samen

Starlicht draaft langs het waterval. Hij verhoogt zijn tempo en gaat begeven moment in galop. De wind gaat door de manen en vacht. Na een tijdje galopeeren hat hij dorst gekregen. Hij zag toevalig de waterval. Hij liep er kalmpjes naar toe en legde zijn snoet in het koude vervrisende water en dronk er wat van. Hij voelt zich heel alleen. Hij snoof en hij besloot een vriendje te zoeken, hij ging galopeeren . Hij gallopeerde en galopeerde tot hij niet meer kon. Hij keek rond. En hij rook een paard hij wist nog niet welk geslacht het was want dat kon hij nog niet ruiken. Zijn oren gingen voor uit staan en hij werdt erg blij in zich zelf. In zijn gedachte maakte hij een vreugde sprongetje hij had zolang geen paard gezien en misschien wat het deze kans om een vriendje te krijgen waar hij zijn gevoelens mee kan delen. Starlicht brieste even en liet zijn snoorharen even trillen. Enkele vogels en vlinders vlogen rond in de lucht zijn blik volgde de vogels en later gingen de weer naar de vlinders op en moment verdwenen ze. Starlicht staarde naar de watervallen en zijn oren stonden naar voren gericht. De gezang van de vogels klonken als muziek in zijn oren, de wint speelde enkel met zijn manen en staart het had een lekker gevoel. ZIjn bruinen ogen gleden over het gebie heen de lucht was mooi helder en bijna geen enkele wolkje aan de lucht. Starlicht versnelde zijn passen zodat hij in draf ging, hij draafde naar de wateval die met enorme kracht naar beneden ging daar onder lag een kleine riviertje en daar ging hij naartoe. Hij dronk nog wat van het water en daarna keek hij naar zijn spiegelbeeld. Achter hem hoorde hij hoef stappen en zijn oren gingen naar achteren.

Lala draafde door het gras, de waterval stroomde naast haar. De wind blies door Lala,s manen, Lala was blij, deze plaats was zo mooi. Opeens hoorde ze hoevengetrappel, ze ging er op af. En rook steeds sterker de geur van een paard, uiteindelijk kwam ze bij het paard. Het was een hengst, die naar het water keek. Lala keek naar hem, wat een mooie. Toen besloot ze om contact te maken, ''Hallo, ik ben Lala,'' zei Lala tegen het paard, ''En wie ben jij?'' vroeg ze daarna. Dit was vreemd en grappige, zo mooie hengst ontmoeten. En dan nog eens hier, dit was echt een prachtige plaats. Het water schitterde in het zonlicht, en nog veel meer. Lala lachte naar het paard, ''Mooie plaats,hé?'' vroeg ze aan hem. Zijzelf vond het prachtig, dat ze hier kwam. Onbegrijpelijk, maar waar. Lala liep naar het water toe, en dronk wat. Daarna keek ze naar haar spiegelbeeld, het was net of ze haar moeder zag. Moeder, Lala zou haar moeder nooit meer zien, en haar vader ook niet. Waarom moest die poema nou komen? En haar ouders doden? Lala slikte bij de herinnering die in haar opkwam, de laatste woorden van haar vader, ''Vlucht, Lala vlucht,'' de woorden galmde door haar hoofd.