new here: yamigun!

Rami stapte stevig door. stap voor stap brachten hem dichter naar zijn bestemming en dan pas zou hij stappen. pas als hij er was, zou hij langzamer gaan en tot stilstand komen. Niet eerder. Hij keek achterom naar de andere paarden die hem volgden. Hij grijnste lichtjes en stapte verder. naira liep vlak achter hem samen met Esra. Mizu en Sque helemaal achter aan en Thumru en Raikon tussen de overige merrie's in. Etriscan liep wat alleen net als Lyta. Zijn kudde was toch redelijk groot en als de merrie's gedekt zouden worden zou de kudde nog groter worden. Goede sterke en slimme veulens zouden er in de kudde worden opgevoedt. Zwakkelingen? die wouden ze hier niet.. Tenminste.. Hij niet! hij snoof en draaide even zijn oren naar achter. 'Doorlopen!' zei hij tegen Sque die wel een beetje ver achter bleef. Hij stapte door tot ze er waren. De zo genoemde Drakenberg. Hij grijnste en draaide zich om naar de andere paarden. "hier zullen wij het voorlopig mee moeten doen, Niet mee eens? Zwijg dan' Sprak hij de paarden toe. 'Sque,raikon, en thumru'Hij riep de drie hengsten bij een.'ga op onderzoek uit in het gebied. alles wat er te vinden valt geef je door aan mij. Voor het avond rood terug zijn' Zei hij kalm tege de paarden. Hij snoof en knikte dat ze moesten vertrekken. Hij keek naar de merrie's , okee iedereen was er.. 'de andere.. Die kunen wat gaan drinken bij het meer daar' Hij knikte links naast zich waar een veilig plekje lag om te kunnen drinken. Rami keek waaks de groep rond en hield in de gaten of er geen indringers in zicht kwamen. Hij draaide zich weer en stapte met grote stevige stappen naar het meertje. Zijn oren draaiden af ent oe naar achter, hij hoorde de andere paarden naderen en Liet zijn hoofd bij het meer zakken. Hij na een paar grote slokken en rechte zijn nek weer.

{ volgorde -> Rami - Esra - Naira - Mizu - Seneca - Iribi - Raikon - Etriscan - Lyta - Sque - Thumru }

Haar hoofd en hals schudde ze lichtelijk door de lucht, met het effect dat haar lange blonde manen als een waaier door de lucht gingen. De temperatuur was onaangenaam, aan de ene kant scheen de zon op de toppen van de berg waar ondanks de temperaturen beneden nog sneeuw lag en aan de andere kant hoorde ze bij elke pas sneeuw knisperen onder haar hoeven. Esra snoof eens luid, om te benadrukken naar de rest dat ze zich tijdnes het lopen ontzettend aan het vervelen was en er eigenlijk wel genoeg van had. Met een rustige pas liep ze achter Rami aan met Naira aan haar zijde. Even boog de sneeuwwitte merrie haar hoofd opzij om even naar haar donkerdere vriendin te krijgen. Ze wist ontzettend goed dat Naira net zo gesteld als zijzelf was op de aandacht van de gitzwarte hengst, maar eigenlijk vond ze het geen gigagroot probleem, met Naira kon ze delen. Haar ogen liet ze weer naar Rami glijden, die enkele meters voor haar liep en de kudde de weg wees over het gebergte. De klim deed haar niet veel, haar lichaam was gehard sinds ze bij de kudde was gekomen. Esra lette niet zoveel op hetgeen wat de hengst rondschreeuwde, pas als het echt aan haar gericht zou zijn, wat haast nooit met zo'n toon als net voorkwam, zou ze een duidelijke reactie tonen. Zacht briesend liet ze haar hoofd een stukje zakken om haar neus door de sneeuw te laten glijden en vervolgens haar hoofd ietsjes te hebben terwijl ze omhoog liepen.

Als Rami voor haar neus stopt heft ze haar hoofd alert met een rukje terwijl haar oren zich even ronddraaien om zich ervan te verzekeren dat er niets op hen afkwam. Het bleek uiteindelijk alleen maar een mededeling zijn dat ze hier zouden stoppen vandaag. Haar donkere ogen waren op de zwarte hengst gericht terwijl ze zich naast Naira gemakkelijk maakte en een been op rust zette terwijl ze luisterde naar wat hij hen zei te doen. Alles bij alles was het niet veel bijzonders. Als Rami wegloopt glijd Esra's blik terug naar Naira. "Ook maar wat gaan drinken?" klonk haar stem vragend terwijl een oortje zich spitste. Echt lang wachtte ze niet op antwoord, maar draaide haar lichte lichaam en liep een stukje naar beneden richting het water, en richting Rami. Haar leider waardeerde haar aanwezigheid en dat was iets wat ze toch altijd wel op prijs stelde. Door haar vriendelijkheid werd ze ook onder de andere kuddeleden nog enigsinds gewaardeerd, maar het feit dat hun leider op haar gesteld was bracht ook veel bij het feit dat ze een vrij hoge rang had binnen de kudde. De merrie hief haar hoofd een stukje en spitste haar oren bij het zien van de zwarte hengst. "Rami" groette ze hem voordat ze haar neus liet zakken om zelf ook een paar slokken water te nemen, vanuit haar ooghoek keek ze even waar Naira bleef.

Naast Esra en achter Rami aan liep de mooie merrie de Drakenberg op. Haar ene oortje stond strak op Rami gericht, zodat ze niks zou missen van wat hij deed of zei. Het andere was nieuwsgierig naar haar omgeving. Het was nieuw hier, en op dit moment was ze blij dat ze in zo'n grote groep leefde. Het gaaf haar een gevoel van veiligheid. Tijdens de klim versnelde haar ademhaling iets, maar de groep was al een hele tijd onderweg en ze hadden ondertussen een goede conditie gekregen. Ze wierp een blik op haar vriendin die naast haar liep. Esra was het lievelingetje van Rami, en op sommige momenten, vooral als Naira hengstig was, haatte ze de merrie daarom. Maar meestal kon ze het niet over haar hart verkrijgen zich van de merrie af te scheiden, daar waardeerde ze haar veel te veel voor. Uiteindelijk hielden ze stil en aandachtig luisterde de donkere merrie wat haar leider te vertellen had. Een lichte glimlach verscheen toen hij Thumru en nog een paar anderen erop uit stuurde. Ze mocht de macho hengst niet, en Sque was in haar ogen niet veel beter. Al gauw vroeg Esra haar aandacht. "Ja, prima," antwoordde ze en volgde haar vriendin naar beneden, naar het kleine meertje. Naira had allang door dat Rami daar ook was, en ze liet geen kans voorbij gaan om in zijn buurt te zijn. "Hee Rami," begroette ook zij de hengst, met een brede glimlach. Al snel liet ze gulzig haar hals zakken en begon te drinken. Het koele water was ontzettend verfrissend en ze zuchtte tevreden. Ze had een lange mars achter de rug. Zonder dat ze het door had, begon ze te gapen. Toen kreeg ze Rami echter in zicht en met een klap viel haar mond weer dicht, waarna ze een beetje stupide grijnsde. Oeps. Om die grijns maar te verbergen, liet ze haar hoofd nogmaals naar het water zakken, hoewel ze eigenlijk helemaal geen dorst meer had. Uiteindelijk had ze zichzelf weer onder controle en hief haar hoofd. Even twijfelde ze en verzamelde ze wat moed, maar toen stapte ze op Rami af. "Hoe lang blijven we hier?" De vraag kwam er ontspannen uit, hoewel ze zich tegenovergesteld voelde. Haar ogen dwaalden af naar haar omgeving. Het was mooi hier, en het leek alsof het land hieromheen vruchtbaar was. Vragend keek ze de hengst voor haar aan.

Mizu staarde geduldeloos naar de paarden die voor haar liepen. Ze had zin om keihard te schreeuwen dat ze door moesten lopen, maar dat zou niet horen aangezien ze hoger in rang stonden dan haar. Daar ergerde ze zich altijd vreselijk aan, maar het waren Rami's regels, en die zou ze gehoorzamen, daar twijfelde ze niet aan. De kuddeleden konden haar niet zoveel schelen, maar ze was gewoon gewend om Rami altijd te volgen en in haar eentje naar Dreamhorses komen leek haar ook niet zo verstandig. Ze snoof en haar hoeven stampten flink op de grond, waardoor ze er bijna inzakte. Ze hield van stevige passen, dat slome slakkentempo was voor zwakkelingen die tijd willen verliezen. Nog iets waar ze een hekel aan had; tijd. Het was zo vervelend, soms duurden dingen veel te lang, en soms duurde dingen veel te kort, zoals het moment waarbij ze Rami sprak. Ze vond het verschrikkelijk dat mooie lieve slimme perfecte Naira en Esra altijd achter Rami aanliepen en zijn grootste voorkeur hadden, enkel vanwege hun schoonheid. Wat was schoonheid? Het ging uiteindelijk om de ziel die erin zat, en die van haar was pikzwart, weinig liefde. Zonder liefde zou het geen ziel zijn, en eigenlijk was de enige liefde die er te vinden was voor Rami, omdat hij een geweldige hengst was. Hij was de perfecte kille, slechte leiderhengst waar ze naar opzoek was. En dan gaan die stomme rotmerrie's hem van Mizu stelen. Ze zuchtte geërriteerd, en haar oren draaiden de andere kant op toen Rami begon te spreken. Dat was een van de weinige momenten dat Mizu echt goed luisterde, want het was ook het enige wat haar werkelijk intresseerde. Alle woorden die hij sprak sloeg ze op in haar gedachten, haar geheugen. Maar ze wou het niet toegeven, dat ze op Rami viel, dat zou voor goedzakjes zijn. Daarom liet ze het niet merken, en dat was haar tot nu toe best goed gelukt. Nadat Rami zijn woordje had gedaan liep Mizu rechtstreeks naar het meer toe, en ging een beetje op afstand staan van Naira en Esra. Die zouden alleen maar lastige vragen stellen, en daar had ze op dit moment dus echt geen zin in. Haar kille ogen focustten zich op het frisse water en ze nam een paar flinke slokken. Toen ze haar dorst had gelest bewoog ze haar hoofd weer snel omhoog. Het was geen sierlijke beweging, maar wel behendig, en Mizu zou dan ook nooit terugdeinzen voor een gevecht. Eerder het omgekeerde. Ze was een goed getrainde merrie en dat liet ze graag zien, inplaats van zitten pronken met d'r mooie manen, en je staart zo sierlijk bewegen dat alle hengsten voor je neervallen, dacht ze terwijl ze vol afschuw naar Naira en Esra keek. De lievelingetjes van Rami. Ze zette haar ogen op stand emotieloos en een lichte grijns verscheen op haar snuit. Ooit zou Rami háár dekken, en samen zouden ze het meest kille, slechtste veulen ooit krijgen. Daarom had ze zo'n hekel aan de tijd, het leek wel alsof ze haar hele leven aan het wachten was voor de toekomst. Mizu had nooit het gevoel van geluk meegemaakt, zelfs niet nu de Yamigun een nieuwe start zouden maken in DH. Het kon haar allemaal niets meer schelen, het geluk was iets wat voor haar niet langer bestond, en ze verlangde er ook niet naar. Ze wendde haar blik op Rami's prachtig gespierde lichaam, zijn pikzwarte vacht en ogen zo kil als de nacht. Hij was de enige hengst die haar aandacht wist te trekken, het enige paard die haar ook echt iets kon schelen. Ze ademde diep uit door haar neusgaten en begon te grazen, met haar ogen lettend op enig levend wezen dat in haar buurt zou komen. Gezellige gesprekjes vielen niet met haar te voeren.

Het was weer eens een nieuwe dag. Het was dringend tijd om de kudde op te zoeken. Ze moest haar broer hebben en wel nu. Haar hengstigheid zat er ook alweer aan te komen. Niet dat ze dat erg vond. Het enige dat ze wel erg vond was dat haar eigen broer haar zou dekken. Oké, echte broer was hij ook weer niet. Ze hadden niet dezelfde familie dus inteelt zou er zeker niet gaan komen. Ze snoof de geuren even op en liep rustig richting de drakenberg. Ze wist dat de kudde hier ergens zou zijn. Ze drukte haar oren in haar nek en liep wat sneller. Ze had eigenlijk geen zin om zelf te zoeken. Ze moesten haar maar vinden. Al zou Rami niet meteen aan haar denken. Ze was veel te koppig geweest om alleen te trekken. Ze schudde haar hoofd en snoof. Ze draafde aan en draafde wat hoger naar de top. Ze sprong in galop en galoppeerde naar boven. Ze spande haar spieren en zwiepte met haar staart. Haar speciale teken zat verstopt onder haar voorlok. Ze moest er maar nog eens over gaan praten met Rami. Ze snoof en zuchtte kort. Ze keek even achterom en draafde alweer. Bekende geuren waren te ruiken. Ze stopte meteen en zand vloog omhoog door de bruuske stop. Ze hief haar hoofd hoog en dominant. Ze keek om haar heen en sperde haar neusgaten wijd open. Haar neusvleugels trilden en ze snoof nogmaals. De kudde was hier. Ze grijnsde vals en draafde rustig verder. Ze boog kort haar hals en liep verder. De geur kwam steeds dichter en dichter. Ze stopte en keek om haar heen. Ze zou haar niet meteen laten zien. Ze wilde de reacties weten van de paarden. Vooral als ze haar geur zouden ruiken. Hoe zouden ze reageren? Haar roepen? Ze grijnsde en haar ijsblauwe ogen glinsterden van plezier en trots. Haar ribben waren zoals altijd te zien. Ze was redelijk slank gebouwd. Ze grijnsde even en dacht aan Rami. Voor een pleegbroer betekende hij wel iets voor haar. Ze schudde haar hoofd en liet even een krachtige kille hinnik horen.

Iribi liep mee met haar kudde, de Yamigun. Ze liep vlak achter Esra en Naira, die natuurlijk weer achter Rami aan liepen, de zwarte leider hengst. Iribi blies haar lange, witte voorpluk uit haar ogen, en snoof. Die Rami, ze wist niet waarom al die merries zo slijmerig achter hem aan liepen. Goed, ze accepteerde hem als leider, en ze accepteerde het ook dat zij haar nakomelingen van hem zou krijgen, maar verliefd? No way! Iribi was sowieso niet echt een typje om verliefd te worden, ze was dan ook niet meteen het vriendelijkste paard. Anders dan haar zus, Naira. Tssk, altijd maar lief, en behulpzaam, en vriendelijk. Het kwam Iribi behoorlijk de keel uit, wanneer ging Naira zich nu eindelijk eens volwassen en normaal gedragen? Maar wat ze nog veel, heel veel irritanter vond was dat de meeste paarden dan ook meteen dachten dat zij wel hetzelfde karakter had als dat van haar zus. Alleen omdat zij dezelfde bouw had, dezelfde lange, sierlijke manen en staart, de zelfde elegante bewegingen. Daar had zij toch niet om gevraagd?
Ze stapte verder, haar nek was in een sierlijke boog gekruld, haar voorlok hing voor haar oog, dat de omgeving in zich opnam. Haar hoeven tikten zachtjes op de stenen terwijl ze verder stapte. Ze draaide even haar hoofd om, en keek met donkere, onpeilbare ogen naar de leden van de Yamigun achter haar. Ze ving Mizu’s jaloerse blik naar Naira en Esra, die nog steeds achter Rami liepen, op. Iribi snoof, van haar mochten ze hem allemaal hebben. Zij wist wel beter, dan haar hart in verwarring te laten brengen door liefde, haar blik te laten vertroebelen door het gevoel dat zij tot nu toe nooit gekend had. Nee, zijzelf zou realistisch blijven, hengsten waren toch maar op één ding uit; Merries dekken en nakomelingen krijgen. In elk geval de meeste. Een goed voorbeeld daarvan was Thumru, ze zou er niet raar van opkijken als hij ooit nog eens de kudde uitgezet werd, met al zijn player gedrag.
En toch, misschien was er ergens diep in haar hart nog een klein stukje, een klein, roodgloeiend vonkje dat geloofde dat er ergens de hengst voor haar was. Maar dat was zeer twijfelachtig, en het vonkje kon elk moment uitdoven, ophouden te bestaan.
Iribi schudde met haar hoofd, deze gedachten hoorden niet in haar hoofd thuis, dit waren dwaze gedachten. Liefde bestaat niet, het is slechts een verzinsel voor de goedzakjes. En meteen was de kleine glinstering die even in haar ogen verschenen was weggevaagd, en stonden haar ogen weer even koud, kil en afstotend als altijd. Ze stampte nog eens op de grond met haar hoef, een paar steentjes ketsten weg over de grond. Ze hief haar hoofd weer fier en dominant in de lucht, niemand hoefde te proberen haar iets te maken of het was gedaan met hem. Rami deed een oproep aan de kudde. Haar ogen gleden naar het kleine meertje met kristalhelder water, en met grote passen stapte ze er naar toe. Haar nek boog ze naar beneden, haar witte manen vielen als een waterval naar beneden langs haar donkere nek, de kleur was op dit moment bijna zwart doordat er een laagje vocht overheen lag. Dat kwam doordat de lucht hier erg vochtig was, zo boven op de berg.
Iribi dronk kalm en beheerst, te veel water in een te korte tijd was slecht voor je gezondheid, niet dat het haar veel uitmaakte maar ze wist uit een vage herinnering dat haar moeder dat haar ooit verteld had. Sindsdien was het een gewoonte geworden van de kille merrie. Het koele vocht gleed door haar keel, en toen ze genoeg gehad had richtte ze haar hoofd weer omhoog. Ze voelde hoe een paard lichtjes langs haar heen schampte, en meteen legde ze haar oren in haar nek, nog zonder te weten wie het paard was. In elk geval niet Rami, want die zag ze daar verderop staan. En de enige waarvoor ze nog wat respect had was hij, de rest kon haar niets schelen. Ze had dan ook geen lage rang, en haar uitstraling was kil maar zelfverzekerd, niemand hoefde iets uit te proberen bij haar want ze konden een gemene snauw of erger verwachten.

Een beetje in gedachten sjokte hij achter de groep aan. Voorop liepen Rami, Naira en Esra. Daarachter volgden de andere merrie's waar hij en Thumru een beetje naast liepen. Zijn oren lagen naar achteren maar toch ving hij alle geluiden om zich heen op. Soms verachtte hij Rami wel eens maar toch had hij geen hekel aan de zwarte hengst. Niet zoals Sque dat had. Maar dat wist de rest niet. Sque was zijn vriend maar zijn mening deelde hij niet. Hij liet zijn donkere ogen eens over de overige kudde leden glijden. Mizu liep ook achteraan. Wat hij van haar vond wist hij niet precies. Zo lang was hij ook nog niet bij de kudde. Raikon was het nieuwste lid maar toch wel goed ontvangen. Alleen kreeg hij het af en toe van die irritante merrie's die hem heletijd op de lip zaten. Maargoed, meestal ging hij er toch tussenuit en zocht een plek voor hem alleen. Waar hij meestal ook sliep tot Rami riep en hij zich weer bij de rest voegde. Want hij was erg gesteld op zijn privacy. Plots stopten ze maar hij stapte langs de merrie's op. Langs Naira en Esra heen tot hij naast Rami stond. Hij hoorde diens woorden en knikte eens want ja, een andere optie had hij toch niet. Raikon wachtte niet eens op de andere hengsten en zette zijn gespierde, chocoladebruine lichaam in beweging. Lange, goudwitte manen volgden langs zijn krachtige hals terwijl hij voor de kudde uit ging. Stenen ontwijkend en zijn neus hoog in de lucht. Vreemde geuren maar niet vers. Ook niet van roofdieren. Toch besloot hij nog niet direct naar de kudde terug te keren. Nu was hij eens even alleen dus genoot hij daar maar van. Op zijn gemak stapte hij verder tot hij zich er bewust van werd dat het maar eens tijd werd dat hij terug keerde. Hij zou zijn verslag dan werd brengen aan Rami. En met een zachte zucht draaide hij zich weer om klaar om naar de kudde terug te keren.

Etriscan liep een beetje achteraan en alleen, Rami liet de kudde in een snel tempo lopen. Etriscan vond het allemaal wel best. Hij keek in het rond, de omgeving zag er niet echt vrolijk uit, vond hij. Hij hield niet zo van die sombere gebieden met sneeuw en al die zooi. Hij had liever zon en mooi groen gras. Maar ja, Rami was de baas. Hij had niks tegen Rami of de andere paarden. Hoewel hij Naira en Esra wel wat aardiger vond dan de rest, hij was liever met paarden die vriendelijk en aardig waren. Na nog een stuk gelopen te hebben stopte Rami en draaide zich om naar de andere paarden. "Hier zullen wij het voorlopig mee moeten doen, Niet mee eens? Zwijg dan' Zei hij. Hij riep Sque, Thumru en Raikon bij zich en zei dat ze het gebied moesten verkennen. Etriscan luisterde niet echt, 'de andere.. Die kunnen wat gaan drinken bij het meer daar' zei Rami waarna hij naar het meer knikte. Etriscan sjokte naar het meer toe en nam een paar slokken, het water smaakte goed en was verfrissend. Nadat hij genoeg gedronken had liep hij een stukje bij de kudde weg en graasde wat. Hij was best moe van de lange reis en was niet van plan nog veel te doen vandaag. Af en toe keek hij even op als hij een geluidje hoorde. Hij was op zich wel tevreden met de plek waar ze nu waren, hoewel hij toch liever naar een wat meer zonnig plekjes was gegaan. Maar hij wou liever niet alleen op pad gaan, hij voelde zich veiliger in de groep.

Lyta liep maar rustig mee met de kudde. Wel alleen maar dat maakte haar niks uit. Ze zou geen reden kunnen bedenken dat het haar wel wat uitmaakte. Haar hoofd hing wat ontspannen omlaag terwijl ze op ongeveer hetzelfde tempo als de gitzwarte hengst Rami door stapte. Hij was de leider van deze kudde waar ze terecht was gekomen. Ze was er maar al te blij mee dat ze er was opgenomen want als ze al die tijd alleen was gebleven was haar einde er al lang geweest. Als veulen van zes maanden oud was ze hier terecht gekomen doordat er 'oorlog' uit was gebroken bij haar vorige kudde. De kudde waar ze was geboren en opgegroeid tot die zes maanden. Alles en iedereen was ze daarna kwijt geraakt. Haar ouders had ze nooit meer gezien; die waren waarschijnlijk al dood. En al haar vrienden. Waar die allemaal terecht waren gekomen. Het boeide haar niet. Niks boeide haar nu nog. Alles zou toch op de dood uit lopen. Iedereen zal ooit nog dood gaan dus waarom zou je iets erg of juist heel leuk vinden. Als iemand haar zou zien zouden ze niet denken dat Lyta zo stil was. Want haar diepbruine ogen straalden nog altijd gewoon uit hoe ze zich echt voelde. Op dit moment was dat gewoon zoals ze zich meestal voelde. Wel opgewekt maar toch ook in niks geïnteresseerd.
Wanneer Rami begon te praten keek ze even op naar hem. Dat haar niks boeide betekende nog niet dat ze niet luisterde naar wat er gezegd werd. Haar blik ging als vanzelf ook weer naar achteren toen ze de blik van de zwarte hengst gericht zag staan op de schimmel hengst Sque en hij ook wat tegen hem zei.. Ze zag het eigenlijk niet maar ze wist wel waar hij liep. Hem hield ze altijd wel in de gaten want hij was de hengst waar ze toch wel wat meer voor voelde. Vaag hoorde ze Rami wel zeggen dat ze hier voorlopig verbleven maar Sque was veel leuker en interessanter dan al dat gepraat van de zwarte hengst.
Toen Sque's naam werd genoemd spitste ze haar witte oren en keek ze wel weer naar Rami. Alles rondom Sque boeide haar juist wel. De rest van het hele leven van iedereen niet. Ze hoorde dat hij en nog een paar hengsten op verkenning moesten en de rest van de kudde konden gaan drinken. Een hele zachte zucht verliet haar mond. Aan Rami kon ze moeilijk ongehoorzaam zijn dus deed ze maar wat hij de andere paarden gebood. Achter de andere paarden aan liep ze dus naar het meertje dat hij had aangewezen. Nog even keek ze achterom naar Sque waarna ze haar blik weer voor zich richtte om haar aandacht bij het drinken te gaan houden.

Looking for a life
Without a trace
Is looking for a dream
You would never reach.

Met zijn hoofd hangend liep de witte hengst achter de groep aan. Vreselijke groep, en bij enkel die gedachten was er een glinstering in zijn ogen te zien. Dat was het enige wat hij echt meende, maar ook het enigste wat hij niet uitsprak. De hengst schudde zijn lange manen uit zijn ogen en zijn blik ging naar zijn hoeven, die kalm,traag en ritmisch in het zware zand werden gezet. Hij likte met zijn droge tong over zijn lippen en luisterde met trieste ogen naar het klagelijke lied van de wind. De wind, met zijn eeuwige leven, met zijn eeuwige klagen. Althans, voor Sque. Hij keek naar de stevig voortstappende paarden en naar de arrogante hengst helemaal vooraan de groep. Arrogant was toch niet de sleutel van het overleven? Dromerig met lege ogen staarde de hengst in de verte toen hij opschrok van Rami, die zijn naam riep. De paarden stonden inmiddels stil en zuchtend liep de witte hengst naar hem toe. Wat, moest hij op zoek gaan? Rami was toch zo stoer, waarom doet hij het dan niet? Hij zuchtte en draaide zich op zijn hakken om. Hij galoppeerde aan, als een witte schim in het donkere gebergte. Een stukje van de kudde bleef hij staat en keek om. Hij zag Rami trots paraderen door de groep merries, trots op iets wat hij leidde. In Sque’s ogen blonk een klein lichtje, gemaakt van pure haat, haat voor Rami. Met een laatste hoge zwiep van zijn staart draaide hij om en hij galoppeerde aan. We zijn nu bij het gebergte, nu kun je springen. Geschrokken gooide hij zijn hoofd in de lucht waardoor zijn grijze manen met een plofje op zijn hals vielen. Hij wou toch helemaal niet dood, toch enkel uit de kudde? Hij zuchtte en galoppeerde weer aan, het ravijn mijdend. Zijn blik gleed omlaag naar zijn hoeven, die nergens heen galoppeerden, maar toch iets zochten. Oja! Hij moest opletten of er iets speciaals was. Met zijn emotieloze ogen keek hij in de verte, hopend op iets waardoor ze hier weg kunnen, of waar hij tegen kon vechten. Maar helaas, het was volkomen rustig op de berg, op enkele vallende kiezelsteentjes na natuurlijk. Sque stond stil en beheerst draaide hij zich om, klaar voor de overgang naar galop. Eenmaal omgedraaid waagde hij zich een beheerste, showende galop en keurig boog hij zijn hals tot zijn neus enkele centimeters boven zijn borst hing. In zijn ogen blonk een klein lichtje van genot, maar dat verdween toen hij zijn hoofd weer liet hangen en zijn showende uitstraling liet varen. Want ja, Rami was de enige die de beste mocht zijn en hij wou liever geen problemen met de hengst..

[DRUK, SORRY VOOR LAATHEID]

Thumru snoof diep en stapte met hevige en snelle passen door, om de groep bij te houden. Steeds kwamen ze hoger en steeds kwamen ze dus ook dichter bij het gebied waar ze naartoe zouden gaan. De Drakenberg, tja, het was een mooie naam vond hij en het gebied zag er wel redelijk.. mooi uit. Toen ze eindelijk tot stilstand kwamen en Rami het dus een goede plek vond om te stoppen stopte hij ook meteen, want iedereen deed dat bijna wel. Vrijwel meteen werd zijn naam geroepen, en kalm stapte hij naar Rami toe. 'Okee, zal ik doen,' sprak hij enkel tegen Rami en draaide om, en stoof aan in een krachtige galop, wakend met zijn oren in zijn schedel geboord en zijn hoofd goed om zich heen kijkend, kijkend of er een of andere bedreiging, alhoewel, voor de Yanigum' is er geen een bedreiging, ze waren met z'n alle toch al sterker. Toen er ineens een raar beest tevoorschijn kwam steigerde Thumru, met zijn oren in zijn nek. 'Rot toch op!' schreeuwde hij woedend tegen het kleine beest en voor Thumru er nog aan dacht kroop het kleine beest meteen weg, langzaam draafde Thumru toen maar verder. Hahaha, niemand zou een bedreiging voor hún zijn.

[Korte post, maar ik weet niet of ik nog langer mag of ik eraf moet..]

Rami had net een paar slokken naar binnen gewerkt toen de andere paarden naderden om te gaan drinken. Thumru, Sque en Raikon gingen op onderzoek uit. De ene met wat meer zin dan de ander maar dat scheelde hem niks. Ze moesten maar, Het waren de orders van hem en al wilden ze niet luisteren dan vertrokken ze maar zo simpel was dat. Hij keek naar de hengsten die allemaal in een andere richting draafde of galoppeerde. Hij grijnsde even kortaf. Hij keek op van Esra die hem gedag zei. Hij knikte goedkeurend ‘Hallo Esra’ Even later kwam Naira ook en ook haar zei hij gedag. Naira en Esra hadden toch echt duidelijk zijn voorkeur. Deze Merrie’s waren niet alleen slim maar zagen er ook niet slecht uit. Rami was niet zo kieskeurig maar hij had toch wel bepaalde eisen. Naira was één van de eerste waarmee hij de kudde is begonnen, vandaar dat zij ook de bèta van de kudde was. Ze was het niet alleen , ze verdiende het ook. Hij schudde zijn manen uit en keek rond in de kudde. Het viel hem nu pas op dat er twee paarden misten.. Seneca en Orihime. Hij zuchte, dat waren ook echt de paarden die dan zo eigenwijs waren hun eigen weg te lopen. Voor hij wat kon zeggen hoorde hij al een bekende en luide hinnik. Dat was over duidelijk Seneca, nu moest ze alleen Ori nog bij haar hebben. Hij hinnikte terug om Sen te laten weten dat ze hier waren. Hij legde zijn oren wat naar achter. Ze moest eens leren bij de kudde te blijven. Ze kon komen maar ze moest niet denken dat hij haar met liefde zou ontvangen. Integendeel zelfs hij zou niet eens naar haar om kijken. Ze moest zelf maar naar hem toe komen en haar excuses aan bieden, dan pas zou ze weer door hem worden aangekeken. Hij keek weer naar de paarden‘Geen liefkozing voor Seneca graag, ze moet maar eens leren bij de kudde te blijven’ Sprak hij de paarden toe. Hij snoof eens en dronk nog wat van het heldere water. Het viel hem nu pas op dat Naira een vraag had gesteld. Hij keek haar aan ‘Sorry. We blijven hier tot we een betere plek weten’ Antwoordde hij kalm. Orihime.. Spookte weer door zijn gedachte. Die merrie was slim genoeg om hem te kunnen vinden. Als ze er vanavond nog niet was dan zou hij er wel paarden opuit sturen haar te zoeken. En anders kwamen ze haar tegen. De merrie was bijdehand genoeg om voor zichzelf op te kunnen komen. En na een paar lessen van hem was ze ook sterk genoeg om terug te kunnen vechten.
[ Ori is verdwaaldt, dit hoort ook bij de verhaallijn dus geen zorgen ]

Zijn hoeven dreunden en steentjes spatten weg onder zijn hoeven. Ook al denderde hij op het randje van de afgrond niet één keer was hij bang te vallen. Hij was zowiezo niet snel bang en hield er juist van risico's te nemen. Ondanks dat de zon hier niet echt door het wolkendek wist door te dringen wist hij dat die er was en daarmee ook de warmte. Het was een drukkende warmte hier op deze hoogte. Vandaar dat er een dun laagje zweet op zijn donkere vacht verscheen en die nog meer liet glimmen. Ook op de weg terug naar de kudde kwam hij niet één paard of ander dier tegen. Wat hij eigenlijk wel jammer vond. Raikon had wel zin in wat avontuur. Want hij was een jonge hengst en ook al was hij meestal zo rustig en kalm ook hij wilde wel weer eens wat meemaken. Niet dat ze snel in de problemen zouden komen met zo'n grote kudde maar toch. Misschien ging hij ook maar eens alleen op pad. Net zoals Seneca. Die had hij al even niet meer gezien. Nog maar niet te spreken over Orihime. Echt goed kende hij iedereen nog niet maar toch. Echt een fijn gevoel had hij er niet bij dat de witte merrie ergens alleen rond zwierf in dit voor hen nog onbekende gebied dat de naam Dream Horses droeg. Want ook al had hij nooit echt met haar gesproken ze leek zo breekbaar en teer. Niet dat hij nou zo'n vriendelijk, lief paard was maar het was wel een kudde lid. Uiteindelijk werden de geuren van de kuddeleden sterker en sterker tot hij ook geluiden hoorden. Het geluid van hoeven over steen en stemmen. Raikon galoppeerde een bocht om en daar was de kudde. Van de hengsten die op onderzoek uit waren gegaan was hij zo te zien de eerste die teruggekeerd was. In één rechte lijn galoppeerde hij op Rami af. Zonder ook maar zijn tempo terug te brengen. Een groepje merrie's sprong meteen opzij voor hem. Merrie's waar hij de namen niet eens van wist en die hem meteen toeriepen. Geërgerd rolde hij met zijn ogen en negeerde ze gewoon. Vlak voor Rami hield hij halt. "Geen problemen onderweg gehad. Ook geen andere paarden geroken of gezien. Zelfs geen andere dieren." sprak hij met zijn lage maar aangename stem. Zijn witte voorlok hing voor zijn kastanjebruine oog waardoor hij zijn leider alleen met zijn rechteroog aan leek te kijken. Rustig stond hij voor Rami terwijl hij af wachtte wat de hengst zou zeggen of dat hij een volgende taak zou krijgen.

De pikzwarte merrie liep verder richting de drakenberg. Ze had de geuren allang geroken. De kudde was dichtbij. Ze grijnsde even en keek om haar heen. Ze hief haar hoofd hoog en sierlijk. Ze draafde richting de geluiden en zag na een tijd de groep. Ze liep er op haar gemak naartoe en boog haar hals voor de hengst. "Rami, ik meld me. Bedankt dat ik alleen mocht reizen" zei ze emotieloos en keek even naar de rest. Ze knikte met veel respect naar de paarden en snoof even. Haar ijsblauwe ogen richtte ze weer op de hengst. "Ik moet met je spreken" zei ze dan tegen Rami en zweeg even. Ze moest dringend met haar pleegbroer praten. Ook was ze hengstig en het veulen moest komen. Ze grijnsde even bij die gedachte en keek weer naar haar pleegbroer. Ze had geluk dat niemand het over hun wist. Ze wenkte de zwarte hengst. "Kom wanneer het gaat, ik wacht" zei ze emotieloos waarna ze haar omdraaide en een eind van de groep wegliep. Ze stopte al snel en keek even naar de groep. Ze was benieuwd wanneer de hengst zou komen. Hij kende de tijden van haar perfect. Hij zou het zelfs moeten zien aankomen. Ze snoof even en schudde haar hoofd waarna ze rustig op de hengst wachtte.

Iribi richtte haar hoofd omhoog nadat ze genoeg gedronken had, een paar kristalheldere druppels gleden langs haar lippen omlaag en veroorzaakten kleine kringen in het water. Ze snoof en keek hoe een paar hengsten er op uit gestuurd werden om het gebied te verkennen. Enigszins verlangend keek ze in de verte, zijzelf zou ook wel even weg willen van de kudde. Waarom werden de hengsten er nou weer alleen op uitgestuurd? Net alsof die sterker waren. Iribi snoof minachtend, zij kon genoeg hengsten verzinnen die ze makkelijk in zou maken als het op vechten aankwam. Misschien waren haar passen en bewegingen elegant, ze was een goede vechter. Als er één ding was dat ze wel geleerd had dan was het vechten, want dat kon je altijd nog van pas komen. Misschien dat dat ook wel één van de redenen was dat ze hoger gekomen was in de rangorde.
Rami zei weer iets tegen de kudde in het algemeen, geen liefde of aandacht aan Seneca geven blijkbaar. Tssk, alsof ze ooit lief zou gaan doen tegen een paard. Lief, alleen het woord maakte al dat ze walgde. Ze kon een paard waarderen of in haar buurt verdragen, maar ze ging niet lief doen.
Haar puntige oren spitsten zich toen er een dreunende hoefslag in de verte naderde. Aan de geur te beoordelen was het Raikon die weer terug kwam van zijn verkenningstocht. Hij galoppeerde recht op een groepje merries af, die verontwaardigd iets riepen. Iribi bleef gewoon op haar plek staan, hij zou maar uit moeten wijken. Toen hij dat niet deed en ze voelde hoe hij langs haar schampte, onblootte ze haar tanden en legde haar oren plat in haar nek. Met ogen waar de donderwolken in begonnen te verschijnen liep ze naar de hengst toe. Op een metertje afstand bleef ze ongeduldig wachten tot hij zijn verslag uitgebracht had aan Rami, waar ze even naar luisterde. Hmm, tot nu toe was het dus allemaal nog saai. Ze hoopte dat er snel verandering in kwam, Iribi was een paard dat liever actie had dan stil staan. Toen de chocolade bruine hengst klaar was met zijn rapport uitbrengen, stapte ze naar hem toe. Ze stampte met haar smalle hoef op de grond en keek hem akelig kalm aan. “Raikon. Weet je tegen wie je net aanbotste, zonder ook maar enige vorm van excuus te geven?” zei ze, haar toon was ijskoud en ze stond dominant en trots met haar hoofd in de lucht geheven. Ze zou niet vechten natuurlijk, want ze bleven kuddegenoten. Maar de hengst kon ze net zo goed even flink de waarheid vertellen. Iribi liet zich door niemand beledigen zonder er iets van te zeggen. ‘Negeren’ stond niet bepaald in haar woordenboekje.

Zijn oren drukte hij platter in zijn nek toen hij achter zich een paard dichterbij hoorde komen. Doordat alle paarden nu zo dichtbij elkaar waren kon hij de geur niet helemaal onderscheiden maar hij had een vermoeden. Voordat hij op een antwoord van Rami wachtte draaide hij zich om maar daarvoor hoorde hij haar stem al. Iribi. Wat moest ze van hem? Geërgerd keek hij haar aan en trok zijn wenkbrauw op toen hij hoorde wat ze te melden had. "Nou pardon Prinsesje. Het spijt me dat ik met mijn ruwe vacht tegen Uw zijdezachte huidje streek wat voor mij wel een hemels gevoel was moet ik toegeven. Toch bied ik mij excuses aan schoonheid." sprak hij netjes terwijl hij zijn hoofd voor haar boog. De manier waarop ze hem aan keek beviel hem niet zo en weerhield hem ervan nu om te draaien en weg te lopen. Want het boeide hem wel. Misschien eindelijk wat actie. Een bijna onzichtbaar lachje krulde zijn lippen en langzaam maar zeker verscheen er een charmante grijns op zijn gezicht. Rustig zette hij een stap naar voren waardoor zijn neus bijna die van Iribi raakte. Maar daar scheen hij niet op te letten. Zijn kastanjekleurige ogen waren op die van Iribi gericht en schenen haar niet los te laten. Toch moest hij wel in zijn achterhoofd houden dat Rami er ook nog bij stond. Niet dat hij rare ideeën ging krijgen. Want hij vond Iribi toch niet echt leuk? Het was een mooie merrie dat was waar maar verder. Hun karakters pasten vast niet bij elkaar en dan nog. Rami was en bleef de leider van de kudde dus de merrie's waren meest van al voor hem. Een diepe zucht deed hem weer een stap naar achter zetten waarna hij zich plots omdraaide en rustig weg liep. Voorbij een groepje paarden waar hij de namen nog niet eens van wist waarna hij aandraafde en naar het water toe liep om wat te drinken.

Zijn ogen waren tot spleetjes geknepen toen hij de zwarte merrie zag naderen. Eindelijk was ze er. Het voelde niet goed om een lid van de kudde aan zijn of haar lot over te laten. En dan al helemaal niet een lid dat Seneca heette. Eerst was hij het absoluut niet met zijn pleegzus eens geweest maar goed. Hij had het nut er wel van ingezien en met haar plan ingestemd. Dat hij haar nu heelhuids terug zag deed hem goed. Nouja, had hij anders kunnen verwachten van Seneca? Van binnen grijnsde hij maar liet het haar niet merken. Kort knikte hij met zijn hoofd. "Hopelijk is het je goed bevallen." kwam er kortaf uit. Wat niet geheel zijn bedoeling was. Zwijgend hoorde hij haar volgende woorden aan. Begreep hij hieruit wat hij moest begrijpen? Was de tijd aangebroken van datgene waar ze even geleden ook samen over gesproken hadden? Weer knikte de gitzwarte hengst zonder zijn blik van haar af te wenden. Nu was het zijn beurt om te spreken. "Wacht. Want ik zal komen." Waren zijn enige woorden want de chocoladebruine hengst Raikon kwam zijn kant op gegaloppeerd. Die kwam hem melden dat dat pad veilig was. Dankbaar knikte hij naar de hengst. "Goed werk. Maar we wachten nog even de anderen af.". Geërgerd zuchtte hij. Dat duurde ook al weer te lang. Wie waren er ook alweer weg? Oja Sque en Thumru. Altijd ook weer dezelfde. Met zijn hoef stampte hij kwaad op de grond en baande zich een weg langs Raikon en Iribi die stonden te kibbelen. Negeerde al de vragende blikken en liet een luide hinnik horen. Sque en Thumru moesten nu wat van ze laten horen. Anders moest hij ook daar weer iemand achter aan sturen. Een diepe, geërgerde zucht verliet zijn keel terwijl hij zwijgend afwachtte.

Toen Thumru een luide hinnik naar hem hoorde spitste hij zijn oren, dat was Rami vast en zeker. Hij was de tijd helemaal vergeten, maar een ding weist hij nu wel weer; dat het gebied helemaal veilig was en dat er geen andere vijanden zaten. Maar eigenlijk had de Yamigun helemaal geen vijanden, tenminste, ze konden ze altijd wel verslaan. Hij zuchtte en draafde even soepel een eindje weg en toen hij weer in het ritme was sprong hij aan in een snelle galop. De Drakenbergen zagen er prachtig uit en het gaf een mooi zicht door al die ongelijke bergen. Hij zuchtte even en schudde zijn hoofd, hij moest véél sneller naar de Yamigun gaan om nog voordat het iets donkerder werd bij de groep aan te komen. Snel ging hij nog sneller galoperen en daar zag hij de groep paarden weer staan, die mooie groep paarden die hun ras beschouwden als het bloed van de Yamigun, en geen anders ras. Yamigun-ras.
Ineens stond hij voor Rami en knikte hij. 'Tja, het duurde wel even wat langer als normaal natuurlijk. Ik kan niet vliegen, dat weet iedereen en ik zelf ook wel. Máár ik heb het gebied onderzocht en heb besloten dat het helemaal veilig is, geen stinkdier die ons aan kan vallen. En ditmaal weet ik het zeker, Rami,' sprak hij toen maar tegen Rami en knikte nog even naar hem en draaide toen om. Zijn ogen gleden over élke merrie heen en bleven stilhangen bij Seneca, even knikte hij naar haar en liep rustig naar haar toe. 'Welwel Seneca, lekker weer, vind je niet?' sprak hij toen met een valse grijns op zij gezicht tegen de merrie en keek zo af en toe eens naar Rami om om te kijken of hij hem niet zag.

[Kunnen fouten in staan, niet nagelezen en het is een flutje.. --'']

[Hoezo heeft Thumru nou gepost terwijl het mijn beurt is ? ]

Ow, sorry. xD
Nouja, volgende keer wacht ik dan wel op Sque..

EDIT BOOTS: Dit slowchat kan of via PB of in het Teut topic, hier kan het niet en valt het onder spam

De pikzwarte merrie bleef rustig staan op de plaats waar ze haar gevestigt had. Ze drukte haar oren in haar nek en keek kil naar de groep paarden. Ze keek op toen haar broer naar haar toe kwam. Ze knikte rustig naar hem en een grijns sierde haar lippen. "Wacht. Want ik zal komen." "Ik heb geduld" zei ze rustig en draaide haar om. Ze liep een eind van de kudde en keek om haar heen. Ze zwiepte met haar staart en briesde kort. Het was tijd voor hun bespreking. Ze had veel gehoord en gezien. Maar ze was ook hengstig en het was tijd voor hun nakomeling. Ze schudde de gedachte weg en liet haar ijsblauwe ogen richting de groep glijden om te wachten op de zwarte hengst. Er kwam een paard in haar richting maar het was niet Rami. Ze snoof toen ze de bruine hengst zag. 'Welwel Seneca, lekker weer, vind je niet?' "Ik ga in gesprek met Rami, niet met jou. Hoepel op" zei ze rustig en beheerst tegen de hengst en keek hem doods aan. Ze spande haar spieren en keek hem nog steeds aan. Als Rami kwam had hij problemen. En ze kende de hengst helemaal. Ze was hengstig en hij was een player. Niet moeilijk om zijn idiote gedachten te raden. Ze snoof en sloeg met haar hoef op de grond. "Nu" zei ze kil en keek hem strak aan.

[Omdat we niet meer in volgorde doen, als iedereen maar post? :') ]