Nieuw hier

Nieuw hier

Langzaam loopt hij door het bos saai er is niemand. verveeld kijkt hij om zich heen helemaal stil er zijn alleen maar een paar van die stomme dieren die hem vaag aankijken (vind hij). Hij is al zo chagrijnig. Zelf weet hij niet echt waarom maar de dag zit hem vandaag niet mee. Hij stijgerd een keer om de dieren af te schrikken. En dat lukt. In een seconde zijn alle vogels uit de bomen. Hij kijkt om zich heen nog steeds niemand te bekennen. Een van de vogels komt voor hem staan. geieriteerd kijkt hij de vogel aan. Ik lijk wel gek man denkt hij dat ik mijn aandacht aan zo'n stomme vogel besteed. Maar omdat hij anders toch niks te doen heeft stijgerd hij een keer en beland met zijn voorste hoef op de staart van de vogel. Hij twijfelt geen enkele seconde en trapt met zijn andere hoef op het hoofd van de vogel. Langzaam komt hij met zijn snuit dichterbij om de zoete geur van het bloed in hem op te nemen. Ja denkt hij dit is het dit is het fijne aan dode vogels. Hij trapt er nog eens extra op zodat het beestje nog meer pijn leid.
Teverde kijkt hij op en voelt zich weer helmaal goed. Maar dat veranderd snel als hij een gedaante verderop ziet staan. Met een geieriteerde blik draait hij zijn gezicht weer weg en loopt aan. Als hij ziet dat de gedaante ook verder loopt blijft hij stil staan. Hij houd het gedaante goed in de gaten. Hij ziet ondertussen dat het ook een paard is. Nu hebben ze oogcontact hij kijkt fel naar het paard. Verder steekt hij geen aandacht aan het paard. En loopt weer verder. weer ziet hij in zijn ooghoek dat het paard ook weer verder loopt. Met een kwade blik begint hj zijn pas te versnellen omdat hij vandaag al zo snel geieriteerd is en dus ook geen zin heeft in praten met een ander. Het ander paard heeft daar blijkbaar wel behoefte aan. Maar hij niet. Toch zegt een stem in zijn hoofd dat hij toch maar eens moet kijken wie en wat het is dus blijft hij staan. Geieriteerd blijf hij wachten tot het paard hem benaderd. Het duurt best wel lang omdat het paard nou ook niet echt snel loopt. Wie zal het zijn?

Ze liep wat door het moeras zoals ze een poosje geleden ook al had gedaan. Hoewel het hier gevaarlijk was zat er toch wel een soort 'avontuur' in. Het was hier donker en je liep op een vieze, zompige derrie. Dat klonk toch best spannend en leuk of niet soms? Voor de zoveelste keer trok ze haar hoeven uit de viezigheid omdat je er nogal in weg kon zakken. Als je er te lang zou blijven staan zou je er helemaal in zakken en dat was zeker niet haar bedoeling.
Adonia bleef stil staan omdat haar aandacht werd getrokken door bruin paard dat nog wel heel wat meters voor haar stil stond en waarschijnlijk haar al wel had opgemerkt. Zijn blik was namelijk op haar gericht. Nieuwsgierig bleef ze ook naar het paard kijken wat een hengst bleek te zijn. Toen hij weer begon te stappen liep ze gewoon rustig met hem mee omdat ze graag wou weten wie het was. Weer bleef hij stil staan en ze deed hem na door ook weer te blijven staan. Blijkbaar was hij er niet heel erg blij mee aan de blik te zien die hij haar schonk. Haar ogen hadden nog altijd een vriendelijke blik maar nu ook wat nieuwsgierig. Voor de tweede keer begon hij te lopen maar nu wat sneller. Rustig liep ze mee. Hij zal vanzelf wel op haar blijven wachten. Daar had ze ook gelijk in want hij bleef stil staan en nu wel voor een poosje zodat ze rustig dichterbij kon komen. Dit deed ze ook gewoon rustig op haar gemak. Als hij echt nieuwsgierig zou zijn wie ze was zou hij geduld hebben. " Hallo. " klonk haar stem vriendelijk toen ze bij hem was aangekomen. Haar diepbruine ogen gleden snel over zijn lichaam.

(Flutpost. -.-)

Toen het paard wat dichterbij kwam zach hij dat het een merrie was. Rustig en ontspannen bleef hij staan. Ze had een licht bruine kleur en lichte manen. Hij bleef rustig wachten omdat het leek of de merrie hem iets wouw vertellen. Dat was ook zo. Toen ze zo'n ongeveer vijf meter van hem vandaan was zij de merrie heel rustig "hallo". Haar stem drong tot hem door en hij keek nu wat minder kwaad. Zelf wist hij niet waarom maar het was alsof de merrie hem een rustiger gevoel gaf. Hij ging zelf ook een beetje naar vooren om de merrie beter te kunnen zien. hij keek haar recht in haar ogen aan. Hij keek zo lang mogelijk om goed te kunnen zien wat ze van plan was. Maar veel kon hij niet echt zien omdat de merrie zoveel rust uitstraalde. Dat vond hij een beetje gek omdat hij nog nooit zulke rustige merrie's had gezien. De meeste begonnen meeestal heel bot te reageren.
Maar zij niet zij was anders. En dat mocht hij wel. Daarom besloot hij nu ook te praten en zij "uhhm hoi" dat zij hij zo omdat hij verder niet echt wist wat hij moets zeggen. hij keek haar eigenlijk al best wel lang aan daarom ging hij nu verder met praten. "Huh ik heet tuono" zij hij. Zelf vond hij dat het er best wel stom uit kwam. maar op de een of andere manier vond de merrie het wel leuk. Alsof zij het leuk vond dat hij tegen haar prate. Dus ging hij verder "en wat is jou naam als ik het vragen mag?". Rustig wachte hij af op haar antwoord. En kon zijn ogen niet van haar afhouden.

(best wel kort maarja)

Ze keek naar hem toen hij duidelijk leek te ontspannen. De blik van de hengst werd ook wat aardiger en zijn houding was ook wat vriendelijker geworden. Een glimlach sierde hierdoor haar hoofd. Hij deed ook een paar passen naar haar toe, waarschijnlijk zodat hij haar beter kon zien en haar in hem op kon nemen. Nieuwsgierig bleef ze naar de hengst kijken. Ook benieuwd wat hij van plan was en of hij nog wat zou zeggen. Tot nu toe was zijn enige antwoord het lange aankijken van haar. Zijn donkerbruine ogen priemden in die van haar en ze bleef nog net zo rustig maar wel nieuwsgierig terug kijken. Dit alleen was al heel erg amuserend. Dat bleek uit haar glimlach die als maar breder werd. Ja, ze zag er lief en rustig uit en dat was ze ook maar ergens naast deze uitstraling kon ze ook heel anders zijn. Als hij haar beter zou leren kennen zou hij het hoogst waarschijnlijk wel merken.
Ze schrok op uit haar gedachten toen hij ook eindelijk begon te praten. " Uhm, hoi. " sprak hij haar nog steeds aan kijken. Nu werd haar blik vragend want hij zou vast meer gaan zeggen. " Ik heet Tuono. " sprak hij verder. Tuono. Van die naam had ze nog nooit gehoord maar het sprak haar wel aan. Haar lippen vormden zijn naam maar maakten geen geluid. " En wat is jouw naam als ik het vragen mag? " vroeg hij. Ze had deze vraag ook wel weer verwacht wat het was gewoon standaart. Adonia's blik volgde de blik van Tuono die nog altijd op haar gericht was. " Natuurlijk mag je dat vragen. " zei ze eerst en wachtte even voordat ze verder sprak, " Mijn naam is Adonia, aangenaam. "

Hij keek haar een beetje vragend en nieuwschierig aan. totdat ze op eens zij " Natuurlijk mag je dat vragen". Toen bleef het even stil. In gedachten was tuono toch ergens anders. Hij zat er niet echt aan te denken wat haar naam zou zijn. Maar dacht er meer aan hoe hij voor haar nou zou overkomen. hij keek haar niet meer aan. Tot ze opeens weer zij "mijn naam is Adonia,aangenaam". Adonia adonia wow wat een mooie naam dacht hij zo'n mooie naam had hij nog nooit eerder gehoord. Hij keek haar onderzoekend aan en keek naar haar mooie lange licht bruine lijf. Ook zij keek hem nog steeds aan waarvan hij een beetje zenuwachtig werd. Hij schrok op uit zijn gedachte toen hij opeens iets nats en klef aan zijn benen voelde. Hij trok zijn benen uit de drap die tot aan zijn knieen was gekomen. pfiew dacht hij dat was net op het nippertje. Daar ging ik bijna. Hij zach dat de merrie hem een beetje raar aankeek (tenminste dat dacht hij). Ow dat was een beetje raar dacht hij. Door het te lang in mijn gedachten te zijn was ik naar beneden gezakt. Maar gelukkig had ik het optijd in degaten. nou dacht hij weer terug naar waar we waren. "ja " zij tuono, maar wist zelf eigenlijk niet meer waarom. Hij kwam nog een stap naarvoren. waarom wist hij niet het was alsof de merrie die Adonia heette hem naar haar toe trok. Eenmaal op ongeveer een meter afstand zij hij "wow die naam heb ik nog nooit gehoord". Adonia die al een glimlach op haar gezicht had begon nu nog meer te stralen. dacht Tuono hij dacht ook dat merrie's op alles een beetje raar reageerde. Want zelf ging hij niet zoveel om met merrie's. Hij mocht haar wel want in zijn ogen was ze anders dan andere merrie's. En dat vond hij wel leuk. Zelf kreeg hij ook een grote glimlach op zijn gezicht.

Haar ogen volgden al zijn bewegingen zoals ze meestal deed bij paarden. Aan hun houding kon je vaak wel zien hoe ze zich voelden of hoe ze waren. Een poosje keek de hengst Tuono haar niet aan. Maar toen ze haar naam had gezegd was zijn blik weer op haar gericht. De blik in zijn ogen was onderzoekend maar wat hij daar mee bedoelde snapte ze niet echt. Wel bleef hij de hele tijd naar haar kijken. Een flauwe glimlach kwam weer rond haar lippen te staan toen hij zijn blik uiteindelijk toch afwende omdat hij was weg gezakt. Nu dacht Adonia daar zelf eigenlijk ook pas aan. Ze was er niet in gezakt tot haar knieën maar wel haar hele hoeven zaten vast in de zompige grond. Één voor één trok ze haar hoeven er uit. Bah. Ze moest écht maken dat ze hier weg zou gaan voordat ze nog verder weg zakte tot ze er niet meer uit kwam.
" Ja. " klonkt de stem van Tuono toen. Niet begrijpend waarom hij dat zei keek ze hem aan. Haar gedachten gingen terug naar wat ze allemaal gezegd had. Dat was bijna niks geweest en al helemaal geen vraag of iets anders waarop hij ja had kunnen antwoorden. Hij deed nog een stap naar hem toe zodat ze nog maar een meter uit elkaar waren. " Wow, die naam heb ik nog nooit gehoord. " zei hij bewonderend over haar naam. Weer glimlachte ze. Zulke dingen had ze al veel vaker gehoord over haar naam. Veel andere paarden hadden haar naam mooi gevonden maar ze was eigenlijk een beetje bescheiden over dat soort dingen. " Als het een compliment is... Bedankt. " reageerde ze nog altijd even vriendelijk. Haar blik was weer op de hengst gericht en ze zag hoe hij ook begon te glimlachen. Toen ze hem net van een afstandje had gezien leek hij niet zo heel vriendelijk maar nu viel het gelukkig niet mee. Ze had het namelijk niet zo op gemene paarden.

Adonia antwoorde bescheiden "als het een compliment is... bedankt". Ze zij het op een vriendelijke toon. Gevolgd door weer het lange aankijken. Het leek erop dat de merrie hem wel mocht. Dat was wel raar aangezien dat hij in het begin echt geen behoefte aan de merrie had. Hij vond het fijn dat hij toch naar zijn gevoel had geluisterd. Want als het aan hem lag had hij nu niet met de merrie staan praten en was hij gewoon chagerijnig doorgelopen. Om te voorkomen dat hij weer in de drap zou zakken tilde Tuono met een geieriteerde blik zijn hoeven op. Weer net zoals de andere keren wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij keek de merrie een beetje geieriteerd aan omdat hij zich stoorde aan alle wilde gedachten om zich heen die hij normaal nooit had. Toch trok hij zich er niks van aan en liep de geieriteerde blik weer verdwijnen met een beetje een rare scheve grijns op zijn gezicht. Op dit moment stoorde hij zich even aan alles wat iets verkeerd zij of deed. Het leek alsof de chagarijnige bui van vanmorge weer helemaal weer terug was gekomen. Hij blies een keer hard waardoor er een paar wolkjes uit zijn neusgaten kwam. Tuono keek de merrie aan en vroeg "zo waar kom jij eigenlijk vandaan?". Het kwam er een beetje bot uit maarja dat kwam door de chagerijnige bui die weer terug gekomen was. vragend keek hij Adonia die het blijkbaar niet snapte waarom hij nu openns zoraar deed aan.

- Bah was een weekendje afwezig en mijn Black Rose gebieden zijn overspoelt door goedzakjes. Tijd om de dwijl te halen-

Cobrazarao werd er echt gek van. Zijn gebieden waren overspoeld door goedzakjes. Het begon hem echt wel te irriteren. Het werd hoog tijd om actie te ondernemen. Hij zal het duidelijk maken dat goedzakjes hier niet welkom waren. Een grote grom werd uit zijn keel gesmeten. Zijn hoeven plonzen in de smerige blubber. Er lagen nog een paar paardenlijken. Een paar slachtoffertjes die zijn boodschap maar niet begrepen. En hij wilde er best nog een paar hier laten verzuipen. De rotte geur van de moeras maakte het er ook weer beter op. Zodat het geen goedzakjes aantrekt. Dat soort was meer voor de zoete geurtjes en konden deze sterke geuren niet aan. De moeras was geen speelterein. Overal was het wel eens wat dieper. Er waren hier ook gevaarlijke dieren die zich goed hebben aangepast in het moeras. Die waren natuurlijk ook handig. Zolang die beesten uit zijn buurt blijven. Hij kreeg verse geuren in zijn neusgaten. En hij hoorde ietsje verder een gesprek. Cobrazarao stapte er rustig heen. En daar merkte hij een hengst en een merrie. Die denken dat ze hier een gezelige koffieklets konden doen. Mooi niet dus. Hij hoorde ze enkele dingen zeggen. Hij stapte op een goede afstand en bekeek de mormels eens van kop tot teen. "Ga ergens anders zitten slijmen! Jullie denken toch niet dat het hier een plek is om een vriendje of vriendinnetje te vinden? Ga dat maar bij de bloemenveldje doen. Kunnen jullie lekker daar zitten slijmen. Deze plek is alleen door Black Rose leden toegestaan. En jullie horen daar duidelijk niet bij. Gaan jullie nog? Of kiezen jullie liever om op de bodem te liggen rotten. De perfecte begraaf plaats. Al kan ik het helaas niet toestaan dat er paarden komen of voor jullie te liggen blijten. Maar ik kan er natuurlijk ook voor zorgen dat ze bij jullie kunnen liggen rotten." Cobrazarao was nooit bang geweest om het op te nemen tegen een meerdere knollen. Hij heeft met veel meer tergelijk gevochten. En hij stond hier ook nog. En deze twee stomme beestjes konden hem vast ook niet in de weg staan. Hij geloofde er nooit in dat een goedzak hem neer krijgt. Zeker niet een lage rang. Die zijn nutteloos. En ze zouden zeker dom zijn om het tegen hem op te nemen. Nou ja. Hij zou er niet van verschieten dat ze weigeren. Want goedzakken waren eenmaal dom. En moesten ze echt vals spelen. Had hij nog altijd zijn kudde die hem zou helpen.

- Sorry. ;p. -

Haar blik bleef gericht op de hengst. Niet omdat ze hem speciaal vond of iets wat daar mee te maken had want ze zag hem als elke andere hengst. Behalve die eene hengst.... die haar toen alleen bij het zien van hem gelijk al iets anders deed dan andere hengsten. Maar van die hengst wist ze zijn naam niet eens en ze had hem na een 'hoi' ook nooit meer gezien. Ze bekeek deze hengst Tuono tenminste alleen de hele tijd aan omdat ze met hem aan het praten was. Dan deed ze dat altijd, bij iedereen. Het viel haar op dat de houding van de hengst veranderde evenals zijn blik. Zo te zien werd hij weer wat chagrijniger. Hier om keek ze even om haar heen of er iets was wat het zo deed doen maar ze kon tot nu niks ontdekken. Het zou haar ook wel evrbazen als zij de reden was van zijn veranderde houding. Meteen ging haar blik weer naar de hengst toe toen hij begon te spreken. " Zo, waar kom jij eigenlijk vandaan? " vroeg hij. Maar nog voordat ze de vraag van Tuono kon beantwoorden kwam een gitzwarte, friese hengst op hen afgestapt. Net zoals die hengst deed bij hen bekeek ze hem ook even helemaal. Hierna kwam er een stroom van woorden zijn mond uit. "Ga ergens anders zitten slijmen! Jullie denken toch niet dat het hier een plek is om een vriendje of vriendinnetje te vinden? Ga dat maar bij de bloemenveldje doen. Kunnen jullie lekker daar zitten slijmen. Deze plek is alleen door Black Rose leden toegestaan. En jullie horen daar duidelijk niet bij. Gaan jullie nog? Of kiezen jullie liever om op de bodem te liggen rotten. De perfecte begraaf plaats. Al kan ik het helaas niet toestaan dat er paarden komen of voor jullie te liggen blijten. Maar ik kan er natuurlijk ook voor zorgen dat ze bij jullie kunnen liggen rotten." sprak hij op een wat bijtende toon. Fronzend keek ze naar hem terwijl een halve glimlach om haar mond verscheen. Blijkbaar was dit zijn gebied en was hij waarschijnlijk de leider van een of andere kudde. Adonia dacht aan een slechte kudde want dat paste wel het beste bij dit gebied. Haar diepbruine ogen keken hem toen strak aan. " Dus als we niet weg gaan maak je ons af? " vroeg ze met een brede glimlach. Dit was dus een deel van haar andere kant.

De 'nieuweling' Quiet, zoals dat ookwel genoemd werd, galloppeerde door enkele gebieden van DreamHorses. Het harde geluid van haar bonkende hoeven lieten voor de andere paarden weten dat ze eraan kwam. Een speelse grijns was van haar gezicht af te lezen terwijl ze met haar ogen strak naar voren gericht haar benen hun weg lieten gaan. De zon scheen, en zorgde ervoor dat haar wittige vacht wel leek te glimmen. Te glinsteren, zo was het beter uitgedrukt. Het was tijd dat de paarden hier haar leerden kennen, de boy killer. Tsja, en dat was niet de enige reden waarom ze hier was. Ze was weg voor haar broer, de engerd. En nu kon ze eindelijk gerust haar gang gaan, zonder dat iemand haar op de teentjes trapte. Precies toen ze aan het spreekwoord dacht, hoorde ze een doodse stem door het gebied weerklinken waar ze nu was beland -het moeras-. De paarden die bij de doodse stem stonden waren blijkbaar wél op hun teentjes getrapt. Het was vast weer zo'n good-boy-go-bad hengst. Ze waren ook overal. De meesten dachten ook over haar dat ze zo'n wannabe slecht beest was. Maar dat konden ze wel vergeten. Ze was niet goed, en ook niet slecht. Dat scheen neutraal genoemd te worden. Dat was ze ook niet.. Ze was gewoon zichzelf. Gewoon Quiet. Haar lange manen dansden rond haar lichaam terwijl ze over haarzelf nadacht. Ze was niet zoals de andere, maar bleef tenminste gewoon lekker haarzelf. Ookal dachten de anderen blijkbaar dat je beter was als je slecht was. Zelf was ze gewoon nogal bitchie, maar zo was ze gewoon. Maar slecht? Nee. Haar ogen tuurden het gebied af, en het grote paard werd zichtbaar. Een zwarte vlek, een lichtbruine vlek en als laatste een donkerbuine vlek. En zelf werd ze als witte vlek vast zichtbaar voor hun. "Dus als we niet weg gaan maak je ons af?" De stem van de zandkleurige merrie deed haar opkijken, en zonder na te denken ging ze hun kant op. "Zo, wie gaat ons afmaken?" kwam ze erbij, en ze keek de paarden omstebeurt even aan. Ze richte een van haar arrogante blikken op de grote zwarte, die blijkbaar hun wou 'afmaken'. "Dacht het even niet." antwoorde ze. Als er avontuur was, was zij er wel te vinden. Ze gooide haar lange, mooie lokken achterover en keek de paarden aan terwijl ze ongeduldig wachte op een antwoord.

Terwijl dat Tuono nog steeds met Adonia aan het praten was. Veranderde er niks. Totdat Tuono opeens een zwarte vlek in zijn ooghoek zach. Het was ook een paard Het bleek een slecht paard te zijn en het was boos. Hij keek hun even aan en zij toen met een mond vol "Ga ergens anders zitten slijmen! Jullie denken toch niet dat het hier een plek is om een vriendje of vriendinnetje te vinden? Ga dat maar bij de bloemenveldje doen. Kunnen jullie lekker daar zitten slijmen. Deze plek is alleen door Black Rose leden toegestaan. En jullie horen daar duidelijk niet bij. Gaan jullie nog? Of kiezen jullie liever om op de bodem te liggen rotten. De perfecte begraaf plaats. Al kan ik het helaas niet toestaan dat er paarden komen of voor jullie te liggen blijten. Maar ik kan er natuurlijk ook voor zorgen dat ze bij jullie kunnen liggen rotten.". Vaag keken Adonia en Tuono hem aan. Het gebied bleek dus van hem te zijn. Stug zij Adonia "Dus als we niet weg gaan maak je ons af?". vanuit de andere kant hoorde wij nog een stem. Tuono keek opzij daar stond een spierwit paard met blauwe ogen. Dat zij "Zo, wie gaat ons afmaken?" vragend keek de merrie de pikzwarte hengst aan. "Dacht het even niet" zij de merrie fel. Ook Tuono keek de hengst vragend aan. "Ja ?" vroeg hij want hij voelde zich nou niet echt bedrijgd door hem. "Wat is jou probleem?" vroeg Tuono heel droog. "Wat is dit jou plek ofzo ?". Hij keek de hengst fel aan. Afwachtend naar het antwoord.

( beetje flut maarja