Verdwaald

Pieces liep kalm langs de rivier waarin verschillende beekjes uitstroomden. . Ze rook de geur van andere paarden en keek nieuwschierig rond.. Ze ging wat sneller lopen, tot een drafje, want ze wilde weten wie er allemaal waren. Maar door de hard stromende rivier kon ze niemand horen, dat was wel jammer. Maar daar liet ze zich niet door hinderen en bleef zoeken naar de andere paarden. Toen probeerde Pieces het op een andere manier. Ze bleef staan en keek om zich heen, ze zag niets maar rook wel duidelijk een ander paard. 'Hallo?' hinnikte ze voorzichtig. Haar oortjes stonden naar voren, om elk geluid in de buurt te horen. 'Is daar iemand.' klonk haar stem weer. Pieces was nieuwschierig naar het andere paard, misschien konden ze wel praten. Ze deed een paar stappen weg van de rivier, naar de kant waar ze het andere paard rook. Stapje voor stapje kwam ze dichterbij, haar hals uitgestrekt en haar ogen zoekend in de omgeving. Ze stapte op een takje en sprong even terug. 'Hallo?' vroeg ze nog een keer.

Unreal liep zoals gewoonlijk een beetje rond bij de rivier. Hij was immers de beschermer van de Bleeding soul gebieden. Een betere rang dan wat al die andere paardjes hadden. Hij grijnsde en schudde zich uit. Hij had een vreemde geur op gevangen. Een geur die rook naar bloemen en fruit. Zijn neus vleugels gingen er van trillen en Unreal snoof. Hier kon hij wel van overgeven. Maarja, eindelijk ene beetje actie. Hij keek door de struiken heen naar de rivier, en daar liep de merrie. Ze was smal gebouwd en hij leek haar erg nieuwsgierig. Té nieuwsgierig misschien. Zijn oren waren plat naar achter gedrukt en zijn ogen stonden op scherp. Dit kon nog leuk gaan worden. Hij krulde zijn mondhoeken en zijn tanden werden zichtbaar. Op dit soort momenten was Unreal ent een vampier die snakte naar en ijzeren bloed van het andere paard. “hallo?” Zei de merrie “is daar iemand?” In gedachte knikte Unreal. Jah je grootste nachtmerrie. De merrie had zeker nog nooit gehoord van gebied beschermers van de kuddes. Hijs schudde zijn hoofd. Medelijden had hij niet, de merrie was zelf zo stom geweest hier te komen. De derde keer dat ze wat zei vond hij het genoeg. Hij sprong uit de bosje voor de merrie haar neus en steigerde. Met een klap tikte hij met zijn hoef op het hoofd van de merrie en kwam daarna weer op de grond. ‘Jouw moordenaar hierzo’ zijn hij met een scheve grijns op zijn gezicht.

[het is íéts ]

Opeens schoot er een groot angstaanjagende zwarte hengst de bosjes uit. Pieces sprong geschrokken achteruit, aarde brokkelde af onder haar hoeven bij de rivier. Snel deed ze een stapje naar voren maar zag de hoef niet aankomen. Hard kwam die tegen haar hoofd aan. Het duizelde Pieces, een klein straaltje bloed liep langs haar hoofd. ‘Jouw moordenaar hierzo’ De hengst leek er ook nog plezier in te hebben ook! 'Doe niet zo gemeen' probeerde Pieces. Hoofdpijn schoot door haar heen. Ze deed niets terug zodat ze de hengst niet zou irriteren.'Dat doet pijn!' zei ze zachtjes, maar wel hard genoeg zodat de hengst haar zou kunnen verstaan. De zwarte hengst zat onder de littekens en verwondingen, vaak gevochten. Zou hij daarom zou agressief zijn? Pieces had geen ervaring met vechten, dat had ze ook nooit nodig gehad. De hengst zag eruit als een duivel met zijn littekens,zwarte vacht en bloed. Pieces werd een beetje bang, ze trilde en dook wat in elkaar.