Looking for someone.

De felle zon scheen hard op de uitgedroogde planten van de prairie. Alles was stil, een klein struikje dwarrelde mee met de wind. Het struikje leefde niet, anders zou het wel uitgekeken hebben voor het daverende hoefgetrappel dat eraan kwam. Gelukkig stoof de wind op, en scheelde het struikje een centimeter of 2. Het hoefgetrappel kwam van een sneeuwwitte merrie. In rengalop ging ze voort(lol oudbollig seg x3). Ze dacht aan haar familie, haar gezin. Ze wilde veel tijd met hun gaan besteden, maar veel tijd had ze niet. Veel te weinig tijd, dacht de merrie. Ze gooide haar hoofd sierlijk de lucht in, haar lange witte manen dansten in het rond. Haar blik gleed over de uitgestrekte prairie. Ze moest vaker uitkijken voor Mars. Hij zegt telkens dat z'n partner dood is, maar zij had het gevoel van niet. Ach, ze moest er niet zoveel aan denken. Het enige dat ze hoorde, was het hoefgetrappel, van haarzelf.
Een tijd later begon ze zich te vervelen, en ze stopte. Ze had tijd nodig, gewoon even ertussenuit knijpen, ze besteedde veel aandacht aan Arkia en Lanina, haar pleegveulen en haar echte veulen. Ze was zo trots op die twee, maar ze had zelf nauwelijks iets alleen gedaan. Misschien moest ze meer tijd maken voor haar vrienden, Black Magic en Claire bijvoorbeeld. Of Azura, die ze al in geen eeuwen had gezien. Ze zuchtte. Haar vader leeft misschien nog, maar misschien ook niet... Haar vader, die haar ogen liet twinkelen, als een Mystic Light. Dat was daarom ook haar naam. Ze schrok op uit haar gedachten toen ze hoefgetrappel hoorde, het kwam steeds dichterbij. Een onbekende geur drong haar neus binnen, en ze spitste haar oren. Wie zou haar op zo'n moment nu storen? Mystic Light draaide zich om naar de naderende schim, en wachtte rustig af.

[Zoutje en moi XD]

Een witte Arabier genaamd Selletje draafde op het paard af. Vol van verdriet keek ze niet uit waar ze naar toe rende. Pas toen ze de sneeuwwitte merrie voor haar zag, stopte ze ineens. Ze keek met verbaasde ogen naar de merrie. Verlegen stapte ze heel langzaam naar de merrie toe. Ze hinnikte even. En wachtte op antwoord. De merrie keek haar aan en hinnikte terug. Selletje bekeek de merrie. Ze was schitterend wit. Zelf was ze best wel vuilwit. Maar dit paard was zo wit als... sneeuw. 'Mystic Light'. Selletje keek op. De merrie heette dus Mystic Light... 'Selletje', zei ze terug. De merrie had even geen woorden. Selletje liep wat dichter naar Mystic Light toe. Maar Mystic Light liep weg. Selletje keek verrast, maar wist daarna dat ze Mystic Light moest volgen...

Mystic Light keek op naar een andere witte merrie. Deze was een arabier, en wat groter dan haarzelf. Zo te zien was ze pas volwassen. 3 jaar, zo schatte ze. Haar vriendelijke blik bekeek de arabier, die haar voorstelde als Selletje. "Mystic Light" antwoordde ze terug. Ze wist even niet wat ze moest zeggen. Selletje vond ze eigenlijk een best gekke naam, nog gekker dan haar naam. Maar wel schattig. Selletje deed een paar stappen naar haar toe, maar ze had intussen weer haar gedachten terug gekregen. Ze liep weer verder, ze raakt telkens verzonken in haar gedachten. Eigenlijk zou ze dat niet moeten doen. Ze draaide zich om naar Selletje en liep maar terug. Daar was niets te doen. "Sorry, was ff aan het denken." zei ze. Haar lange witte staart zwiepte heen en weer om de vliegen weg te jagen. "En...Selletje... Ben je al lang in Dreamhorses?" vroeg ze, een beetje nieuwsgierig. Haar lange witte staart zwiepte heen en weer om de vliegen weg te jagen, en geduldig wachtte ze op een antwoord.

Selletje keek Mystic Light aan. Wat fijn om met iemand eindelijk te spreken, dacht ze. 'Nou eigenlijk niet', zei Selletje. 'Ik ben hier net gekomen, ben weggejaagd door de boer van de boerderij waar ik al ongeveer 3 jaar woon.' Ze keek een beetje om haar heen. 'Ik rende natuurlijk voor min leven, want die man gooide allemaal dingen tegen mijn hoofd. Om niet gewond te raken moest ik zo snel mogelijk weg. Ik had amper tijd om vaarwel te zeggen tegen mijn beste vriend Amiro..' Ze kon even niets verder meer zeggen. Haar hart voelde zwaar aan. Emoties knalde in haar hoofd. Ze stopte even met spreken. Haar verleden deed gewoon te veel pijn... Ze keek voor de zoveelste keer naar Mystic Light. Haar vachtkleur was gewoon zo mooi wit... Een flitsend beeld voor haar ogen. Haar moeder... Die had precies de zelfde vachtkleur. Wat toevallig... Selletje wist dat ze geen zussen of broers had... Ten minste, dat is haar verteld door haar ouders. Maar spraken ze wel de waarheid? 'Mystic Light..', zei Selletje langzaam. 'Ik wil wat vertellen..' Selletje wist niet wat te doen. Ze hief haar hoofd even op. Haar manen waaide in de wind. Dat voelde even goed... 'Mystic Light, Jij lijkt best wel veel op mijn moeder. Nou, Je vachtkleur. Ik herinner me nog dat mijn moeder ook zo'n mooie witte vachtkleur had.. Vind je dat ook niet toevallig?' Selletje zweeg, en wachtte op haar antwoord.

Mystic Light keek naar Selletje, die zei dat ze op haar moeder leek. Nou geweldig, zeg, nu wordt ze door iedereen als oude dame aangezien, ze is ook nog maar 5! Ze antwoordde rustig: "Nou, dat is heel toevallig inderdaad. Maar mijn oudste veulen heet Lanina, snap je, en die is nog maar een paar maanden oud." zei ze. "Mijn verleden is heel anders, verjaagd door een slechte kudde, mijn moeder stortte het ravijn in, en daarna kwam ik hier. En voor de rest niets. Nou ja, eigenlijk wel, maar dat hoef je niet te weten." zei ze, lichtelijk gespannen, en ook een beetje mysterieus. Ze vond het niet fijn om over haar verleden te praten, aangezien ze iemand vermoord had, toen ze nog bij The Eagles zat. Alles had ze van zich afgeschud, en toen had ze een nieuw leven opgebouwd, samen met Naruto. Maar nog steeds hangt Mars overal rond, dat wist ze. Weer zwiepte ze met haar staart, de vliegen lieten haar niet met rust. Ze wachtte af.