Ugh, stoffig hier

Desley draafde door het maanachtige landschap heen, een stofwolkje achtervolgde hem. Hij was nog niet zo oud maar wel erg dapper. Hoog hield hij zijn hoofd in de lucht. Zijn staartje zwiepte heen en weer. Plotseling remde hij, zijn achterbenen schoten onder zijn lichaam. Na een paar meter kwam hij tot stilstand. Desley had een geur geroken. De geur van een ander paard. Desley draaide zich om en rook nog eens. De geur kwam daar vandaan. Hij liep voorzichtig de geur achterna. Desley was erg nieuwschierig. Boots had hem geadopeert toen hij zijn ouders kwijt was. Hij was steeds dapperder geworden en avontuurlijker. Hij was nu bijna bij het andere paard. Een bruine merrie. 'Hallo' begroette Desley haar vrolijk. Op een paar meter afstand bleef hij staan.


(only Desley en Arwen, enkel toeganglijk met de speciale VIP pasjes die alleen van Desley en Arwen zijn. NIemand anders dus!)

Haar benen bewogen snel en ritmisch en de grond leek onder haar voorbij te schieten. Het was alsof haar manen en staart de rest van haar lichaam niet bij konden houden; ze wapperden woest achter haar aan. De hals van de bruine merrie was donker van het zweet en haar neusgaten waren wijd opengesperd. Desalniettemin was ze niet moe: het was de hitte die het zweet en de warmte veroorzaakte, niet de vermoeidheid. Haar conditie was beter dan ooit en het was alsof ze door de Ash Valley vloog. In de ogen van de kleine Arabier stond een felle, koude blik en haar oren waren naar achteren gedraaid. Haar humeur was redelijk vandaag, maar het was altijd een leuke bezigheid om een goedzak naar de groene velden te trappen. Het was een tijdje geleden dat ze zich onder het volk van DH had gemengd. Een lange tijd had ze in de donkerste delen van de bossen geleefd om zich af te sluiten van de wereld. Alle goedzakken hier kwamen haar de keel uit en ze had even iets anders nodig, wilde ze niet uitflippen van frustratie. Ze was erg temperamentvol en dit haar vaak in de weg, haar “onderduiking” was meer zelfbescherming geweest.
Een windvlaag streek langs haar lichaam en een nieuwe geur drong haar neusgaten binnen. Het was de geur van een paard dat ze niet kende en ze vernauwde haar ogen terwijl ze haar oren spitste. Langzaam minderde ze vaart totdat ze in een vlotte stap stapte. Haar hoeven lieten ondiepe afdrukken achter hoewel het zand mul was. Door de stevige wind waaide alle as en zand gelijk weg en hierdoor waren dan ook grote stofwolken te zien op de plaatsen waar zij –en andere paarden- geweest waren. Ze snoof diep en sperde haar neusgaten wijd open. Welk paard zou dadelijk haar pad kruisen? Als het een goedzak was, wist ze nog niet of ze hem heel zou laten. Haar zwarte ogen fonkelden en ze zwiepte een keer met haar staart. Een klein gestalte werd zichtbaar aan de horizon en een sluwe grijns trok haar mondhoeken omhoog. Het was een veulen dat ze tegenkwam en zo te ruiken een van de Fire Flame. Het kleine dier keek haar met grote ogen aan en zei opgewekt gedag. Bij het horen van die woorden verscheen er een kille blik in Arwen’s ogen en ze brieste een keer. De bruine merrie was niet groot, maar omdat het veulen nog kleiner was, torende ze een flink stuk boven hem uit. ’Wat doe je hier?’ vroeg ze op kille toon en ze staarde het kleine dier doordringend aan. Ze had het niet op veulens, en al helemaal niet op veulens van goedzakken. Haar staart sloeg door de lucht en ze wierp het veulen een kille blik toe. ’Veulens zoals jij horen nog bij hun moeder te zijn. Of is het soms je bedoeling om nu al een eind aan je leven te maken?’ vroeg ze daarna op zachte, dreigende toon.

De merrie reageerde heel anders dan Desley had verwacht, agressief en dominant. Desley deed zijn oortjes naar voren. ’Wat doe je hier? ‘Ik loop hier.’ ’Veulens zoals jij horen nog bij hun moeder te zijn. Of is het soms je bedoeling om nu al een eind aan je leven te maken?’ ‘Nou zeg? Doe eens niet zo onaardig.’ Zei Desley nu ook lichtelijk geïrriteerd. Waarom zou die merrie zo agressief en aanvallend reageren op een normale vraag? Desley probeerde het daarom nog eens. ‘Ik ben Desley.’ Stelde hij zich vriendelijk voor. Schattige veulen oogjes en de merrie zou vast weer normaal gaan doen. Dat hoopte Desley in ieder geval. ‘Waarom ben je zo chagerijnig?’ vroeg hij schattig. Desley was nog onwetend over slechte paarden, hij dacht dat elk paard goed was. Misschien had de merrie een slechte dag gehad, dat ze daarom zo deed. Desley deed een paar stappen naar voren, tot hij vlak voor de merrie stond. ‘Ben jij ook een lid van de Fire Flame?’

Haar zwarte ogen fonkelden en haar staart sloeg een keer door de lucht. Ze snoof een keer diep terwijl ze het kleine veulen strak aankeek. Het kleine dier beviel haar niet. Haar smalle hoef knalde met een luide klap op de grond zodat as opstoof en de grond dreunde. Een windvlaag streek langs haar vacht en tilde haar manen even op om ze daarna weer neer te leggen. Arwen schonk er geen aandacht aan. Ze draaide een oor in de richting van de kleine hengst terwijl ze zijn woorden opving. Bij het horen van zijn naam knikte ze kort, maar zodra zijn vraag haar oren binnenstroomde, spande ze haar spieren en schoten haar ogen vuur. ’Nooit zal ik een leider volgen. En al helemaal niet eentje van zo’n goedzakjes kudde.’ siste ze tussen haar tanden door en ze kneep haar ogen samen terwijl ze het jonge dier giftig aanstaarde. Die woorden van hem gingen te ver. Omdat hij nog maar jong was, kon ze al meer van hem pikken dan van anderen. Maar dat hij vroeg of ze bij de kudde van die bonte laars zat.. Het voelde voor haar als een belediging om een leider te dragen. Door haar aderen stroomde het bloed van zuivere Arabieren en die hadden zo hun trots aan haar nagelaten. Haar fijne bouw, haar intelligentie en vlugvoetigheid had ze ook van hen gekregen. De extra kracht die ze in zich had kwamen van de mustangs. Hun bloed stroomde ook door haar aderen. Die twee bloedlijnen samen vormden Arwen. Een bruine merrie die niemand vreesde. Ze kende geen angst, pijn of medelijden. Er waren veel paarden die door haar toedoen van de aardbodem verdwenen waren.
Ze sloeg met haar staart en zette dreigend een stap dichterbij. ’Het is duidelijk dat jij nog niet weet wat het leven inhoudt, Desley.’ zei ze op kille toon. ’We kunnen niet allemaal van die zoetsappige goedzakjes zijn als de leden van de.. Fire Flame’ de naam van de kudde kreeg ze moeilijk over haar lippen en ze walgde er van. Het was alsof ze een soort allergie voor goedzakkige kuddes had. De glimoogjes die het veulen opzette, raakten Arwen niet. Er was niets wat haar ooit zou kunnen raken. Lang geleden, in een ander land, had ze ooit iets van genegenheid gevoeld, maar de herinnering eraan was zo vervaagd dat ze het gevoel niet meer kon herinneren. Het was slechts een vage illusie van iets wat ze niet meer wilde kennen.

Desley schoot bang naar achteren toen de hoef hard tegen de grond aan kwam. Maar daarna deed hij weer een paar stappen naar voren.’Nooit zal ik een leider volgen. En al helemaal niet eentje van zo’n goedzakjes kudde.’ 'Waarom? Boots is een goede leider en mijn pleegmoeder. Ze is hardstikke aardig.' ’Het is duidelijk dat jij nog niet weet wat het leven inhoudt, Desley.’ ’We kunnen niet allemaal van die zoetsappige goedzakjes zijn als de leden van de.. Fire Flame’ 'Waarom ben je dan zo chagerijnig?' vroeg hij als de vermoorde onschuld. 'Boots is een hele goede leider en ook heel aardig?' Desley stond nu vlak bij de merrie en duwde zijn hoofdje tegen haar schouder aan. Zijn staartje zwiepte van links naar rechts. Wachtend op een antwoord. Zijn oortjes schattig naar voren. Misschien zou Arwen dan iets aardiger worden.