In een langzaam maar regelmatig tempo bewoog de grote, gespierde hengst zich over de vlakte. Zijn hals was sierlijk gebogen, met zijn spierwitte manen er slordig overheen. Langzaam begon hij met elke pas te versnellen. Van stap naar uitgestrekte stap, van daar naar draf. Toen hij galoppeerde stopte hij er niet mee, maar versnelde nog steeds. Het duurde niet lang of de hengst vloog met een ontzagwekkende snelheid over de prairie heen. Bij elke pas zette hij zich zo stevig mogelijk met zijn achterhand af, waarna zijn hele voorhand naar voren gegooid werd. De zon brandde fel op zijn vacht en de hengst begon lichtjes te zweten. Het duurde nog een hele tijd voordat hij ook lichtjes begon te hijgen. Toch bleef hij doorgaan op deze topsnelheid. De grond raasde onder hem vandaan, de wind wapperde door zijn manen en staart. Zijn lichtblauwe ogen stonden geconcentreerd op de grond gericht. Ven moest oppassen dat hij geen hoef in een kuil(tje) zou zettenen daardoor zou struikelen. Met deze snelheid zou dat een flinke val worden, en daar had hij even geen zin in.
Uiteindelijk vertraagde hij zijn tempo gelijkmatig en bleef hij in een beheerst handgalopje verder lopen. Zijn ademhaling was algauw weer de oude. Een vreemd, humorloos glimlachje verscheen. Het was heerlijk zijn spieren weer eens goed aan het werk te zetten, en het resultaat viel hem niet tegen. Voor het eerst sinds minuten keek hij op, naar zijn omgeving. De prairie leek zich eindeloos uit te strekken. Dit was een gebied waar de witte hengst normaal liever niet kwam, maar hier had hij alle ruimte eens goed te kunnen trainen. Later zou hij wel naar de bossen of de rivier gaan. Plotseling viel zijn blik op een ander paard. Ven snoof en vertraagde tot hij in een stevige stap door liep. Hij had niet gedacht met dit weer anderen tegen te komen. Hoewel hij niet meer op snelheid rende, lagen zijn oren nog steeds plat naar achteren. Zonder enige nieuwsgierigheid bekeek hij de ander.
[& Quin ^^]
Uiteindelijk vertraagde hij zijn tempo gelijkmatig en bleef hij in een beheerst handgalopje verder lopen. Zijn ademhaling was algauw weer de oude. Een vreemd, humorloos glimlachje verscheen. Het was heerlijk zijn spieren weer eens goed aan het werk te zetten, en het resultaat viel hem niet tegen. Voor het eerst sinds minuten keek hij op, naar zijn omgeving. De prairie leek zich eindeloos uit te strekken. Dit was een gebied waar de witte hengst normaal liever niet kwam, maar hier had hij alle ruimte eens goed te kunnen trainen. Later zou hij wel naar de bossen of de rivier gaan. Plotseling viel zijn blik op een ander paard. Ven snoof en vertraagde tot hij in een stevige stap door liep. Hij had niet gedacht met dit weer anderen tegen te komen. Hoewel hij niet meer op snelheid rende, lagen zijn oren nog steeds plat naar achteren. Zonder enige nieuwsgierigheid bekeek hij de ander.
[& Quin ^^]