Ichi..Ni..San..Shi!

De zwaargebouwde Fries galopeerde aan één stuk door op een snel tempo, een stel zwakkelingen hadden net hun leven geofferd door hem uit-tedagen. Stelletje zwakkelingen die dachten dat ze tegen de Prins konden vechten, ze mochten rotten in hell. Mooi, einde verhaal van hun. Hij rolde met zijn ogen, te zwak, er was niemand sterk genoeg om een gevecht aan hem te leveren. Konden ze niet iets sterker worden? Al is het lijden en het geschreeuw muziek in zijn oren. Die groep hengsten lagen op dit zelfde moment te rotten in hell, en hij? Geen enkel schrammetje opgelopen van die zwakkelingen, hier zouden mischien wat sterkere paarden te vinden zijn. Een slechte kudde, Black Rose en Bleeding Soul. Beide konden hem geen enkele milimeter schelen, er zouden mischien wat sterkere paarden te vinden zijn, maar die kudde's konden hem geen bal schelen. Loop naar hel! Dat was één van de dingen die hij leuk vond om te zeggen, mooi, laat die lijken maar rotten. Hij zal niet sterven, dus zal hij ook niet naar de hell gaan. Al die andere paardjes ook, ze liepen recht tegen hun dood aan. Risque.. Dat was hun dood, de dood waar ze hun paden mee gekruist hebben. En ja, geen enkel iemand heeft dat overleefd. Zijn hoeven raakte de grond en het zelfde ritme bleef volgen, hij hield zijn hoofd in de lucht en zijn nek gebogen. Het kon hem niks schelen dat het een kudde gebied was, die kudde zou spijt hebben om met hem paden te kruisen. Al zouden ze het niet hebben, hij zal ze er snel genoeg spijt van laten krijgen..

Hij maakte een stop, gooide zijn voorhand in de lucht en terwijl zijn benen door de lucht maaide liet hij een machtige, duistere hinnik over het gehele gebied galmen. Het begon hem al een beetje te vervelen, er was niemand, niemand om te laten rotten in de diepte's van hell.. Hij zal wel wat aandacht hebben getrokken, mooi zo er was hopelijk iemand om naar hell te sturen.. Als er maar snel iemand kwam, dan was hij niet zo 'eenzaam' meer, hij wou 'gezellig' met iemand 'spelen'. Zelfs al zouden de zwakkelingen komen, ze zouden naar hun dood toe lopen..

[Titel vertaling: Eén..Twee..Drie..Dood!]

EDIT BOOTS: Shi is 10 in het Chinees :')

Rustig en met soepele passen liep de palominokleurige merrie langs een pad steeds hoger de Drakenberg op. Ze had vanaf de plek waar ze zich nu bevond al een prachtig uitzicht over een groot deel van Dream-Horses. Althans alleen over het noordelijke gedeelte en als ze goed door de mist heen keek. Vanaf hier zag ze nog redelijk goed het ijsmeer wel liggen met stukken ijs van verschillende grotes, drijvend op het water. Van de ijsgrotten kon ze niet zoveel zien. Dit ook door de mist. Een aantal gaten was het enige daarvan. Als je voor zo'n grot zou staan zou je vast en zeker meer zien. Daar was ze echt zeker van. Maar ze was nu hier. Op de Drakenberg. Van het noorden had dit haar het meest aangetrokken. De mist en de kou die er zouden zijn waren dan wat min puntjes maar dat kon niet op tegen dit. Ze hield er van op de wereld te bezichtigen en zich dan te verwonderen over al het moois. Daarom was ze ook weg gegaan bij haar moeder en zusje in de vorige kudde. Om meer te zien. Haar vorige kudde bleef bijna altijd maar op één en dezelfde plek. Natuurlijk moesten ze zich wel eens verplaatsen omdat het gras en al het andere eten op was of omdat er te weinig water bleek te zijn maar als ze verder trokken bleven ze meestal wel in dezelfde omgeving waar dezelfde dingen waren. En dat verveelde haar behoorlijk.
Met een schok werd ze plotseling wakker uit haar gedachten toen ze een brok ijs onder haar achterhoeven snel voelde weg zakken. Als vanzelf maakte ze een soort sprongetje naar voren om weer op een veilig stuk te komen. Het was ook nog maar net op tijd want met enorm lawaai kletterde een heel blok ijs achter haar naar beneden dat verdween in de mist en de diepte. Een rilling ging door haar heen. Niet alleen door de gedachte dat zij daar net nog op stond maar ook door de kou. Haar blik bleef nog even steken op de plek waar nu een hap uit het pad was maar ze keek weer voor zich omdat ze ook weer verder moest lopen. Met haar nog altijd rustige en soepele passen liep ze verder over het glanzende ijs. Ze zag de grond onder haar hoeven wat veranderen en wijder worden tot zich een grote open plek ontstond met aan beide kanten hoge muren van ijs. Precies tegenover haar maar dat heel wat meters verder zag ze dat het pad verder ging. Door iets anders dan dat pad werd toen haar aandacht getrokken. De merrie hief haar hoofd en keek naar de zwarte, friese hengst die zijn voorhand de lucht in worp en duister hinnikte. Door de felle zon die op haar hoofd scheen leken haar diepbruine ogen te flonkelen terwijl ze nieuwsgierig naar de hengst bleef kijken. Hij was geen goedzak zoals ze dat hier zeiden, dat was duidelijk te zien. Langzaam kwam ze dichterbij. Afwachtend hoe hij zal reageren.

Mysterio draafde met ruime passen over de drakenbergen heen. Hij was trots dat Cobrazarao hem zo vertrouwde dat hij misschien Dark Boy zou worden. En hij zou dat vertrouwen ook niet beschamen. Dark Boy hield in dat hij het gebied van de Black Rose zou beschermen. Mysterio rook eens, geen geur van indringers. Mooi,die durfden dus niet verder te komen, dacht hij. Kallista, het veulen dat hij trainde wilde nog niet erg meewerken, de goedheid zat behoorlijk diep in dat veulen. En conditie had ze ook niet, een totaal hopeloos geval. Maar Mysterio zou haar trainen totdat ze bad to the bone was en sterk. Geen enkele twijfel. Mysterio brieste luid. Op de drakenbergen was het behoorlijk koud,op de hoogste toppen was er sneeuw te zien. Plotseling schoten zijn oren in zijn nek, hij rook de geur van indringers. 2, waarschijnlijk. Kwaad sloeg hij zijn staart tegen zijn flanken aan. Die zou hij eens heel snel wegjagen. Mysterio rook nog een keer om te bepalen waar de geur vandaan kwam en ging toen in een vlotte draf op weg. Woede vlamde door hem heen, hij kon het echt niet hebben als de grenzen van het territorium werden geschonden. Hij wilde die paarden dan afmaken, onmiddellijk. Nog iets harder begon hij te draven, tot een rustige galop. Eindelijk kwamen de twee indringers in zicht. Zijn oren lagen plat in zijn nek, woede stond in zijn ogen. Geen medelijden meer. Hij versnelde nu zijn galop en schoot erop af. Er was een palomino merrie en een zwarte hengst. Eerst die hengst, dacht Mysterio. Vlak voor de hengst remde hij snel af, kwam krachtig om hoog en trapte naar de hengst zijn hoofd. ‘Maak dat je weg komt! Gebied van de Black Rose.’ Siste hij kwaad. Zijn tanden blonken in de zon. Toen de hengst niet snel genoeg met zijn staart tussen de benen vertrok beet Mysterio hem en trapte met zijn voorbenen zonder los te laten. Een paar bloeddruppels proefde hij in zijn mond. Hij zou niet opgeven totdat beide paarden het territorium hadden verlaten. Hij liet de hengst los en bokte naar de merrie. Hard trapte hij naar achteren. Hij zou ze desnoods met geweld hier verjagen.