looking... for what ?

Cocktail

Hij snoof diep , haar woorden betekende niet veel voor hem. Hij wist nu in ieder geval zeker dat het ook voor haar moeilijk was, en nog niet bekend. Maar veel deden ze hem niet, ze bood haar excuses aan omdat ze voor de verwarring zorgde bij hem. Ergens deed het hem genoegen dat ze zich daarvoor verontschuldigde maar het was niet nodig. Hij schudde wild met zijn hoofd, en hij kwam terug uit zijn gedachtes die de laatste ontmoeting tussen hem en Segué afspeelde. Vlak erna was ze vertrokken en inmiddels had hij de zilverwitte merrie al een week niet gezien. Zijn grote zwarte gestalte stapte stevig door een donker deel van het bos, hij was niet uit dit deel geweest sinds de merrie weg was gegaan. Zijn staart zwiepte nijdig heen en weer, terwijl zijn passen korter werden tot hij helemaal stil stond. Hij hoorde de wind om zijn oren waaien en enkele verdorde blaadjes kwamen los van de grond om een eindje verderop weer neer te strijken. Het was nu al echt herfst weer met regelmatig regen en een killere lucht. Toen de merrie vertrok was hij bijna meteen terug gevallen in zijn oude karakter, alleen bij haar voelde hij zich goed genoeg om zich wat losser te laten, en hij had haar met een groot deel van zichzelf vertrouwd. Hij had een groot deel van zijn verleden verteld, dat verleden waar hij zoveel moeite mee had. De merrie was zonder reden vertrokken nadat ze van hem had verwacht dat hij was gebleven, wat wilde ze nou van hem. De gedachtes aan al die onbeantwoorde vragen maakte hem kwaad en zijn oren doken diep zijn nek en in zijn ogen verscheen de zo vertrouwde kille woeste blik. Hij spande zijn spieren, kromde zijn hals waarbij hij zijn voorhand snel omhoog bracht en zijn voorbenen woedend door de lucht maaide. Met een doffe harde klap kwam hij neer op de grond, die nog doortrilde in zijn eigen gespierde benen. Hij bleef kort nog staan maar moest toen in beweging komen, hij sprong aan in een krachtige galop waarbij kluiten aarde onder zijn hoeven wegsprongen. Een afzet was te zien op de plek waar hij een paar tellen geleden nog stond. In de onstuimige galop wist hij nog steeds zijn weg te vinden in het donkere dichte bos. Nooit zou hij een boom of wat dan ook raken, gewoon omdat hij dit deel zo goed kende. Hij wist precies waar hij heen ging maar het was maar op een tijdelijke korte omreis. Hij zette zich schrap op het naderende deel waar hij zou moeten stoppen, zijn spieren ontspande iets en hij remde zich krachtig af , zijn voorhoeven boorde zich in de grond en hij gleed een klein stukje door, zijn achterhand werd er helemaal ondergebracht tot hij helemaal stil stond en hij normaal ging staan. Vlak voor het water was hij tot stilstand gekomen , en al snel bracht hij zijn hoofd naar beneden en zijn neus werd een klein stukje in het water gebracht. Een klein stukje bracht hij zijn lippen van elkaar en nam grote slokken van het verkoelend water in zich op. Hij bracht zijn hoofd weer omhoog en enkele druppels water vielen van zijn lippen naar beneden. Zijn oren oplettend gespitst op de omgeving maar zijn houding nog even gespannen en alert als altijd.

De kleine bruine merrie stapte door het bos. Het was er erg kil deze tijd van het jaar en dat vond ze wel prettig. Ze hield niet van de vrolijke, warme dagen. Dagen waarin alle goedzakken vrolijk rondhuppelden en “hoi” tegen je zeiden. Nee, zij vond de koude, kille dagen van de herfst en winter aangenamer. Haar staart sloeg door de lucht en verjoeg enkele verdwaalde bosmuggen die voor de laatste keren zouden vliegen. Haar donkere ogen hielden hun omgeving goed in de gaten en er stond een koude, harde blik in te lezen. Het was enige tijd geleden dat ze het gevecht bij de rivier hadden gehad en de wonden die ze er had opgelopen waren ondertussen genezen. Er waren een paar dunne littekens bijgekomen op haar vacht, maar het deerde haar niet. Van ieder gevecht had ze wel een herinnering, en ze wist nog precies welk litteken ze bij welk gevecht had opgelopen. Sommige maakten woede bij haar los als ze eraan dacht, maar sommige gaven haar ook een gevoel van euforie. Ze had vaak en veel gevochten. Waarschijnlijk had ze meer dan de helft gewonnen. En de keren dat ze verloor, waren niet echt prettig voor haar geweest. De merrie was erg trots en dominant en kon er niet goed tegen als ze verslagen werd. Ze brieste en haar oren lagen plat in haar nek. Haar hoeven lieten diepe afdrukken achter in de bosgrond. Een vogel vloog weg van de grond zodra ze voorbij kwam stampen, maar voordat het dier veilig was weggevlogen, had ze hem al uit de lucht geplukt met haar tanden en verpletterd. Een kleine grijns speelde om haar mondhoeken en ze stapte verder. Zonder ook maar een beetje schuldgevoel te hebben. Moorden deed haar altijd goed als ze zich verveelde. Ze zuchtte geïrriteerd door het niets te doen hebben en trok een paar bladeren van een tak af die ze langzaam opat. Een windvlaag schoot tussen de bomen door en haar manen werden even opgetild. De wind bracht ook een geur naar haar neusgaten en ze was meteen alert. Welk paard zou ze dadelijk tegenkomen? Ze brieste en versnelde haar pas. Misschien was het een goedzak die ze fijn kon pesten. Haar ogen schoten door de bossen heen en ze naderde al gauw de bosrand. Ze hoorde stromend water en de geur van het andere paard werd sterker; een donkere grote schim was zichtbaar aan de overkant van het kleine riviertje. Ze kneep haar ogen even samen en sloeg met haar staart. Ze stapte net niet in het water en nam de hengst schattend in zich op. Hij was zeker twintig centimeter groter; zijzelf was maar een klein paard, en twee keer zo breed. Ze snoof en keek de hengst aan met een kille blik in haar ogen. ’Wie ben je?’ vroeg ze op zo’n ijskoude toon dat je wel rillingen van moest krijgen. Ze stampte met haar hoef op de keien van de oever en wachtte ongeduldig op een antwoord.

Cocktail

Hij snoof diep, zijn oren hadden duidelijk een geluid opgevangen en met zijn ogen zocht hij naar dat wat het geluid veroorzaakte. Hij deed een paar passen naar achteren bij het water vandaan, hij draaide zijn borst naar het geluid toe. Een sterke geur van een ander paard drong door in zijn neus, en zijn hoofd draaide in een snelle beweging wat naar links. Daar kwam binnen een paar tellen een klein donker gestalte tussen de bomen vandaan. Hoe verder het paard naar hem toe gelopen kwam hoe meer licht op het gestalte scheen en hoe meer hij kon zien van het vreemde dier. De meeste paarden wendde hun pad al snel weer af wanneer ze zijn grote donkere gestalte alleen al zagen, en degene die daar niet van schrokken , schrokken dan wel van de kille woeste blik in zijn ogen. Maar deze leek anders, ze schrok niet af van zijn gestalte en aan de blik in haar ogen te zien was ze ook niet van plan om weg te gaan. Hij snoof even en hief zijn hoofd, zijn spieren stonden gespannen klaar voor een aanval. Zijn ogen gleden over de kleine stevige merrie en ergens moest hij een spottend lachje onderdrukken. Toen de paar korte , ijzig uitgesproken, woorden doordrongen tot hem verscheen er toch een vals grijnsje. Ergens had hij bewondering voor het kleine ding, maar laten merken zou hij het nooit. Maar toch deed de ijzige toon in haar stem hem niks, hij was wel wat gewend en hoe het tussen hem en Segué ging dat gaf hem toch nog eerder rillingen. Hij sprak niet veel en de enkele woorden die hij uitsprak waren niet bedoeld voor zo’n kleine merrie. Hij raakte licht geïrriteerd door de ongeduldigheid van het kleine ding, en het schrapen over de stenen aan de waterkant maakte het er niet beter op. Hij snoof diep en opende uiteindelijk zijn mond om op een kille ruwe toon zijn naam uit te spreken “ Cocktail “ zodra het woord uit zijn mond was draaide hij zijn lichaam van de merrie af en stapte een aantal passen weg, misschien als hij haar negeerde zou ze vanzelf weggaan. En anders zou hij haar wegjagen. Vechten met welk paard dan ook schrok hem niet af, hij had nog nooit een gevecht verloren en daar had zijn grootte en gespierdheid toch zeker wel mee te maken. Er was maar een gevecht dat hij had verloren maar dat was al 3 jaar geleden. het gevecht met zijn ouders. Hij tilde zijn voorbeen op en liet hem met een klap neerkomen, de klap trilde door in zijn lichaam maar dat deerde hem niet. Hij hoopte dat de merrie eindelijk begreep dat ze beter weg kon gaan. Zijn oren waren naar achter gericht en lagen bijna helemaal vlak in zijn nek.

[ hmm kort postje XD ]

De bruine Arabier, in wiens aderen via haar vaders kant het bloed van de Mustangs stroomde, staarde de hengst aan en bestudeerde hem toen hij zich half omdraaide. Zijn blik was ondoorgrondelijk en ze zag de spottende uitdrukking in zijn ogen. Die blik maakte haar woedend. Haar ogen schoten vuur en haar staart sneed door de lucht. Ze was klein, slank en fijn gebouwd, maar dat wilde nog niet zeggen dat ze zwak was. Ze bevatte veel kracht door de vele gevechten die ze had gehad. Haar spieren waren duidelijk te zien onder haar dunne vacht. Ze snoof diep en drukte haar oren nog platter in haar nek. Zijn naam verbaasde haar echter een beetje. Het was een naam die je eerder zou geven aan een goedzak; niet aan zo’n groot monster als hij. Haar blik gleed kritisch over hem heen. Hij was bijna net zo groot en breed als Cobra; qua uiterlijk had hij zijn broer kunnen zijn. Maar niemand zou aan Cobra kunnen tippen. De haat die Cocktail uitstraalde, was niets vergeleken met die van de leider van The Black Rose. Ze keek de hengst na toen hij zich omdraaide en weg wilde lopen. Was hij zo laf dat hij haar niet onder ogen wilde komen? Haar ogen vernauwden zich even en ze brieste, de uitdaging die erin was te horen, was bijna onmerkbaar. ’Je bent nieuw hier.’ Het was geen vraag maar een bevestiging. Ze hield haar hoofd een beetje schuin terwijl ze wachtte op een reactie, maar toen die niet kwam, sprak ze opnieuw. ’Wat heeft jou op DH gebracht?’ Vroeg ze daarna op een doodse toon. Ze vroeg het niet om vriendelijk te zijn, vriendelijkheid was iets wat ze niet kende. Of in ieder geval nooit gebruikte. Het was meer nieuwsgierigheid, want hoewel de merrie een koud hart had, wilde ze wel graag dingen weten. Van bepaalde figuren dan. Ze zwiepte ongeduldig met haar staart. Haar ongeduldigheid zat haar vaak in de weg en mede daardoor was ze vaak in de problemen gekomen. De littekens op haar vacht verrieden dat ze vele gevechten had gehad. Een deel had ze verloren, een ander deel had ze gewonnen. Ze was intelligent, klein en snel, daarin was ze altijd in haar voordeel. Maar haar fijn gebouwde postuur gaf ook wel eens nadelen. Paarden die groter en breder waren dan haar, konden ook hun gewicht in de strijd gooien en dat zorgde ervoor dat ze gemakkelijk verpletterd kon worden. Maar ook al wist ze dat de grote zwarte hengst die voor haar stond haar gemakkelijk zou kunnen verpletteren, voelde of kende ze geen angst. Arwen kende geen pijn, angst of medelijden. Haar temperament, dat ze ongetwijfeld had geërfd van haar moeder –zij was een zuivere Arabier geweest- werkte af en toe in haar nadeel, maar aan de andere kant kon ze haar woede gemakkelijk omzetten in kracht. Als deze ontmoeting zou lopen tot een gevecht, wist ze dat hun kansen ongeveer gelijk zouden zijn. Ten eerste zou ze het ego van de grote hengst moeten verkleinen, dat zou al enorm in haar voordeel gaan werken. Verveeld en ongeduldig stampte ze opnieuw met haar hoef op de grond. Duurde het altijd zo lang om antwoord te geven?

Cocktail

Hij wierp zijn hoofd de lucht in en keek vanuit zijn ooghoeken naar de kleine merrie. Toen ze weer begon te praten draaide hij zich om en zette een paar dreigende stappen naar haar toe. Hij schudde even wild met zijn hoofd en zijn manen en voorpluk volgde het voorbeeld en kwamen los van zijn hoofd en hals om daarna weer neer te zakken. Hij hoorde haar woorden aan en zijn ogen volgden de hare, een doordringende kille maar vooral woedende blik stond in zijn ogen af te lezen en die zou ook niet verdwijnen tot Segué weer bij hem was. ” niet voor jou “ antwoorde hij met een ruwe toon in zijn stem. Hij keek neer op de merrie en hij merkte haar temperament echt wel op, daar zou ze zichzelf vast niet vaak mee helpen. Eerder mee in de nesten werken, en hem tegenkomen vandaag, een dag dat hij al woedend was op alles zou haar niet veel beter doen. Waarom vertrok de merrie niet gewoon voordat hij straks zijn zelfbeheersing verloor. Bij Segué was hij die al te vaak verloren en met haar wisselde hij nauwelijks een woord , deze merrie ondervroeg hem nog net niet. Zijn spieren stonden aangespannen en waren duidelijk te zien, zijn oren lagen bijna plat in zijn nek en zijn ogen spoten nog net geen vuur. Even liet hij zijn ogen van de merrie afdwalen en door de omgeving gaan, vanaf een afstandje zat er een klein konijntje hun te observeren. Maar een blik van de hengst maakte zelfs het kleine beestje al duidelijk dat hij moest weg wezen. Zijn blik gleed terug naar de merrie die nog steeds ongeduldig op enkele meters voor hem stond, ze kon duidelijk niet lang wachten op iets. Ergens irriteerde haar ongeduldigheid hem mateloos maar hij probeerde het te negeren. Zijn ogen gleden over het kleine slanke postuur van de merrie en merkte de enkele littekens ook op die haar lichaam ontsierde. Ze had zelf dus ook genoeg meegemaakt en dat maakte hem duidelijk waarom ze niet gewoon vertrok of angstig werd van hem. Maar toch wist ook de kleine merrie dat ze aan hem een goede zou hebben in een gevecht dat wist hij zeker. Hij snoof diep en zette toen een paar passen naar voren, zijn hoeven kwamen bij iedere pas dreunend neer op de grond en zijn staart sneed door de lucht. Vlak voor de merrie bleef hij staan zijn ogen doordringend de hare aankijkend.

De zwarte hengst kwam op haar afgelopen en zag er best angstaanjagend uit, maar het deed haar niets. Een kleine, bijna onmerkbare, grijns krulde een van haar mondhoeken en ze brieste een keer. Arwen vreesde niemand. Nog nooit had ze angst gevoeld. En ze zou dat ook nooit voelen. Angst was iets voor watjes en paarden met een warm hart. De bruine merrie had geen warm hart. Haar hart was van steen en ijs, nooit had iemand het kunnen verwarmen en tot leven kunnen wekken. Dat kwam mede doordat zij het niet toeliet. Een lange tijd geleden, in een leven voor DH, was er één iemand geweest die ze had toegelaten. De kleine hengst was haar broertje geweest en op de een of andere manier had ze er een band mee. Maar toen kwam de dag dat hij haar verraden had voor haar eigen familie. Woedend was ze geweest en ze had haar broer en zus samen vermoord; beide zaten ze in het complot. De eerste weken na deze gebeurtenis had ze nog iets van spijt gevoeld, maar al gauw was dat gevoel verdrongen en voelde ze alleen maar kille haat. Hoe hadden ze het in hun hoofd gehaald om hun bloedeigen zus te verraden? Ze sloeg met haar staart en trok haar wenkbrauw lichtjes op toen de hengst bot antwoordde. ’Het is wel duidelijk dat je hier niet voor mij bent gekomen.’ antwoordde ze kil en haar ogen fonkelden gevaarlijk. Ergens, ver weg, vond ze het wel een leuk “gesprek”. De hengst was kil en ondoorgrondelijk, iets wat ze wel waardeerde. Het grote zwarte dier kwam dreigend op haar af lopen en bleef vlak voor haar staan, maar ze gaf geen krimp. Haar ogen knepen samen en ze stampte met haar hoef op de grond. Er waren veel woorden die ze wilde zeggen. Allemaal even beledigend en even uitdagend. Maar ze hield wijselijk haar mond. Ze was al vaak genoeg in de fout gegaan. Haar ogen boorden zich in de zwarte ogen van de hengst en achter het vuur dat erin brandde, was meer te zien. Ze kon alleen niet verwoorden wat het was. Het was wel duidelijk dat de hengst een verleden had, maar daar zou ze waarschijnlijk nooit achter komen. Haar flanken gingen op een redelijk hoog tempo op en neer; het inhouden en beheersen van haar woede kostte veel energie. De spier in haar schouder trilde, en dat was altijd een slecht teken. Eigenlijk was het best kinderachtig. Een beetje boos tegenover elkaar staan en elkaar uitdagen. Al was Arwen de enige die op dit moment uitdaagde. Het liefst was ze de hengst al naar zijn keel gevlogen, en ze begon zich af te vragen wat haar eigenlijk tegenhield. Ze schopte met haar voorbeen wat zand naar de grote hengst toe. Als eerste officiële uitdaging.

Cocktail

Hij zag de blik in haar ogen niet veranderen en hij wist wel waarom. De meeste waren bang van hem maar dat waren allemaal van die vredelievende paarden. Hij snoof diep en stak zijn borst nog iets vooruit. Hij had genoeg meegemaakt waardoor hij was wie hij was. Nooit had hij angst gevoel altijd haat. De herinneringen van zijn verleden had hij altijd verdrongen tot achter in zijn hoofd, nooit kwamen ze naar voren om afgespeeld te worden voor zijn ogen. De enigste keer dat dat gebeurd was , was bij Segué in het bos. Maar die keer had hij gehaat, hij had zichzelf niet kunnen inhouden hij lette niet meer op haar of op wat dan ook. Op dat punt was hij een zwakkeling geweest, bij die gedachte stampte hij hard op de grond. Hij snoof woest en die herinnering had hem kwader gemaakt, hij was kwaad geweest toen maar hij had het niet kunnen uiten en nu alles weer omhoog kwam en deze irritante kleine merrie voor zijn neus stond had hij eigenlijk iets om het op uit te kunnen leven. De merrie richtte haar blik op zijn ogen, zijn bijna pikzwarte ogen met het vuur dat erin brandde. Hij wist dat ze enorme moeite had zichzelf in te houden, het was te zien aan haar houding aan het trillen van haar huid en het bijna zenuwachtige gezwie p met haar staart. Zijn staart sneed even door de lucht tegen zijn flanken aan om een paar irritante vliegen te verjagen. Het zelfde wat hij zo met haar zou doen als ze zo doorging. Het kleine zinnetje wat nergens op sloeg drong tot hem door, en vlak naarna stoof ze wat zand op richting hem. Was dit haar officiele eerste uitdaging ? Was dit een zwakke poging om het tot vechten te krijgen. Een spottend glimlachje verscheen rond zijn lippen. Hij spande zijn spieren en dacht even snel na, zijn eerste aanval zou duidelijk moeten wezen hij zou een standpunt moeten maken dat er met hem niet te spotten viel, haar nog een kleine kans geven zich te bedenken en terug te trekken al wist hij zeker dat dit niet voor haar van toepassing zou wezen. Hij stapte een paar passen door, langs haar opende hij zijn bek en zette zijn handen hard in haar schoft, zo snel als hij was zou ze vast niet verwachtten gezien zijn grote lichaam, maar hij wist ook zeker dat de kleine slanke merrie sneller zou wezen. Maar ze zou minder kunnen hebben. Hij had haar shoft nog steeds vast en bewoog zijn kop heen en weer al snel was de smaak van bloed zijn bek in gedropen en wist hij dat dit een goed gevecht zou worden. Hij had pas een aanval gedaan een kleintje maar de merrie zou het niet op zich laten zitten.