Interview met Rivella:
Wat is je Naam?: Hi, Ik ben Rivella
Wat is je Geslacht?: Merrie
Wat is je Leeftijd?: 3,8 jaar oud of nee; 3,8 jaar jong.
Omschrijf je Uiterlijk: Bruinbont aan 1 kant, de andere kant is bruin. Mijn voeten zijn zwart of donkerbruin net als mijn staart en manen. Mijn ogen zijn diep donker bruin, een bodemloze put naar mijn ziel. Een dunne bles op mijn hoofd is het allerlaatste kenmerk.
En wat is je Ras?: Een indianen paardje! Kruising paint..??
Zit je in een Kudde/ Wil je (ooit) in Kudde?: Ik wil geen onderdaan zijn, maar misschien wil ik ooit in een kudde. Maar wel een slechte kudde dan…
Wie zijn je Ouders en waar zijn je ze?: Kwijt geraakt toen ik naar de stad werd getransporteerd. Het heeft geen zin naar ze te gaan zoeken.
Heb je Broers/Zussen en waar zijn ze?: Ik had een broer, maar ik weet niet waar hij is. Ik ben hem ook kwijtgeraakt in de stad.
Heb je een Partner?: Die is overleden… Verder wil ik er niet over praten!
Wil je/ Heb je Veulens?: Daar ben ik nog wat je jong voor… Ooit later, voor mijn bloedlijn..
Wat is je Status?: Ik zit in de knoop met mezelf..
Interview met de persoon achter Rivella:
Rivella is een slechte merrie. Ze heeft een goede conditie en traint ook veel van haarzelf. Ze gaat graag een uitdaging van een gevecht aan. En ze kan ook heel goed vechten. Ze is niet alleen lichamelijk dus heel sterk, maar mentaal kan ze ook heel wat aan. Haar de grond in drukken, hoef je niet te proberen, het lukt je toch niet! Lenigheid is haar beste vaardigheid. Ze is er precies zo voor gebouwd, en het blijkt een echte aanwinst in een goed gevecht. Rivella mag graag brutaal doen en heeft haar mondje op de goede plek zitten. Soms moet ze hierdoor zelfs even op haar plaats worden gewezen waar ze niet altijd blij mee is, natuurlijk. Dominant gedrag tegen hengsten is soms ook van toepassing vooral in de periode dat ze hengstig is. De rest zoek je zelf maar uit!
Ze is de laatste tijd heel wat magerder geworden en zeker ook slap, vanwege het verlies van haar partner. Dit moet ooit verholpen worden, maar hoe? Dat is nog niet bekend! Hoe zal dit aflopen?
Rivella’s verleden:
Rivella werd geboren in een klein dorpje vol met indianen….
Het kleintje dreef in een donkere kamer, opgerold en nat. Het kamertje vernauwde of haar lichaampje groeide, want de kleine merrie paste er niet langer in. Ze wilde eruit, het werd veel te krap hier! Langzaam scheen een klein lichtstraal naar binnen en de merrie hapte erna. Daarna voelde ze hevige drukkende bewegingen en ineens, ineens was ze daar. Met een plof viel ze op de harde koude grond. Ze had op zich heen en wilde weer terug naar die warme ruimte. Ze opende haar oogjes, maar kneep ze direct weer dicht. De felle zon scheen erin.. Haar moeder begon haar te likken met een ruwe tong en het vlies rolde van haar af. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen en langzaam wendde ze aan het licht. Verrast keek ze om zich heen toen vele gezichten op haar gericht stonden en naar haar wezen en over haar praten. Indianen waren het. Ze hadden veren in hun haar en geschilderde tekens op hun gezicht, net als haar moeder en vader. Ze spitste haar oortjes en maakte een klein geluidje. Het moest een hinnik voorstellen, maar het leek er in geen velden of wegen op. Ze duwde haar natte hoofdje op van haar beentjes en snoof in de buitenlucht. Haar vader liep trots naar haar toe en maakte een hard hinnikend geluid. Verderop stond een kudde paarden en ze beantwoordde zijn hinnik allemaal. Eindelijk was ze op de wereld. De kleine Rivella.. Een nieuw lid van de indianenstam.
Ze werd er opgevoed tot een indianenpaard net als haar ouders. Ze kreeg een blauwe veer in haar manen en werd opgeverfd met verschillende tekens, wat eerst wel even wennen was, maar waar ze later gehecht aanraakte. Ze was altijd het liefste veulen van de kudde geweest, maar ooit zou dat veranderen. Ze was nog maar 2 maanden oud toen ze al samen met haar moeder ingezet werd als verdediging rond het kamp. Ze bouwde al snel conditie op en leerde nieuwe dingen kennen. De wereld buiten het kamp was slecht en hard en dat had alle volgen voor Rivella. Ze werd harder en slechter naarmate haar leeftijd steeg. Toch bleef ze lief tegen haar ouders, maar ergens binnen in haar wilde het slechte haar lichaam overnemen. Toen ze een half jaar oud was werd ze voor het eerst geconfronteerd met indringers….
“Mama, mama!!!” riep Rivella in paniek. “Kijk!!!!” zei ze haastig terwijl ze naar haar moeder rende. In de verte was een grote stofwolk te zien. Vele ruiters te paard kwamen met vaart hun kant op. Ze had erover gehoord en je moest er bij uit de buurt blijven. Ze waren gevaarlijk. “Rivella, kom hier! NU!” riep haar moeder streng en Rivella twijfelde geen moment. Angstig ging ze achter haar moeder staan. “Zijn dat de…” ze kon haar vraag nog niet eindigen op haar moeder viel al in. “JA! Dat zijn ze.” Zei haar moeder en ze ging paraat staan. Het hulpeloze gevecht zou beginnen!
Ze verloren het van de troepen en moesten hun gebied inleveren. De stam werd uit een gedreven en alle paarden werden in 1 grote groep naar de stad gedreven. Ze raakten haar vader kwijt en samen met haar moeder ging de tocht verder….
Schuilend achter haar moeder liep ze tussen de paarden door. “Waar is papa?” vroeg ze een beetje bedroefd. “Dat weet ik niet.” Antwoordde haar moeder zachtjes. Ze liepen stil achter de kudde aan en af en toe praatte haar moeder met een van de kuddeleden en vroeg of ze haar vader ook hadden gezien. Schijnbaar wist niemand waar hij was.. echt helemaal niemand. Ze naderden een donkere tunnel en dapper stapte Rivella door. Ze moest haar oren plat in haar nek gooien om niet doof te worden van de klakkende hoeven die de harde straatstenen raakten. De tunnel echode hard en de laatste zin van haar moeder werd onverstaanbaar. Ze liet haar oogjes langs de kant van de tunnel glijden. De muren waren beschilderd met verf en langs de kant lag vuil. Een oude stoel stond langs de kant en verrast rook Rivella eraan. Ze werd al snel weer opgejaagd en liep verder.
Ze leerde een jonge hengst kennen en ze konden heel goed samen. Hij was slecht en Rivella werd erdoor aangetrokken. Ze gedroeg zich tegendraads tegen haar moeder en vond wie ze echt wilde zijn. De hengst had een plan en samen met Rivella werd dat uitgevoerd…
‘Okeey. Zo gaan we het doen.’ Echode er in haar hoofd. Ze nam het plan nog eenmaal door en liep naar haar moeder. “Ik ga.” Zei ze. Haar moeder knikte kort en gaf haar een druk tegen haar neus. Ze schudde haar hoofd en draaide zich kort om. Daarna ging ze naast de jonge hengst lopen en grijnsde naar hem. “We gaan.” Zei hij met een lage stem en ze knikte als antwoord. Ze maakte zich klaar voor de sprint en hoorde het startsein. Ze galoppeerde vol goede moet weg bij de kudde en werd op de voet gevolgd door de jonge hengst. Ze hoorde de vele schoten met rende door, verder en verder. “Die 2 gaan er vandoor! Pak ze!!” hoorde ze een man roepen. “Ach laat ze gaan, ze gaan toch naar de slacht!” ‘De slacht’ dat was geen goed woord. De kudde zou worden afgemaakt.. Haar moeder, haar vader, iedereen. Met tranen in haar ogen verlieten ze de stad..
Ze gingen verder is het wild en Rivella dacht dat dit haar toekomst zou zijn. Ze trokken rond, ontdekten nieuwe gebieden en kwamen nieuwe kuddes tegen. De hengst hield ervan om kuddes uit te dagen en op een dag liep dat verkeerd af…
Rivella keek toe hoe de grote witte hengst haar partner naderde. Met grote passen kwam hij voor hem te staan. Hij had hem ook niet moet uitdagen. Wild steigerden de 2 tegen elkaar op. Rivella wou haar partner nog helpen maar het was al te laat geweest. Die ene rake klap tegen zijn slaap was de fatale geweest. Het was te laat, alles was voorbij. “En jij!!! Jij moet hier weggaan, anders eindig je net zoals hem.” Bulderde de witte hengst die voor het dode gedaante stond. Rivella keek nog eenmaal achterom en vluchtte..
Ze zouden nooit meer samen zijn. Rivella besloot te reizen en te reizen tot ze DH tegenkwam. Ze vond de grens en een nieuw gebied. Misschien ook een nieuw leven met een nieuwe toekomst. Een hoopvolle toekomst.
Wat is je Naam?: Hi, Ik ben Rivella
Wat is je Geslacht?: Merrie
Wat is je Leeftijd?: 3,8 jaar oud of nee; 3,8 jaar jong.
Omschrijf je Uiterlijk: Bruinbont aan 1 kant, de andere kant is bruin. Mijn voeten zijn zwart of donkerbruin net als mijn staart en manen. Mijn ogen zijn diep donker bruin, een bodemloze put naar mijn ziel. Een dunne bles op mijn hoofd is het allerlaatste kenmerk.
En wat is je Ras?: Een indianen paardje! Kruising paint..??
Zit je in een Kudde/ Wil je (ooit) in Kudde?: Ik wil geen onderdaan zijn, maar misschien wil ik ooit in een kudde. Maar wel een slechte kudde dan…
Wie zijn je Ouders en waar zijn je ze?: Kwijt geraakt toen ik naar de stad werd getransporteerd. Het heeft geen zin naar ze te gaan zoeken.
Heb je Broers/Zussen en waar zijn ze?: Ik had een broer, maar ik weet niet waar hij is. Ik ben hem ook kwijtgeraakt in de stad.
Heb je een Partner?: Die is overleden… Verder wil ik er niet over praten!
Wil je/ Heb je Veulens?: Daar ben ik nog wat je jong voor… Ooit later, voor mijn bloedlijn..
Wat is je Status?: Ik zit in de knoop met mezelf..
Interview met de persoon achter Rivella:
Rivella is een slechte merrie. Ze heeft een goede conditie en traint ook veel van haarzelf. Ze gaat graag een uitdaging van een gevecht aan. En ze kan ook heel goed vechten. Ze is niet alleen lichamelijk dus heel sterk, maar mentaal kan ze ook heel wat aan. Haar de grond in drukken, hoef je niet te proberen, het lukt je toch niet! Lenigheid is haar beste vaardigheid. Ze is er precies zo voor gebouwd, en het blijkt een echte aanwinst in een goed gevecht. Rivella mag graag brutaal doen en heeft haar mondje op de goede plek zitten. Soms moet ze hierdoor zelfs even op haar plaats worden gewezen waar ze niet altijd blij mee is, natuurlijk. Dominant gedrag tegen hengsten is soms ook van toepassing vooral in de periode dat ze hengstig is. De rest zoek je zelf maar uit!
Ze is de laatste tijd heel wat magerder geworden en zeker ook slap, vanwege het verlies van haar partner. Dit moet ooit verholpen worden, maar hoe? Dat is nog niet bekend! Hoe zal dit aflopen?
Rivella’s verleden:
Rivella werd geboren in een klein dorpje vol met indianen….
Het kleintje dreef in een donkere kamer, opgerold en nat. Het kamertje vernauwde of haar lichaampje groeide, want de kleine merrie paste er niet langer in. Ze wilde eruit, het werd veel te krap hier! Langzaam scheen een klein lichtstraal naar binnen en de merrie hapte erna. Daarna voelde ze hevige drukkende bewegingen en ineens, ineens was ze daar. Met een plof viel ze op de harde koude grond. Ze had op zich heen en wilde weer terug naar die warme ruimte. Ze opende haar oogjes, maar kneep ze direct weer dicht. De felle zon scheen erin.. Haar moeder begon haar te likken met een ruwe tong en het vlies rolde van haar af. Ze knipperde nog een paar keer met haar ogen en langzaam wendde ze aan het licht. Verrast keek ze om zich heen toen vele gezichten op haar gericht stonden en naar haar wezen en over haar praten. Indianen waren het. Ze hadden veren in hun haar en geschilderde tekens op hun gezicht, net als haar moeder en vader. Ze spitste haar oortjes en maakte een klein geluidje. Het moest een hinnik voorstellen, maar het leek er in geen velden of wegen op. Ze duwde haar natte hoofdje op van haar beentjes en snoof in de buitenlucht. Haar vader liep trots naar haar toe en maakte een hard hinnikend geluid. Verderop stond een kudde paarden en ze beantwoordde zijn hinnik allemaal. Eindelijk was ze op de wereld. De kleine Rivella.. Een nieuw lid van de indianenstam.
Ze werd er opgevoed tot een indianenpaard net als haar ouders. Ze kreeg een blauwe veer in haar manen en werd opgeverfd met verschillende tekens, wat eerst wel even wennen was, maar waar ze later gehecht aanraakte. Ze was altijd het liefste veulen van de kudde geweest, maar ooit zou dat veranderen. Ze was nog maar 2 maanden oud toen ze al samen met haar moeder ingezet werd als verdediging rond het kamp. Ze bouwde al snel conditie op en leerde nieuwe dingen kennen. De wereld buiten het kamp was slecht en hard en dat had alle volgen voor Rivella. Ze werd harder en slechter naarmate haar leeftijd steeg. Toch bleef ze lief tegen haar ouders, maar ergens binnen in haar wilde het slechte haar lichaam overnemen. Toen ze een half jaar oud was werd ze voor het eerst geconfronteerd met indringers….
“Mama, mama!!!” riep Rivella in paniek. “Kijk!!!!” zei ze haastig terwijl ze naar haar moeder rende. In de verte was een grote stofwolk te zien. Vele ruiters te paard kwamen met vaart hun kant op. Ze had erover gehoord en je moest er bij uit de buurt blijven. Ze waren gevaarlijk. “Rivella, kom hier! NU!” riep haar moeder streng en Rivella twijfelde geen moment. Angstig ging ze achter haar moeder staan. “Zijn dat de…” ze kon haar vraag nog niet eindigen op haar moeder viel al in. “JA! Dat zijn ze.” Zei haar moeder en ze ging paraat staan. Het hulpeloze gevecht zou beginnen!
Ze verloren het van de troepen en moesten hun gebied inleveren. De stam werd uit een gedreven en alle paarden werden in 1 grote groep naar de stad gedreven. Ze raakten haar vader kwijt en samen met haar moeder ging de tocht verder….
Schuilend achter haar moeder liep ze tussen de paarden door. “Waar is papa?” vroeg ze een beetje bedroefd. “Dat weet ik niet.” Antwoordde haar moeder zachtjes. Ze liepen stil achter de kudde aan en af en toe praatte haar moeder met een van de kuddeleden en vroeg of ze haar vader ook hadden gezien. Schijnbaar wist niemand waar hij was.. echt helemaal niemand. Ze naderden een donkere tunnel en dapper stapte Rivella door. Ze moest haar oren plat in haar nek gooien om niet doof te worden van de klakkende hoeven die de harde straatstenen raakten. De tunnel echode hard en de laatste zin van haar moeder werd onverstaanbaar. Ze liet haar oogjes langs de kant van de tunnel glijden. De muren waren beschilderd met verf en langs de kant lag vuil. Een oude stoel stond langs de kant en verrast rook Rivella eraan. Ze werd al snel weer opgejaagd en liep verder.
- Spoiler:
Ze leerde een jonge hengst kennen en ze konden heel goed samen. Hij was slecht en Rivella werd erdoor aangetrokken. Ze gedroeg zich tegendraads tegen haar moeder en vond wie ze echt wilde zijn. De hengst had een plan en samen met Rivella werd dat uitgevoerd…
‘Okeey. Zo gaan we het doen.’ Echode er in haar hoofd. Ze nam het plan nog eenmaal door en liep naar haar moeder. “Ik ga.” Zei ze. Haar moeder knikte kort en gaf haar een druk tegen haar neus. Ze schudde haar hoofd en draaide zich kort om. Daarna ging ze naast de jonge hengst lopen en grijnsde naar hem. “We gaan.” Zei hij met een lage stem en ze knikte als antwoord. Ze maakte zich klaar voor de sprint en hoorde het startsein. Ze galoppeerde vol goede moet weg bij de kudde en werd op de voet gevolgd door de jonge hengst. Ze hoorde de vele schoten met rende door, verder en verder. “Die 2 gaan er vandoor! Pak ze!!” hoorde ze een man roepen. “Ach laat ze gaan, ze gaan toch naar de slacht!” ‘De slacht’ dat was geen goed woord. De kudde zou worden afgemaakt.. Haar moeder, haar vader, iedereen. Met tranen in haar ogen verlieten ze de stad..
Ze gingen verder is het wild en Rivella dacht dat dit haar toekomst zou zijn. Ze trokken rond, ontdekten nieuwe gebieden en kwamen nieuwe kuddes tegen. De hengst hield ervan om kuddes uit te dagen en op een dag liep dat verkeerd af…
Rivella keek toe hoe de grote witte hengst haar partner naderde. Met grote passen kwam hij voor hem te staan. Hij had hem ook niet moet uitdagen. Wild steigerden de 2 tegen elkaar op. Rivella wou haar partner nog helpen maar het was al te laat geweest. Die ene rake klap tegen zijn slaap was de fatale geweest. Het was te laat, alles was voorbij. “En jij!!! Jij moet hier weggaan, anders eindig je net zoals hem.” Bulderde de witte hengst die voor het dode gedaante stond. Rivella keek nog eenmaal achterom en vluchtte..
- Spoiler:
Ze zouden nooit meer samen zijn. Rivella besloot te reizen en te reizen tot ze DH tegenkwam. Ze vond de grens en een nieuw gebied. Misschien ook een nieuw leven met een nieuwe toekomst. Een hoopvolle toekomst.
- Spoiler:
