Who are you?

Domme titel..

Met sierlijke passen draafde Zippit over de sneeuwvlakte. Met zijn koolzwarte vacht was duidelijk zichtbaar in deze witte omgeving. Bij een klein bevroren meertje bleef hij staan, met zijn hoef sloeg hij een gat in het ijs. Hij nam een paar slokken van het ijskoude water. Hij was net het gebied van DreamHorses in gekomen, het leek hem wel wat hier. Het sneeuwde, de sneeuwvlokjes landde on zijn rug. Hij liet zich in de sneeuw vallen en rolde een paar keer om, waarna hij weer opstond en zijn vacht uit schudde. Hij keek de sneeuvlakte over, maar er was niemand te zien. Hij was vandaag in een best goed humeur, voor zijn doen dan. Hij zwiepte met zijn staart en sprong aan in een vlotte draf, met dezelfde sierlijke passen als net draafde hij richting een heuvel. Toen hij boven op de heuvel stond hinnikte hij luid en hief zijn hoofd in de lucht. Tevreden keek hij om zich heen, vanaf hier kon hij alles goed in de gaten houden. Hij snoof de koude lucht op, een onbekende geur drong zijn neus binnen. Een vreemd paard, hij briesde. In de verte zag hij de schim van een paard, zijn oren draaiden naar achteren. Zijn uitstraling was onverschillig,hij bleef naar het paard in de verte kijken en wende zijn blik niet af. Hij hield goed in de gaten wat het paard zou gaan doen.

Kille ogen boorden dwars door de ijzige en witte kou heen van de sneeuwvlakte. Zachte sneeuw verdween direct toen het op de gitzwarte vacht kwam van Sylid. Haar oren stonden naar achteren, ze hield niet van die zielige sneeuw. Ook hield ze niet van kou, maar de zachte sneeuw deed haar denken als goedzakjes. Ze verdwenen direct als je ze aanraakte, maar komen altijd terug met meerderen. Zielig zeg. Een onbekende geur drong haar neus binnen. Wie zou dat nou weer zijn? Ze had geen goed of slecht humeur. Ze had geen humeur, geen emoties. Maar nu was ze toch behoorlijk geïrriteerd. Met kille ogen ging ze met sierlijke passen in galop over, om te zien of een nieuw goedzakje dit gebied is binnengedrongen. Ieder goed en neutraal paard was een goedzakje, neutraal of niet. Alles was hetzelfde, ze hadden emoties. Haar verschrikkelijke ouders ook, gelukkig dat die emoties voor altijd rusten. Een zwarte hengst stond voor haar, met vreemde tekens op zijn lijf. Ze bleef hem kil en doordringend aankijken, kou en vurige woede kon je tegelijk in haar ogen lezen. "Moet je wat, goedzak? Of blijf je hier gewoon wegrotten." beet ze de hengst toe. Mooi welkom voor hem. Ze bleef hem kil aankijken, en wachtte ongeduldig af, met een uitdagende houding.

Het vreemde paard kwam in galop zijn richting op, het was een merrie. Toen ze voor Zippit stond keek ze hem kil en doordringend aan, ze zag er niet echt vriendelijk uit. "Moet je wat, goedzak? Of blijf je hier gewoon wegrotten." beet de merrie hem toe. Zippit keek de merrie nonchalant aan, een kleine grijns verscheen op zijn gezicht. Hij vond het wel grappig dat ze zo boos deed. "Ik moet niks" zei hij toonloos zonder haar aan te kijken. "Wat moet jij?" vroeg hij de merrie toen terwijl hij zijn blik weer naar haar wende. Hij vroeg zich af waarom de merrie naar hem toe kwam, als ze toch zo chagrijnig was. Hij zwiepte met zijn staart en bleef de merrie strak aankijken. Ze had een uitdagende houding, maar daar schonk hij geen aandacht aan. Hij bleef de merrie geduldig aankijken, afwachtend op haar antwoord.

De gifzwarte manen van de hengst vlogen wild heen en weer. Normaal was er geen wind, maar door zijn snelle voortbeweging leek het net of het stormde. Het suisde in zijn oren, en het voelde lekker om zo hard in beweging te zijn. Vooral -zoals bij hem het geval was- als de kleine beesten die hier rondliepen onwijs snel voorbijgeraast werden. Hij grinnikte even in zichzelf, hij was toch ook een superbeest. Met zijn een jaar oud zijn was hij al aardig snel en sterk. En dat voor een groot deel te danken aan Fontanella en Unreal, zijn ouders. "Moet je wat, goedzak? Of blijf je hier gewoon wegrotten." Een luidde stem van een merrie deed hem zijn vaart verminderen. Had dat beest het nou tegen hem? Hij stampte even met zijn hoef luid op de grond en snoof. Het paard was al in zicht, en tot zijn verbazing stond er ook een tweede paard bij, een hengst. Met een valse grijns op zijn gezicht naderde hij de twee paarden, en net voor de twee stopte hij. Een lang spoor van zijn sliding was achter hem in de grond gedrukt. "Zozo, goedzak? Ik hoop niet dat je het tegen mij hebt?" Vroeg hij kil, en hij hield zijn hoofd een beetje dringend schuin. Hij had zijn oren tegen zijn schedel gedrukt en zijn ogen spuwde vuur. Een duidelijke geur van zijn ouders waren om hem heen gesingeld, en dat maakte hem nog 'machtiger'. In iedergeval, zo voelde het. Hij stampte nogmaals met zijn hoef op de grond en wachte ongeduldig af.

De witte merrie liep over de sneeuwvlakte. Ze was woedend, al een paar dagen. Ze had eigenlijk geen reden maar ze was behoorlijk geïrriteerd. Steeds vaker kwamen paarden op hun gebied. Ze had nog geen paard aangevallen maar dat kwam nog wel. Haar buik was opgezwollen door de dracht. Hoelang zou het nog duren? Vast niet zo lang meer. Ze wilde dat veulen op de wereld hebben want het was behoorlijk stom met zo'n buik. Ze keek rond en rook opeens onbekende geuren. Zozo. Ze grijnsde vals en liep in de richting van de geuren. Al snel zag ze een zwarte hengst staan. Hij was ouder maar vast niet veel groter. Ze waren ongeveer even groot. Ze was enorm groot voor haar leeftijd en bouw. Dankzij haar vader Azacar. Ook een Fries merrie stond erbij. Ze was ouder maar ook even groot als Deina. En géén lid van hun kudde dus ook zij zou hier niet mogen komen. Deina keek dan op naar het jonge veulen. Al was hij groot voor zijn leeftijd. Ze rolde met haar ogen toen ze de woorden van de merrie hoorde. Alsof zij dat mocht doen. Ze hoorde hier ook niet. Ze waren misschien wel slecht maar Deina wist nog niets tussen Cobra en haar vader. Ze schoot tussen de paarden en stopte in het midden. Haar houding was dominant en ze keek naar de zwarte hengst. "Zozo goedzak. Weet jij nog niet van wie dit gebied is? Ik hoop dat je daar snel achterkomt want je hoort hier niet. Je mag dan slecht, neutraal of goed zijn. Je hoort hier gewoon niet. Het maakt me niets uit wat je hier komt doen. Maar ik zou maar snel oprotten" spuugde ze er vals uit en keek daarna naar de twee paarden. Een Fries en een Arabo-Fries. Ze herkende de geur een beetje van de jonge hengst. Maar die geur haatte ze. De merrie zat bij de Black Rose. Deina was nog steeds bondgenote van de hengst. Al wist ze niet hoelang het ging duren. Ze snoof en keek beide paarden aan. "En jullie. Er zijn genoeg paarden die tegen dit paard kunnen. Jullie zitten niet in onze kudde dus jullie horen niet in dit gebied" zei ze tegen beide paarden waarna ze naar de merrie keek. "Je mag dan wel in een slechte kudde zitten, maar wij zitten ook niet in jullie gebied" zei ze kil en snoof. "Oprotten nu alledrie" zei ze kil en stapte achteruit waarna ze de paarden één voor één aankeek.

[wow, kwam er nu pas achter dat het bleeding soul-gebied is xD]

Sylid snoof geïrriteerd, maar trok geen aandacht meer aan de hengst. Dat ding was het niet waard. Toen kwam er nog een hengst aan, die zich boven anderen verheven voelde. "Nou eerst tegen dit zielige hoopje, maar nu wel tegen jou." siste ze vals. Ze had geen flauw idee van dat er ooit een onderkudde van Black Rose was, en dat die leiders het veulen kregen dat pal voor haar stond. Maar dat maakte haar geen ene moer uit. Je was gewoon een moederskindje als je zei: Mijn pappie, mijn mammie. Ze walgde ervan zo zoet en verschrikkelijk dat was. Ze was verschrikkelijk chagrijnig, maar haar taak was toch om goedzakjes uit te moorden. Toen kwam er een spierwitte merrie. Ze rook naar Bleeding Soul, een andere slechte kudde. Meteen bekte ze iedereen af. Sylid realiseerde zich dat ze op het gebied van Bleeding Soul was, maar was niet echt onder de indruk. "Ja, ik zit bij een slechte kudde, maar niet bij die van jou dus je hebt niets over mij te zeggen. Waarom zou ik ook al weer weggaan of luisteren naar iemand die niet hoger in de rang staat in mijn kudde?" antwoordde ze, overdreven vriendelijk en asociaal. Niet kijkend en in een ongeïnteresseerde houding naar de rest van het groepje, wachtte ze af op een antwoord of waarschijnlijk fikse klap van een van de paarden.

"Zozo goedzak. Weet jij nog niet van wie dit gebied is? Ik hoop dat je daar snel achterkomt want je hoort hier niet. Je mag dan slecht, neutraal of goed zijn. Je hoort hier gewoon niet. Het maakt me niets uit wat je hier komt doen. Maar ik zou maar snel oprotten" Een vierde stem deed hem opkijken, en alsnel verscheen er weer een nieuw paard. Een merrie ditmaal. Hij rolde met zijn ogen en draaide zijn lichaam naar haar toe. "Denk je dat ik me daar wat van aantrek?" Hij snoof even minachtend en hij gooide zijn staart in de lucht. What the freak? Wat dacht ze wel.. Net alsof hij zelf niet wist dat dit een Bleeding Soul gebied was. Maar daarvoor ging hij écht niet niet meer naar dit gebied hoor. Schijtekak. [:'D] "Ja, ik zit bij een slechte kudde, maar niet bij die van jou dus je hebt niets over mij te zeggen. Waarom zou ik ook al weer weggaan of luisteren naar iemand die niet hoger in de rang staat in mijn kudde?" De merrie die er al was protesteerde ook. Hij luisterde en hij legde zijn oren in zijn nek en richte zijn kille blik weer op de merrie. Hij ging echt niet weg, voor geen goud. Hij kon het echt niet uitstaan dat die merrie dacht dat ze beter was dan hem. Als Unreal hier van zou weten, dat die stomme merrie hier de baas ging spelen ging ze er serieus aan. En als ze nu al zou gaan uitdagen, dan trok hij zijn kop ook wel uit het zand. Hij liet zich niet onderuit trekken. Ze was echt niet beter dan hem omdat ze ouder was. Ze was dan misschien wel het veulen van Azacar, maar zij was het veulen van Fonta en Unreal. Hij gooide zijn slanke hoofd even in de lucht om zo weer naar de witte merrie te kiezen. En hij was een goedzak? Zíj was hier degene die de goedzak was met haar witte kleur. Hij gromde even zachtjes terwijl hij het paard minachtend aankeek.