Sarcasme druipt er vanaf.

[ik weet wat je denkt: Kon je geen betere titel verzinnen? Nee, kon ik niet ]


Er was alleen een wild veld, het veld was eigenlijk niet wild. Hier groeide koren, net zoals bij sommige mensen, maar hier was het natuurlijk, dat er in de korenvelden koren groeiden. Dat klinkt ook nogal logisch, zou je denken, maar vandaag was het een hete dag, zelfs voor de korenaren. De lange stokoude aren knakten af bij het geringste geluid, alleen bij de jonge aren zou je moeite moeten doen om de koren met je mond eraf te rukken. De wind hielp niet mee, alleen een zachte wind liet de volgroeide korenaren breken. Evenals de Shetlandpony, die eraan kwam galopperen, en elk korenaartje op haar pad verpletterde tot moes, zodat er een pad ontstond, die leidde naar de positie van de kleine bonte merrie.

Ynde ging in rengalop over de korenvelden, de korenaren onder haar waren hard, en waren steeds irriterend onder haar hoeven. Maar toch gaf het een soort kietelgevoel, het gaf haar een best goed humeur. Dreamhorses beviel haar, op de horses na best goed. Er was hier inderdaad meer te doen. Veel meer dan vroeger. Vroeger moest ze alleen maar overleven, hier kon ze tenminste genieten. Ze was nu heel even niet in het zuiden geweest, voor een training, maar voor de rest bleef ze in het zuiden. Niet slim, want het was zomer, een hete dag en ze is geen enkele plas water tegengekomen. Behalve misschien een regenplas, maar dat was niets. Misschien moest ze het meander maar eens een keertje opzoeken. Zal wel kunnen. Plotseling hoorde ze een tweede ritme, dat waarschijnlijk haar spoor volgde, of juist niet. Zou dat Nikita zijn? Hopelijk wel, ze had het niet zo op paarden. Ze wilde spelen, of lekker treiteren. Ze wachtte rustig af wie er aan zou komen.

[RIP inspi x3]

De vosgekleurde hengst galoppeerde op een goed tempo tussen de korenvelden. Hij was hier nog nooit geweest en hij moest elk gebied verkennen zodat hij overal een training aan de shets kon geven als die er weer een nodig hadden. De groep stond voor hem op plaats één gevolgde door de veulens die er later eventueel zouden komen en als laatste stonden er nog de trainingen. Hij krulde zijn kleine gespierde hals en brieste luid. Hij was benieuwd naar wat of wie hij hier zou aan treffen. Een ander paard ? een wild dier ? of helemaal niets. Je wist het namelijk nooit. Hier in Dream Horses leek alles tot nu toe meestal allemaal vredig. Ze hadden nog geen tegen slagen gehad. Alles was goed verlopen en alles was nog goed gegaan,hun aankomst,de gesprekken,de voorlopige trainingen. Hij schudde met zijn hoofd en zijn dikke bos manen gingen met hem mee. Zijn kleine benen maakte sierlijke en grootte passen. De geur van de koren was best lekker maar toch apart,hij het nog nooit gezien,noch geroken.

Na nog enkele galopsprongen drong een nieuwe geur zijn neus in,de geur van een ander paard. Hij brieste rustig en gooide zijn hoofd vrolijk in de lucht waarna een hinnik zijn keel verliet. De geur kwam hem ergens bekend voor dus versnelde hij vrolijk nog iets,toen hij in de verte al een schim zag staan. Op het al kapot gegaloppeerde korenpad. Minderde hij vaart en draafde hij in een sukkeldrafje op de schim af,de schim vormde zich tot een klein paard,een kleine bonte Shetlander. Hij brieste en kwam voor de bonte Shetlander tot stilstand. "Hééé, Ynde" zei hij rustig en vriendelijk tegen haar terwijl hij nogmaals met zijn manen bos heen en weer schudde zodat alles weer op z'n plek viel

[Me 2 ]

Al snel drong de o zo bekende geur haar neus binnen. Ook een Shetlander, genaamd Tarek. Ach, alles was beter dan een paard dat haar ukkie noemde en haar aan de kant schopte. Dat gebeurde best vaak. Ze zuchtte even onzichtbaar, zou er tenminste een paard in Dreamhorses zijn die dat niet deed? Ach, waarschijnlijk niet, Shetlanders horen bij Shetlanders, dat was zo eenmaal. Shetlanders en paarden hebben nooit elkaar echt gemogen, als honden en katten, en katten en muizen. Ooit zag ze zo'n flaporig beest blaffend achter zo'n spitsorig beestje aanrennen. En die voorste, zat ook achter een nog kleiner diertje aan met een enorm lange staart. Toen hoorde ze: "Mijn hond achtervolgt een kat, en de kat een muis!" Best een vreemde zin, maar dat was in een of ander bos. Ynde was toen omgedraaid en weggelopen, terug naar haar groep.

Tarek stopte voor haar, hij had een enorme bos manen, die hij telkens goed moest laten vallen. Zou moeilijk zijn, dacht Ynde, ook al had ze zelf ook niet echt dunne manen. Hij deed gelukkig niet macho, maar gewoon vriendelijk en rustig, zoals Ynde hem het liefst altijd wilde hebben. Niet dat zij rustig was, maar wel dat hij als hij dat niet is stom is. "Hey Tarek. Heb je al wat rondgekeken hierzo?" vroeg ze. Ze schraapte haar linkerhoef over de grond. Ze brieste zachtjes, omdat een grote korenaar onder haar neus kietelde. Ze stootte de korenaar om, en keek weer naar Tarek. Ze wachtte op een antwoord van Tarek.

Hij brieste luider en schudde met zijn flinke bos manen. Hij was de oudste van de groep en had alle zorg van de groep op zijn schouders. Gelukkig kon hij nu even rusten en een soort van bij komen. Dat deed hij meestal als hij even van de groep weg kon en als hij geen trainingen had. "Hey Tarek. Heb je al wat rondgeken hierzo?" vroeg de merrie aan hem. Rustig knikte hij als antwoord op zijn vraag "Ja ik heb alle gebieden al een beetje verkend,ik heb ookal verschillende trainingen bedacht voor verschillende paarden op verschillende niveau's enzo. Dus allemaal veel denkwerk." zei hij rustig en terwijl hij met zijn staart tegen zijn bruin gekleurde flanken aansloeg. Zijn hoofd hield hij fier en oplettend in de lucht en hij hield de omgeving goed in de gaten want je wist het maar nooit. "En heb jij al een beetje rond gekeken en bevalt het je een beetje ?" vroeg hij rustig

Ynde keek naar Tarek, die last had van zijn grote bos manen, die maar niet op hun plek bleven zitten. Dat zou een enorm gedoe zijn, zoveel manen. Zo te horen had Tarek veel rondgekeken hier. "Nou, gewoon hetzelfde, paarden her en der die je kleintje noemen, het gebruikelijke dus." antwoordde Ynde. "Al moet ik toegeven dat het hier makkelijker overleven is. Je hoeft niet meer hard te zoeken naar eten of drinken, je kan gewoon naar het meander gaan bijvoorbeeld. Daardoor is er veel meer tijd voor plezier." Dat vond ze zelf ook(zelfs al is de titel Sarcasme druipt er vanaf x3). Eigenlijk waren er veel minder paarden die haar ukkie noemde, ze was zelfs voor een Shetlander vrij klein. "En tja, het is hier gewoon...anders dan andere gebieden." zei Ynde erachteraan. Ze wist niet echt wat ze moest zeggen, niet dat ze nerveus was om tegenover haar leider te staan, maar ze wist niets te zeggen. Daarom zei ze gewoon niets. Deze keer kwam een lok voor haar ogen te hangen, en schudde die ze weg. Nou ja, een lok is altijd beter dan een hele bos manen. Ze wachtte op een reactie.

(aloha, goed als ik er bij kom?)

De witte shetlander merrie liep door de korenvelden. Alhoewel, wit...Haar hoofd was bruin, en haar voorlok was zwart, wat een ondeugend effect gaf. Dat nog versterkt werd door de vrolijke ogen die vanonder die voorlok glinsterden. Vanita grijnsde. Hier kon je wel leuke streken uithalen! Als ze haar hoofd omhoog deed, kon ze net over de korenvelden uitkijken. Een behoorlijk eentonig landschap van koren, koren en koren. Maarja, wat verwacht je in zo'n veld? Plotseling hief ze haar hoofd op; haar oren waren gespitst. Jup, daar rook ze twee shetties van haar groep. Als het goed was, Ynde en Tarek. En haar neus liet haar niet in de steek, want toen ze het op een drafje zetten en de geuren naderde, zag ze inderdaad de grote bos manen van Tarek, en de kleine gestalte van Ynde. Ze grijnsde. Dit was dé perfecte kans om een geintje met de twee uit te halen. Dat Tarek haar leider was, boeide haar niet zo veel. Nog steeds een shet, toch? En hij moest toch wel tegen een grapje kunnen....
Vanita stond achter de twee shetlanders. Kennelijk hadden ze haar nog niet gezien. Een ondeugende grijns vond zijn weg over haar bruine snoet. Met voorzichtige, langzame passen en haar hoofd laag zodat de twee haar niet op zouden merken, naderde ze hen van achteren. Toen ze bijna op de plek kwam waar Ynde en Tarek stonden, zette ze af en maakte een grote sprong, en hapte met een luide hinnik in de lucht naast Tarek's oor. Die zou wel schrikken, nu. Vanita lachte en zwaaide onschuldig met haar lange staart. "Hooi, dudes! Hoe ist?" vroeg ze nonchalant, en liep alvast een paar passen weg van Tarek voor het geval hij haar geintje niet kon waarderen.