Is this the end..?

Met haar hoofd laag, haar ogen vol tranen en een grote wond op haar achterhand, slenterde de haflinger merrie Easy door de soppige modder. Vele zouden haar nu zien als een zwak paard, maar ze zat nog vol energie en als een slecht paard haar aanviel, zou ze terug vechten! Een kleine grijns krulde haar mondhoeken omhoog en luid snoof ze eens, kom op Easy! Ze moest sterk blijven en niet opgeven, wie weet kwam ze binnekort haar ware liefde tegen en kon ze een klein gezinnetje beginnen? Op de een of andere manier zag ze het nut er al niet meer van in, ze had zichzelf al teveel kansen gegeven en ooit raakte die gewoon op, misschien was het moment vandaag wel aangekomen.
Een diepe zucht verliet haar keelgat en zodra ze tot stilstand kwam, voelde ze hoe de modder haar benen naar beneden trok, ze zou ze er over een paar minuten wel uithalen, nu had ze daar even geen trek in. De laatste tijd voelde ze zich zo leeg, alsof ze nergens voor diende, gewoon een rot gevoel. Opnieuw zuchtte ze eens en liet met een peinzende blik, haar slanke hoofd langs haar voorbeen glijden waardoor de geur van de modder sterker werd. Met een misselijk gezicht hief ze haar hoofd weer in de lucht en luid snoof ze; geen gebied waar ze van zou gaan houden. Dat hoefde trouwens ook niet meer, misschien was het wel de laatste keer dat ze dit gebied uberhaupt zou kunnen bezoeken, want Easy dacht veel na. Vooral over of het leven nog nut had voor haar, geen vrienden, geen liefde, geen nakomeling; wat moest je dan nog op de aardbodem. Zodra Easy haar hoef de modder uit wilde trekken, voelde ze hoe haar spieren haar dwongen om nog harder te trekken, maar het lukte niet. Verdomme, zat ze nou serieus vast? Nijdig sloeg ze haar staart een aantal keren tegen haar flanken aan en liet haar ogen schichtig door het gebied gaan, wat nou als er slechte paarden aankwamen? Die zouden haar luchtpijp doorbijten en dan was het al over, maar ze wilde nog zo graag een keer van de gebieden genieten, verdomme waarom nu?! Een schrelle hinnik verliet haar keelgat, om hulp. Waarschijnlijk had ze het geluk niet dat er een goed paard zou komen helpen, ze had gehoord dat hier alleen maar slechte paarden rondzwierven aangezien het het gebied was van de Black Rose, een door en door slechte kudde.

[ & Skeith. ]

Er stond een sterke wind die ervoor zorgde dat Skeith's manen en staart woest wapperden. Zo zag hij er nog angstaanjagender uit. Zijn bruine vacht was besmeurd met modder en opgedroogd bloed. Enkele pasgeheelde wonden ontsierden zijn vacht. Maar dat maakte hem allemaal niets uit. De grote brede bruine hengst hoefde geen schoonheid te bezitten. Zijn zwarte ogen fonkelden en hij stapte stevig door. Het moeras, het gebied waar hij nu was aangekomen, was niet echt fris en je moest er voor opletten. Zodra je langer dan tien seconden stilstond, werd je meegezogen en zat je vast. Hoe triest was dat, vast zitten. Hij snoof een keer en spande zijn spieren. Iedere keer als hij een hoef optilde, hoorde je zo’n vies sopgeluid. Geïrriteerd drukte hij zijn oren zo mogelijk nog platter in zijn nek en zette hij veel kracht bij iedere pas. Zijn hoeven lieten diepe afdrukken achter die meteen weer volliepen met blub. Het was nu enkele weken geleden dat hij in dit land was aangekomen en hij wist nog steeds niet wat hij ervan moest denken. Het wemelde hier van de goedzakken en dat kwam hem goed de keel uit. Wat moesten al die zielepoten hier? Waren hier geen slechteriken die de goedzakken doodden? In zijn oude land wist hij er wel raad mee. Iedereen die ongevraagd zijn pad kruiste, zag voor de laatste keer het zonlicht. Of geen licht, als het donker was.
Een sluwe grijns krulde zijn mondhoeken en hij sloeg met zijn staart. Er was een nieuwe geur zijn neusgaten binnengedrongen en hij werd nieuwsgierig. Welke merrie zou het wagen om hem hier tegen te komen? Een schelle hinnik weerklonk en hij spitste zijn oren –wat heel goed ging ook al had hij die plat in zijn nek liggen. Zijn blik gleed door de omgeving en in de verte nam hij een schim waar. Haar vacht was goudkleurig en hij kon iets wat leek op bloed ruiken. Was dit misschien een vechterbazinnetje? Maar al gauw kwam de teleurstelling. Zodra hij op nog maar 100 meter afstand was, werd duidelijk dat dit ook zo’n saai goedzakje was. Een verveelde zucht verliet zijn neusgaten en hij rolde met zijn ogen. Jéminee, dat had hij weer. De merrie zag er erg hulpeloos uit en het leek alsof ze niet echt verder kon. Een spottende glimlach trok zijn mondhoeken omhoog en hij liet zijn zwarte ogen over de goudkleurige vacht glijden. De merrier was duidelijk een heel stuk kleiner en smaller dan hij. Het leek van veraf op een klein porseleinen poppetje. ’Wel wel. Wat hebben we hier? Zit je vast, merrie?’ vroeg hij op spottende toon. Hij liep een rondje om haar heen en sloeg met zijn staart zodat die haar flanken raakte. ’Dat is niet zo handig hè. Hier helemaal alleen vast staan.. Terwijl er allemaal grote paarden op de loer liggen..’ Fluisterde hij op kille toon in haar oor en hij gniffelde een keertje. Dit kon misschien nog leuk zijn. Zijn zwarte ogen stonden hard en koud, maar een spottende uitdrukking was niet te onderdrukken.