Schaduw in het licht.

[I know, deze titel is gewoon vaag ]

Het geluid van hoeven weerkaatste tussen de stenen en gleed over het wilde water. Daarnaast liep een zwarte hengst, een schaduw vergeleken met de oplichtende rivier naast hem. Hij brieste, zijn spieren rolde onder zijn vacht en de schaduw vormde donkere plekjes op zijn vacht. Echter had hij geen aandacht voor de natuur die zijn gangetje ging, hij hoopte iets tegen te komen. Iets dat kon lijken op een uitdaging, iets wat angst nodig was. Áls het angst had, want hij had geen idee wie of wat hij tegenkwam. Was het een UFO, dan werd het lastig. Maar die dingen bestonden niet in zijn wereld, alles wat hij zag was er, en alles wat hij voelde hoorde daar nog weer bij. Zijn diepbruine ogen - die oneindig leken te zijn en vooral leegte in zich hielden - keken rond, zijn oren hadden het gene opgevangen waar hij op hoopte. Het geluid van hoeven, hoeven die zijn pad kruisten. Hij had geen ervaring met dit gebied, wist niet wie er verbleven en zou niet warm of koud worden van het vermoorden van een tegenligger. Tenzij die te sterk was, of een goede connectie was naar mede hartelozen. Hij wachtte af.

Het geluid van drafpassen op de harde ondergrond was goed te horen. De passen van de palomino-kleurige merrie waren ruim en in een vast ritme. Haar fijne oren lagen in haar nek, haar neus snoof de lucht op en haar ogen hielden de omgeving zo goed als mogelijk in de gaten. Dit allemaal op de eventuele aanwezigheid van andere paarden op te vangen. Sythka's idee was geweest om de training die ze van Cobrazarao had gehad, zelf nog eens te herhalen. Het kon geen kwaad en het zou goed zijn voor haar spieren. En omdat ze de traing al een paar keer gedaan had, had ze net persee de aanwezigheid van de koudbloedige hengst nodig.
Plots ging de merrie op de rem, hierbij sloeg ze haar staart eens fel door de lucht en gooide haar voorhand de lucht in. Als haar hoeven weer op de grond staat laat ze een luide, waarschuwende hinnik horen. Ze had een hengst geroken en hij was niet eens zo ver weg. Kopig zette ze haar lijf weer in beweging, ze was niet zomaar bang en liet zich zeker niet zomaar afschrikken of wegjagen. Als ze langs de beroeiing van de bomen richting de rivier bedding naar buiten stapt, kwam ze in het zicht van een donkere hengst. Haar hoofd hief Syth, haar oren legde ze nog platter in haar nek en luid snoof ze. Haar ogen hield ze recht op de zijne gericht, afwachtend naar wat hij zou gaan doen.

Een donkere shaduw stapte langs het heldere water, de schaduw van Twilight was te zien in het water, vissen zwommen weg toen de shaduw hun overmande. Een bries ontsnapte uit de zwarte neus van Twilight. Een geur van andere onbekende paarden kwam hem tegemoed, zelfverzekerd stapte hij eropaf. Hij snoof, en schraapte met zijn hoef over de grond toen hij tot stilstand kwam waar de andere twee paarden zich bevonden. Een hinnik klonk door het bos aan de rand van het water, de oranje kleurige merrie stond het dichtstbij hem, het andere paard de hengst stond minder dichtbij voor hem. Met zijn kille ogen bekeek hij de paarden in zijn omgeving, geruilsoog wachte hij de blikken van de paarden af. ''Twilight'' Zei hij kortaf, zijn rode ogen gloeide in het zonlicht. Zijn doffe zwarte vacht, zag er grijs en dof uit in het zonlicht. Zijn kille en emotielose blik wende zich over de plek.