Amitié

Er kwam een groot paard aandraven door de bloemen. Ze keek dromerig voor haar uit en het leek alsof ze niet keek waar ze liep. Opeens stond ze stil... Ze hoorde iets, niet hard, maar toch. "Hallo? is daar iemand?" Geen enkel geluid doorbrak de warme wind die langs haar lijf streek. "Ik ben Amité, wie ben jij?" Ineens vloog er een vogel op.

Samantha stond wat te doezelen tussen de bloemen. Haar voet stond op rust, en haar hoofd hing laag, haar ogen waren half gesloten. Haar oren hingen ontspannen opzij. Loom zwaaide ze met haar lange staart heen en weer, zo af en toe een ongewenst insect verjagend. Ze zuchtte, totaal relaxt stond ze daar een tijdje. Een geweldige plek om een beetje tot rust te komen was het hier. Na een tijdje vond Sam dat het wel weer genoeg was. Samantha was een paard met veel energie en ze hield er niet heel veel van om alleen maar stil te staan en niks te doen. Dus hief ze haar hoofd op, opende haar ogen weer helemaal zodat je de warmbruine kleur ervan kon zien, en zette een paar stappassen, waarna ze in een vloeiende draf overging. Ze tilde haar benen soepel op in een regelmatig ritme, terwijl ze door de geurige bloemen heen een weg baande. Toch vond ze het altijd jammer om een bloem onder haar hoeven te horen knakken, maar aan de andere kant; Hoe kwam ze anders hier door heen? Ze kon niet vliegen, hoe graag ze dat ook zou willen. Ze grijnsde even in zichzelf bij de gedachte aan een Samantha met vleugels, die vrolijk over de bloemen heen zweefde. Een lachje stond op haar snoet toen ze met haar hoofd schudde om de gedachten te verdrijven, en weer naar haar omgeving te kijken. De kleurige bladeren streken langs haar vacht. Ze brieste luid, en inhaleerde de zachte geuren van klaprozen en de vele andere planten die hier groeiden. Het was een rustgevende plek hier, vond Sam altijd. Ze grijnsde. Rustgevend, tja, zo rustig was ze vanzichzelf nou ook weer niet. De bonte merrie schudde met haar witte manen, en draafde daarna met ruime, vloeiende passen verder, een pad banend tussen de kleurrijke begroeiing.
Ze draaide vrolijk met haar oren en brieste luid, de avondzon verwarmde haar bontgekleurde vacht en dat voelde fijn aan. Haar warmbruine ogen gleden nieuwsgierig over de omgeving, zouden er ook nog andere paarden aanwezig zijn?
Toen rook ze een onbekende geur, en ja hoor, het was een paard. Vrolijk zette ze koers in de richting van het nieuwe paard. Een grote gestalte stond tussen de bloemen; Duidelijk een koudbloed. Samantha zette een kalm handgalopje in, tot ze nog een paar meter verwijdert was van de merrie. "Hallo? is daar iemand?" Samantha grijnsde, ze kon het gewoon niet laten. "Kiekeboe! Er is iemand!" lachte ze vrolijk, en haar ogen keken vriendelijk naar de merrie die duidelijk nieuw was. "Ik ben Amité, wie ben jij?" vroeg ze. Samantha glimlachte naar haar, een vogel vloog omhoog. "Ik ben Samantha, leuk je te ontmoeten. Ben je nieuw hier? Het is hier echt leuk hoor, in DH. Ik ben er nu al een tijdje maar jou heb ik nog nooit gezien!" babbelde ze vrolijk, zoals gewoonlijk een spervuur van vragen afvurend.

[Haai kietje ]

Minimaal 3 volle regels Amitie! :)

Wow, dat was schrikken! Ineens staat er een paard achter haar! "Ehh, hoi?" "Ik ben Samantha, leuk je te ontmoeten. Ben je nieuw hier? Het is hier echt leuk hoor, in DH. Ik ben er nu al een tijdje maar jou heb ik nog nooit gezien!" Wat een druktemaakster was dat zeg! Amitié was niet zo gewent aan al die drukte, ze was zelf altijd erg rustig. En dromerig. En al die bloemen waren zó mooi, met al die kleuren. En wat een mooie zonsondergang! En zo rustig ook... Op dat paard na dan.
Pfffff, ze kletste nog steeds. Hoe heette ze ook al weer? Samantha? Wel een leuke naam.


(srry, voor het korte stukje...)

"Ehh, hoi?" antwoordde de koudbloed merrie. Samantha grijnsde, de merrie zag er nogal overdonderd uit. Tja, dat hadden wel meer paarden als ze Samantha voor het eerst leerden kennen. Ze brieste begroetend naar haar, maar de merrie leek niet echt op te letten. Ze staarde eerst naar de bloemen, toen naar de zonsondergang. Ze volgde haar blik even, en knikte in zich zelf. Ja, het wás ook mooi, dacht ze, en keek hoe de hemel in oranje, roze en goudkleuren geschilderd was, met de ondergaande zon als een oranje bol in het midden, die langzaam daalde. Het zou niet lang meer duren of ook de maan zou verschijnen, samen met duizenden sterren. Samantha keek altijd graag naar de maan en de sterren, die waren zo mooi vond ze altijd. Ze schudde even met haar hoofd, haar witte manen vielen in een ongeordende rij neer op haar gevlekte hals. Ze keek naar de koudbloed merrie. Hoe zou ze heten? Waar kwam ze vandaan? Zou ze lang blijven? Tja, Samantha had altijd al zoveel vragen als er bladeren in een boom zijn, of grassprieten bij de heuvels. Veel dus. Ze zwaaide met haar staart en haar ogen keken alweer nieuwsgierig in de richting van de merrie. "Hoe heet jij?" vroeg ze, de rest van de vragen die ze wilde stellen binnenhoudend. De merrie keek nogal afwezig naar de zonsondergang. Sam brieste luid en ging eventjes voor haar staan. "Ha-llooo, aarde aan koudbloed merrie!" grapte ze. Ze zei het wel vriendelijk, niet om vervelend te zijn natuurlijk, want zo zat Sam niet in elkaar. Wel hield ze van lachen en praten. Een praatje met een paard liet Samantha nooit voorbij gaan, en ook nu dus niet. De bonte merrie boog haar hals sierlijk naar beneden, haar manen vielen voor haar gezicht en haar voorlok onttrok één van haar ogen aan het zicht. Ze rook voorzichtig aan een bloem, haar gevoelige neus ving de geur op. Hmm, dat rook zoet en fijn en geurig en...laten we het op fijn houden. Sam glimlachte en sloot even haar ogen, om daarna haar hoofd weer omhoog te richten en op antwoord van de merrie te wachten. Energiek zwiepte ze met haar staart heen en weer en ze zette een paar pasjes opzij en daarna weer de andere kant op, ze had niet veel zin om stil te staan eigenlijk maarja ze kon moeilijk wegrennen.

Wat een zenuwachtig paard... Maar wel gezellig. "Hoe heet jij?" vroeg ze. Het paard brieste, "Haalloww, aarde aan de koudbloed merrie". "Oh, sorry". Zei Amitié "Ik ben Amitié, maar dat had ik toch al gezegd?" Wat een wiebelkont was dat paard, ze kon gewoon niet stilstaan. Zou ze zin hebben om te rennen, daar had Amitié ook wel zin in! Zou ze het vragen? Of toch maar niet? Zou Samantha het stom vinden als ze dat vroeg? Het werd al laat en het begon te schemeren. Er stak een koud windje op en de bloemen bewogen heen en weer. Waar zou Samantha gaan slapen? Hier? Of had ze een vast plekje? Amitié hield niet zo van het donker, ze was er eigenlijk een beetje bang voor... Die sterren waren wel mooi, maar als het onweerde of regende vond Amité de nacht niet meer zo leuk.

"Oh, sorry" zei de merrie. Samantha brieste vergevend. "Is al goed joh." zei ze vriendelijk, maar nu mocht ze toch echt haar naam wel eens gaan vertellen. Zo híeld Sam het niet meer, ze kon moeilijk de hele tijd gaan zeggen; Hé koudbloed merrie! Samantha grijnsde vrolijk naar haar, en knikte. "Ik ben Amitié, maar dat had ik toch al gezegd?" Samantha staarde haar even aan. Huh, ze was wel echt een dromertje. "Dat had je niet, Amitié. Maaaar dat boeit niet, leuk je te ontmoeten!" zei ze vrolijk, en zwiepte weer met haar staart heen en weer. Ze draaide een rondje om haar as, tjeesh vandaag ben ik wel erg druk, dacht de bonte merrie bij zichzelf en lachte. Ze bestudeerde Amitié even, kennelijk zat ze ergens over in. Ze leek nogal te twijfelen. Samantha richtte haar hoofd even opzij, de ondergaande zon weerspiegelde in haar warmbruine ogen. Tijd verstreek en het donker begon over de bloemenvelden heen te komen, straks zouden maan en sterren hun licht hier schijnen. Prachtig gezicht was dat wel. De bloemen zouden zilver oplichten, vooral de witte. Een koud briesje streek door Samantha's vacht en voerde haar witte manen en staart mee. Ze keek weer naar Amitié. "Zullen we gaan draven ofzo? Ik heb nogal weinig zin om stil te staan." Sam lachte vrolijk naar haar, ze spande haar spieren onder haar bonte vacht, en zette alvast een paar passen, bloemen opzij duwend met haar benen. Ze zwaaide afwachtend met haar staart en keek even om naar Amitié, en brieste vrolijk. Haar hoeven maakten ondiepe sporen in de nog warme aarde, nog warm doordat een tijdje geleden de zon er nog opgeschenen had en de hele dag zijn warme stralen er op had gericht. Ze draaide weer een rondje om haar as, Paint's waren bekend om hun lenigheid en snelheid, wat je in Samantha duidelijk terug kon vinden. Haar spieren bewogen soepel onder haar huid. Een kans dat ze dik zou worden was er niet; Ze bewoog veel te veel, hield veel te veel van het gevoel dat je kreeg wanneer je vrij rond galoppeerde, de wind in je oren te horen suizen en de omgeving aan je voorbij te zien flisten.
Afwachtend keek ze naar Amitié, met een vragende blik in haar ogen; Kom je nog?

Amitié bedacht dat hier blijven staan toch ook geen oplossing was, ze kon het nu beter vragen. "Ehh, waar slaap jij vannacht? Ik bedoel, ik ben hier nog niet zo lang en ik heb geen flauw idee waar ik heen moet..." Oh jee, keek ze nu vrolijk of niet? Wat voelde ze zich nu ongemakkelijk... "Zullen we een stukje rennen? Ik heb best veel energie!?" Ze moet nu echt antwoorden. Het begon harder te waaien en het werd steeds donkerder. In de verte kwamen grote wolken aandrijven. Amitié werd nu toch wel een beetje bang. Ze draaide onrustig met haar oren. Hoorde ze daar iets? De zon was nu helemaal verdwenen en er was half verscholen achter een wolk, een maan te zien. Een volle maan. Amitié was heus niet bijglovig, maar dit was toch niet meer zo leuk. Samantha moest nu echt opschieten! "Ehh, Samantha... Er is nogal storm op komst denk ik..."

"Ehh, waar slaap jij vannacht? Ik bedoel, ik ben hier nog niet zo lang en ik heb geen flauw idee waar ik heen moet..." vroeg Amitié. Huh, waar sliep ze eigenlijk, dacht Samantha. "Uhm. Ja. Eh. Waar ik inslaap val, denk ik? Op een beschutte plek ofzo, onder een boom, in een grot, in het geval van de bloemenvelden tussen de bloemen." zei ze en grijnsde verontschuldigend. "Zullen we een stukje rennen? Ik heb best veel energie!?" vroeg de belgische merrie. Samantha knikte vrolijk, en sprong aan in galop. Het was een rustige, kalme handgalop, haar manen deinden elke keer dat ze een nieuwe galoppas zette mee met de beweging. Naast haar zag ze Amitié die mee ging. Ze brieste naar haar. Een koude wind, nog harder dan de vorige, trok aan haar manen en staart. Samantha richtte haar hoofd omhoog. Een volle maan verschool zich achter een donkere wolk, waarvan er trouwens steeds meer verschenen. De zon was helemaal onder, het was nu echt nacht. Sam was nog niet echt moe, maarja, was ze ooit moe? De wind versterkte, en waaide haar vacht en manen door elkaar. Sam schudde met haar hoofd, alsof dat wat zou helpen. Hmmz, slecht weer op komst? Ach ja, boeien. Een leuke stormwind kon wel lachen zijn, toch? Leuk, met de wind mee rennen, Sam had dan altijd het gevoel 10 keer zo hard als normaal te gaan, en haast te vliegen! Ze keek naar Amitié, die onrustig met haar oren draaide en een nogal nerveuze indruk maakte. Samantha had zin om; Wazzuuup te zeggen, maar dat leek haar niet zo'n goed idee. Op dat moment zei de merrie iets; "Ehh, Samantha... Er is nogal storm op komst denk ik..." Samantha knikte opgewekt. "Ja, volgensmij ook. Wel lachen eigenlijk. Tenzij het natuurlijk wel heel erg wordt, dan kunnen we beter een schuilplaats gaan zoeken. Maarja, bestwel kicken hoor, om voor zo'n storm weg te rennen!" zei ze optimistisch. Ze keek weer even naar de donker wordende lucht. Sam was niet stom. Eigenlijk vatte ze het niet zo onbezorgd op, zoals ze zojuist tegen Amitié verteld had. Beter gingen ze nu een schuilplaats zoeken, anders konden ze nog grote problemen zoeken. Maar ze had een vrolijk, onbezorgd antwoord gegeven aan Amitié zodat die niet nóg nerveuzer zou worden. Dat maakte het allemaal er niet beter op. "Nja, zullen we maar een schuilplaats gaan zoeken dan?" zei ze tegen Amitié. Het enige aan haar houding dat verraadde, dat ze wel degelijk zorgen had over de aankomende storm, was haar zwiepende staart. Toch bleef ze kalm en hield het hoofd koel.

Samantha knikte en ze gingen er vandoor. Amitié volgde haar. Wat een heerlijk gevoel, dacht Amitié, zo tussen de bloemen! Eventjes lekker uitrennen... Maar toch was Amitié nog steeds zenuwappig. Die dreigende storm boven hun hoofden en dan die wind, maar dan toch in een mooi veld met bloemen! Iedere keer dat er 1 knakte vond Amitié dat jammer. Het was nogal dubbel. Toch genoot Amitié van het rennen. Entousiatst zwaaide ze met haar staart en ze schudde met haar hoofd. Toen keek ze omhoog en zei: "Ehh, Samantha... Er is nogal storm op komst denk ik...". "Ja, volgensmij ook. Wel lachen eigenlijk. Tenzij het natuurlijk wel heel erg wordt, dan kunnen we beter een schuilplaats gaan zoeken. Maarja, bestwel kicken hoor, om voor zo'n storm weg te rennen!" De merrie leek erg kalm. Integenstelling tot Amitié. "Nja, zullen we maar een schuilplaats gaan zoeken dan?" vroeg Samantha. "Lijkt me een goed plan!" antwoorde Amitié. Ze volgde Samantha, op naar een warme schuilplaats dan maar! dacht Amitié. Het begon zachtjes te regenen, grote warme druppels vielen uit de lucht op Amité's warme huid. Steeds sneller kwamen de druppels naar beneden en in de verte klonk de donder. Krraaak!! Een felle, maar toch erg mooie bliksemslag doorkliefde de donkerzwarte hemel. Samantha begon sneller te rennen, Amitié ging ook een versnelling harder. De bloemen konden haar nu even niks meer schelen. Steeds sneller gingen ze. "SAMANTHA!, IS HET NOG VER?" schreeuwde Amitié! Samantha antwoorde niet. Of ze kon haar niet verstaan of ze had het te druk met rennen... Wow, daar gleed ze bijna uit! "LANGZAMER!" schreeuwde Amitié weer...

Amitie antwoordde haar; "Lijkt me een goed plan!" En ze begonnen te rennen. Dikke, donkere wolken pakten samen boven hun hoofden, en verduisterden de maan en de sterren. Nu was het pas écht donker, maar voor Samantha was het geen probleem. De paint merrie ging af op haar gevoel, ze rook de omgeving, de geurige bloemen maar nu vermengd met het dreigende onheil van regen en natte begroeiing. Haar oren bewogen alert heen en weer en ze luisterde of Amitie nog achter haar liep. Ze hoorde haar zware passen in de steeds natter wordende grond, doordat dikke druppels naar beneden vielen. Samantha kon nu even niet achterom kijken of het wel goed met haar ging, ze moest zich concentreren op de omgeving voor haar met het weinige beetje licht dat ze nog hadden, om de schuilplaats te bereiken die ze in gedachten had.
Een bliksemflits schoot door de hemel, en veroorzaakte even later een donderend geluid, dat weerklonk in Sam's oren. Het was adembenemend mooi, maar ook adembenemend gevaarlijk. Het had nog best dichtbij geklonken, en ze galoppeerden hier over een behoorlijk plat terrein, de twee merrie's waren het hoogste punt hier. Ze verlengde haar galoppassen nog wat, maakte ze langer en sneller, maar was nog steeds goed in staat haar evenwicht en balans te houden. Sam was een Paint, en Paint's staat er om bekend dat ze snel en wendbaar zijn, en dat ze goed hun balans kunnen houden. In de mensen wereld worden ze dan ook gebruikt voor western, maar dat wist Sam natuurlijk niet.
Een plotselinge schreeuw van Amitié weerklonk in haar oren. "SAMANTHA!, IS HET NOG VER?" Samantha hinnikte haar antwoord naar achteren, dikke druppels vielen in haar nek en dropen langs haar witte manen. "Doe maar rustig, we zijn er zo." hinnikte ze relaxt naar achteren, haar tempo niet vertragend, haar hoeven schoten nog steeds in een waas over de nu modderige grond. Nog een bliksemflits doorkliefde de hemel, even werd de hele omgeving verlicht. Sam werd voor een seconde verblind, daarna was alles weer even donker als daarvoor. Weer hoorde ze Amitié schreeuwen; "LANGZAMER!" Samantha snoof luid, daar was het nou niet het juiste moment voor, maar misschien was de merrie achter haar niet zo snel als zijzelf, of ze had gewoon moeite met de modder natuurlijk. Dus minderde ze ietsjes vaart, tot ze naast Amitié galoppeerde. Ze keek even omhoog, naar de nog donkerder wordende hemel, en besloot dat toen regen in haar gezicht kletterde het echt wel tijd werd om die schuilplaats te vinden. Ze keek even opzij naar Amitie. "Gaat het?" vroeg ze aan haar, terwijl ze voort raceten. Haar hart klopte in hoger tempo dan normaal, niet gek als je bedenkt welke afstand ze zojuist in welk tempo afgelegd hadden.