Me, myself and I.

Voorzichtig liet de sneeuwwitte merrie haar roze, fluweelzachte lippen het water aanraken waardoor kringen ontstonden. Zacht briestte de merrie en nam gretig een paar slokken van het doorzichtige water, Azura voelde hoe het haar keel smeerde. Voldaan hief ze haar hoofd weer op, water drupte van haar kin af. Rustig zwiepte ze haar staart tegen haar flank aan, waar dat achterlijke litteken op zat. De merrie schudde haar hoofd eens voorzichtig door de lucht en draaide haar fijne lichaam toen een half rondje, waarna haar benen haar lichaam weer voort zette. Haar slanke, maar zeer gespierde benen verhoogde het tempo en na een paar seconde, zat de merrie in draf. Azura was terug van weggeweest en ze was enorm veel veranderd, haar spierwitte manen waren een groot stuk langer geworden en het litteken op haar flank was erbij gekomen, iets dat haar dagelijks irriteerde. Luidkeels zuchtte Azura eens en strekte haar benen iets verder, haar staart hief ze trots de lucht in, op de een of andere manier verveelde ze zich kapot. Ze had geen partner, geen veulens en geen vrienden, de enigste die ze goed kon waren Naruto en Mystic Light. Mars was haar grootste vijand, maar de reden daarom was ook meer dan duidelijk genoeg. Haar neusgaten sperde zich en ze voelde hoe haar vacht langzaam een laagje zweet produceerde. Fel stak de merrie haar neus in de lucht en een luide, energieke en warme hinnik verliet haar keelgat. Azura kwam abrupt tot stilstand en licht gekantelt hief ze haar hoofd de lucht in, enkele paardengeuren vulde haar neusgaten en puur uit nieuwsgierigheid stapte ze op de geuren af. Nog steeds waren haar oren gespits, nu lichtelijk gespannen. Tsja, je wist maar nooit wat voor paarden je tegenkwam en zulke karaktertjes als Mars, kwam ze liever niet meer tegen. Altijd met hun wazige openingszin; wie moet je voorstellen, ga aan de kant ik loop hier. Bah, misselijk makende paarden waren het, iets waar de sneeuwwitte merrie van overtuigd was. Kort mompelde ze wat binnensmonds en schoof haar chagerijnige blik toen naar de achtergrond, om plaats te maken voor een grote, brede en vrolijk glimlach. De arrogante blik in haar ogen werd vervangen door een warme, licht dominante en vriendelijke blik, haar oren werden verder naar voren geduwd en haar houding werd energieker. Kom maar op met die paarden!

[Azura, ML, Mith & Coktail.]

Al snel spitste Mystic Light haar oren, toen ze haar grote zus hoorde hinniken. Haar zus!, schoot er door haar heen. Ze had al een tijd niet meer gehoord van Naruto, Lanina of Arkia. Ze zuchtte even en staarde naar de grond. Ze miste de tijd dat ze samen waren, Naruto en zij. Gewoon weer een zonsondergang met hem zou alles goed maken, dacht Mystic Light. Ze wist hoe ze verdween, en hoe ze terugkwam, hoe ze haar zus had teruggevonden, en verder. Tja, verder was er niets anders dan Mars, die haar dierbaren probeert te vermoorden. Een oorlog was op komst, iedereen had die spanning, wist Mystic Light. Ze moest vechten voor haar gezin, voor haar kudde...voor haar zus. Ze sprong in rengalop, en behendig ging ze heen en weer tussen de wilgentakken door, naar Azura. "Hoi Azura!" zei ze, en ze gaf een neusje aan haar sneeuwwitte zus. "Lange tijd niet gezien." zei ze erachteraan, want het was inderdaad wel een extreem lange tijd geleden dat ze elkaar hadden gezien. Ze was veranderd, Azura, maar Mystic Light was nauwelijks een steek veranderd. Sterker nog, ze zag er beter uit, alsof ze lang niet meer had gevochten. Dat was ook zo, Mars was rustig de laatste tijd. Mystic Light liet haar blik rusten op een litteken, dwars door de sneeuwwitte vacht van haar zus. "Wat is er gebeurd?" vroeg ze bezorgd, en ze wachtte op antwoord.

[moet gaan T.T daarom geen lange post]

De paint merrie draafde door het wilgenwoud heen. Met haar grijze snoet duwde ze de groene strengen van de bomen opzij, maar verhinderen dat sommigen langs haar gekleurde vacht streken kon ze niet. Een luide bries ontsnapte aan haar lippen, en ze schudde met haar hoofd. Haar hoeven maakten nauwelijks geluid op het zachte gras, dat doorboog onder haar hoeven. Coktail was hier nooit eerder geweest, maar het was een mooie plek vond ze. Met haar hals een stukje gebogen keek ze een tikje nieuwsgierig om zich heen. Het was hier een mooie natuur, vogels floten vrolijk vanuit de begroeiing, en hier en daar hoorde je geritsel van een wegschietend diertje, een eekhoorn of iets dergelijks. Coktail sloot even haar ogen, haar gevoel zorgde er wel voor de ze niet tegen een boom opknalde evenals haar gevoelige oren, die alert de geluiden in zich opnamen. Coktail was zelf nou niet bepaald het meest rustige paard, eerder was ze lekker druk en vrolijk, en ze had altijd wel haar woordje klaar staan. Maar op dit moment leek ze wel een erg kalm paard, op dit moment was ze gewoon tevreden met het gevoel rustig tussen de wilgen door te draven, niemand die iets zei, niemand die haar lastig viel. Alleen zijzelf, de bomen en dieren waren het op dit moment.
Maar dat gevoel werd al gauw verstoort toen ze een hinnik door het gebied hoorde schallen. Ze brieste vrolijk, wie o wie zou ze nu weer ontmoeten? De laatste tijd had ze veel nieuwe paarden ontmoet, en ach ja, nog eentje kon er wel bij, toch? Dus hief ze haar hoofd fier –en een tikje dominant- in de lucht, zwaaide met haar lange staart en sprong aan in de galop. Kalmpjes suisde ze voorbij de bomen, steeds op het juiste moment uitwijkend voor de takken.
Ze sperde haar neusgaten open, met trillende neusvleugels, om beter te kunnen ruiken waar het paard zich bevond. Ook haar oren deden trouw hun werk, en vingen al snel het geluid van een ademhaling op.
Toen ze op nog maar een kleine afstand was viel ze terug in een snelle draf met lange passen, en uiteindelijk zag ze wel twee witte gestaltes tussen een paar wilgen door. Dat was het moment dat ze over ging naar de stap, en luid brieste om haar aankomst te bevestigen. Ze keek naar de witte merries, die ze nu volledig kon zien. Ze leken erg op elkaar, en blijkbaar kenden ze elkaar ook al. Maar Coktail zelf kende de ene witte merrie ook. Het was Mystic Light, die in dezelfde kudde als zij zat. “Alohaa, Mystic! En wie ben jij?” zei ze opgewekt, de laatste zin aan de onbekende merrie gericht. Met een scheve grijns rond haar snoet keek ze naar de paarden.

Het was een zonnige warme dag. Er vlogen vele insecten rond die op zoek waren naar nectar en genoten van het mooie weer. Het gras was groen en de bomen stonden in volle bloei, evenals de struiken en bloemen. Vogels vlogen over en weer en zongen hun mooiste liederen. Het hele land stond in volle bloei en zat vol kleur. Een zacht zomerbriesje streek als een liefdevol gebaar langs de vacht van Mithrandir en hij genoot van de lichte verkoeling die het met zich meebracht. Zijn zwarte vacht glansde alsof er een zilveren laagje overheen lag en zijn grote donkere ogen fonkelden opgewekt. De grote zwarte hengst, in wiens aderen het bloed van Friezen, Arabieren en nog enkele andere rassen stroomde, stapte rustig naar het donkere bos. Op zoek naar wat verkoeling. De zomerhitte was aangenaam voor een paar minuten, maar nu werd het hem teveel. Vooral met omdat hij een donkere vacht had, trok hij nog meer warmte aan. Een diepe zucht verliet zijn keel en hij schudde zijn manen. Zijn manen waren erg lang en dik en hielden dus ook een heleboel warmte vast. Zijn hoeven lieten ondiepe afdrukken achter in de zachte bosgrond. Zelfs al had het bos grote, donkere schaduwen, ook hier was de temperatuur niet veel lager dan op de open vlakte. Waarschijnlijk kon hij het beste in een ijsgrot kruipen als hij wilde afkoelen. Hij zwiepte een keer met zijn staart om enkele vliegen te verjagen en sjokte op zijn dode gemak zuidwaarts. Al gauw veranderde de plantengroei en net iets te laat kwam hij er achter dat hij in het Wilgenwoud was gekomen. Een nieuwsgierige blik verscheen in zijn ogen. Hier had hij nog niet veel voetstappen gezet. Het was algemeen bekend dat hier een romantische sfeer hing, maar zelf had hij er nog geen ervaring mee. Mithrandir snoof een keer diep en rook dat er paarden in de buurt waren. Nieuwsgierig en alert versnelde hij zijn pas, de geuren waren onbekend voor hem. Wie weet had hij er dadelijk vrienden bij. In tegenstelling tot andere periodes van het jaar was het dit keer niet lang geleden dat hij een paard was tegengekomen. Laatst nog had hij opnieuw contact gelegd met een shetlander. Maar het feit dat hij nog maar weinig paarden van zijn eigen grootte was tegengekomen, zat hem toch wel een klein beetje dwars. Was hij dan zo angstaanjagend voor de buitenwereld? De grote hengst leefde al erg lang, maar was volgens hemzelf niet onsterfelijk. Hij leefde nu zijn vijfde jaar op deze aarde. Zijn verleden was eerder een hele geschiedenis. Het was niet altijd gemakkelijk geweest, maar nu begon hij toch te accepteren dat hij niets aan zijn verleden zou kunnen veranderen. Hij was vijf jaar geleden weer begonnen met een schone lei. De geschiedenis van dit leven zou nog geschreven moeten worden.
Het geluid van water tinkelde zijn oren binnen en hij spitste zijn oren. De paarden waren nu niet ver meer van hem vandaan en hij zag ze tussen de takken door staan. Rustig stapte hij uit de donkere schaduwen en zwiepte hij een keer met zijn staart. Zijn donkere ogen gleden over de drie merries heen. Een voor een bestudeerde hij hen. Een zachte bries verliet zijn neusgaten om de aandacht even te trekken en zijn mondhoeken krulden omhoog tot een vriendelijke glimlach. ’Een goedendag, dames.’ zei hij opgewekt en hij boog zijn hoofd even toen hij enkele meters achter hen halt hield .Ze waren alle drie onbekend voor hem en hij was benieuwd naar hun reactie. Misschien namen ze het hem wel kwalijk dat hij hen stoorde. Maar hij maakte zich er niet zo druk om. Waarom zouden ze moeilijk tegen hem gaan doen? Hij had niets bedreigends in zich, vond hij dan. Rustig wachtte hij hun antwoord af terwijl hij zijn manen even schudde. De vliegen waren af en toe toch zeer irritant.