Tam,tam.. Unreal

De donkere vacht de merrie glom onder de zon die warm en fell scheen op haar vacht, de merrie was nu al een jaar onder training van de zwarte hengst Unreal.Ze deed wat hij haar vroeg en vond alles goed wat hij vroeg te doen, meestal dan tenminste ze had ook dingen helemaal niet gedaan. Haar spieren onder haar vacht rolde er krachtig onder vandaan. Ze was aardig gespierd geworden door de verschillende trainingen die ze had gekegen van hem. Haar oren lagen plat in haar nek en haar ogen stonden fell en vanuit haar lichaam was alleen maar dominatie te lezen. Haar donkere staart sloeg om haar heen, tegen haar kont en flanken aan. Ze versnelde haar tempo en sprong vanuit haar rustige stap over in een galop. Haar benen zette ze krachtig en met veel kracht onder haar lichaam neer. Ze ademde diep in en rook alleen maar gras en bloemen en natuurlijk ook de vrolijkheid. Wat had ze der een hekel aan, aan die vrolijkheid, die geur van de bloemen, die van het gras ging nog wel maar de andere werden steeds vervelender. Toen haar neus een bekende geur rook hinnikte ze hard, Unreal schoot er meteen door haar hoofd heen, de hengst die ze als een leraar zag de hengst die haar trainde. Ze was aan de ene kant steeds meer voor hem gaan voelen maar ze wist dat dat nooit wederzijds zou zijn, tenminste dat dacht ze. Niemand wilde haar, ze was gewoon lelijk en dik. Ze vond zichzelf in dat opzicht altijd al lelijk. Ze zag de hengst na enkele meters in zicht komen, ze verhoogde het tempo waarna ze langzamer ging en begon te draven waarna ze een paar meter voor de hengst begon te stappen en voor hem stilstond. "Unreal" zei haar stem kalm.

Hard brieste ze en knikte ze nog een keer, de enige die haar respect verdiende was Unreal, maar dat was logisch hij had haar altijd getraind. Ze schudde haar hoofd even en haar donkere manen die al heel wat waren gegroeid zweefde mee met de wind, net als de hare van haar staart. Ze had lang lopen denken, wat ze wilde doen met haar leven want ze wist dat Unreal haar ooit zou laten gaan als leerling als ze alles had geleerd, het was veel werk geweest maar ze was geworden zoals ze nu geworden was, een moordmachine zonder grenzen en wegen. Ze zou doorgaan met wat ze zou doen, ookal moest ze erbij neervallen ze kende geen grenzen als het om moorden ging. Ze was een sluwe en directe merrie geworden. "Hoe is het ?" vroeg ze rustig aan hem, tegen andere paarden was ze veel dominanter en feller maar bij Unreal niet, hij was gewoon anders voor haar, anders dan andere paarden, hard brieste ze nogmaals en vonden haar ogen zijn donkere ogen,

[flutje ]

Rustig luisterde ze naar Unreal. Terwil hij sprak werd ze onzeker. Onzeker door zijn klank en stem maar ze liet niks blijken en luisterde enkel naar hem "Splechi, Ik heb je nu een jaar alles geleerd wat ik zelf wist. Van een jonge onzekere merrie heb ik je weten te veranderen naar een sterke merrie die trots op zichzelf kan zijn. Hou het zo vol, En laat mij niet gefaald hebben Sprak hij kalm zonder enkele emotie. dit wil net zegge dat we elkaar nooit zien. Ik biedt je dit aanbod maar één aan, maak de goede keuze." hij stopte en keek haar tegelijk strak aan. 'wordt jij mijn draag merrie? of ga je alleen verder met nog een heel vrij leven voor je? " . Stelde hij voor. Zachtjes brieste ze. Het was raar om te denken dat ze niet meer met hem hoefde te trainen, de trainingen die ze zo fijn vond. Waarvan ze genoot, nu gaf hij haar twee keuzes, bij he blijven en zijn veulens dragen of haar eigen leven lijden. Ze wilde beide, maar ze wilde voor hem kieze, ze was stiekem stapel op hem, ookal had zedit nooit getoond. Maar dat moest ze ook niet doen, ze was slecht en dat was het gewoon. Meer niet. Ze keek hem strak aan en begon zacht met praten, zacht maar toch helder en kalm. "Unreal,," begon ze rustig "Ik zou het een eer vinden, een eer om jouw veulens te mogen dragen en op te mogen voeden.. Maar zou je me nog wel afentoe willen trainen, ookal is het alleen voor conditie." zei haar stem kalmpjes. Haar ogen stonden nog steeds gericht op de zijne, met haar staart sloeg ze hard omzich heen, hard tegen haar flanken aan, het intresseerde haar eigenlijk niet of ze zichzelf wel of niet pijn deed, niet met Unreal in haar buurt

Haar oren draaide ze naar voren toe richting Unreal. Alleen bij hem kon ze dat maar dat was ook omdat hij de enige was waarbij ze geheel ontspannen kon staan. Ze kon bij hem slecht zijn maar ook tot rust komen "Met plezier Splechi" sprak hij. Rustig brieste ze nogmaals en liet ze al haar spieren ontspannen. Ze was al een paar dagen hengstig geweest, het was voor het eerst maar ze wist niet wat ze moest doen. Nu ze hengstig was en natuurlijk zijn draag merrie zou zijn. Zou ze er al klaar voor zijn ? Of moest ze nog beter wachten. Ze wist het gewoon eigenlijk niet. "Unreal" begon ze gewoon maar weer rustig en kalm "Zoals je waarschijnlijk al weet ben ik hengstig, maar zal ik er al klaar voor zijn.. Zou het goed zijn voor het veulen want het moet natuurlijk geen zwakkeling worden" zei ze rustig. "Als je denkt dat het goed zou zijn, zal ik zeggen, eigenlijk vragen... Unreal, wil je me dekken ?" Vroeg ze nog steeds kalm en rustig

[flutje ]

Kalm bleef ze staan, haar oren naar de donkere hengst gericht, de hengst waarvan ze hield en waarvan ze de veulens mocht dragen. Hard brieste ze en luisterde ze naar zijn kalme stem die haar altijd gerust zou stellen. "als het veulen van jouw is, zal het nooit een zwakkeling zijn hoor" Die woorden deden toch wat met haar, het bleek dan toch dat ze niet zwak was, dat er toch iets was met haar dat haar een soort van speciaal maakte, of tenminste iets wat ze zou doorgeven aan de nakomelingen, haar veulens. "Ik vind het goed, maar je moet er zelf ook klaar voor zijn,zo ja, zal ik je zonder tegen zin dekken" Sprak hij droogjes en kalm verder. Ze knikte en dacht na. Ze zou er nu al klaar voor zijn dacht ze, ze had de perfecte leeftijd, haar conditie perfect en haar kracht nu ook nog, het eerste veulen zou het sterkste zijn waarschijnlijk. Ze knikte weer en keek hem aan, haar oren strak naar voren en haar blik strak gericht op de zijne. Ünreal, in denk dat ik er klaar voor ben" Sprak ze kalm en direct tegen de hengst, haar stem veel zekerder dan deze ooit geklonken had. Ze was er over uit, haar staart rustig heen en weer in een regelmatig tempo tegen haar flanken en haar blik gericht op de hengst

[inspiloos --']

Zachtjes brieste ze en probeerde ze haar lichaam te ontspannen, het kostte moeite maar het lukte haar wel half. Het was raar om voor het eerst gedekt te worden van haar hele leven. Ze keek eventje om naar Unreal maar die kon haar natuurlijk ook niet helpen. Ze voelde het warme spul als het ware naar binnen gaan een rare ervaring maar het was gewoon zoals het was dacht ze rustig. Toen Unreal van haar af ging en haar kort een neusje gaf, keek ze kort verbaasd, nooit had hij haar een neusje gegeven. "Zorg er goed voor, zou ik zeggen" sprak zijn stem kalm tegen haar. Ze knikte en keek hem aan "Ik zal zeker goed voor het veulen zorgen, wanneer hij of zij geboren word zal ik het je laten weten maar voor die tijd zullen we elkaar vast nog wel vaker zien want ik wil nog wel korte trainingen natuurlijk want het moet niet betekenen als ik een veulen krijg dat ik me conditie kwijt ben" sprak haar stem kalm uit. Ze keek hem eventjes aan en brieste zacht waarna ze haar ogen sloot en genoot van de rust en enkel en alleen de ademhaling van haar zelf en Unreal te horen was.

[flutje ?? ]