Hello?

Brees' hoeven kletterden met een luid geweld tegen de grond, en gingen weer de lucht in. Zo bleef ze een tijdje doorgalopperen, door het mooie gebied. Het werden de Geisers genoemd, de soort gaten in de grond. Ze waren aan de gevaarlijke kant, maar tot nu toe is er nooit iets gebeurd. In de paar dagen dat ze hier was, wist ze al veel over DreamHorses en de bijgevoegde gebieden. Er waren hier erg veel slechte paarden, maar daar besteedde ze gewoon geen aandacht aan. En trouwens, als ze haar lastig zouden vallen kon ze echt wel voor zichzelf opkomen. Ze schudde de slechte gedachtes weg en dacht aan een paar leuke dingen. Want er waren hier zat leuke paarden, waar ze vast mee op zou kunnen schieten. De zon verlichte haar witte huid, en haar vacht leek wel zilver te kleuren door de felle zonnestralen. Een luidde bries verliet haar mond, en nadat ze snoof stoven enkele rookwolkjes de lucht in. Ondanks de zon hing er toch een soort mist in de lucht, wat een zacht windje veroorzaakte. Maar daar had ze geen problemen mee, ze vond het wel eens lekker om die koude lucht op haar lijf te voelen drukken. Ook haar manen hielden ervan, en lieten zich lekker meevliegen met de wind. Een paar seconden dacht ze zo door, maar even later hield ze snel halt. Haar hoeven kwamen met een snelle rem tot stilstand, en konden nog maar nét stoppen. Brees' hoofd zakte naar beneden en keek naar het kleine gedaante wat daar op de grond stond, een klein vogeltje. Hij keek haar met grote, zwartje oogjes aan. Een grijns sierde haar lippen, als ze niet wat gestopt was het beestje nu plat geweest. Ze raakte met haar neus de snavel van de vogel aan, zo nieuwsgierig als ze was. De vogel schrok er een beetje van, maar was al snel weer hersteld. Hij maakte wat vrolijke geluidjes en spreidde zijn vleugels om te gaan vliegen. Hij sprong op en vloog naar haar rug. Met een zachte beweging ging het blauwige dier op haar rug zitten, en een nog bredere grijns was om haar lippen te vinden. Ze draaide haar hoofd om en keek naar het vogeltje, toen ze opeens hoefgetrappel hoorde.

-Bree &'nd Joker. Verder mág er nog een paard bij, maar wel met toestemming!-

Een zwarte hengst verscheen uit het niets in een zwarte schaduw en bekeek de o zo sneeuwwite merrie die net met een blauwe vogel bezig was. Nieuwsgierig hinnikte hij naar de merrie maar bleef op een veilige afstand staan. Zijn manen golfden met de wind mee en zijn staart zwiepte hij tegen zijn gat. Zijn blauwe ogen staken fel af tegen de zon en hij zette zijn oren mooi rechtop. Zijn hoeven raakten maar heel kort de grond terwijl hij zijn nek door zijn benen bewoog en naar de gaten keek. Hier kon je leuk lopeen maar je wilde het niet meemaken dat er een geiser naar de lucht spoot. Een beetje onwennig hinkte hij van het ene been op het andere en keek daarna de mysterieuze witte merrie aan. Zijn blauwe ogen zochten de ogen van het kleine vogeltje op. "Hee kleine jongen, Kom je eens even", zei hij zacht en de vogel kam naar hem toe gevlogen. Joker liet zijn nek wat hangen zodat de vogel op zijn neus kon gaan zitten. "Hoe gaat het jongen, een leuke zitplaats daar bij die merrie?", vroeg hij en de vogel begon gelaten te fluiten. "Is dat een ja?", Joker lachte en keek daarna alweer naar de merrie. "Haay, ik ben Joker. Je hebt een vogel?", vroeg hij nieuwsgierig en de vogel vloog op waarna hij weer naar de witte merrie vloog. "Hij mag je wel", zei hij en knikte waarna hij eens hinnikte en zijn achterbenen eens speels naar de lucht smeet. Soms had hij wel eens behoefte aan bokken, het maakte hem relaxter op één of andere manier.

_Zwaar inspiratieloos, sorry peperkoekje <3

-Inspiloos? Ik vind het een goede post!-

Bree hoorde achter haar een gehinnik, en haar hoofd draaide sierlijk om. Het vogeltje was ondertussen boven op haar hoofd gaan zitten, en tsjilpte vrolijk mee. Daar, ergens in de verte, stond een donkere hengst. Ze zag hoe hij tussen z'n benen door naar de gaten in de grond keek, de geisers. Een grijns verscheen op haar gezicht, en even later draaide ze haar hoofd weer om. De vogel was nog steeds bij haar gebleven, het was echt een schatje! Hoeven waren achter haar te horen, en haar hoofd draaide weer de andere kant op. De zwarte hengst stond nu naast haar. Hij zei iets tegen het vogeltje, waarna hij begon te fluiten. Met haar oren gespitst op haar schedel, luisterde ze naar wat hij zei. Ze grinnikte om zijn vraag tegen het vogeltje, waarna hij tegen haar vertelde dat hij dat blijkbaar wel vond. Een brede grijns sierde haar lippen en niet even later stond het blauwe ding weer in haar manen. "Hee Joker," zei ze, en kort brieste ze. "Ik ben Bree." stelde ze zichzelf voor. "Ik denk vanaf nu wel ja!" beantwoorde ze zijn vraag, die luidde of ze een vogel had. Hmmz, mischien was het nog niet eens zo'n slecht idee. Als hij bij haar bleef, was het misschien wel leuk. Misschien ook wel raar, maar dat kon haar echt niets schelen. Haar blauwe ogen gleden even over de hengst heen. Ze was verbaasd dat hij zo aardig was. Hij was erg groot, en zwart. Maar dat zwarte 'kleur van het kwaad gedoe' was gewoon een voroordeel.. Dat bleek. Hij had blauwe ogen -net als zijzelf- die erg afstaken bij zijn donkere lichaam. Die blauwe ogen zorde ervoor dat hij toch nog iets vredigs uitstraalde, dus er was sowieso niks om zorgen over te maken. Zo met zijn tweeën naast elkaar leken ze net Yin en Yang. Met gretige oogjes keek ze op naar Joker, die voor haar stond. Ze hinnikte even zachtjes, uit voorzorg om de vogel niet te late schrikken. Hij was trouwens erg klein, een musje ofzo. "En, hoe kan ik die blauwe noemen?" vroeg ze hardop af.

Joker keek naar de merrie die dus Bree noemde en glimlachte zachtjes. Zijn manen lagen netjes op hun plaats in zijn nek en zijn staart zwiepte vrolijk heen en weer. De wind leek nog steeds vreselijk te waaien maar toch had hij er geen last van. Het was een zachte warme wind dus genoot hij er dan ook met volle teugen van. Met zijn fel blauwe ogen zocht hij de ogen van Bree. Ze waren net zo blauw als de zijne en hij keek haar bewonderend aan. Net alsof ze Yin en Yang waren. Zwart en wit, eeuwig verbond. Een kleine grijns sierde zijn mondhoeken waarna hij de woorden tot zich liet doordringen van Bree. "Je kunt hem Yin noemen", zei hij en voelde opeens een kleine tinteling over zijn rug gaan. Een kleine zwarte vogel met fel blauwe ogen keek hem aan. Zijn oranje snavel raakte zijn lippen en hij keek verbaasd naar het beestje dat maar op zijn rug bleef zitten. "Is dit nou zo toevallig of zit er net als bij jou een vogeltje op mijn rug?", vroeg hij en zocht net hulp door naar Bree's vogeltje te kijken. Het leek erop dat de twee vogels elkaar kenden want ze vlogen meteen naar elkaar en floten vrolijk naar elkaar. "Ik noem je dan Yang", zei hij met een grote glimlach. "Yin en Yang, klinkt dat niet mooi? Een eeuwig verbond", zei hij wijs en Yang kwam naar hem toegevlogen. Glimlachend hinnikte hij naar de kleine vogel. Het leek erop dat deze vogel hem zijn hele leven zou blijven volgen. En het rare eraan was dat Bree net zo'n vogel had maar dan in het blauw. Zijn vogel was zwart met een oranje buik. Het was best komiek om te zien. En ergens besefte hij dat hij ook nog een lange tijd met Bree zou doormaken aangezien hun vogels met elkaar bevriend waren. "Wat leuk", zei hij en lachte waarna hij tevreden hinnikte en afwachtte op wat Bree's reactie zou zijn.

-Zwaar slechte post XD *doe je lekker na met het vogelding* x)