Memoria, I want you to know I'm back.

Saetero draafde rustig over de korenvelden. Hij dacht aan zijn lieve partner, Memoria, hij had haar al veel te lang niet gezien. En dat terwijl ze een veulen kregen! Hij had er wel erg veel spijt van en dat wou hij graag goed maken, daarom was hij hier heen gekomen, zodat hij rustig met haar kon praten. Hij liep telkens ietsje langzamer en uiteindelijk stond hij stil. Hoe zou het met Mem gaan? En; hoe zou het met het veulen gaan? Hij wou geen vader zijn die nooit naar zijn veulens omkeek, hij wou graag een zorgzame vader zijn en met z'n drietjes een gezellig gezinnetje vormen. Hij zuchtte zachtjes en hield zijn hoofd omlaag, het was klaarlichte dag waardoor hij erg opviel als witte Andalusiër. Hij was altijd trots geweest op zijn ras, maar eigenlijk wist hij niet eens zo goed waarom. Hij keek naar de lucht, het was prachtig, de zon met zijn geel oranje strepen en een aantal witte wolkjes dreven met de wind mee. Saetero vond het soms jammer als het weer donker werd in de wintertijd, maar als hij dacht aan Memoria, dan verdwenen al zijn zorgen. "You colour my night skies," fluisterde hij, de woorden kwamen uit zijn hart. Hij keek even om zich heen, alsof Memoria ergens dichtbij was en hem had gehoord. Hij miste haar heel erg, en hij vroeg zich af waarom hij het in zijn hoofd had gehaald om zo maar weg te gaan. Hij hief zijn hoofd op, deze keer mocht hij gezien worden. Een luide, zuivere hinnik vol passie verliet zijn keel terwijl hij sierlijk zijn voorste benen lichtjes omhoog bewoog, het leek een beetje op een steigering. De hinnik was natuurlijk bedoelt voor Memoria. Hij wou zijn excuses aanbieden en hij wou haar weer zien, haar stem horen en genieten van hun tijd samen. Waakzaam stonden zijn oren recht omhoog, en vingen ieder klein geluid op. Hij bleef rustig staan terwijl hij nog even naar de lucht staarde. Een tikje ongeduldig zette hij stapjes vooruit en opzij, hij liep een paar rondjes langs dezelfde plek. Hij hoopte dat Memoria hem zou vergeven en dat alles weer zo zou worden als vanouds. Of misschien zelfs beter. Hij sloeg een paar vliegen weg, en langzaam werd het steeds donkerder, de avond kwam eraan. En s' avonds waren die vliegen altijd erger. Saetero voelde zich een beetje zenuwachtig maar tegelijkertijd ook heel goed; zou hij dan eindelijk zijn grote liefde weer zien, na die lange tijd?

[Memoria ]

Memoria lag in het korenveld, bedekt doot de lange slierten die om haar heen stonden. Diep in gedachten beet ze de slierten langzaam af en vermaalde ze met haar tanden, waarna ze ze doorslikte. Haar gedachten lagen bij haar gezinnetje, dat een beetje uit elkaar was gevallen sinds Saetero een tijdje geleden even weg moest om een voor haar onbekende reden. Amora, het veulen van Memoria en haar Andalusische partner, had zich gevoegd bij een veulen-groepje, en trok rond door DH, zonder haar moeder of vader. Memoria maakte zich zo ontzettend zorgen om haar kleintje. Voor hetzelfde geld werd ze opeens aangevallen, en dan was zij haar dochtertje kwijt. Memoria schrok op uit haar gedachten toen ze een bekende, luide hinnik hoorde. Snel stond ze op, en nadat ze zichzelf had uitgeschud gooide ze haar hoofd en staart enthousiast omhoog en keek om zich heen. De hinnik was erg bekend bij haar, ten minste, als ze het goed had. Het was de hinnik van Saetero, die herkende ze uit duizenden. Een vreemd, zenuwachtig gevoel stroomde door Memoria heen, maar de reden waarom, was ook voor de Andalusische merrie zelf niet duidelijk. Er was toch niks om zenuwachtig voor te zijn? Het is Saetero, die ken je maar al te goed! Spookte er door haar hoofd. Toen er maar geen beeld te zien was, gaf ook Memoria een luide hinnik naar Saetero, die zei: ik ben hier! Weer keek ze om zich heen, en eindelijk verscheen er in de verte een wit figuurtje, die dichterbij kwam. Memoria nam een aantal stappen in zijn richting en zwiepte met haar staart. Allemaal verschillende gevoelens en emoties gingen door haar heen. Een gevoel van liefde, het was haar Saetero. Een gevoel van blijdschap en verdriet door elkaar, verdriet omdat hoj zo lang weg was, en ze elkaar daarom niet hebben gesproken en blijdschat natuurlijk omdat ze zo blij was met zijn terugkomst. Toen Saetero in hoor-bereik was, kon ze bijna niks uitbrengen, dus drukte ze haar neus tegen de zijne, om hem te laten weten dat ze hem ontzettend gemist had. Een tijdje bleef ze zo tegen hem aanstaan, en eigenlijk wilde ze ook niets liever, maar daarna vond ze dat er toch wel wat te praten viel. waar ben je toch allemaal geweest? Ik heb je zo gemist... zei ze tegen hem, en een traant rolde over haar vacht. Geen traan van verdriet, maar van blijdschap. Memoria had namelijk bedacht dat Saetero klaar met haar was, en eigenlijk zou dat een van haar grootste nachtmerrie's zijn.

Zou ik misschien ffve mogen weten wat je andere accounts zijn en hoe je in RL heet? Vind het namelijk wel handig om te weten met wie ik RPG

Saetero huiverde toen hij een antwoord greeg, een hinnik van Memoria. Ze moest hier dan wel ergens in de buurt zijn. Hij keek overal om zich heen, en zijn gevoel van zenuwen en nieuwsgierigheid veranderde in een gigantisch gelukkig gevoel, toen hij het witte stipje steeds dichterbij zag komen. Hoe ver Memoria ook zou zijn, hij zou haar altijd herkennen.
Hij glimlachte breed toen ze nog maar een meter van hem af was, en ze drukte haar neus tegen de zijne. Hij sloot zijn ogen en hij voelde een groot geluk, ze was er. Zou ze hem vergeven? En hoe zou het zijn met het veulen? "Waar ben je toch allemaal geweest, ik heb je zo gemist..." zei Memoria na een tijdje zwijgen. Saetero liet haar neus even los zodat hij haar aan kon kijken. Hij keek diep in haar ogen, waar blijdschap in te zien was, maar ook iets anders... Maar het was echt zijn Memoria die daar tegenover hem stond, en bij dat idee kon hij niets anders voelen dan blijdschap. "Ik heb jou ook gemist..." sprak hij zachtjes, gevoel was in zijn stem te horen. "Het spijt me, dat ik zo lang weg ben geweest," zei hij. Hij keek Memoria voorzichtig in haar ogen en vroeg haar om vergiffenis, zonder woorden te gebruiken. Ze hadden een bijzondere band, die door liefde was ontstaan, en dan waren woorden niet altijd nodig. Hij keek kort even naar haar buik, ze zag er helemaal niet langer drachtig uit. Zou het veulen dan al geboren zijn? Als dat zo was, zou hij dat echt heel erg vinden, dan had hij de geboorte van zijn eigen veulen gemist, en had hij Memoria niet kunnen steunen, want hij wist dat het erg zwaar was. Maar daar wou hij nu niet naar vragen, dan zou hij Memoria alleen maar over stuur maken. Als ze het zelf wou, zou ze het vast wel vertellen. Hij wou nu eerst genieten van hun moment samen na een lange tijd. Hij keek haar liefdevol en nieuwsgierig aan, en hij hoopte dat het goed met haar ging. De avond kwam nog dichterbij, en de zon dreigde al bijna onder te gaan. Saetero was echt heel erg blij dat hij nu weer bij Memoria was, en hij zou haar vanaf nu nooit meer verlaten. Als je van iemand houd, moet je daar ook trouw aan zijn, vond hij. Hij kon er nog geen woorden voor vinden, maar dat zou vanzelf nog wel komen.

[Ik zal je even pben =D]

Saetero zei tegen haar dat het hem speet dat hij zo lang weg was geweest, en Memoria kon het hem niet niet vergeven. Hij was gewoon zo lief, en daar kon je niet boos op worden. Het maakt niet uit... zei ze daarom zachtjes tegen de grote hengst. Ze zag dat Saetero naar haar buik keek, en ze herinnerde zich dat hij niet bij Amõra's geboorte aanwezig was. Ze is geboren zei Memoria zachtjes tegen hem. Het lag haar zwaar dat hij er niet was geweest op het moment dat ze hem nodig had. Amõra was dan weliswaar geboren zonder problemen, maar toch. Het was hun dochtertje. Amõra, zo heet ze voegde ze er nog zachter aan toe. Haar dochtertje had Memoria al lang niet meer gezien, en ze miste haar. Waar hing ze toch uit..? Memoria keek opzij en zag dat de zon al bijna achter de horizon verdwenen was. Het was een perfecte avond. Zij en Saetero. Het enige wat nog onbrak was hun dochtertje, maar die zal vast ook nog wel komen. Ze hield zoveel van hun alle twee, en niets zou dit gezinnetje in de weg kunnen zitten. Ik hou van je zei Memoria en drukte haar neus nog een keer tegen die van Saetero aan en keek hem lang aan met een blik waarmee ze bedoelde dat ze echt meende wat ze zei.

Saetero luisterde goed naar wat Memoria zei. Hij had zich er zorgen over gemaakt of Memoria hem wel zou vergeven, maar toen ze zei dat het niet uitmaakte, herrinerde hij zich weer hoe lief Memoria was. Hij glimlachte gelukkig en toen begon ze opeens over het veulentje, Saetero schrok een beetje van wat ze vertelde. "Ze is geboren," zei Memoria. Eventjes werden Saetero's ogen groot, maar hij kalmeerde snel weer. Had hij echt de geboorte van zijn eígen dochtertje gemist? "Amõra, zo heet ze," vervolgde ze. Saetero zweeg even. Hij had niet eens beseft dat hij zo lang was weggeweest. Hij nam even een hapje adem. "Amõra, dat is een prachtige naam," zei hij met een glimlachje en gaf haar kort een likje over haar neus. Hij keek haar nog steeds diep aan. Hij wou zijn dochtertje héél erg graag ontmoeten, hij had geen idee waar Amõra was, maar nu hij terug was zou het vast weer helemaal goed komen met hun drietjes. Hij staarde nog even naar de perfecte zonsondergang, en begon toen weer met spreken. Memoria drukte haar neus tegen die van Saetero, en toen kwamen de woorden die hij nog het meest gemist had. "Ik hou van je," zei ze. Saetero was dolgelukkig dat ze ondanks zijn onverantwoordelijke gedrag nog steeds zo veel van hem hield, en hij wist dat het wederzijds was. Want hij hield ook zielsveel van haar. "Ik ook van jou," fluisterde hij zachtjes, want het was alleen bedoeld voor haar. "Het spijt me dat ik je niet heb gesteunt, bij de geboorte. Ik wil haar dolgraag ontmoeten," zei hij met een lieve stem. Hij voelde hoe een koel briesje zijn manen in de war bracht, en hij sloot zijn ogen even. Ja, alles zou goed komen.

'ik ook van jou' fluisterde Saetero met warme stem, en weer was Memoria dolgelukkig bij het horen van zijn stem. 'het spijt me dat ik je niet gesteund ben bij de geboorte, ik wil haar dolgraag ontmoeten' zei hij er nog achteraan en Memoria's gezicht vertrok. Amora was al een tijdje uit haaar zicht verdwenen, en eigenlijk wist ze niet waar haar dochtertje nu uithing. Was de ene terug, was de ander verdwenen... Zo was het gegaan en Memoria vond het vreselijk jammer dat het gezinnetje nu nog steeds niet bij elkaar was. Amora wilde haar vader net zo graag ontmoeten, maar als Memoria haar niet kon bereiken en niet wist waar ze uit hing, kon dat niet gebeuren. De zon was al bijna onder en Memoria keek Saetero weer aan. Ik weet niet waar ze is... zei ze tegen Saetero. Amora is al een tijdje weg, en ik weet echt niet waar ze uit hangt. Maar wat ik wel weet, is dat ze haar vader ontzettend graag wil ontmoeten. Vanaf het begin al.. Memoria wist dat Saetero dit niet leuk vond om te horen, en ook voor haar was het geen favoriet onderwerp. Ze dacht dat Amora wel weer terug zou zijn met Saetero's terugkeer, maarn niet dus. Ze had haar al zo lang niet meer gezien...

(geschiedenis is AARGHH!)

Saetero merkte dat Memoria zich niet helemaal gemakkelijk voelde. Ze vertelde dat ze niet wist waar Amõra was, maar ook dat ze hem wel graag wou ontmoeten. Saetero bleef glimlachen, want hij was nog steeds blij dat hij Memoria weer terug had gevonden, maar hij miste zijn dochtertje wel, ondanks dat hij haar niet eens kende. Ze hadden immers een speciale band met elkaar, vader en dochter, en hij voelde dat Memoria haar ook miste. Het klonk zo mooi; Memoria, Amõra en Saetero. Saetero was vastbesloten om zijn dochtertje te vinden, en dan zouden ze met z'n drieën gelukkig zijn. Alleen het zou vast niet makkelijk worden om haar te vinden, aangezien Dreamhorses zo groot was, ze kon overal zijn... Als ze in de slechte gebieden was zou dat hartstikke gevaarlijk zijn, een klein veulentje tussen de ijskoude sneeuwstormen of vast in de modder, Saetero moest er niet aan denken dat zijn eígen dochter zo in de nesten zou zitten. "We vinden haar wel," zei hij geruststellend. Ze moesten zich daar nu even niet druk over maken, de band tussen hen zou hen de weg nog wel wijzen. Nu wou hij samen met Memoria de zonsondergang bekijken. Hij ademde goed in via zijn neus, de geur was hetzelfde als vroeger. Het was een herkenbare en prettige geur, waarschijnlijk door de fijne herinneringen van hun samen. Hij slaakte een kort zuchtje van tevredenheid en keek Memoria aan. Ze was de mooiste merrie van heel Dreamhorses, nee, van heel de wereld. Hij lachte een beetje, maar hij was wel overtuigd van zijn mening.

[Ik wil Amõra wel overnemen, maar ik weet niet of dat leuk is. Bij het zoektopic heeft wel iemand gereageerd ]

Saetero vertelde Memoria geruststellend dat ze Amora wel zouden vinden, en eigenlijk wist Memoria ook wel dat dat zou gebeuren. Maar toch bleef ze bezorgd om haar kleine meisje, die nu ergens alleen door dat grote gebied liep. Was ze alleen? Was ze in slecht gebied? Memoria wist het even niet meer... Saetero haalde even diep adem en gaf daarna een langzaam en duidelijk zuchtje. Memoria deed hetzelfde en keek, net zoals haar partner, naar de zonsondergang die zich aan het eind van het veld afspeelde. Het was prachtig. De natuur was gewoon prachtig. Allemaal dingen die zomaar uit zichzelf gebeurde, dag en nacht, zonder dat iemand of iets ze erbij hoefde te helpen, zoals een zonsondergang. Dat was een van de mooiste dingen uit het leven, vond Memoria. De zonsondergang, eigenlijk gewoon het hele helal. Waarom draait de aarde nou om de zon? Waarom wordt het zomer, herfst, winter, lente en dan weer zomer? Allemaal vragen die voor haar geen weet waren, en dat ook nooit zouden worden. Ze keek Saetero weer aan, en voelde zich zo gelukkig. Ze zat hier, met haar grote liefde, de zonsondergang te bekijken. Er was volgens haar niets romantischer dan dat. wat is het mooi he? vroeg ze aan de grote hengst naast haar en richtte haar blik weer op de ondergaande zon. Echt veel was er niet meer van over, slechts een puntje, die tien seconden later ook weer verdwenen was. Het was nu helemaal donker op het veld en een het briesje maakte het nou niet echt warm. Memoria rilde, en ging dichter tegen Saetero aanliggen. Het deed haar denken aan hun eerste ontmoeting op het strand. Toen hadden ze ook de zonsondergang bekeken, alleen dan bij zee, en hadden ze daarna ook zo gelegen. Memoria was zo bij hem in slaap gevallen en pas de volgende morgen werd ze wakker gemaakt door de eerste zonnenstralen. Toen vond ze hem al leuk, en nu hadden ze samen een dochter! Wat ging alles toch snel...