Why Not?

Why Not was terug in DH. Ze was een tijdje weg geweest en had de hengst van haar leven ontmoet, alhoewel? Dat had ze gedacht. Nu was Why not weer drachtig maar de hengst was weggelopen. Dat had haar veel pijn gedaan. De tranen stonden in haar ogen, ze dacht dat dit de hengst van haar dromen was. De vorige keer was ze in dezelfde valstrik gelopen. Eerst waren de hengsten erg aardig maar lieten haar daarna in de steek. Dit keer wist ze zeker dat ze het veulen wilde houden, bij Aranion twijfelde ze. Nu niet meer. Als het lot het toeliet zou ze bij het veulen blijven tot die volwassen was, maar het was twijfelachtig omdat de oorlog eraan kwam. Why Not hoopte dat ze het veulen zou kunnen beschermen tegen de goedzakken. Nu draafde ze verder over de prairie, net in DH aangekomen. Zometeen zou ze vast wel een paar paarden tegenkomen. Ze kende nog maar weinig paarden in DH. Why Not hoopte erop dat ze nog een keer Aranion tegen zou komen, die had ze al een hele tijd niet meer gezien. Haar eerste veulen... Ze stopte ruw toen ze een geur van een ander paard rook. Ze keek om zich heen maar er was nog niets te zien. Daarom hinnikte ze een keer. Why Not had nu echt behoefte aan gezelschap na zo'n lange tijd alleen.

(open voor iedereen al lees wel even de verhaallijn Waar ben je?)

Met zijn hoofd laag bij de grond stapte het jonge bruine dier rond. Onder zijn hoeven knisperde het dorre gras er vrolijk op los. Hij was gegroeid, niet meer het kleine, weerloze veulentje. Maar bijna een jaarling, stevig overbouwd en met lange, slungelige spieren. Toch zat die naïviteit er nog steeds. Dat zou altijd deel van hem uitmaken. De jonge hengst was er niet bij met zijn gedachten. Hij zwierf in de herinneringen der tijd. Beelden van toen hij pas enkele weken oud was doolde door hem heen. Een bruine merrie die voor hem stond, die hem op zijn donder gaf omdat hij te ver was afgedwaald, in zijn gedachten stond Why Not als een lieve, zorgzame en trotse moeder. Toch had ze hem achtergelaten. Hij at al gras en was niet meer iedere minuut van de dag bij Why te vinden, maar haar steun had hij nog hard nodig gehad. Echter had hij geen kans gehad om ervan te profiteren, want ze was weg gegaan, zonder iets te zeggen tegen hem. Haar zoon... Er zou vast en zeker een reden zijn dat ze hem in de steek had gelaten, ze zou geen keus hebben gehad. Zoiets dacht hij al vanaf de dag dat hij haar niet had kunnen vinden. Hij had gezocht, was dwars door het bos gerend, rivieren overgezwommen en over vlakten gegaloppeerd, maar ze was weg, spoorloos verdwenen. Hij zuchtte een keer diep en liet zijn vriendelijke bruine ogen over het gebied heen glijden. Hoewel hij niet altijd de lijntjes en regeltjes volgde was hij ook niet slecht. Hij bemoeide zich niet met de gang van zaken van iemand anders en had ook geen behoefte aan iemand die dat bij hem probeerde. Zijn sliertige staart zwiepte zomaar wat heen en weer, niet hard genoeg om zijn flanken te raken. Maar de vliegen die daar zaten interesseerde hem niet zoveel. Hij had er geen last van en zij dus ook niet van hem. Irriteerde ze hem, dan zou hij er wel wat aan gaan doen. Plotseling bleef hij staan, hij hief zijn hoofd op en zoekend gleed zijn blik over de vlakte. Iemand had gehinnikt, een hinnik die hem ergens vertrouwd in de oren klonk, het riep beelden van hem als klein veulen op. Hmm, wie was dit paard dat hem dit gevoel bezorgde? De wind stond van hem af, onderzoekend snoof hij diep maar rook niks anders dan droog gras. Het enigste dat hij kon doen was het dier gaan zoeken. Zelfverzekerd zette de ruige jonge hengst lange passen in de richting van het geluid.