JackAss? Or Zipper the Ripper?

Een 5jarige Appaloosa hengst draafde door het kleurrijke gebied. Zijn hoeven werden bedolven onder de vele kleurrijke bloemen die uit de grond waren geschoten. De bloemen stonden tot zijn borst en bewegen was best moeilijk. De felgele zon scheen aan de helderblauwe lucht. Een wit wolkje dreef langs de zon en een schaduw viel over de bloemenvelden. De hengst genaamd ZipCode had een grijns op zijn gezicht. Hij liet zijn hoofd zakken tot op borsthoogte en gleed met zijn neus door de bloemen. Hij snoof de fijne geuren op en verspreidde zijn nieuwe geur over het gebied. Hij keek achterom en staarde naar het spoor wat door de bloemen was gezet, het leek alsof er een orkaan langs was gevaagd die op 1 route was blijven hangen. Bij iedere geconcentreerde pas gooide hij zijn voeten ver voor hem uit en trok ze daarna langzaam weer naar hem toe. Hij voegde veel kracht aan zijn passen door goed af te zetten met zijn gespierde benen. Door zijn vele zweefmomenten leek hij leniger dan hij was. Hij spitste zijn oortjes en draafde in een relaxte pas verder. De zon leek langzaam wat richting de horizon te zakken en ZipCode gokte op een romantische zonsondergang. Hij keek nog eens op zich heen en nam het gebied in hem op, ondertussen dacht hij aan 1 uur geleden. Hij was de grens van DH overgekomen, gewoon voor een nieuw avontuur. Tja.. ZipCode was geen goede, maar ook geen slechte hengst. Hij mocht graag grapjes maken en was altijd vrolijk genoeg. Merries mocht hij graag en daarom werd hij door zijn vrienden altijd ‘ZIPPER THE RIPPER’ genoemd. Zipper was zijn bijnaam en makkelijker te onthouden, vond hij zelf. Ook werd hij vaak ‘JACKASS’ genoemd. Hij vond het wel grappig en zag er de lol wel van in. Toch was niets van dat eerste waar, hij zou nooit iemand verkrachten, dat was niets voor hem. Hij mocht dan goed kunnen met merries en zeker graag macho spelen, toch kon hij ook super romantisch en lief zijn. Zorgzaam zat ook in zijn geheugen en veroorzaakte soms enige verwarring. De eens zo stoere hengst toverde dan om in een klein wezenloos dier die alleen om een ander gaf. Een samenvatting was niet te geven over deze hengst. Je moest het doen met het op dat moment bestaande uit enige eigenschappen die het humeur vormden. Onvoorspelbaar was ook niet het juiste woord, want een eentonige lijn gaf wel enig een voorspelling waar. Kortom: Tikje eigendunk, stoer, macho, altijd grappig en goed gehumeurd was het meest voorkomende. Ook was hij niet een stayer, wel bij de merrie’s maar niet in 1 gebied. Hij had al veel en vaak gereisd en zo was hij ook hier geweest. Na 2 jaar aan de rand van een woestijn te hebben geleefd vond hij het wel tijd voor iets anders. Hij had afscheid genomen van zijn vrienden en vriendinnen en was gaan reizen. Hij had sinds zijn 1ste levensjaar al gereisd. Hij was achtergelaten met zijn zus en had voor haar gezorgd. Zijn ouders had hij nooit goed gekend. Zijn zus was nog maar een half jaar toen ze werd gegrepen door een kudde. Ze was in de ban van die kudde en Zipper was het er niet mee eens geweest. Hij was achter haar aan gevlucht en zijn zus had niet goed opgelet. Hij had geroepen haar te gaan vermoorden, en ze zou er nooit levend voor wegkomen. Toen ze struikelde was ze dwars in de rivier gevallen en mee gesleurd en in een waterval beland. Even leek het goed te gaan, maar dat was niet het geval. Ze werd nooit meer terug gevonden. Diep in ZipCode’s hart wist hij niet wat hij moest denken, ze was waarschijnlijk dood, maar.. Het was moeilijk om uit te leggen, en Zipper nam de schuld op zich. Schuddend met zijn hoofd kwam de hengst tot stilstand. Hij slaakte een zucht die zijn keelgat verliet. Daarna verliet een schelle hinnik zijn keelgat en volgde nog een diepe zucht. In de verte naderde een schim… tijd voor een nieuw avontuur.

[Voor iedereen, maar reageerd niemand, dan vraag ik zelf wel iemand.]

Twister galopeerde met wijde pasen door de bloemen. De bloemen gingen een beetje op de grond lichen door zijn snelheid. Zijn nek stondt niet rond maar strak. Zijn oren lagen een beetje achteruit maar niet echt heel erg achteruit. De geur van de bloemen die door de wind een beetje zijn neus in kwam. Het rook heerijk. De wind speelde zachtjes met zijn lange grijze manen. Hij vertraagde zijn galop passen en ging in stap. Hij liet zijn hoofd naar benede zaken en zocht naar een klein gras sprietje om op te eten. Na een paar seconde zijn hoofd bij de grond zach hij een grassprietje het was moeilijk te zoeken tussen de bloemen maar hij hat het toch gevonden. Hij trok het uit de grond met zijn tanden en lied het vervolgens door zijn keel glijden. Vervolgens liet hij zijn hoofd weer in de lucht. Er stondt een hard windje waardoor zijn voor en achter plukken van zijn manen naar achtere waaide. Hij knipperde wat met zijn ogen en liep weer wat sneller verder. Zijn gedachten gingen weer naar vroeger. De slechte tijd van zijn leefen was dat. Alleen maar geklaag en gepest hij werdt nooit geacepteert. Nu werdt hij wel geacepteert en dat wou hij het liefst ook zo laten blijven. Hij hoorde een schille hinnik van een paard. Hij keek met zijn ijs blauwe ogen naar de horizon en hij zag een onbekend paard staan. Twister verhoogde zijn passen en ging in galop. Twister nam diep adem en liet een heldere hinnik van zig horen. Het paard werdt steets groter en ja hij was er. Twister stopte en vroeg met een vriendelijke stem ''Wat is je naam?'' en vroeg daarna verder. ''Wie ben je dan? Wat doe je hier?'' Zij hij. Twister kon wel door vragen en deze keer vroeg hij wel een beetje te veel achter elkaar maar na ja. Twister zette zijn oren voor uit en wachte op het antwoord van het paard.

[inspiloos]

De appaloosa hengst keek naar de naderde schim en volgde elke beweging. Hij nam alles goed in hem op. Nu snoof hij wild in de richting van de schim en identificeerde de onbekende geur. Het rook naar een hengst en nu was ook de kleur goed te zien. Een grijns verscheen op zijn smoel toen hij de grijs/witte hengst keek. Vlak voor zijn snuit bleef de hengst staan en ZipCode keek hem doods aan. De hengst vroeg naar zijn naam en ZipCode lachte geheimzinnig. “Zou je jezelf eerst niet eens voorstellen.” Zei hij terwijl hij zijn oogjes tot spleetjes kneep. “Maargoed, ZipCode is de naam, maar bijnaam is Zipper.” Zei hij met nog steeds diezelfde grijns op zijn smoel. “Ik ben nieuw hier, en wat ik hier doe? Tja.. gebieden verkennen, wat anders?” antwoordde hij op de andere reeks vragen. Hij bleef neutraal in zijn antwoorden en niet al te vriendelijk. Hij mocht dan geen slechterik zijn, hij was ook geen goedzakje die zich zo overal aan over gaf. Nee, bij hem moest je strijden, vooral die brutaaltjes en slechteriken. Dat hij nou niet slecht was, gaf niet aan dat hij slap zou zijn. Hij gaf niets om pijn, maar wel om een wond. Het zou een litteken worden, en dat was niet iets wat hij graag had. Hij vond het maar lelijk. Maar hij zou nooit weglopen voor een gevecht, zou nooit het geval zijn. Hij was ook nog zelf baas, dus een kudde was niet geschikt voor hem. Hij wou niet achter een leider aanwandelen en voor andere paarden vechten. Nee, dat was niets voor hem. ZipCode keek naar de schimmelhengst en bleef hem aanstaren. “Zo en nu jij! Stel je maar eens voor en vertel ook maar eens wat je hier doet!” vuurde hij als vraag terug. Vrij rustig bleef hij staan wachten terwijl hij met zijn staart tegen zijn flanken zwiepte. “Nou?! Komt er nog wat van.” Zei hij met een fel stemgeluid in de hengst. Het laten wachten was geen goed plan geweest. Des te minder respect kreeg deze hengst.

Kalm bewogen haar zwarte benen zich voort. Ze bevond zich in een toestand van rust, een rust die ze niet vaak had. Al vanaf haar eerste levensjaar was ze een buitenbeentje geweest. Paste ze nooit ergens bij, vrienden had ze nooit gehad. Iedereen verafschuwde haar, ze was ook om van te gruwen. Haar binnenste bestond uit niets meer dan vechten tegen de overweldigende emoties van haar andere kant. Ze wist niet wat haar overkwam toen ze voor de eerste keer omsloeg in een totaal ander paard. De lieve, vrolijke en speelse Blue was volkomen verdwenen. Ze herkende niemand meer in zulke perioden. Was een gevaar voor iedereen en zelfs in staat om iemand te vermoorden... Hoewel het gelukkig nooit zover was gekomen had ze een angst ontwikkeld voor die momenten, tegenwoordig voelde ze de aanvallen aankomen en maakte ze dat ze wegkwam bij ieder mogelijk slachtoffer. De zwarte merrie voelde zich buitengesloten. Niemand begreep het, deed de moeite niet eens, ze zagen haar alleen maar voor wat ze was. Monster... Dat ene woordje bleef haar hele leven lang door haar hoofd spoken, zelfs in deze relatief rustige periode was het in haar achterhoofd aanwezig. Maar nu ze alles een beetje onder controle kreeg was ze ontspannener, en daardoor werden de aanvallen ook minder leek het wel. Blue's grijze ogen gleden over het gebied heen. Een frons verscheen tussen haar ogen, dwars door het bloemenveld was een ravage aangericht, een spoor had alle bloemen vertrapt en liet hier en daar de roodbruine aarde zien. Haar blik gleed over de sporen en bleef hangen bij een gespikkelde schim in de verte. In haar ooghoeken bewoog nog iets. Met een ruk draaide ze haar hoofd om en zag een schimmel in de richting van het eerste paard galopperen. Hun woorden bereikten haar niet, maar in een vlaag van nieuwsgierigheid aarzelde ze slechts een paar seconden voordat ze het verwoestende spoor volgde. Haar manen deinden ritmisch mee op haar soepele passen, desondanks was ze alert, de schimmelkleurige hengst kende ze wel uit de roddels, verder niet persoonlijk, maar die andere. Hij was haar totaal onbekend. Met haar oren opzij gedraaid maakte ze een overgang naar stap en naderde de twee hengsten. Haar grijze ogen stonden ietwat wantrouwig, maar was niet gevuld met haar, of emotieloos. Blue hield enkele meters voor hun halt, haar grijze ogen gleden over de twee heen, ze nam hen op en sloeg met dat beeld hun individuele geuren op in haar herinneringen. Met een enkele knik groette ze de hengsten. 'Goedendag, heren...' Zei ze, met een niet onvriendelijke, maar ietwat afhoudende stem.

Twister keek naar het paard die zig voor stelde als Zipcode. ''Raaren naam heb je. Maar goed. Aanganaam kennis te make.'' Zei hij met een vriendelijke stem. Hij voelde dat het paard geen goedzakje was en ook niet echt neutraal en ook niet echt slecht meer neutraal maar dan aan de slechte kant. Ik ben nieuw hier, en wat ik hier doe? Tja.. gebieden verkennen, wat anders? zei het paard vervolgens. Dus hij was nieuw hier. Dat was wel logis want Twister kende de geur van het paard niet en ook niet het uiterlijk. Nou?! Komt er nog wat van. zie het paard na een tijdje. ''Als je het zo graag wil weten. Ik ben Twister en ben hier al erg lang. Ik ben hier gewoon omdat ik er gewoon zin in heb.'' Zei hij met een harde stem. De wind speelde zacht met zijn grijse manen. Op dat moment kwam er nog een paard aan gegalopeerdt. Het paard zag er ook voor hem een klein beetje onbekend uit maar zijn gevoel was dat dit paard er al een tijdje op DH was. Het paard knikte naar Zipcode en Twister. en naaderde met een niet echt onvriendelijke stem en zij Goedendag,heren... '''Hallo, en jij bent?'' Zei hij met een vriendelijke stem. ''Ik ben Twister en dat is Zipcode.''

"Rare naam? Tja. ik heb er zelf ook niet voor gekozen." mompelde de hengst wat bozig. "Twister.." zei hij met een grijns toen de hengst zich had voorgesteld. "Moet ik al bang voor je wegrennen?" antwoorde hij met zijn altijd standaard grijns die zijn mondhoeken deed krullen. Hij stampte met zijn hoeven in de grond en keek nijdig naar de hengst voor hem. 'Wat dacht hij wel niet. Moest hij beter dan de rest zijn?' ZipCode reageerde er verder niet op en keek maar wat verveeld om hem heen. Een fris briesje ging met zijn manen aan de loop en een luide zucht verliet zijn keel. Zijn neusgaten vulden zich met een vreemde geur en ZipCode hief zijn hoofd snel in de lucht. Automatisch bewogen zijn oren gericht naar voren en werd zijn houding groot gemaakt. Een merrie naderde hen met grote passen en ZipCode keek naar haar. Toen ze tot stilstand was gekomen had ze hen 2 netjes begroet. En ook ZipCode begroette haar vriendelijk, of redelijk vriendelijk. Zijn blik was nog altijd afstandelijk en zijn ogen keken nog wat nijdig naar de hare. Hij hoorde de stem van de hengst klinken die naast hem stond en hij hoorde hoe hij werd voorgesteld. Snel en vluchtig draaide hij zijn blik naar de hengst, maar besloot het bij de blik te houden. Hij ademde diep in en uit en zijn ademhaling schuurde langs zijn keel. Met een vragende blik keek hij naar de merrie en vroeg zich af of ze nog antwoord ging geven en hoelang dat nog ging duren, hij had tenslotte dorst en dat was hier nergens te vinden. 'You're a JackAss' schoot er nog door zijn hoofd, daar was hij het nu mee eens, hij had zich niet net gedragen, maar het kon hem niets schelen. Verveeld zwierde hij met zijn staart langs zijn flanken en probeerde vliegen die zijn lichaam als landingbaan gebruikten te verjagen. Zijn oren waren niet langer gespitst en besteedden weinig aandacht aan de 2 paarden, toch bleek wel enige intresse in de merrie, maar hij had altijd wel intresse in merries. Zijn oogleden zakten wat naar benee en hij wankkelde op zijn voeten. Voor een moment leek hij in slaap te vallen, maar binnen 1 seconde werd hem duidelijk wat gaande was en hij hief zijn hoofd, schudde ermee, opende zijn ogen en stampte met zijn hoeven in de aarde, om die totaal bloot te leggen aan de felgele zon.

Afwachtend draaide ze haar hoofd om naar de twee hengsten. Ze trok half haar wenkbrauw op toen de grijze hengst haar aansprak alsof ze een veulen was, ondanks dat ze slanker gebouwd was en een stukje kleiner was ze absoluut géén veulen. Aangezien ze hem niet kende en niet veel trek had in ruzie besloot ze de klank maar te negeren. Twister en ZipCode hé.. Zoals ze al had gedacht was de grijze de hengst met wie een zwarte merrie samen was, de appaloosa had ze nog nooit van gehoord. Hij zou wel nieuw zijn, dacht ze schouderophalend. Wat maakte het haar ook uit, ze zagen er niet uit of ze haar wilde aanvallen. 'Blue. Aangenaam.' Stelde ze zich kort voor. Haar grijze ogen gingen onbewust de richting van ZipCode op, met samengeknepen blik zag ze hem wankelen. Straks viel hij nog om, dacht ze geamuseerd. Hij leek het zelf ook door te hebben en herstelde zich, de zwarte merrie verschoof haar gewicht en keek rond. De tere bloemen wiegden mee in een briesje, het hele veld had een eentonige ruisende beweging over zich heen. Het werkte hypnotiserend, maar voordat ze zich erin kon verliezen hief ze haar hoofd weer op. De blik in haar ogen was ondoorgrondelijk, ze toonde voor een moment totale emotieloosheid. Ietwat verward schudde ze een keer haar hoofd en knipperde met haar ogen, wat was dat zojuist geweest? Ze had zich niet zichzelf gevoeld, het was alsof ze vanuit een lange tunnel naar zichzelf had gekeken, zich buiten haar eigen lichaam had bevonden. Dit was verontrustend. Maar ze kon er niet over denken in het gezelschap van deze twee paarden. Vastbesloten om ze niks te laten merken gleed er een ontspannen masker over haar gezicht heen.

De grote Appaloosa hengst had door dat de merrie hem had zien wankelen en dat ze goed op hem lette. ZipCode veranderde niet van positie en bleef met goedgeopende ogen en een wakkergeschut hoofd in de richting van de merrie kijken. Die had haar wenkbrauw half opgetrokken en bijna vreemd naar Twister gekeken. Enige beweging in het gesprek kwam er niet, zelfs niet nadat de merrie zich had voorgesteld. 'Blue. Aangenaam.' Had ze gezegd en ZipCode had een grijns in haar richting toegelaten. “Mooie naam, blue.” Zei hij met zijn lage stem. ZipCode volgde de merrie en haar bewegingen en staarde opvallend in haar richting. De merrie keek achterom en de blik in haar ogen was veranderd toen ze zich keerde naar de 2 hengsten. Het had anders geleken, emotieloos, raar, niet haarzelf. Maar ZipCode had het niet genoeg opgemerkt om zich er dan ook maar iets van aan de trekken, het lichaam van de merrie was tenslotte veel belangrijker. Merries in zijn buurt waren niet veilig voor zijn allesziende ogen, die rechtstreeks over hun lichaam gleden. Hij hield en had altijd gehouden van merries, goddelijke schepsel. En hij werd zeken niet voor niets ‘Zipper the Ripper’ genoemd. Maar dat was iets wat hij nooit zou doen, bijnamen betekenden in dit geval niets. Ook deze merrie kon zijn scherpe blik niet ontwijken en ze werd van top tot teen nagekeken. Toch was er op deze merrie niet veel aan te merken, ze had een prima lichaam, mooie kleur, de geur was goed en haar gedrag was precies bijpassend. Veel van dit soort merries kwam hij niet tegen, ze hadden altijd wel wat bij zich wat hem niet aanstond. In de liefde was hij populair, om het zo maar te noemen. Merries mochten hem altijd, en hij had wel enig idee waarom. Hij was een imposante hengst, groot en zeer gespierd, zijn kleur was opvallend en zijn gedrag was precies bijpassend, toch wisten vele merrie niet dat hij ook ongelofelijk lief kon zijn en ook zijn romantische kant was nog nooit ontdekt. In gedachten verzonken schudde ZipCode wild met zijn grote hoofd, wat precies in verhouding stond tot zijn lichaam. Het gesprek liep bijna dood, zou er nog iemand iets gaan vragen? Had hij nog een vraag? Nee, hij stelde nooit vragen en zette het even uit zijn hoofd. Daarna kantelde hij deze een stukje en keek vragend naar de merrie, toen hij eindelijk door had dat ze verward leek, maar op onverklaarbare wijze trok er een ontspannen deken over haar heen. Toch bleef iets raar, van verward naar ontspannen was een grote stap en ZipCode vertrouwde het niet. Iets aan deze bijna perfecte merrie was mysterieus en zeker niet helemaal in de haak. Iets waar hij zeer benieuwd naar was.