Naam :: Divano
Genoemd naar :: -
Leeftijd :: 0
Geslacht :: Hengst [veulen]
Ras :: Warmblood
Kleur :: Bruinbont
Aftekeningen ::
- Snebje tussen zijn neusgaten
- Vier witte benen.
- Op zijn chterhand een grote vlek
- Zijn hoodf en stukje van zijn hals zijn bruin/zwart
- Hoogte :: 0.73 [later: 1.68]
Persoonlijkheid ::
Zodra hij een ander ziet schiet er een rilling over zijn rug, hij is bang voor anderen, omdat hij de bescherming van de kudde kwijt is. Divano weet niet meer hoe hij zich moet gedragen. Hij is stil, in zichzelf gekeerd en vaak afwezig. Het verlies van zijn moeder zal hem altijd achterna blijven zitten, of hij wilt of niet. Tegenover anderen zou hij zich altijd wat afsluiten, of je moet zo erg zijn vertrouwen winnen dat hij zich goed voelt.
Divano was in het verleden vriendelijk, zachtaardig en liefelijk om te zien. Hij wist wie hij was en vond het heerlijk om met andere te spelen, hij was graag bij zijn moeder en keek op tegen de leidende hengst die zijn vader had vervangen. Deze hengst zag hij dan ook als zijn vader, hoewel zijn moeder hem niet kon waarderen.
'Zal Divano met de juiste hulp weer zijn wie hij ooit was...?'
Dit karakter staat niet vast, omdat hij ten eerste nog op moet groeien en ten tweede misschien wat 'levendiger' word!Kan natuurlijk ook zijn dat hij door opvoeding of omstandigheden aan de andere kant beland.
Geschiedenis ::
Echt heel groot is de geschiedenis van Divano niet, door zijn jonge leeftijd heeft hij niet echt heel veel meegemaakt, maar toch is er iets gebeurd wat hem heeft geraakt, wat hem veranderde. En die dag is niet eens zo lang geleden.
Hij was een vrolijk veulen dat graag met de anderen over de vlakten rende. Zijn moeder hield hem altijd met een oplettend oog in de gaten, en van zijn vader was al een hele tijd geen spoor te bekkenen. De rol die zijn vader had gehad in de kudde werd dan ook snel overgenomen door een andere hengst. Divano kon het prima vinden met de andere veulen uit de groep, maar trok veelal met een merrieveulen, genaamd Thialda, op. Hij was niet te scheiden van haar zijde, en daar was dan ook altijd veel commentaar van de andere veulens op. Toen hij de leeftijd van 4 en een halve maand had bereikt had was hij een flink stuk gegroeid en was ook qua bouw steeds breder geworden. Zijn manen en staart waren dikker aan het worden en zijn bos voller, daarnaast begon hij ook al echte sokjes te ontwikkelen.
In een actieve bui hadden Divano en Thialda de andere veulens voor zich uit gejaagd in een wild spelletje. Op die manier kwamen ze aan de rand van hun leefgebied. Dit was een scheiding met het gebied van de andere kudde. En de andere kudde had het niet heel erg op de paarden die naast hen leefden. Vrolijk weerklonk er een hinnik van Divano. Het zonnetje scheen die dag heerlijk, niets had kunnen voorspellen dat op deze dag bloed vergoten zou worden.
Toen de veulens vrolijk over het gebied rondhuppelde hoorde ze plots luid geschreeuw uit noordelijke richting. Het stel stopte nieuwsgierig, daar stonden enkele paarden van de andere kudde en een statig lopende hengst kwam dichterbij.
Op het moment dat er een luide hinnik te horen was, verscheen Divano’s moeder. Luid hinnikend en in paniek bereikte de merrie de veulens. Wild probeerde ze de groep weg de drijven, helemaal in paniek. Een stel andere merries kwamen wel dichterbij, maar niet zo dicht om te helpen. Divano’s moeder voerde de achterhoede, stopte om de vijandige paarden die een poot naar hun veulens uitstak een klap te geven. De veulens beschermen was het enige waar ze aan dacht, echter verkreeg ze daarmee een volle trap tegen haar hoofd. Evenals een veulen dat op de grond lag, nog wat vluchtig bewoog maar niet meer op kon staan. Eenmaal op de open plaats in het bos stortte zijn moeder in. Angstig bekeek Divano het van een afstandje. Langzaam kwam hij dichterbij, ging naast haar liggen. De rest dan de kudde vertrokken, die wisten dat het tijd was. Zo koppig als hij was bleef hij bij zijn moeder.
De volgende dag dat hij wakker werd wreef hij zijn hoofd tegen de zijn van zijn moeder, niet doorhebben dat hij in een vochtig goedje lag. Toen hij overeind kwam en haar wou begroetten zag hij tot zijn strik dat haar ogen gesloten waren en ze niet reageerde. "Mama..?" klonk het eerst zachtjes, angstig. Toen hij geen antwoord kreeg klonk hetzelfde harder, hij schreeuwde het uit. Op dat moment verscheen de statige hengst, die de rol van zijn vader had overgenomen, om de kudde te beschermen. Divano wou naar hem toe om troost te vinden, maar juist toen hij dichterbij kwam maakte de hengst twee dreigende passen naar voren. “Scheer je weg hier!” klonk het luid. Angstig kroop Divano naar achteren. Hij hinnekte eens, maar draaide zich daarna om, om zich zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Achter zich hoorde hij een tijdje, zware, dreunende passen. En een stem die zei; ”Als je je hier ooit nog durft te vertonen, zal ik je zonder genade laten boeten voor je daad!”.