With myself.

As stoof op toen de zwarte, friese merrie over de vlakte gallopeerd. Dreigend sloeg haar staart in het rond en haar oren lagen chagerijnig tegen haar grote schedel gedrukt. De lompe merrie ging over naar een beheerste draf waarbij ze haar benen bij elke pas een klein stukje voor zich uit zette, waardoor kleine dribbelpassen ontstonden. Niet veel later zat de gifzwarte merrie in een stap, een slakkentempo, daar zat ze in. Ontspannen liet ze haar hoofd zakken en snoof eens luid naar de grond, stofwolken stoven op en zorgde ervoor dat Kwestura een paar keer flink kuchte. Fijn. Chagerijnig rimpelde ze haar neusgaten en vernauwde haar ogen iets, zoals altijd was haar humeur weer niet als de beste en ze was flink, maar dan ook echt flink chagerijnig. Een diepe zucht verliet haar keelgat en de merrie verzonk in haar gedachtes.

Een klein, pikzwart veulen lag rillend tegen de grond. Haar moeder had niet eens de moeite genomen om haar schoon te likken en met een arrogantie van hier tot Tokio keek ze het rillende veulen aan. ''Opstaan.'' siste ze en de kleine fries deed wat er gevraagd werd, maar het lukte haar nog niet. Haar veel te lange stelten plaatste ze stevig tegen de grond, maar zodra ze eindelijk overeind was en ze een stap waagde, knalde ze weer tegen de grond aan. Met vochtige ogen keek ze naar haar moeder die weg liep en het kleine veulen raakte in paniek, het krabbelde snel overeind en met een paar keer vallen had ze haar moeder weer bereikt. ''Kwestura.'' sprak haar moeder, zonder enige emotie en haar ogen keken kill, zo kill dat je er de rillingen van kreeg en dat was ook precies was de friese merrie kreeg. D'r nog plakkerige staartje sloeg vrolijk tegen haar lichaam aan en met een speelse blik in haar ogen keek ze haar moeder aan, die haar voorhoef door de lucht maaide en bijna raakte ze haar, angstig deed Kwestura een paar stappen achteruit en een lichte kille blik verscheen in haar ogen, waarom deed ze dat? Ze drukte haar nog kleine oren tegen haar schedel aan en stampvoetend sjokte ze achter haar moeder aan, waar ze heen gingen, het kleine veulen had werkelijk geen idee en ze zag er tegen op om met haar moeder mee te gaan, ze deed toch alleen maar gemeen! Training na training volgde en langzamerhand werd ze opgeleid tot een grote, sterke en door en door slechte merrie. Maar haar verleden had diepe wonden in haar hart achtergelaten, die nog steeds niet geheeld waren.

Nee, Kwestura had het nooit makkelijk gehad en op de een of andere manier deed het haar nog steeds pijn, een lichte pijn maar dat gevoel was wel aanwezig. Nog steeds toonde ze geen gevoelens, maar van binnen zat ze er vol mee. Luidkeels slaakte ze een zucht en iets wat dominant hief ze haar hoofd wat hoger de lucht in en drukte haar oren nog verder tegen haar schedel aan en haar neusgaten werden weer gerimpeld. Nijdig trok ze een paar grassprietjes uit de grond en kauwen hief ze haar hoofd weer de lucht in en dreigend snoof ze eens, ze had wel zin om haar ingehouden woede de vrij loop te laten en haar eens lekker af te reageren op een of ander paard, het maakte haar niet uit wat voor beest het was. Al was het een veulen, voor deze keer maakte ze een uitzondering en zou ze zonder enige twijfel een veulen aanvallen. Kwestura spande haar enorme spieren aan en stampvoetend draafde ze aan, achter haar bleef enkel een grote stofwolk achter en verder was er geen spoor te vinden van de merrie.

[& Sauron.]

De lucht had een vreemde grijze kleur en er stond een stevige wind. De grote zwarte hengst galoppeerde door de Ash Valley, en had er geen last van. Zijn neusgaten waren wijd open gesperd en de haren in zijn hals begonnen te krullen vanwege het zweet. Het was een lange tijd geleden dat hij in dit gebied was geweest, maar er was niets veranderd. Hooguit een boompje meer of minder. Zijn zwarte ogen waren gevuld met kille haat en al zijn spieren waren gespannen; in zijn vliegende galop waren ze duidelijk zichtbaar. Een stofwolk werd door hem achtergelaten en zijn manen leken hem niet bij te kunnen houden; ze wapperden wanhopig achter hem aan. Hij snoof diep en draaide zijn oren naar achteren. Ze lagen nog niet plat in zijn nek, maar er hoefde niet veel te gebeuren, of hij zou zijn dreigende houding weer aannemen. Het feit dat hij niet meer in zijn oude land was, en dat hij zijn kudde had opgegeven, zat hem nog steeds dwars. Sauron was een geboren leider, maar had alles opgegeven voordat hij hier kwam. Het was ook helemaal niet logisch waarom hij zijn kudde had verlaten. Zijn kudde was immers goed geweest: ze stonden aan de slechte kant, er waren genoeg leden en zijn paarden volgden hem trouw. Maar uiteindelijk was hij tot de conclusie gekomen dat hij er genoeg van had. Er gebeurde nooit meer wat in zijn land; alle paarden die ze konden vermoorden, hadden ze immers vermoord. Hij brieste en sloeg verveeld met zijn staart. Hij had nog niet alle gebieden van DH bezocht, en veel paarden kende hij niet, maar wat hij wel wist, was dat er hier teveel goedzakken rondliepen. En daar wilde hij graag een einde aan maken. Het probleem was alleen dat hij dat niet alleen kon doen. Wie weet vond hij hier nieuwe.. onderdanen. Hij zuchtte en zijn galop ging langzaam over tot een draf, gevolgd naar een stap. De stofwolk achter hem begon dunner en minder zichtbaar te worden en diepe hoefafdrukken waren te zien in de zachte bodem. Zijn vacht was nu op meerdere plekken nat van het zweet en hij schudde met zijn manen. Door de wind kwamen er veel geuren zijn neusgaten binnen en het duurde dan ook niet lang voordat hij de geur van een merrie had geïdentificeerd. Zijn oren draaiden zich verder naar achter en hij liet zijn blik nauwkeurig door de vallei glijden. De grote zwarte hengst, door wiens aderen het bloed van Friezen en Arabieren stroomde, wist nog niet of hij zin had in gezelschap. Hij zou haar, als het een goedzak was, de stuipen op het lijf kunnen jagen. Het was altijd leuk om een beetje met je prooi te kunnen spelen. Maar als het een paard was dat ook aan de duistere kant stond, kon hij haar waarschijnlijk niet bang maken. Paarden die aan de slechte kant stonden, mochten niet bang zijn. Dan zouden ze het niet waard zijn om een slecht paard te zijn en konden ze het best ook maar afgemaakt worden. Hij snoof diep en rook dat hij dichterbij kwam, hij vernauwde zijn ogen tot spleetjes en zag een andere stofwolk in de verte. Kalm, maar op zijn hoede stapte hij verder. Zijn spieren waren gespannen en zijn blik was op de merrie die naderde gericht.