Just another day.

Morrigan wandelde rustig met haar hoofd omlaag langs de zee, haar hoeven lieten sporen achter in het zand. Ze dacht na over vanalles en nog wat, eigenlijk over alles wat er maar mogenlijk was. Ze was weer teruggekomen naar Dreamhorses, om zichzelf terug te vinden. De oude Morrigan weer terughalen, maar ze had geen idee hoe. Zoiets ging toch niet vanzelf? Ze ging steeds verder richting de gebieden waar ze vroeger had geleefd, de gebieden waar de slechte paarden kwamen. Ze moest haar conditie maar eens wat op peil houden. En ze wou erachter komen wat haar in die gebieden zo verpest had, de slechte paarden, die vielen ook niet altijd maar aan. Ze zuchtte, haar leven was een tijdje verschrikkelijk saai geweest, en nu wou ze de spanning terug. Maar straks dat ze dan weer depressief werd, netzoals toen? Dat wou ze echt niet meer meemaken, het ging net zo goed nu ze Wroys had ontmoet. Ze had samen met hem gelachen, hij was erg grappig, ookal had hij dat zelf niet door. Als ze zichzelf niet kende, zou ze nergens komen. Misschien moest ze haarzelf ontdekken door andere paarden te ondekken, en gewoon zichzelf zijn. No more acting. Ze zette haar slome passen voort en staarde naar de wilde zee. Was zij vroeger ook zo geweest, als de zee? Wild, avontuurlijk, vrolijk. Het lag verborgen in haar hart. En zou iemand er ooit achter komen? Ze wou niet aan haar verleden denken, maar het ging vanzelf. De beelden van haar ouders, haar familie, haar vrienden, allemaal gedood door de paarden zonder hart. Misschien was het juist goed dat ze zich het herrinerde, dan was ze allerter. Ze was vastbesloten om de vrienden en familie die ze nu zou ontmoeten, met haar leven te beschermen tegen de slechte paarden. Dat was het risico dat ze nu had genomen, ze kon ieder moment een slecht paard tegen het lijf lopen en die kon de ergste pijn weer terughalen. Of hij zou haar sterker maken, en haar angst overwinnen. Dat zou geweldig zijn. Opeens hoorde ze voetstappen achter zich. De geur was duidelijk dat van een paard, maar ze wist niet of het een goed of slecht paard was, of een neutraal paard natuurlijk. Vroeger kon ze de geuren onderscheiden, maar ze was zo lang weggeweest uit Dreamhorses, dat ze die vergeten was. Haar hart begon sneller te kloppen, straks als... Nee, slechters, die kwamen niet zo gauw bij een gebied als de zee, misschien een keer voor een training, maar meer ook niet. Ze haalde even diep adem, kneep haar ogen dicht, en zette de beelden van de slechte paarden uit haar hoofd. In een snelle beweging draaide ze zich om, en keek het paard tegenover haar recht in zijn ogen aan.

[& Joker]

Joker stond recht voor een zwarte merrie en zijn blauwe ogen keken haar strak aan. Zijn oren stonden half in zijn nek en zijn staart was opgeheven. Met zijn manen golvend in de wind stampte hij voor eenmaal op de grond en lachte daarna onschuldig. "Sorry als ik je liet schrikken", zei hij droogjes en hield een vriendelijke en normale houding aan. Zijn staart wiegde tussen zijn benen heen en weer en net toen hij wat wou zeggen steeg er een wind op en hoorde hij een kort gefluit. Meteen kwam er een grote glimlach tevoorschijn en sierde die meteen heel zijn gezicht. Met zijn ogen naar een zwarte vogel met blauwe ogen gericht galoppeerde hij op de vogel af en hield aan de deik halt. Kleine zandkorrels vlogen de lucht in en hij hinnikte vrolijk naar Yang. "Ik heb je gemist vriend", zei hij en liet zijn vogel op zijn snuit zitten. Yang begon hard te fluiten en speelde zijn mooiste melodietjes. Joker hinnikte vrolijk mee en gaf een speelse bok waarbij Yang op vloog en met zijn vleugels begon te wapperen. Joker knikte zachtjes en volgde Yang met zijn ogen door de lucht totdat de zwarte vleugels uit zijn zicht verdwenen was en hij kort zuchtte. Yang, zijn enige vriend. Zijn vogel, het leek een verbondenheid. Overal waar hij was was Yang ook. En zo alleen voelde Joker zich niet meer zo eenzaam. Langzaam gingen zijn ogen naar de zwarte merrie die ongeveer een honderdtal meters verwijderd van hem stond. Joker knikte vriendelijk en keek daarna weer naar voren. De zee liet zijn gedachten verdwijnen en hij liet opnieuw een kleine glimlach zien. Zijn ogen glinsterden en fonkelden om de mooie golven van het water en een kleine nieuwsgierigheid wenkte hem naar het water toe. Rustig stapte hij het water binnen en eerst voelde het water koud aan maar daarna zo zalig. Diep ging hij niet aangezien hij niet goed kon zwemmen en de golven te sterk waren. Zijn manen begonnen nat te worden en vanaf hij het water tot zijn borst voelde draaide hij zich om en stak zijn neus voor enkele seconden onder water. Proestend kwam hij boven en rustig keerde hij opnieuw naar het droge terug. Een lachje verdween uit zijn mond en de wind liet hem hinniken. Het was gewoon zo'n zalig weertje!

-inspiloos.

Opgelucht haalde Morrigan adem, het was een goed paard. Hij verondschuldigde zich zelfs dat hij haar had laten schrikken, wat ze een beetje onnodig vond. "Kon je niets aan doen," zei ze, en staarde naar zijn brede glimlach. Ze glimlachte zelf een beetje terug, maar toen begon de bruine hengst plotseling achter een vogel aan te rennen. Blijkbaar kende hij de vogel, want hij begroette hem vrolijk en de vogel ging op zijn snuit zitten. Er klonk vogelgezang en gehinnik door elkaar, en Morrigan keek ze een beetje verbaasd na. Ze voelde een vrolijke bui opkomen en een lach verscheen op haar gezicht. De hengst was nu zo'n honderd meter van haar verwijderd, maar het leek alsof hij net zo dichtbij stond als net. De hengst knikte naar Morrigan en keek toen naar de zee. Ook Morrigan bewoog haar neus richting de zee, en ze snoof de zoute geur goed in. De zee gaf een vrij gevoel, en Morrigan kreeg zin om helemaal los te gaan. Ze zette een paar stappen richting de hengst waarbij ze haar hoofd sierlijk meebewoog, zodat ze zeker wist dat hij haar zou horen. "Ik ben Morrigan," zei ze en hield daarbij haar hoofd een beetje omhoog, maar het was geen dominante houding. Morrigan was nooit dominant geweest, en dat zou ze ook nooit worden, dat was iets waar ze zeker was. Ze was eerder de laagste in een kudde, dan de hoogste. Dat maakte haar ook niets uit, ze kreeg graag hulp van anderen en ze kon moeilijk beslissingen nemen. De beslissing om terug te gaan naar DH had dan ook maanden gekost, maar ze had er absoluut geen spijt van gehad. Nieuwsgierig keek ze de hengst aan, wat zou zijn naam eigenlijk zijn? En wat was dat met die vogel?

Joker keek naast zich naar de merrie en liet zijn grootste glimlach zien. Met zijn oren mooi en netjes rechtop bekeek hij de zwarte merrie voor zich eens goed. Ze had een fijne neus met een witte bles, haar goed gebouwde lichaam.. Ja deze merrie zag er best goed uit. Zijn hoeven kletterden een paar keer over de grond en met een sierlijke beweging hief hij zijn lichaam op en balanceerde op zijn twee hoeven terwijl hij speels met zijn hoeven door de lucht begon te maaien. Uitnodigend om ook te steigeren begon hij luid te hinniken. Juist op dat moment zag hij een glinstering in de lucht en al meteen kwam Yang aangevlogen. Hij vloog een paar cirkeltjes rondom zijn lichaam en bleef dan net voor zijn gezicht vliegen. Iets aan hem leek Joker te herinneren aan zijn vader die een jaar geleden was gestorven. Hij was ook altijd vrolijk en leefde van dag tot dag. Hij genoot van zijn leven en dat deed Yang, zijn vogel dus ook. Misschien dat ze daarom zo close waren in vergelijking met andere paarden. Toen hij de stem van de merrie hoorde liet hij zich weer op de grond zakken en liet Yang op zijn rug zitten. "Morrigan, ik ben Joker", stelde hij zich snel voor en glimlachte vriendelijk. Hopelijk besefte Morrigan wel dat hij geen goedzak was, maar een neutraal paard dat durfde vechten. De meesten dachten altijd te weten dat hij een goed paard was dat geen vlieg kwaad zou doen. Maar het litteken aan zijn oog gaf daar een heel andere wending aan. Hij heeft al veel meegemaakt maar geeft zijn verleden nooit door aan paarden, alleen zijn vogel. Die begreep hem zonder er ook maar op te moeten antwoorden.

Morrigan keek toe hoe de hengst nogmaals steigerde, en de vogel kwam terug en begon rondjes te cirkelen. Morrigan lachtte, en uit het niets steigerde ze ook. Ze had gewoon zin om haar energie even naar buiten te laten. De hengst stelde zich voor als Joker, een leuke naam. Het herinnerde haar aan een klein veulentje dat ze goed kende, die heette Jokie. Maar daar wou ze liever niet aan denken, aangezien hij ook deel van haar familie was en... Ze schudde met haar hoofd, om als het ware de gedachten eruit te schudden. Ze keek weer naar Joker en opeens zag ze dat hij een litteken boven zijn oog had. Dan zou hij waarschijnlijk niet terugdeinzen voor een gevecht. Morrigan had zelf ook veel wonden opgelopen door gevechten, maar daar was niet veel meer van te zien, behalve een schaafplek op haar linker achterbeen. Ze liep ooit door het moeras, toen er opeens een zwart paard haar met felle ogen aankeek en haar trapte. Die vuile lach van de hengst, die zou ze nooit vergeten. En de schaafplek viel niet te vergeten, want daar had ze soms nog last van bij het galopperen. Maar dat maakte haar niet veel zwakker, ze was inmiddels een goed getrainde merrie, maar ze moest wel wat meer gaan trainen, want nu ze in DH was kon ze er op rekenen dat er nog gevechten zouden komen. Ze keek Joker met een vriendelijke glimlach aan, maar ze wist niet zo goed wat ze moest zeggen. Ze had alleen nogal dorst. Maar het zeewater was niet te drinken, dus zou ze straks wel op zoek gaan naar een meertje of een rivier.

Joker keek naar de zwarte merrie en knikte zwakjes waarna hij lachte om het steigeren en het leek hem kracht te geven door Morrigan ook te zien steigeren. Net alsof ze aan iets verbonden zaten. Of leek dat zo? Joker kon dat allemaal nu niet bepalen dus liet hij zijn gedachten maar opnieuw afdwalen en probeerde iets te vinden waardoor ze een gesprek konden vormden. Zijn hoef ging naar de aarde een meter van het strand en begon te graven met zijn hoef. Hij had dat geleerd van zijn vader. Glimlachend keek hij naar het zuivere water dat van uit de grond tevoorschijn kwam en hinnikend gaf hij een teken aan Morrigan dat als ze dorst had dat ze nu mocht drinken. "Hier, het is zuiver water", zei hij en knikte waarna hij eerst haar zou laten drinken en daarna zelf wel een slokje zou gaan nemen. Met zijn helder blauwe ogen volgde hij Morrigan en voelde hoe hij opeens wist wat te zeggen. "Ben je hier al lang? Heb je al vrienden en vind je het erg dat ik zoveel vragen stel?", vroeg hij met een scheve lach op zijn gezicht en trok zijn lippen wat op zodat zijn toch wel witte tanden aan het licht kwamen. Alhoewel er wat gele kanten aan waren was hij toch wel trots op zijn schatjes.

Morrigan keek toe hoe Joker een gat groef met zijn hoef en er water uit kwam. Ze staarde een beetje verbaasd naar het water, dat er erg schoon uit zag, en ze vroeg zich af hoe dat mogenlijk was. Ze glimlachte vriendelijk, en twijfelde niet toen Joker min of meer aangaf dat ze ervan mocht drinken. Ze boog zich neer boven de kuil en nam een paar slokjes. Daarna bewoog ze haar hoofd weer sierlijk omhoog en schudde haar voorste manen droog, die in het water waren gevallen. Opeens begon Joker allemaal vragen te stellen. "Ben je hier al lang? Heb je vrienden en vind je het erg dat ik zoveel vragen stel?" vroeg Joker. Morrigan grinnikte zachtjes. "Ik ben hier geboren, ik was weggegaan, maar ik ben sinds gisteren terug," zei ze met een vriendelijke stem. "En ja, ik heb een vriend... Jij," zei ze blozend. Joker was erg aardig, en het maakte niet uit dat ze elkaar nog maar net kenden, ze vond dat ze nu wel vrienden waren. Ze keek naar Joker's witte tanden die hij zonder schaamte liet zien. Ze merkte het zelf niet echt, maar ook zij straalde een en al vrolijkheid uit. Ze was niet zo vaak vrolijk, maar ze was twee dagen in Dreamhorses en ze had al meteen nieuwe vrienden gemaakt, die haar lieten glimlachen. Ze was echt blij dat ze was teruggegaan. "Ik vind het niet erg als je zoveel vragen stelt," zei ze nog. Ze was even vergeten dat ze die vraag ook nog moest beantwoorden. Misschien moest ze zo ook maar wat vragen aan Joker stellen, want ze was ook wel nieuwsgierig naar hem.