeuw in. Ze stapte weg. Ze moest en wilde hier zo snel mogelijk weg. Kennelijk had ze het mis. Ze zou nooit meer een nieuw leven op kunnen bouwen. Het was haar allemaal teveel en ze was haar beste vriend kwijt. Langzaam stapte ze naar het zuiden; de bossen, daar moest ze heen. De bomen zouden haar beschermen tegen de pijn en misschien kwam ze zichzelf daar weer tegen en kon ze haar puzzel opnieuw gaan maken. Maar ze wist dat wonden die opnieuw werden opengemaakt moeilijker heelden en steeds gevoeliger werken. Haar passen waren onregelmatig en de felle blik was uit haar ogen verdwenen. Ze beschuldigde hier niemand van, enkel zichzelf. Ze had haar mond moeten houden en gewoon met hem mee moeten gaan. Het zou tegen haar mening en wil in zijn geweest, maar misschien hadden ze dan geen ruzie gehad en voelde ze de pijn die ze nu in zich had niet meer. Haar leven was weer zoals het was toen ze op Dream Horses aankwam. Zwart, leeg, inhoudloos. Alleen maar gevuld met beelden uit haar verleden die haar bleven achtervolgen.

Haar woorden, haar koude, kille, maar o zo verdrietige woorden kwamen heel hard aan bij de grijze hengst. Trillend haalde hij adem en slikte de brok in zijn keel half weg, beter lukte nu niet. Die twee woordjes, haar afscheid, vielen hem loodzwaar. Het was alsof een deel van zijn bestaan werd weggerukt, Falcon was Falcon niet meer. Voor even had hij gedacht dat de last die hij al die jaren getorst had minder was geworden, in de korte tijd dat hij Mýsla kende was zijn binnenste rustiger geworden, het genezingsproces begonnen en de littekens op zijn hart iets minder schrijnend geworden. Verslagen zakte Falcon door zijn knieën, hij hoorde ze met een doffe dreun op de grond komen maar voelde het niet meer. Hij voelde niks meer, de normaal zo levendige bruine ogen stonden dof en leeg. Hij zag niks meer, het leek alsof een sluier tussen hem en de wereld zat. Dag, Mýsla. Paard van de gouden vlakten. Zijn stem was niet meer als een fluistering in de wind. De stoere grijze hengst wist niet of hij nog door kon gaan. Zijn leven was uiteengescheurd en had bloedende, rauwe randen achtergelaten. Of hij Mýsla ooit nog zou zien wist hij niet, waarschijnlijk bij groepsactiviteiten van de kudde wel, maar buiten dat? Ze was niet meer de vriendin op wie hij kon terug vallen. Allebij hadden ze dingen gezegd die de ander kwetsten. Ze werden geacht volwassen te zijn, maar was het juist dan niet veel erger als zoiets gebeurde? Ja, waarschijnlijk wel. Als veulen had je ruzie, trok je een lief gezicht en maakte je het goed, maar dat zou hier niet werken, hij zou niet gewoon een lief gezicht kunnen trekken, een appel plukken en sorry zeggen. Daarvoor had hij Mýsla te veel pijn gedaan, en eerlijk gezegd had ze hém ook pijn gedaan. Zijn zorgvuldig opgebouwde façade was uiteengerafeld. Niet draadje voor draadje, maar hele lappen werden weggerukt. Hij moest moeite doen om zijn tranen binnen te houden, maar uiteindelijk hield hij ze niet meer. Geluidloos stroomden ze over zijn wangen, met een wazige blik draaide hij zijn hoofd om, de grond was een beetje bruinig door de ondergelegen modder die ze los hadden gewoeld met hun stampende hoeven, maar hij zag het niet. Het enige wat zich voor zijn ogen afspeelde was de ruzie van zonet, doorspekt met beelden van vroeger. Het moment dat zijn moeder overleed, de belofte die hij haar had gedaan en hoe hij die had moeten breken. De laatste keer dat hij Saistra had gezien en het gevecht met zijn vader flitsten hard en levensecht voorbij. Het was alsof hij weer terug waar, daar op de winderige zandvlakten, het was een prachtige dag geweest toen het gebeurde, maar die was algauw gedraaid tot een hel. Falcon kneep zijn ogen dicht om het niet meer te hoeven zien en liet zijn voorhoofd op de koele sneeuw rusten. Hoelang hij zo zat, of eerder half lag, wist hij niet. Maar tegen de tijd dat hij bij machte was zichzelf overeind te trekken en om te kijken was van Mýsla geen spoor meer te bekennen. Een pijnlijke vlam schoot door zijn binnenste en verteerde alle woede en haat die hij nog had. Hij was gebroken, had de wil niet meer om verder te gaan. Toch, ondanks dat, sleepte hij zichzelf weg van de plek die hij nooit meer uit zijn gedachten zou krijgen. Het enige wat hij nu wilde was in een hoekje kruipen en alles langs zich heen laten gaan, hij wilde in slaap vallen om nooit meer wakker te hoeven worden, maar dat kon niet en hij wist het. Daarom richtte hij zijn hoofd naar de horizon, de rode gloed van de avondhemel viel over zijn vacht en dwong zijn gezicht in een vage schim van zijn ooit zo stralende lach.

[Topic uit...]

Wat heb je dat mooi geschreven, daan..
Echt geniaal. Als ik nu werkelijk Mýsla zou zijn, zou ik bijna in huilen uitbarsten..
& ja, dat meen ik serieus.

achgossie, ik heb wel met ze te doen eigenlijk.