Switchin' sides

De witte, gespierde hengst was bijna onzichtbaar tegen de sneeuw. Dat was zeer voordelig op dit moment, want hij richtte zijn volle aandacht op de keuze die hij nu moest maken. Ven had gehoord dat er een nieuwe, slechte kudde was gekomen. Voor de witte hengst betekende het een kans om van Cobra af te zijn. Hij wilde alleen iemand volgen, die zijn respect verdiende, en dat deed de zwarte hengst in zijn ogen niet - integendeel. Een tijdje had hij het geprobeerd. Had hij respect getoond, had zelfs even respect gehád, maar Cobra had dat al gauw weer teniet gedaan. En hier was het dan, een nieuwe kans. Een nieuwe leider. Zelf had hij er ook over gedacht, een kudde te starten. Maar het leiden was niks voor hem. Hij zou zich dan moeten bekommeren om zijn leden, en wat had het voor zin om leider te zijn? Macht, dat was het enige - en macht maakte de witte hengst weinig uit. Onbewust had hij de keuze allang gemaakt, maar hij bleef het overdenken, overdacht elk aspect.
Uiteindelijk hield hij halt, midden op de sneeuwvlakte, en keek om zich heen. De keuze was gemaakt. Indien deze nieuwe leider zijn respect waardig was, zou hij zich bij hem aansluiten. Zo niet... Dan zou hij geen kudde hebben. Beter solitair dan bij de Black Rose, was zijn mening. Ven zette zich schrap en liet een luid gehinnik over de sneeuwvlakte galmen. De lage bastonen van zijn stem reikten ver, en Vengeance wist zeker dat deze nieuwe leider hem zou kunnen horen. Geduldig bleef hij staan, zo stil als een standbeeld, met één been op rust. Toch was hij alert. Hoewel deze sneeuwvlakte hem een goede dekking gaf, had het ook vele gevaren, die hij niet mocht onderschatten. Zijn lichtblauwe ogen speurden systematisch zijn omgeving af op zoek naar enige reactie op zijn roep.

[Azacar ^^]

Azacar had genoeg van de hitte van de zon. Zijn zwarte vacht zorgde er zowieso wel voor dat hij het warmer had dan de anderen. Daarnaast hield hij er gewoon niet zo van. Niet voor niets was hij weer in de richting van het noorden getrokken. Fel stak hij af met zijn zwarte vacht tegenover de spierwitte sneeuw. Maar bang was hij niet. Om gezien te worden. Als iemand hem aan wilde vallen moest diegene dat maar doen. Alleen maar leuk vond hij dat. Viel er weer wat te beleven. Een zucht verliet de keel van de enorme zwarte hengst voordat hij zich tot een krachtig gedragen draf aan zette. Spieren bolden op bij die bewegingen en manen wervelden als een wilde rivier langs zijn krachtige, gebogen hals. Het tijdperk Cobrazarao was voorbij, een nieuwe leider was opgestaan en hij zou het heel anders gaan doen dan zijn concurrent. Zijn grote hoeven zakten diep weg in de koude sneeuw. De spontane verandering van warm naar koud liet zijn lichaam eens huiveren. Toch ging hij door. Niet zozeer met een reden. Meer op zijn gevoel. Trainen hoefde hij vandaag voor de verandering eens niet. Dat had hij genoeg gedaan afgelopen dagen. Hij was nu bezig met ideeën bedenken voor zijn kudde. Welke activiteiten en de trainingen van elk paard. Niet dat er veel leden waren al maar toch. Hij had dat liever al een beetje op orde voordat het dalijk te druk werd om alles te overzien. Een hinnik bracht hem weer terug bij de sneeuwvlakte. De lage bastonen van het paard dat hem riep gaven aan dat het ditmaal om een hengst ging. Iemand die hem wilde spreken. En waarschijnlijk zou het over de kudde gaan. Dat was wel wennen hoor. Met zoveel paarden in contact komen. Verwacht echter niet van Azacar dat hij een uur gezellig met je gaat staan leuten want dat zit er echt niet in. Heb je zijn respect dan kan je nog wel een gesprek met hem voeren maar als hij niet wil dan wil hij niet. Klaar. Rustig bewoog hij zich in de richting van de hengst wiens geur ook meteen sterker werd. Het was een onbekend paard voor hem maar droeg een lichte zweem van de geur van Cobra bij zich. Aza drukte zijn donkere oren tegen zijn huid. Zijn ijsblauwe ogen waren gespitst op de omgeving. En als hij niet zo scherp was geweest had hij de witte hengst misschien wel over het hoofd gezien. Zijn draf verruilde hij voor een vlotte stap en zo naderde hij de hengst. Met een knikje van zijn hoofd begroette hij hem. Zijn ogen liet hij over diens lichaam glijden voordat hij hem aan keek. "Ik werd geroepen?" sprak hij met zijn rauwe, koude stem.

Het duurde niet al te lang voordat er een zwart stipje zichtbaar werd, die Ven met zijn goede ogen makkelijk kon onderscheiden tegen de witte achtergrond. Blijkbaar was de hengst al redelijk dicht bij het Noorden geweest, toen hij hem had geroepen. Ven gaf een licht, goedkeurend knikje en wachtte geduldig. Hij leek een standbeeld; alleen zijn manen en staart waaiden op door de felle wind. De leider van Bleeding Souls kwam steeds dichterbij en naarmate hij verder vorderde, kon Ven meer onderscheiden. Het was een Fries - wat een verassing - maar had een hele andere houding dan die Cobrazarao. Wat de witte hengst zag, beviel hem, en het korte knikje nog meer. Hij boog zijn hoofd lichtjes als reactie op de hengst; nauwelijks zichtbaar, maar het was er. Toch zou deze hengst Vens respect eerst moeten verdienen. Maar, tot nu toe, deed hij dat prima. Ven hief zijn hoofd wat en keek hem recht aan. "Ja," antwoordde hij op de vraag van Azacar en zweeg even, terwijl hij zorgvuldig zijn volgende woorden overdacht. "Ik zat te denken om toe te treden tot je kudde," waren zijn volgende woorden, langzaam en met zijn lage stem uitgesproken. Er lag een verborgen vraag in verscholen. Bovendien toonde hij dat hij er nog niet zeker van was. Liever solitair blijven dan bij een leider die zijn respect niet verdiend, had hij bij Cobra geleerd. Vengeance was een hengst die bereid was een ander die hij volledig respecteerde, onherroepelijk te volgen en alles wat diegene hem vroeg zonder aarzeling of vraag uit te voeren - zelfs als het zijn eigen dood zou betekenen. Echter waren de paarden die Ven wilde volgen, zeer zeldzaam. Zijn lichtblauwe ogen namen de hengst voor hem op, zich afvragend of hij dan eindelijk iemand had gevonden.

Traag knikte hij met zijn hoofd. Bijna onzichtbaar had de witte hengst met zijn hoofd geknikt. Hoe klein het gebaar ook moge zijn het was iets wat hij zeer op prijs stelde. Azacar hield niet van die paarden die meteen zo overdreven deden. Net alsof ze daarmee hoog in aanzien bij hem zouden komen. Juist niet. Hij hield niet van die paarden die zijn hielen likten. Die het hoofd tot op de grond voor hem bogen. Wat hij wilde was enkel respect dan zou hij zelf ook respect geven. Maar het was niet dat hij het af dwong. Respect moest je verdienen. Anders kon je het ook geen respect noemen. Dan was iemand bang voor je. Net zoals met Cobra. Die zijn leden tot respect geven dwong. Dat was gewoon niet zijn ding. Vandaar dat hij zijn kudde had en Cobra de zijne. Beiden waren slecht maar beiden ook zo anders. Zijn ijsblauwe ogen vonden de lichtblauwe ogen van de hengst. Diens woorden hadden geklonken alsof hij er nog niet helemaal zeker over was. Dat hij nog twijfelde. Die twijfel kon Azacar hem deels afnemen. Want het zou er om gaan of de hengst zich achter Aza zou willen scharen ja of nee. En Aza zou zich nu echt niet anders voor gaan doen om hem enkel bij zijn kudde te krijgen. Want zo was hij niet. Hij was slecht maar deed zich niet anders voor dan hij was. Dat vond hij gewoonweg zwak en zielig. "Wel. Wat zou je verwachten van deze kudde. Want wat maakt hij anders dan de Black Rose. De kudde van Cobrazarao waar je lid van was?" vroeg hij de witte hengst gewoon op de man af. Want hij zou er uren om heen kunnen draaien toch zou hij deze vraag uiteindelijk willen stellen. Wat de hengst ermee zou doen was voor hem. Azacar keek hem echter enkel rustig aan en wachtte op zijn antwoord.

De witte hengst bestudeerde deze Azacar, en het beviel hem wat hij zag. Na diens vraag zweeg de witte hengst nadenkend. Zijn ogen dwaalden af naar hun omgeving en lieten zijn gedachten de vrije loop. Uiteindelijk keek hij de Friese hengst weer recht aan. Ven had deze vraag niet verwacht, maar waardeerde het en zag de reden erachter. "Ik had geen respect voor hem," was zijn antwoord na een lange stilte. Hij vond het niet nodig om erbij te vertellen dat Cobra dat wel af dwong. Ven was best bereid hem te respecteren, als hij dat verdiende, en in zijn ogen verdiende de leider van Black Rose het niet. "Ik ben op zoek naar een leider die ik wél kan respecteren. Iemand die ik kan volgen zonder de noodzaak aan zijn beslissingen te twijfelen." Het gebeurde niet vaak dat de witte hengst zoveel sprak, maar in dit geval was het noodzakelijk. Meestal beperkte hij zich tot korte antwoorden. Zijn lichte ogen stonden ong steeds strak op Azacar gericht en zag iedere beweging die de hengst maakte. Tot nu toe beviel het hem zeker wat hij zag en hoorde van deze hengst, en eigenlijk had hij al besloten. Hij wilde het gaan proberen. Deze hengst had een hele andere houding dan Cobra en Ven wist dat er een goede kans was dat hij had gevonden waarnaar hij zocht. Weer liet hij zijn hoofd zakken, een stuk verder dit keer, en begon weer te praten. "Als u me toestaat..." Dat waren zijn enige woorden, maar meer was er volgens hem niet nodig. Hij richtte zich weer op. "Ik ben Ven." Geduldig keek hij Azacar aan en wachtte op zijn beslissing.

De manier waarop de hengst tegenover hem stond. Hoe hij tegen hem sprak en welke woorden hij koos. Alles beviel Azacar eigenlijk wel. Veel paarden dachten zich te bewijzen door hem hun krachten te laten zien. Allemaal heel mooi, leuk en aardig maar alleen daarmee kwam je echt niet in de kudde hoor. Azacar selecteerde zijn kuddeleden door een individueel gesprek met ze te voeren. Zodat hij kon zien wat voor paarden ze nou eigenlijk waren. En zoiets zou hij later nog eens doen. Om te zien of er paarden tussen zitten die zich bij de eerste ontmoeting anders voordeden dan dat ze nu doen. En het zou tijd worden voor een activiteit. Nu hij al een aantal leden verzameld had zou het er eens van komen. Een eerste vergadering. Zodat de leden elkaar konden ontmoeten. En zodat hij hen bepaalde dingen kon mededelen. Iets wat hij nu al wist maar ze nog niet ging vertellen. Azacar wilde ze het allemaal op hetzelfde moment vertellen. Zelfs zijn kinderen, zijn twee dochters wisten nog nergens wat van af. Écht moeilijk was het ook niet hoor, om het voor zich te houden. Want aan wie moest hij het nou vertellen? Vrienden had hij niet. Zelfs geen paarden waar hij bijzonder goed mee op kon schieten. En familie. Tja, vele dachten dat je als familie zijnde meteen bepaalde voorrechten had. Dat die speciaal waren. Nou voor hem niet. Ze waren net zo goed gewoon maar paarden als alle anderen. Dat kleine gebaar van de hengst beviel Azacar echter zo goed dat ook hij zijn hoofd even neeg en de hengst daarna diep in zijn ogen aan keek. "Wel Ven. Vanaf nu ben je volwaardig lid van de Bleeding Soul" sprak hij met zijn lage, koude stem.