just got here

Niko rende over een wijd en uitgesterkte veld die vol met bloemen zat die tot zijn middel rijkte, zijn mannen ginge door de koele wind op en neer. Heerlijk was dit gevoel, Niko had een lange reis achter de rug vooral een zware reis. Die hij was begonnen met zijn vader en moeder, die Niko helaas achter had moeten laten. Die gedachtens aan zijn moeder en vader, maakte hem weer verdrietig. Langzaam minderde Niko vaart en stopte bij een klein beekje, er rolde al een paar tranen van zijn wangen af. Niko schudde hevige zijn hoofd en nam wat slokken water om tot rust te komen. Niko was nog net drie jaar en had al zijn moeder en vader zien sterven voor zijn ogen, broers en zussen had hij niet. Verdrietige staarde hij naar zijn spiegelbeeld, een jongen bruine paard met een witte vlek op zijn voorhoofd en zwarte mannen. Wat moest hij nou doen, hier was hij dan in DH maar verder had hij geen idee wat hij kon of wou doen met zijn leven. Niko was nog steeds gebroken door het verlies van zijn moeder en vader die brute van hem waren ontnomen. Stomme mensen, dacht Niko nijdige, en keek even de omgeving af op zoek naar gezelschap of iets om hem af te leiden.

Rocco draafde rustig door. De valkkleurige hengst had zijn hals licht gebogen en zijn kin bijna op zijn borst. Hij verlengde zijn passen en even leek hij te zweven. Soepel bewoog hij zijn voeten 1 voor 1 en strekte en boog zijn smalle gespierde benen. Bij elke kleine beweging bolden de spieren in lichaam zich. Zijn hoeven raakten rustig en regelmatig de aarde en Rocco luisterde erna. Zijn oren waren gespitst en zijn ogen glinsterden in het licht van de felle zon. Eindelijk na al die tijd droeg hij niet meer die sombere blik bij hem. Hij was veranderd net als zijn omgeving. Zomer was eindelijk gekomen en van hem hoefde het ook nog niet weg te gaan. Hij had er zo naar uit gekeken.. Claire was bevallen van haar veulen en nu hadden ze samen een dochter, Diona was haar naam. Hij was zo trots op die 2. Zijn humeur kon niet verpest worden, zelfs niet door 1 of ander slecht paard. Langzaam ging hij in stap over en liet zijn hoofd tussen zijn benen zakken. Hij brieste eens hard en zijn enigszins snelle ademhaling kwam al snel weer tot rust. Rocco maakte een bokkensprong en steigerde daarna hoog. Zijn benen maaide in de lucht en hij werd verblind door het licht van de felle zon die tegen de blauwe hemel stond. Met een plof landde hij op de grond en keek om zich heen. Verrast keek hij naar de omgeving, het bloemenveld? Wat deed hij hier nou weer? In al die diepe gedachtes was hij hier uitgekomen. Hij schudde even wild zijn hoofd en nam de omgeving in zich op. Voor de halfblinde hengst was het enorme belevenis zoveel kleur te zien. Hij was niet al halfblind bij de geboorte geweest. Nee, het was later gekomen, het was een tragisch verhaal en hij had geen zin er nu aan te denken. Hij wist dat je er het best van moest maken. In de verte was een schim te zien en Rocco naderde het snel. Toen hij nog zo’n 5 meter verwijderd was van de schim rook hij een geur. Het was een hengst, net als hem. Toch leek deze hengst niet vijandig juist.. juist.. Hij keek naar de houding en het viel hem op dat het ingetogen was. Was hij nu verdrietig. Rustig benaderde hij de hengst en ging bij hem staan. “Hallo.” Zei hij vriendelijk en wachtte rustig af.
(niet enorm mooi, maar het gaat er wel mee door of niet?)

Niko hoefde niet ver te zoeken, hij hoorde hoeven over de grond trappelen en er drong een geur van een andere hengst. Zijn kant op die de wind mee bracht, Niko probeerde een glimlach op te zetten en keek met een vriendelijk blik naar de hengst. Die langzaam dichterbij kwam eerste alleen als een shim daarna steeds duidelijker en kon je zijn vacht kleur zien. Hij bleef zo 5 meter van hem af staan. En zei vriendelijk hallo, Niko knikte en zei met een vriendelijke stem maar je kon duidelijk een sombere ondertoon horen. 'Hoi daar.' Niko maakte een kleine buiging aangezien deze hengste ouder was. En keek toen weer naar de vriendelijke blik van de hengste. 'Ik ben Niko, en u heet.' Vroeg Niko met een beleefde stem. De andere paard was ook bruin en had ook zwarte mannen zoals hem. Hopelijk vraag hij niet waarom ik zou verdrietige ben, dacht niko.

beter dan die van mijn :)

De halfblinde hengst keek vragend naar de hengst tegenover hem. Langzaam kwam er een begroetting terug. 'Hoi daar.' hoorde Rocco de hengst zeggen. De stem egode nog een aantal keren door zijn hoofd en Rocco hoorde de treurige toon erin. Wat zou er aan de hand zijn? 'Ik ben Niko, en u heet.' Vervolgde de hengst, die dus Niko heette. "Rocco." antwoorde hij met een grijns. "Zeg maar 'Je'. Dat klinkt veel beter. Ik voel me anders al zo oud." zei hij daarna. Zoveel ouder was hij toch ook niet? Deze hengst leek ong. een jaar of 3. En hij was immers ong. 5 jaar. Al wist hij net niet precies. Dat scheelde niet veel! Rocco glimlachte vriendelijk. "Wat is er aan de hand, maat? Waarom kijk je zo somber?" vroeg hij met een rustige blik in zijn ogen. Even leek het heel erg lang geleden dat Rocco hier was aangekomen. Nee, dat was niet zo of toch wel? Het was allemaal zo snel gegaan. Hij had nu al een vriendin en zelfs al een veulen! ON-GE-LO-VE-LIJK!! Het was bijna onmogelijk. Toch was hij blij dat alles zo goed liep met hem.

Hij was geboren in een kudde. Zijn moeder was overleden bij zijn geboorte, en zijn vader zorgde voor hem. Zijn vader was onterecht kuddeleider geweest van een goede kudde. Hij was officieel slecht, maar dat wist niemand. Rocco vermoedde iets en achtervolgde hem. Zo vond hij uit, dat zijn vader niet eerlijk was geweest! Hij was boos geweest, en zijn vader had gezegt dat hij met hem moest vechten. Rocco had zijn al oude vader afgemaakt. Althans half. Het laaste afschuwelijke beeld wat hij had gezien...
'Beide gedaantes waren toegetakeld. De valkkleurige hengst keek naar zijn vader. Die lag languit op de grond. Bloed liep langs het lichaam, maar bracht geen medelijden mee. Verwarde omstanders renden ernaar toe. De jonge hengst draaide zich om en galoppeerde weg. Nog een maal keek hij om en zag het beeld.. het beeld van zijn vader.. zijn vader.. '
En hij wist niet of zijn vader het had overleefd. De woede voor zijn vader, was nog lang niet weg. En dat zou ook nooit helemaal weggaan. Hij was weggevlucht en had andere paarden leren kennen. Goede merries, slechte merries.. vanalles! Nu was het anders. Hij was in een dip geraakt en had zichzelf van kant willen maken. Claire had hem gestopt en ze had gelijk gehad.

Rocco schuddde verwilderd zijn hoofd zodat zijn manen door de lucht zweefden. Daarna vielen ze ongeorderd op zijn lichtgebogen nek. Was hij er toch over na gaan denken! Wat dom van hem. Hij keek naar Niko.. Zou hij nog antwoord willen geven?