Ooh big brother, where are you?

Via via was ze te weten te komen dat haar grote broer, Azacar, hier ergens in het gebied met de naam Dream Horses moest rondzwerven. Dat was ook precies de reden dat ze hierheen was gekomen, puur om haar broer weer een keer te zien en wie weet beviel het haar hier, dan zou ze misschien blijven. Fel stak ze haar neus in de lucht en d'r wijd opengesperde neusgaten werden gevuld met een geur, iets van as. Meteen snoof de merrie en liet haar warme neus op haar gespierde borst rustte. Dreigend smeet ze haar staart een keer de lucht in en met opgetrokken benen draafde ze over de versteende aarde. Haar oren lagen plat tegen haar schedel gedrukt en iets wat chagerijnig rimpelde ze haar neusgaten. Zo zou ze naar hem hinniken, eerst even nog wat tijd voor zichzelf en bedenken wat ze hem zou gaan zeggen, want het was al een hele tijd geleden dat ze hem had gesproken. Ook had de merrie gehoord dat hij een eigen kudde had, genaamd Bleeding Soul. Of die paarden de waarheid sproken, was nog maar de vraag. Met een arrogantie van hier tot tokio keek ze vanuit haar ooghoeken naar een bang konijn en zodra ze nijdig haar hoeven op de grond stampte stoof hij weg. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze het dier na en draaide haar hoofd weer recht voor zich uit. Waarschijnlijk was haar broer niet veel veranderd, of hij veulens had of een partner wist ze niet. De enorme Friese merrie kwam tot stilstand en hief haar hoofd hoog in de lucht, die dominantie had ze zeker van haar broer en daar was ze enorm trots op, want ze hield van Azacar. Zou de hengst haar nog wel herkennen? Iets wat versuft schudde ze haar hoofd en schoof het versufte naar de achtergrond, waardoor een kille blik in haar ogen verscheen en een gemene grijns rond haar zwarte lippen. Haar zus, Aisha, moest hier ook ergens rondzwerven maar eigenlijk boeide het haar niet wat die merrie deed, ze kon het trouwens nooit met merrie's vinden. Raeuna gooide haar hoofd in de lucht en schraapte haar keel, zodat ze zodadelijk een flinke luidde hinnik kon laten horen. Fel snoof ze eens en schraapte haar hoef over de grond, haar kille ogen gleden het gebied rond en zodra ze er klaar voor was, stootte ze een luide en rauwe hinnik uit. Nu was het wachtten, wachtten tot haar broer zich zou laten zien en zou spreken. Zenuwachtig was ze niet, maar ze was wel benieuwd wat Aza tegen haar ging zeggen, zou hij boos zijn? Misschien zou hij haar nog niet eens meer herkennen, maar Ra zou de hengst altijd herkennen en haar hele leven lang zat hij al in haar achterhoofd, ooit wist ze dat ze hem weer tegen zou komen en dit was het moment, nu zou ze haar broer weer op haar netvliezen zien verschijnen.

[Only Azacar en eventueel Aisha.]

Dreigend had hij zijn oren in zijn nek gedrukt. Zijn tanden had hij ontbloot terwijl hij zijn ijskoude ogen over de bruine hengst liet glijden. De Arabier had hem zomaar zonder pardon bestormd. Iets wat hij beter niet had kunnen doen. Écht hij begon zo echt een hekel te krijgen aan die arabieren die dachten beter te zijn. Azacar zou het hem eens bijbrengen dat het tegendeel waar was. Nijdig sloeg hij met zijn voorbenen naar de hengst. Enkel om hem uit te dagen. Laat hem maar lekker aanvallen bedacht hij terwijl rond zijn lippen een valse grijns krulde. Het was dan ook weer veel te lang geleden dat hij gevochten had. Hier op de ashvalley. Waar iedereen hem kon zien. Maar dat deerde hem niet. Hij was niet zo bang dat hij zich ging verstoppen. Het idee alleen al liet hem met zijn ogen rollen. En net op dat moment stootte de hengst naar voren en vloog met zijn mond wijd open op hem af. Azacar voelde hoe de hengst zijn tanden in zijn gespierde hals zette, zuchtte eens geërgerd en gaf de hengst toen een harde stoot met zijn hoofd. Gevolgd door een trap in zijn buik, want de hengst was zo dom te gaan steigeren. Écht een groentje nog. Niets leuks aan. Met dat de hengst los liet viel Aza aan. Ditmaal was hij diegene die met wijd opengesperde mond op de hengst af rende en greep hem vast bij zijn luchtpijp. Hij beet zo hard dat het bloed zijn eigen mond in sijpelde. Nog harder beet hij tot hij het rochelende geluid hoorde van bloed in de keel van de hengst. Hardhandig smeet hij de hengst op de grond. Moeizaam krabbelde hij overeind, bloed stroomde uit zijn mond. Maar zoals hij al verwacht had vechtte hij door. En dat kon Aza enigzinds waarderen. Niet dat hij hem zou sparen hoor. Nee dat nooit. Hij zat toch zeker niet bij het liefdadigheidsfonds? De enorme zwarte hengst kneep zijn ijsblauwe ogen die vuur spuwden tot spleetjes en volgden de bewegingen van de hengst die opnieuw op hem afstormde en hem lelijk bij zijn schoft vast greep. Azacar voelde een steek en probeerde de hengst los te schudden maar die pakte verschillende plekken op zijn hals en sloeg met zijn hoeven tegen zijn lichaam precies daar waar Aza hem niet kon raken. Tot Azacar écht boos werd en zijn voorhand in de lucht gooide en zijn voorhoeven op de hengst liet neerkomen zodat hij op de grond storte. Voordat hij overeind kon komen kwam hij nog eens omhoog en liet zijn hoeven op de hengst neer komen. En zo een aantal keer nog terwijl hij botten onder zijn hoeven hoorde kraken. Toen hij uiteindelijk geen gerochel meer hoorde en het piepende ademhalen van de hengst gestopt was draaide hij zich om en liep koelbloedig weg. Het karkas van de hengst achterlatend voor de aasgieren. Zijn gitzwarte vacht was bedekt met bloed waardoor zijn vacht een dieprode glans leek te hebben. Een aantal wonden op zijn hals en schoft bloedden hevig en zelfs aan zijn benen had hij een paar lelijke wonden maar hij keek er niet eens naar. Het enige wat hij nog zag waren de twee zwarte schimmen in de verte. Twee friezen. En van de een had hij de geur al herkend, Aisha. Was het Sensation die bij haar stond? Nee, die was anders gebouwd. Een zachte grom steeg op uit zijn keel toen hij zijn lichaam tot een krachtige draf aanzette waarbij zijn achterbenen ver onder zijn lichaam gezet werden waardoor zijn voorhand iets opgericht werd en hij zijn voorbenen ver voor zich uit kon strekken. Tot vlak voor de twee paarden maakte hij een overgang naar stap en stapte kalmpjes dichterbij. Hij had gelijk was Aisha betrof maar die andere merrie. Een frons ontstond terwijl hij zijn blik over haar heen liet glijden. Azacar liep een rondje om de vreemde merrie heen terwijl hij zijn blik onderzoekend over haar heen liet gaan. Vlak voor haar bleef hij stil staan. Keek naar beneden met zijn ijsblauwe ogen en boorde die in haar ogen. Toen keek hij kort opzij en begroette Aisha met een knikje van zijn hoofd waarna hij zich weer op de merrie richtte voor hem. Zijn oren waren dreigend in zijn nek gedrukt en uit zijn mond droop het bloed van zijn laatste slachtoffer.

[Sorry, had inspiratie ]

Een valse grijns krulde haar mondhoeken omhoog toen ze in de verte een donkere merrie aan zag komen en zodra ze dichterbij was, kreeg Raeuna door dat het Aisha was. Ja, de friese merrie herkende haar kleine zusje uit duizende. Haar ogen, ze leken bijna precies op die van haar moeder en dat was ook de reden dat ze Aisha abrupt herkende. ''Hallo Aisha. Je herkent me vast niet meer. Ik ben Raeuna.'' sprak ze toen, ijskoud en steenhard, zo klonk haar stem. Raeuna' donker bruine ogen gleden over de zwarte fries voor haar, ze was flink gegroeit. Maar wat wilde je, ze had haar zusje voor het laatste gezien toen ze nog een klein mormel was, hoelang zou dat wel niet geleden zijn.. Iets wat versuft schudde ze haar hoofd en haar aandacht richtte ze weer op Aisha. Chagerijnig rimpelde ze haar neusgaten en wendde haar blik van de merrie af. Op de een of andere manier vond ze het niets een erg dat haar zusje haar niet meer herkende, ze wilde haar reactie wel eens zien als ze dalijk zou zeggen dat ze familie waren. Een andere donkere hengst was te zien in de verte en toen hij bijna bij hen was, ging hij over naar een stap. Azacar, dat zag je zo aan die ogen. Fel snoof ze een keertje en duwde haar oren dreigend in haar nek toen haar broer een rondje om hem heen liep en toen hij achter haar was, sloeg ze een keertje met haar staart. Ze had dadelijk heel wat uit te leggen en hoe ze het ging brengen, wist ze nog niet. Een vals grijnsje krulde haar mondhoeken omhoog. ''Ook hallo Azacar. Ik neem aan dat jij mij ook niet meer herkent? Ik ben Raeuna. Dringt het nu een beetje tot jullie door?'' sprak ze zoetjes. Haar lange manen hingen sierlijk en lichtelijk krullend langs haar enorm gespierde hals en haar volle staart hing gezond aan haar achterwerk. Wijd sperde ze haar neusgaten en liet er een enorm diepe zucht uit ontsnappen. Nee, ze zou haar mond nog even houden. Misschien moesten ze er beide zelf maar achter komen en als ze dat niet deden, dan zou ze ze wel een handje helpen. Azacar zat onder het bloed, merkte ze nu op. Vast gevochten, ze wist van haar verleden dat hij dat zovaak deed. Raeuna vernauwde haar ogen en duwde haar oren nog verder in haar nek, een gromgeluidje verliet haar mond en ook Raeuna liep een rondje om beide paarden heen, voor hen kwam ze weer tot stilstand en een voor een keek ze ze aan. Een klein straaltje bloed droop via haar been, zo naar beneden. Door een verkeerde beweging was de snee in haar linkerboven been weer opengesprongen en begon het flink te bloedden, maar veel merkte de barokke merrie er niet van. Haar tong ging een paar keer over haar lippen en haar ogen stonden weer normaal, maar ze straalde killheid uit, haar blik was steenhard en ijskoud, zoals normaal. Aisha deed haar zo verdomd veel denken aan haar moeder, op de een of andere manier maakte het haar misselijk want beide ouders hoefde ze niet meer op haar netvliezen te zien verschijnen. Maar het was geen reden dat Raeuna een hekel ging krijgen aan Aisha, dan zou er wel meer moeten gebeuren.

De merrie voor Aisha die wist al haar naam zonder dat ze zich had voorgesteld. Aisha begreep echt niet hoe kon. Ineens zag Aisha haar broer komen. Die liep een rondje om de merrie die voor Aisha stond. Na het rondje kreeg Aisha een vriendelijk knikje van Azacar. Het was raar ze waren best close geworden sinds Aisha in Dh was gekomen. Maar de merrie voor Aisha kende Azacar ook al. Aisha keek haar broer verbaast aan. De naam van de merrie kwam Aisha iets bekend voor. Die naam had ze alleen voor het laatste gehoord toen Aisha nog een veulen was. Aisha wilde die tijd vergeten dus ook degene die daar eigenlijk bij hoorde. Ook Azacar was ook van die tijd maar ja ze had nu veel aan hem hij had Ares onder zijn hoede. Aisha volgde de merrie met haar hoofd toen ze een rondje om Aisha en Azacar liep. ”Alleen je naam komt me bekend voor de rest niet.” zei Aisha op een arrogante toon tegen de merrie. Haar blik was ook arrogant naar de merrie toe. Ze begon te snuiven toen de merrie begon te grommen.


[Flutj stukje ]

Met opgetrokken wenkbrauw keek hij naar de merrie. Zijn donkere oren weer plat tegen zijn schedel gedrukt. Zijn lip trok hij iets op waardoor zijn tanden ontbloot werden waar het bloed nog aan zat. Het was voor hem niet bijzonder meer dan anderen zijn naam wisten. Dat kreeg je nou eenmaal als je bekendheid kreeg door bijvoorbeeld een nieuwe kudde op te zetten. Hij onderdrukte de grom die opsteeg uit zijn keel niet. Zijn lange, dikke staart liet hij hard neerkomen op zijn met talloze littekens bedekte flanken. De merrie met de naam Raeuna liep een rondje rond hen heen. Hard beet hij op zijn tanden om zich nog maar even in te houden en luisteren wat die merrie van hem moest. De enorme hengst sloot zijn ogen en herhaalde haar woorden nog eens in zijn hoofd. ''Ook hallo Azacar. Ik neem aan dat jij mij ook niet meer herkent? Ik ben Raeuna. Dringt het nu een beetje tot jullie door?''. Die stem, het deed hem aan vroeger denken. Iets wat hij liever vergat. Die tijd wilde hij achter zich laten. Waarom was hij ander weg getrokken uit zijn ouderlijk gebied. Waarom had hij anders zijn ouders vermoord? Waarom had hij anders de rest van de kudde proberen uit te moorden? Maar op één gebied was dat niet gelukt. Zijn twee zusjes. Aisha en ... Het kón gewoon niet! Meteen schoten zijn ogen open en zette hij een grote pas naar voren. Als hij zijn hals niet opgekruld had hadden hun neuzen elkaar kunnen raken. Iets wat hij eigenlijk graag vermeed. Zijn voorhoofd kwam bijna tegen die van haar en zijn twee ijsblauwe ogen waar men hem onder andere ook aan herkende waren op haar gericht. Ze boorden zich in haar donkere ogen. Én die ogen. Die zoveel op die van Aisha leken. De ogen van zijn moeder. Over zijn hele lichaam begon de enorme zwarte hengst te trillen en met een ruk draaide hij zijn gespierde lichaam om. Om dan zijn ontlading los te laten. Woest gooide hij zijn voorhand in de lucht, zijn oren platter dan plat in zijn nek. Een steek ging door zijn lichaam. Een woest geluid liet hij horen wat het midden had tussen een hinnik en een grom. Het klonk rauw en ijskoud. Met dat hij neerkwam bleef hij met zijn rug naar de twee merrie's staan. Nog natrillend. Hun wisten niet wat hij mee had gemaakt. Hij was de enige zoon geweest en had zijn vader dus op moeten volgen. Maar de gevolgen waren voor hem zo zwaar en hard. Zijn ijskoude ogen waren tot spleetjes geknepen. Tot hij ze sloot. Azacar haalde diep adem en blies die toen weer uit. Haalde weer diep adem en blies het weer uit. Tot hij zichzelf weer wat tot rust had gemaand. Tergend langzaam draaide hij soepel zijn gespierde lichaam naar de merrie's om. Zijn ogen stonden doods en leeg. En zo liep hij naar hen toe. "Vergeef me mijn onbeleefdheid zus." sprak hij opeens ijskoud met zijn lage, aangename stem. Roerloos stond hij daar. Zijn blik op haar gericht en een harde trek rond zijn mond.

Dus Aisha herkende alleen haar naam maar? Pfft, het boeide haar geen ene reet of ze haar nog herkende of niet, ze zou er zo toch wel achter komen want ze was er bijna zeker van, dat Azacar haar nog maar al te goed herkende. Met vernauwde ogen keek ze richting haar broer, die er zo te zien al achter gekomen was. Als de hengst zijn hals niet had opgekruld, hadden hun neuzen elkaar geraakt en dat was iets wat ze het liefste vermeed en vanuit haar verleden, wist ze dat Azacar dat ook het liefste vermeed. Een luide snuif verliet haar neusgaten toen haar broer zijn lichaam met een ruk omdraaide, zijn voorhand in de lucht gooide om zijn ingehouden woede de vrije loop te gaan, geamuseerd keek de merrie hoe hij bezig was en daarna gleed haar blik naar Aisha. ''Zusje.'' siste ze tussen haar tanden door en arrogant schudde ze haar hoofd. Aan de ene kant was ze blij dat ze haar kleine zusje weer had gezien, want zo wist ze of ze nog in leven was of niet. Azacar had dus goed voor haar gezorgd in de tijd dat Raeuna verdwenen was, waar ze heen was gegaan? Eigenlijk had ze zelf ook geen idee, gewoon overal en nergens dus. Haar staart sloeg een keer dreigend door de lucht en haar achterhoef kwam dreunend tegen de versteende aarde aan. Azacar sprak en meteen richtte ze haar aandacht op hem. ''Het is oke Azacar.'' sprak ze zoetjes en liet haar blik weer op Aisha rustte, die nog steeds geen fatsoenlijk woord had uitgesproken. Hmm, misschien was die merrie toch meer veranderd dan dat ze dacht, nog geen woord was eruit gekomen waardoor Raeuna even stond te kijken, ze was al blij dat Azacar haar de keel niet had doorgebeten, omdat hem beide een soort van 'in de steek' gelaten had. Tsja, zelf zou ze ook niet pissig zijn op beide paarden omdat ze toch familie waren. Al kon je Raeuna niet snel boos maken, kwetsen kon je haar al helemaal niet. Nee, deze merrie was steenhard geworden en haar gevoelens had ze goed opgeborgen, je zou verdomd speciaal voor haar moeten zijn als je bij haar een emotie tevoorschijn wilde halen en nee, Raeuna had tot nu toe nog niemand gevonden die speciaal voor haar was, buiten Azacar en Aisha dan. Zacht deinsde haar manen heen en weer op haar zwarte hals en haar donker bruine, nietszeggende ogen keken beide paarden een voor een aan. Hier had ze lang op moeten wachtten en eindelijk was het zover, ze had haar broer en zusje weer terug.

Aisha keek af en toe naar Azacar blijkbaar kende hij de merrie die voor hun stond nog wel. Toen hij zei vergeef mijn onbeleefdheid zus begon er iets te dagen bij Aisha. Ze had niet alleen een oudere broer maar ook een zus. Ze waren altijd met ze drieën geweest meer kinderen had hun vader niet. Aisha had geprobeerd het verleden achter der te laten maar toen Azacar weer in der leven was gekomen kwamen er kleine stukjes terug in der hoofd. Stukjes van de trainingen die hun vader aan hun gaf als hele jonge dieren. Ze had toen ook gehoord van Azacar dat hij het ook had meegemaakt op jonge leeftijd een trektocht door de sneeuw en gevaarlijke bergen te moeten doen. Nu was Raeuna ook weer terug in Aisha der leven nu kreeg Aisha alles terug. Als zij of haar zus iets verkeerds deden dan kregen hun niet op hun donder nee dan kreeg hun grote broer op zijn donder. Raeuna siste tegen Aisha zusje. Aisha schudden met haar hoofd om de vorige gedachten uit der hoofd te schudden. "Srry Zus maar ik had het verleden achter me gelaten ik wilde er niet meer aan denken. Maar nu komt alles weer terug. Ik weet nu weer dat je me zus bent en dat jij en Aza mij vaak hebben beschermd tegen pa. Gelukkig is die tijd achter ons en is pa door Aza vermoord. Ik zou niet weten hoe ik zou reageren als hij nog wel leefde." Heel even duwde Aisha haar neus kort tegen die van Raeuna om te laten merken dat ze haar echt weer herkende. Ze wachten rustig de reactie van haar zus af. Ze zou het wel merken als ze ineens aangevallen werd door haar. Aisha deed wel een beetje onderdanig naar Raeuna ze was natuurlijk anderhalf jaar jonger dan haar zus en zelfs drieenhalf jaar jonger dan Aza. Azacar had der gelukkig al geaccepteerd ze had zelfs op der kop gekregen omdat ze naar hem onderdanig had gedaan.



[Srry had ff inspi ]