Anyone out there?

Chocolate stond op een hoge rots, ze had vanaf hier een mooi uitzicht over het gebied. Ze stond best wel hoog waardoor je de grond niet duidelijk meer zag. Chocolate's ogen gleden over het gebied, wat ook bekend stond als de drakenberg. Ze was hier nog nooit eerder geweest, maar het beviel haar hier wel. Ze voelde zich best wel stoer, zo hoog op een berg. Ze zag geen andere paarden, niet in de buurt in ieder geval. Het kon haar eigenlijk ook niet zo veel schelen, hoewel ze zich toch wel een beetje alleen voelde. Ze was nu een paar dagen in DH, ze vond het op zich wel leuk hier, maar ze was nog niet zo veel andere paarden tegen gekomen. Wat ze aan de ene kant toch wel jammer vond, ze had soms wel behoefte aan gezelschap. Ze zuchtte, ze was eigenlijk altijd al alleen geweest, ze vond dat daar nu eens een eind aan moest komen. Ze wou niet de rest van haar leven alleen door brengen, ook al was ze nog maar vier. Het was erg stil, maar dat kwam waarschijnlijk omdat hier niet zo heel veel paarden waren. Ze haalde diep adem, waarna ze met een luide hinnik de stilte even verbrak. Haar hinnik echode nog even na, maar daarna was het weer stil. Misschien zou iemand haar horen, misschien ook niet. Ze liet haar hoofd wat zakken en sloot haar ogen. Ze hoopte dat iemand op haar hinnik zou reageren. Daar stond ze dan, boven op een grote rots, hopend dat er iemand langs zou komen.

[Voor wie wil (;]

Het was hier doodse stilte. Niks en dan ook niks hoorde Twister. Geen vogel hoorde je. Zelfs hoorde hij de wind niet. Maar er stondt ook geen windje op dit moment dus dat is wel logis dat je dat niet hoort. Maar het was wel een beetje vreemd vont hij. Naja, hij was hier voor het eerst meschien hoort dat wel. Hij versamelde zijn kracht. Hij stondt nog aan het begin van de draken bergen. Hij zette zijn hoef op de berg en begeven moment ook zijn andere hoef. Hij trok zich om hoog waardoor zijn andere hoeven ook op de berg stonden. Hij liep met trage stappen de huivel op. Na een tijdje was hij op de heuvel. Hij hadt echt niet gedacht dat het zo zwaar was. Hij keek naar de horizon en dee zijn oren voor uit. De uitzicht was echt schitterendt. Hij keek enkele keren de andere kant op. En hij bezevte toen pas dat het hier ijs koud was. Er gleedt een koude rilling van de kou over zijn rug heen. Als je galoppeerdt krijg je het wel begevenmoment warm dacht hij. Hij zette zijn hoeven goed neer en zette zijn tempo in draf. Het was best wel stijl. Zijn tempo werdt van zelf versneldt in galop. Toen hij op de helft was hoorde Twister een onbekende hinnik. Hij maakte evetjes deze berg af en keek de andere kant op. Hij zach een bont achtig paard op een rots staan. Twister hinnikte hard naar het paard en in de hoop dat het paard hem hoorde. ''Wie ben je?'' Riep hij.

Chocolate stond nog steeds met haar ogen dicht op de berg, toen ze ineens een reactie op haar hinnik kreeg. Ze hief gelijk haar hoofd en spitste haar oren. ''Wie ben je?'' Hoorde ze een roepen, het was een hengst, dat hoorde ze aan zijn stem. Nieuwsgierig stapte ze in de richting waar de hinnik vandaan was gekomen. Vanuit de verte zag ze een paard staan, ze versnelde haar pas. Toen ze voor het onbekende paard stond, stelde ze zich voor. "Chocolate is de naam" zei ze op een toonloze, maar toch iets vrolijke stem. "Wie ben jij?" vroeg ze op de zelfde toon. Ze probeerde niet te laten merken dat ze blij was dat hij op haar hinnik had gereageerd. Zorgvuldig nam ze de hengst in zich op, ze schatte hem rond de 3/4 jaar. Ze keek de hengst afwachtend aan, ze was wel nieuwsgierig wie hij was. Ze had hem nog niet eerder gezien hier, maar ze was natuurlijk ook nog niet zo lang in DH. Ze brieste, en zwiepte een beetje ongeduldig met haar staart. Ze had haar hoofd wat in de lucht geheven, dat deed ze altijd als ze een vreemd paard tegen kwam. Ze wist niet precies waarom. Ze bleef de hengst met een nieuwsgierige blik aan kijken, wachtend op antwoord.

Cobrazarao stapte de drakenberg op. Zijn domein! Hij had er nu 2 in zijn macht! En hij zal er voor zorgen dat geen enkel paard er in betreed die niet bij de black Rose kudde hoorde. Eerst zou hij zijn kudde bijeen roepen. Eens zien wie er nog over bleef. Dan zou hij enkele Dark Boys en Girls uitkiezen om de gebieden onder hun hoede te houden. Maar tot nu toe was er nog geen reactie. Hij sprong van rots naar rots. Eens zien wie er op zijn domein was. Hij drukte zijn oren fel in de nek. Dreigent kwam hij hoger en hoger. Hij klom op de grootste rots van de Drakenberg gebied. Genaamd drakenberg. Hij noemde het ook vaak de drakenrug. Omdat ie een stekkelachtiege rug leek te hebben. Opeens Kwam een vreemde geur in zijn neusgaten terecht. Hij hief zijn hoofd dominant. En keek om zich heen. Hij besloot verder te klimmen om dan die beesten te betrappen. Uiteindelijk stond hij hoog op de top. Hij merkte twee paarden. Een grom slaakte hij uit. Hij sprong van de hoogte af en lande als een wilde stier op de grond. Hij kwam dreigent dichterbij. En verscheen uit het niets. Wat moeten jullie hier!? Dit is Black Rose terein! Verdwijn of sterf!" Hij stapte op de twee paarden af. Hij keek ze woedend aan. Waar hij niet tegen kon was indringers. En hij zou ze zeker aanvalen. Ook al waren ze met twee. En bovendien was zijn kudde hier ook. Die vast zin hadden om deze minkunkels te vermoorden. Hij liet zijn tanden zien. En schopte in het zand. Hij begon ongeduldig te worden. Verdwijn!

-Inspiratieloos-

Een grote zwarte hengst kwam uit het niets tevoorschijn, hij sprong van de van een rots af en lande als een wilde stier op de grond. Hij kwam dreigend dichterbij. "Wat moeten jullie hier!? Dit is Black Rose terein! Verdwijn of sterf!" Riep de hengst op een woedende toon. Chocolate keek de hengst verbaasd aan, ze keek een keer naar het paard naast haar en toen weer naar de hengst. "Black Rose?" vroeg ze de hengst toonloos, ze wou niet laten merken dat ze toch wel een beetje bang van hem werd. Hij zag er sterk uit, ze was zeker weten geen partij voor hem. Maar ze had geen idee wat Black Rose was, ze had er nog nooit van gehoord. Chocolate zag dat de hengst ongeduldig begon te worden. "Verdwijn!" riep de hengst weer. Chocolate deinsde een beetje achteruit, ze twijfelde even. Maar toch bleef ze staan ze wou weten wat Black Rose was. Maar ze zou zich zelf niet in gevaar brengen, maar ze was toch wel heel nieuwschierig. Ze keek de hengst gespannen aan, en wachtte op wat hij zou zeggen.

Cobrazarao keek de merrie strak aan. Wat een antwoord. 'Black Rose?' Wat anders. Hij keek de andere hengst aan die niet meer bewoog. Daar schonk hij nu geen aandacht aan. Maar zodra hij Chocolate (zo cool naam) zag bleven zijn ogen op haar gericht. Hij rook angst. Hij deed een stap naar voren. Dichter bij die merrie. Deze luisterde niet naar zijn bevelen. Hij drukte zijn oren nog harder in zijn nek en liet zijn vlijmscherpe tanden zien. Steeds kwam hij dichterbij. Zijn hoeven beukend op de grond. Hij duwde de merrie opzei. "Ja, Black Rose. Een slechte kudde die je graag dood. En ik kan je elk moment de grond in boren als je nu niet opdonderd. Ik heb geen zin om mijn tijd te verdoen. Wat word het?" Af en toe gromde hij enkele woorden er uit. Weer 2 idioten die dachten dat ze overal op mochten betreden. Dit was zijn domein. En hij had geen zin om deze twee lekker hun gang laten gaan. Eigenlijk heeft hij zin om paardjes af te maken. Maar omdat hij vandaag toch nog heel wat te doen heeft liet hij het hier bij. Maar als ze weigerde. Tja, dan zal hij zijn hartje zijn zin geven. Dan zou hij de lichamen bij de ingang slepen om duidelijk te maken dat vreemde paarden niet welkom waren. Hij begon steeds minder geduld te hebben. Hij schraapte met zijn hoef. En zwiepte woedend met zijn staart. Zijn grote gespierde lijf was helemaal gespannen. En zijn ogen bleven op de merrie gericht.

-Inspiratieloos heb het druk sorry daarvoor-

Chcoclate wist dat ze geen schijn van kans had tegen de grote hengst. Ze besloot dat ze beter weg kon gaan, wat ze liever niet deed.Maar ze had geen keus, als ze zich zou versetten zou hij haar vermoorden. Ze draaide zich zonder nog wat te zeggen om en draafde weg. Ze stopte nog even en aarzelde of ze niet op het andere paard moest wachten. Maar aangezien hij er nog steeds een beweginglooss bij stond besloot ze maar te geen. Ze ging zich niet haasten, in een rustig drafje verliet ze de drakenberg.