Baileaf
Naam:
Baileaf
Geslacht:
Merrie
Leeftijd:
Vier jaar en zes maanden
Kudde:
Geen
Partner:
Geen
Familie:
Baileaf's ouders zijn zover zij weet omgekomen bij de bosbrand. Haar moeder heette Tyana en was een vriendelijke spierwitte merrie. Haar vader was de alpha van haar vroegere kudde, hij was een norse zwarte hengst. Baileaf had geen broertjes of zusjes maar had een heleboel neefjes en nichtjes.
Karakter:
Baileaf is een vriendelijke merrie maar ze is erg gesloten en vermijdt zoveel mogelijk conversaties en conflicten. Ze is van binnen helemaal opgevreten door haar verleden en ze heeft het nooit kunnen loslaten. Ze treurt er nog steeds om en ze rouwt na al die jaren nog steeds om haar ouders, vrienden en anderen ook al weet ze dat ze zich daar niet altijd aan vast kan blijven klampen. Baileaf praat niet echt graag maar ze is zorgzaam en behulpzaam voor degene die ze vertrouwt, wat er meestal niet erg veel zijn. Ze is dol op de natuur en geniet daar het allermeeste van. Baileaf weet álles en dan ook werkelijk alles af van planten, met name de geneeskrachtige kruiden. In al die tijd die ze in eenzaamheid heeft geleefd was dat het enige wat ze leuk vond. Het ontdekken van nieuwe kruiden of het toepassen daarvan. Vroeger toen ze klein was kreeg ze daar les in van haar moeder en bleek ze er al talent voor te hebben en nu ze ouder is zijn er weinig paarden beter in kruiden herkennen en toepassen dan Baileaf, al is ze daar zelf erg bescheiden over. Baileaf is niet strijdlustig, laat staan moordlustig en ze zal vrijwel nooit een gevecht aangaan. Ze is niet sterk en is niet bijzonder groot, het enige wat haar kan redden is dat ze door die bouw wel sneller is dan die grotere krachtpatsers. Maar in een één op één-gevecht heeft ze gewoon geen schijn van kans.
Verleden:
Een kille bries deed de lichtbruine manen van het schimmelveulentje opwaaien en blies een laagje as in haar haar. Ze ademde diep en rillerig in waarbij ze de geur van schadelijke stoffen opnieuw opsnoof. Het veulentje hief haar hoofd en keek op. Haar ogen waren droog en geïrriteerd door het vele huilen, maar nu waren de tranen op en was alleen haar schokkende lichaam het teken dat ze nog steeds de zoute tranen uit haar ogen probeerde te persen. Tevergeefs. Haar blik gleed over de dorre omgeving, verwoest en verbrand. Er lag voornamelijk as, hier en daar de overblijfselen van een verbrandde boom of zelfs de overblijfselen van een paar dat was omgekomen in die verschrikkelijke brand. In de verte zag het veulentje zoiets, het lichaam was grijs van de as maar daar had waarschijnlijk ooit een machtig levendig paard onder gezeten. Nu… Nu was dat allemaal vergaan en het enige wat Baileaf op haar poten hield was de hoop haar ouders en vrienden terug te vrienden. Maar diep van binnen wist ze dat ze daar geen kans toe had. Ze waren dood, verbrand en vergaan. Er was geen enkele reden waarom ze nog zouden leven. Dus krabbelde Baileaf tergend langzaam overeind en nam de omgeving nogmaals in haar op. Plotseling ontstonden er weer tranen en terwijl ze het gebied verliet stroomde die tranen over haar wangen.
Baileaf’s gehele kudde is omgekomen bij een bosbrand toen ze nog maar net één jaar oud was. Zij werd niet verzwolgen door het vuur omdat ze een heel eind van hen vandaan was om kruiden te zoeken. Normaal gesproken werden veulens niet met die taak opgezadeld maar aangezien Baileaf er zo’n aanleg voor had had zij de eer. Toen ze terug wilde gaan werd ze gehinderd door een ondoordringbare vuurbarrière en werd ze gedwongen verder en verder van het kamp vandaan te gaan. Toen het vuur uiteindelijk doofde ging ze – zodra het veilig was – meteen naar het kamp toe waar ze alleen maar lijken aantrof. Ze is daar een maand gebleven en kwam toen pas tot de conclusie dat er gewoon niets te zoeken viel. Sindsdien werd ze gedwongen in haar eentje te leven en haar verleden martelt haar nog steeds met al dat verdriet. In de toekomst die daarna zou volgen zwierf ze wat rond en leerde ze voor haarzelf te zorgen. Ook specialiseerde ze zichzelf verder in alles wat met kruiden te maken had en kwam ze uiteindelijk in DH terecht.
Heden:
Baileaf loopt niet echt rond met een bepaalt doel, het enige wat ze wil is de pijn die haar van binnen nog steeds opvreet te doven, bijna onmogelijk in haar geval. Ze zoekt misschien wat vrienden om haar verleden mee te delen, maar ze wil niet te aanstellerig doen en aangezien ze niet zo snel iemand vertrouwd krijg je dat ook niet zomaar van haar los. Verder probeert ze haar vaardigheden – met name doelend op de kruiden – te verbeteren.
Uiterlijk:
Baileaf is kleiner dan het gemiddelde paard maar niet opvallend veel. Haar iele bouw maakt haar minder krachtig dan anderen maar ze is snel en behendig waarmee ze een gevecht wel kan vermijden. Haar vacht is wit maar ze heeft een wat donkere snoet en onderbenen. Haar manen zijn lichtbruin en erg lang. Soms zitten ze in de weg maar daar heeft Baileaf niet zo vaak last van. Haar vacht is meestal zuiver en schoon omdat ze hem vaak verzorgt en reinigt, ze is geen ijdeltuit maar zorgt dat ze er niet als een zwerver uitziet.