Sterren aan de hemel.

Voorzichtig zette Amiya een paar passen over het pad, wat door duidelijke hoefsporen te zien was dat het vaker door andere paarden was gebruikt. De felle namiddag zon had plaats gemaakt voor een halfvolle maan. Honderden sterren twinkelden aan zijn zijde. Amiya's ogen fonkelden verwonderend naar de prachtige, inktzwarte hemel. Na enkele minuten gestaar bracht ze haar gedachten weer bij de realiteit. Ze had dorst, ze had honger en was hopeloos verdwaald. Ze zuchtte geïrriteerd omdat ze dit haarzelf had aangedaan. Ze moest echt beter voor haarzelf zorgen, vond ze. Ze verwaarloosde zichzelf veel te veel. Ze ademde diep in en hield de omgeving om haar heen goed in de gaten terwijl ze haar stap vervolgde, zonder te weten waar ze uit zou komen.

Hij zette zonder te twijfelen een stap op het pad en zijn soepele lijf bewoog elegant in het maanlicht. Hij keek naar de halve maan en de duizende twinkelende sterren die aan de hemel stonden. Het bloed was al van zijn vacht maar er waren toch nog plekken te zien waar de wonden zaten. Hij zuchte diep en was al enkele dagen alleen en druk bezig met de training van Mushii. Zijn kille ogen glommen in het maanlicht en zijn staart dansde in het ritme van zijn passen. Na enkele minuten lopen zach hij een merrie met twinkelende ogen die zijn pad kruisde. Zijn kille blik in zijn ogen waren alsof je je bevond in de duisterste duisternis. Hij keek de merrie recht in haar ogen aan die haar pad kruisde ze was vast nieuw want hij had haar nog nooit gezien. Maar het was wel een goedzakje kon je zien anders zou ze wel geschikt zijn voor zijn kudde The Dark Lords. Maar dat is niks voor deze merrie die hier pal voor hem stond.

Een zwarte hengst kwam woedend aangelopen, de grond leek wel te daveren bij zijn verschijning, alles wat hem in de weg stond werd vernietigd al was het een klein schattig diertje, het kon hem allemaal niet schelen.Hij was van de rivier gekomen, hij zou haar misschien niet meer zien, avanti was veel te sterk voor haar. Maarja nu was dat haar eigen probleem, ze kon de pot op. Het was misschien wel gemeen maar zo was Shadow eenmaal. Hij had niet eens door dat er een merrie zijn pad kruiste dus beukte hij die gewoon aan de kant, verstomd hield hij halt. "Kon je niet wat uitkijken", zei hij gemeen, hoe durfde deze merrie gewoon zijn pad te versperren. Shadow was erg boos en dan dacht hij niet verder na over wat hij deed, de merrie stond er waarschijnlijk al een tijdje en Shadow hadhaar gewoon opzij gebeukt. Zo was hij nu eenmaal als hij boos was.

Ze keek op toen een kastanjebruine hengst haar pad kruisde. Ze wierp hem een vriendelijk glimlach toe terwijl ze weer de aanstalte nam om haar weg te vervolgen toen ze er weer aan dacht dat ze verdwaald was en dus geen idee had waar ze heen moet. ‘Hallo’, kwam het uit haar mond. Haar pure stem klonk vriendelijk en warm. Ze liet haar blik over de hengst grlijden, waarna ze bleef hangen bij zijn ogen. Die kilheid zou ze nooit van haar leven meer vergeten. Onopvallend legde ze haar karamelkleurige oren wat naar achter. Ze wist nu al dat ze hem niet zou mogen. Hoe hard ze ook haar best zou willen doen. Ze hief haar hoofd wat in de lucht zodat haar blik nu meer koppigheid uitstraalde, als teken dat ze niet onderdanig zou gaan doen.

GRijnzend draaide hij zich om. Hij keek nar Charming, was dat niet de partner van Saricha? Nja kon wel zijn maar dat intresseerde hem niet echt. Het enige dat intressant was was de merrie, weer een nieuwe? Weeral, er waren laatst veel nieuwe paarden. Was dit dan zo een goeie plejk, er waren veel wannabe slecht paarden, daar had hij een hekel aan. Ze probeerde slecht te zijn maar ze waren alleen zielig, maar deze merrie leek niet op een Wannabe of slecht, ze had meer een zachtaardig uiterlijk. Dus er was avst niks te doen hier, maar toch bleef hij even, misschien werd het iintressant. zijn hoeven schraapte over de zwachte mossige grond, hij grijnzde even .

(moet gaan korte post)

Ze draaide zich met een ruk om naar de andere, donkergekleurde hengst die nu in haar zicht verschenen was. Aan zijn blik te zien was hij, net als de bruine, niet de zachtaardigste om te ontmoeten. Uit zijn houding was perfect op te merken wat hij dacht. ‘Twee aanbidders is met iets te veel,’ zei ze koeltjes tegen Shadow, nog steeds met haar kop hoog in de lucht. Haar honinggekleurde voorpluk hing schuin over haar groene ogen heen. Wat dachten ze wel niet. Dat ze zomaar stoer konden gaan doen? Een lichte grijns speelde rond haar lippen, alleen haar smaragdgroene ogen lachten niet mee. Waarom kwam zíj toch altijd in van die benarde situaties terecht. Ze deed er nog een schepje bovenop door haar karamelkleurige oren plat in haar nek te drukken, en sperde haar neusvleugels wijd open. Zijn grijns beviel haar niet. Ze kneep haar ogen lichtjes samen terwijl ze hem strak aan bleef staren. Zonder nog enkele aandacht te geven aan de eerste hengst.