‘ Ik woonde vlakbij een kasteel die door de mens was gemaakt, maar hij was niet meer in gebruik. Mijn woonplaats had een naam: Goldshire. Ik was er gelukkig, totdat mijn ouders van gedachte veranderde… '
‘ Vincio!’ klonk de scherpe stem van zijn vader Licus. Met een zucht kwamen zijn benen in beweging. ‘ Wat?’ zei hij ongeïnteresseerd. Licus keek scherp naar zijn zoon. ‘Ik heb met je moeder, Yra, besproken dat we je gaan koppelen,’ Vincio keek hem even lachend aan, maar toen hij de serieuze blik van zijn vader zag, was hij stil. ‘Wat bedoel je?’ Zijn oren gingen instinctief naar achter, en zag zijn vader opeens als een wildvreemde. Wat voor een domme actie deed zijn vader nou weer? Hoe durfde hij te spelen met het leven van zijn zoon? Correctie, zijn enige zoon. ‘Met wie?’ Zijn blik was koud. Hij keek zijn vader kil aan,waarna de lippen van zijn vader bewogen. ‘Met de dochter van Legal, en Djina,’ Vincio dacht even na, waarna zijn kille blik nog killer werd. Kil, en koud. ‘Xyra…’ Zei hij. ‘Waarom laat je mij niet met rust, en laat je mij mijn eigen leven niet leven?!’ Schreeuwde hij. Hij vernauwde zijn ogen, en liet ze gaan over die van zijn vader. ‘Ik wou dat ik nooit geboren was,’ mompelde hij stug,waarna hij zich omdraaide, en weg rende. Zijn moeder schreeuwde nog wat achter hem aan maar hij reageerde niet. Hij rende rechtstreeks naar het kasteel, om daar na te denken. Daar eenmaal aangekomen liep hij door de ingang van de poort, en brieste even. Wat een gezeik! Wat moest hij daar nou mee? Xyra.. Hij kende dat hele schepsel niet, afgezien van de naam. Zijn kille ogen staarde in de verte, en hij zag een bruine gedaante dichterbij komen…
‘ Wie ben je, en wat doe je hier?’ zei hij koud. De merrie keek hem aan. ‘Ik ben Xyra sukkel, en wie moet jij voorstellen?’ snauwde Xyra. Hij vernauwde zijn ogen. Dus zij was Xyra. ‘Vincio,’ zei hij kortaf. Zijn naam had geen waarde meer, vond hij. Het was waardeloos, zijn stomme rot naam. Een paar uur geleden was hij er nog trots op,maar nu… Hij schudde zijn hoofd. ‘Dus jij bent degene aan wie ik word gekoppeld?’ de blik van Xyra keek hem fel aan. Vincio knikte. ‘Blijkbaar,’ zei hij met een dreigende ondertoon.
‘Zo hebben we elkaar dus ontmoet. We waren er beide niet erg blij mee. Ik nog steeds niet… Maar goed, ik ga nu naar de dag dat we weg vluchtte,’
De maan scheen hoog, en Vincio wist dat het vandaag zou gebeuren. Hij, en Xyra gingen weg.Weg van Goldshire… weg. Ze konden hun ouders niet meer verdragen, en omdat ze werden gekoppeld hadden ze nooit de liefde gevoeld. Zijn ouders, die stonden te pitten. Hij grijnsde. Eindelijk verliet hij zijn ouders. Hij liet zijn duivelse blik nog even over zijn ouders glijden, waarna zijn blauwe ogen over de omgeving gingen. Hij rende weg… De maan achterna. Op weg naar de bijzondere plek, genaamd: DH.
‘Ja, ik had wat gehoord over DH, en liet de maan mij leiden. Ik wist niet waar hij me heen zou brengen,maar daar zou ik achterkomen. Gelukkig bracht hij me naar DH, en ja…Hier ben ik dan!’
Goed/Neutraal/Slecht
‘ Vincio!’ klonk de scherpe stem van zijn vader Licus. Met een zucht kwamen zijn benen in beweging. ‘ Wat?’ zei hij ongeïnteresseerd. Licus keek scherp naar zijn zoon. ‘Ik heb met je moeder, Yra, besproken dat we je gaan koppelen,’ Vincio keek hem even lachend aan, maar toen hij de serieuze blik van zijn vader zag, was hij stil. ‘Wat bedoel je?’ Zijn oren gingen instinctief naar achter, en zag zijn vader opeens als een wildvreemde. Wat voor een domme actie deed zijn vader nou weer? Hoe durfde hij te spelen met het leven van zijn zoon? Correctie, zijn enige zoon. ‘Met wie?’ Zijn blik was koud. Hij keek zijn vader kil aan,waarna de lippen van zijn vader bewogen. ‘Met de dochter van Legal, en Djina,’ Vincio dacht even na, waarna zijn kille blik nog killer werd. Kil, en koud. ‘Xyra…’ Zei hij. ‘Waarom laat je mij niet met rust, en laat je mij mijn eigen leven niet leven?!’ Schreeuwde hij. Hij vernauwde zijn ogen, en liet ze gaan over die van zijn vader. ‘Ik wou dat ik nooit geboren was,’ mompelde hij stug,waarna hij zich omdraaide, en weg rende. Zijn moeder schreeuwde nog wat achter hem aan maar hij reageerde niet. Hij rende rechtstreeks naar het kasteel, om daar na te denken. Daar eenmaal aangekomen liep hij door de ingang van de poort, en brieste even. Wat een gezeik! Wat moest hij daar nou mee? Xyra.. Hij kende dat hele schepsel niet, afgezien van de naam. Zijn kille ogen staarde in de verte, en hij zag een bruine gedaante dichterbij komen…
‘ Wie ben je, en wat doe je hier?’ zei hij koud. De merrie keek hem aan. ‘Ik ben Xyra sukkel, en wie moet jij voorstellen?’ snauwde Xyra. Hij vernauwde zijn ogen. Dus zij was Xyra. ‘Vincio,’ zei hij kortaf. Zijn naam had geen waarde meer, vond hij. Het was waardeloos, zijn stomme rot naam. Een paar uur geleden was hij er nog trots op,maar nu… Hij schudde zijn hoofd. ‘Dus jij bent degene aan wie ik word gekoppeld?’ de blik van Xyra keek hem fel aan. Vincio knikte. ‘Blijkbaar,’ zei hij met een dreigende ondertoon.
‘Zo hebben we elkaar dus ontmoet. We waren er beide niet erg blij mee. Ik nog steeds niet… Maar goed, ik ga nu naar de dag dat we weg vluchtte,’
De maan scheen hoog, en Vincio wist dat het vandaag zou gebeuren. Hij, en Xyra gingen weg.Weg van Goldshire… weg. Ze konden hun ouders niet meer verdragen, en omdat ze werden gekoppeld hadden ze nooit de liefde gevoeld. Zijn ouders, die stonden te pitten. Hij grijnsde. Eindelijk verliet hij zijn ouders. Hij liet zijn duivelse blik nog even over zijn ouders glijden, waarna zijn blauwe ogen over de omgeving gingen. Hij rende weg… De maan achterna. Op weg naar de bijzondere plek, genaamd: DH.
‘Ja, ik had wat gehoord over DH, en liet de maan mij leiden. Ik wist niet waar hij me heen zou brengen,maar daar zou ik achterkomen. Gelukkig bracht hij me naar DH, en ja…Hier ben ik dan!’