t]My Name Is QueenDemon. I'm Full Of Hate. The Goodness in My Heart Is Killed Be Darkness. For Ever I Will Serve It. Don't Try To Trust Me. And Don't Try To Be Friends with Me. Then You Shall Lose You Live. I Will Make You Bad. You Will listen To My voice. The voice Of A Demon. Then You Will serve The Darkness with Me. If You listen To My Demon voice You will Be My Child.
" Sharvey? Sta je op? De zon staat hoog op de hemel geplaatst. We moeten gaan." Een zwarte veulen opende verbaast haar ogen en keek omhoog waar haar moeder stond. Glimlachend. Sharvey rekte zich eens uit en probeerde overeind te komen. Ze liet haar oren hangen. " Maar Maaaaaaaam!!!" klaagde ze al. Haar moeder schudde haar hoofd. "Drink maar gauw we moeten bijna vertrekken!! Era wil dat we zo snel mogelijk gaan vertrekken zodat we op tijd de graas plaats kunnen bereiken." Zonder nog verder te zagen dook ze naar de tepel en dronk gulzig. Op de korte tijd werd hun vredige band verknald. "Kom op paarden we gaan!!" Riep de alfa merrie Era. Haar moeder volgde al meteen.
Het jonge veulen volgde haar al gauw. De paarden waren door haar schoonheid bewonderd. Ze was zo zwart als de nacht. Dikke lange zwarte manen die om haar hals krulde. En haar prachtige bijzondere ogen. Ze heeft een maanoog. Links was hij zo mooi blauw. Rechts was hij donkerbruin. De paarden waren er van overtuigt dat zij een prachtige merrie zal worden. Ze geraakten uiteindelijk probleemloos op de graas plaats. Sharvey was nog veel te jong om te grazen dus glipte ze weg van de kudde om over boompjes en stenen te springen. Ze vond het super leuk om nog allerlei spelletjes bij elkaar te knutselen. Slaomen springen yes ze wint ze wint. Maar dat werd haar op den duur saai. Opeens hoorde ze iets in de struikjes ritselen. Als een panter sloop ze naar de bosjes en sprong er genadeloos op. Er kwam een hevige kreet uit. Sharvey zat met een grote glimlach op een veulen. Met haar dikke achterwerk. Het veulen probeerde zich los te wriemelen. "Sharvey? Ben je gestoord ga van me af." Sharvey lachte zich kapot en stond op. "Mika, Wat doe je hier?" Mika bekeek Sharvey even chagrijnig en zette zich daarna recht en schudde zich even uit. "Dat kan ik ook aan jou vragen! Zeg euu mag ik mee doen?" Sharvey keek hem uitdagend aan en draaide zich scherp om en galoppeerde naar de hindernissen. "Kom maar op!!" Mika keek verast op. "He...heeeee wacht op mij vals speelster!!" Hij liep achter haar aan.
Ze speelden urenlang. Opeens merkte Mika iets op. "Sharvey!!! Kijk!! kijk dan toch!!" Sharvey keek alle kanten op. Verbaast wat er aan de hand was. "Wat dan wat is er?" Mike wees naar de kleurrijke lucht. De zon was bijna onder. "O, Nee nee Era zal nooit op ons wachten!! We zullen ze nooit meer zien." Riep Mika wanhopig en hij ijsbeerde heen en weer. Sharvey keek hem neutraal aan. "Niet waar! Ze zouden ons nooit achterlaten!!" Mompelde ze luid. Samen galoppeerde ze naar de graas plaats. Niemand was er meer. Sharvey was geschrokken. Lieten ze hun nou echt achter? Gewoon? Sharvey kon niet meer bewegen. Mika galoppeerde weg hopend ze te vinden. Hun stemmen waren hoorbaar. Vol verdriet en angst. "Maammaa!!" "Maaaam!!!" Maar er kwam geen antwoord. Mika kwam terug naar Sharvey. Met glazige ogen. "Ik had het je toch gezegd! Als Era zegt we gaan verder dan gebeurt dat ook zo! Ze wil niet wachten en geeft niet om achterblijvers!! Nu zal ik mam nooit meer zien!!" Sharvey liet haar hoofd zakken. Ze dwaalden dagen rond. Hopend dat ze de juiste weg vonden. Maar ze raakten verder gescheiden van hun familie.
Op een dag merkte Mika in de verte een kudde. Hij kon aan niets anders denken dan dat het hun kudde was. Hij riep opgewonden en dolblij. Sharvey was iets wijzer en bleef staan en bekeek het goed. Mika galoppeerde naar de kudde. Wat een foute reactie was. De kudde schoot in galop recht op het veulentje af. Hij dacht dat het zijn kudde was. Die dolgelukkig was dat hij het was. Maar hoe dichter ze kwamen. Hoe minder hij daar in geloofde. Ze begonnen er eng en woest uit te zien. Mika remde opeens en bleef verstijfd staan. Sharvey merkte het gevaar en probeerde nog bij Mika te komen. "Mikaaaaaa!!! Ren!!"LIEDJE DAT ER BIJ PAST Ze probeerde hem te bereiken maar het was al te laat. Het veulentje werd gewoon dood gelopen. Het verdween onder de hoeven. Sharvey riep vol angst. Het bloed spetterde de lucht in. Maar ze had geen tijd om te rauwen nu kwamen ze op haar af. Ze schoot in galop en probeerde ze te ontkomen. Ze ging in de bosjes. Ze keek niet achter zich. Ze hoorde ze steeds dichter komen. EN alles onder hun hoeven verpletteren. Ze hoorde hun angstaanjagende hinnik. Waarom doen ze dit? Waarom wilde ze haar en Mika vermoorden?
Opeens botste ze met een harde klap tegen een grote bost. Ze zakte daarna op de grond. Ze verstijfde en probeerde haar ogen naar het grote gedaante te richten. Een grote zwarte paint hengst stond haar met een moordende blik aan te staren. Ze keek achter zich waar de kudde verscheen. Allemaal besmeurt met bloed en littekens. Een donker bruine merrie met opvallende ogen stapte naar de hengst. En kwam heel dicht bij hem staan. "Kunnen we iets met haar doen? Ze lijkt het waard." Sharvey had geen idee wat ze van plan waren. De hengst knikte. De merrie hinnikte naar de paarden. WTH? Wat willen ze met haar doen. Enkele paarden liepen op haar af. "Sta op ukie jij gaat met ons mee." Sharvey besloot gewoon hun opdrachten te volgen. Ze stond op en werd in de groep geduwd. Ze keek naar achteren. Alsof ze Mika's lichaam nog zou kunnen zien. "Doorlopen!" Riep een paard brutaal en duwde haar wat naar voren. Met haar oren in de nek en haar ogen die overal angstig heen gleden werd ze meegesleept naar een plek waar ze waarschijnlijk nooit uit zou kunnen ontsnappen. Uiteindelijk na lang reizen waren ze er. Ze kwamen aan bij een vrij grote kudde. De merrie met blauwe ogen verscheen met een andere merrie. "Dit is ze. Zorg dat het goed word opgevoed!" De merrie stapte naar voren. "Jij kom met mij mee!" Sharvey schrok weer toen ze haar aanspraken. Onzeker ging ze achter de merrie aan. De merrie ging op een goed rustig plekje staan en bekeek het. "Mijn vorig pleegveulen was wel wat knapper. Drink nu!" Sharvey keek de merrie raar aan. Vergeet het! Koppig draaide ze zich om. Drinken van die beledigende merrie. Wat dacht die wel niet?
Opeens hoorde ze de merrie agressief snuiven en schoot naar Sharvey. En greep haar aan de zijkant van haar hals. "Ik zeg het geen twee keer meer!!" "Auuw oke oke" Stamelde ze met pijn. De merrie liet los en Sharvey deed wat de merrie haar opdroeg. Ze dronk. Ze had wel heel wat honger. Ze werd hard opgevoed. En moest vechten om te overleven. Elke dag moest ze met een groepje veulens over van alles leren. Rangen, je rechten, en slechtheid, geschiedenis. Ook deden ze vaak zware trainingen. Als Jaarling had ze het zwaarst. Ze werd dan verstoten van haar pleegmoeder en moest vechten voor het eten. Maar de meesten waren onder de indruk van haar. Ze werd steeds slechter. Ze klonk zo fijn, zo betrouwbaar. Maar dat was ze niet. Zij was het karakter dat goedheid wegwist en in de plaats daarvan slechtheid in stopt. Ze gebruikten haar om paarden tegen elkaar te laten vechten, of de veulens de slechte kant zullen nemen. Uiteindelijk besloot de alfa haar een waardige naam te geven QueenDemon. Koningin der demonen. Ze zal Sharvey als schuilnaam gebruiken. Na enkele jaren viel het kudde uit elkaar. En QueenDemon had nog enkele gruwelijke zaken te ondernemen. Na weer eindeloze tijden te reizen vond ze wat ze zocht. Haar oude kudde. Ze voegde er zich makkelijk in. Ze vond haar moeder, Era en de moeder van Mika. Maar dit was geen fijne terug zien. 1 voor 1 leidde ze de 3 slachtoffers van de kudde. Eerst was het Era. De oude misbaksel. Ze stapten de bossen in. "Waar wilde je het over hebben? We hebben niet zo veel tijd om te...." "Waarom liet je mij en Mika achter?" De merrie keek verbaast op. Alsof ze het allemaal vergeten was. "Wat? Waar heb je het over?" QueenDemon werd daar heel woedend over. "Jij wilde niet wachten en liet ons achter. Mika is vermoord en ik...." Dat kon ze niet zeggen. Ze schoot naar de merrie in de hals. Die kreunde. "Iiii..iik Had geen..... hmpf... keus." Toen beet ze de oude merrie dood. Zonder emotie smeet ze de verletten merrie op de grond. Haar ogen moordend. Haar mond besmeurt met bloed. Opeens hoorde ze iemand Era roepen. QueenDemon verdween verder in de bosjes en liet het levenloze lichaam achter zich.
Ze verscheen uiteindelijk weer terug in de kudde. Met een propere mond. Ze merkte dat enkele haar verdacht aankeken. Ze deed alsof ze van niets wist. "Eu, waarom kijken jullie mij zo aan?" Vroeg ze onschuldig. 1tje stapte naar voren. "Era is vermoord!! Jij was die enige die met haar daar was moordenaar!!" Ze keek geschrokken . En speelde zo zielig. "Ik?! Maar nee ik heb haar niets aangedaan!! Ik wilde met haar praten over.... Mika." Ze deed alsof ze mee leefde met de moeder van Mika. Die niet weet of haar zoon nog leefde of niet. Die keek verbaast. "En daarna wilde ik naar de rivieren gaan om te drinken. Ik heb toestemming gehad." Ze zag dat de hengst niet meer weet wat hij zou moeten zeggen. Ze lieten haar met rust. Dagen vlogen voorbij. paarden waren druk bezig om de alfa rang te bemachtigen. Uiteindelijk lukte het haar Aral de moeder van Mika mee te slepen. Ze probeerde niet zo op te vallen met Aral mee te smokkelen. "Wat is er liefje? Gaat het over mij zoon? Hoe gaat het met hem?" QueenDemon keek haar akelig aan. "Hij is dood! Hij werd doodgelopen door enkele paarden. Zijn bloed vloog in het rond en hij leed veel pijn. Hij was jou wanhopig aan het zoeken. Maar jij liet hem achter." Zei QueenDemon zuur. Aral verstijfde. "Is.... is mijn jongen vermoord? Maa...r Waarom?.. Wat deed hij... mis?" QueenDemon begon haar geduld aan die merrie te verliezen. "Weet ik het?.. Nu dat was niet echt de reden waarom ik je hier hem gesmokkeld." De merrie keek haar vragend aan. En voor je dit nog kon lezen was ze al dood. Niemand heeft haar dode lichaam gevonden. Het volgende was haar liefste moeder. Die ze het meest van allen had gehaat.
Ze stapten wat rustig een wandeling. "Wat ben jij toch veranderd schat. Wat heb ik jou gemist." QueenDemon negeerde haar. "Weet je, het deed mij echt wel pijn jou hier achter te laten. Maar ik had het je ook nog gezegd. Dicht bij mij blijven." QueenDemon bleef haar negeren totdat ze ver genoeg waren. En stopte uiteindelijk. " Weet je mam. Ik heb het me altijd al afgevraagd. Jij gehoorzaamde de alfa door je eigen kind de dood in te laten gaan. Ik snap je echt niet. Denk je dat ik je zal vergeven?." Haar moeder keek haar aan. En schudde haar hoofd. "Nee dat denk ik niet. Je bent anders. Niet meer vol met leven." Dat waren haar laatste zinnen. QueenDemon heeft haar moeder een gruwelijke dood geschonken. Die vol lijden was. Ze was toen verder getrokken. Ze weet niet wat haar toekomst zal brengen.
" Sharvey? Sta je op? De zon staat hoog op de hemel geplaatst. We moeten gaan." Een zwarte veulen opende verbaast haar ogen en keek omhoog waar haar moeder stond. Glimlachend. Sharvey rekte zich eens uit en probeerde overeind te komen. Ze liet haar oren hangen. " Maar Maaaaaaaam!!!" klaagde ze al. Haar moeder schudde haar hoofd. "Drink maar gauw we moeten bijna vertrekken!! Era wil dat we zo snel mogelijk gaan vertrekken zodat we op tijd de graas plaats kunnen bereiken." Zonder nog verder te zagen dook ze naar de tepel en dronk gulzig. Op de korte tijd werd hun vredige band verknald. "Kom op paarden we gaan!!" Riep de alfa merrie Era. Haar moeder volgde al meteen.
Het jonge veulen volgde haar al gauw. De paarden waren door haar schoonheid bewonderd. Ze was zo zwart als de nacht. Dikke lange zwarte manen die om haar hals krulde. En haar prachtige bijzondere ogen. Ze heeft een maanoog. Links was hij zo mooi blauw. Rechts was hij donkerbruin. De paarden waren er van overtuigt dat zij een prachtige merrie zal worden. Ze geraakten uiteindelijk probleemloos op de graas plaats. Sharvey was nog veel te jong om te grazen dus glipte ze weg van de kudde om over boompjes en stenen te springen. Ze vond het super leuk om nog allerlei spelletjes bij elkaar te knutselen. Slaomen springen yes ze wint ze wint. Maar dat werd haar op den duur saai. Opeens hoorde ze iets in de struikjes ritselen. Als een panter sloop ze naar de bosjes en sprong er genadeloos op. Er kwam een hevige kreet uit. Sharvey zat met een grote glimlach op een veulen. Met haar dikke achterwerk. Het veulen probeerde zich los te wriemelen. "Sharvey? Ben je gestoord ga van me af." Sharvey lachte zich kapot en stond op. "Mika, Wat doe je hier?" Mika bekeek Sharvey even chagrijnig en zette zich daarna recht en schudde zich even uit. "Dat kan ik ook aan jou vragen! Zeg euu mag ik mee doen?" Sharvey keek hem uitdagend aan en draaide zich scherp om en galoppeerde naar de hindernissen. "Kom maar op!!" Mika keek verast op. "He...heeeee wacht op mij vals speelster!!" Hij liep achter haar aan.
Ze speelden urenlang. Opeens merkte Mika iets op. "Sharvey!!! Kijk!! kijk dan toch!!" Sharvey keek alle kanten op. Verbaast wat er aan de hand was. "Wat dan wat is er?" Mike wees naar de kleurrijke lucht. De zon was bijna onder. "O, Nee nee Era zal nooit op ons wachten!! We zullen ze nooit meer zien." Riep Mika wanhopig en hij ijsbeerde heen en weer. Sharvey keek hem neutraal aan. "Niet waar! Ze zouden ons nooit achterlaten!!" Mompelde ze luid. Samen galoppeerde ze naar de graas plaats. Niemand was er meer. Sharvey was geschrokken. Lieten ze hun nou echt achter? Gewoon? Sharvey kon niet meer bewegen. Mika galoppeerde weg hopend ze te vinden. Hun stemmen waren hoorbaar. Vol verdriet en angst. "Maammaa!!" "Maaaam!!!" Maar er kwam geen antwoord. Mika kwam terug naar Sharvey. Met glazige ogen. "Ik had het je toch gezegd! Als Era zegt we gaan verder dan gebeurt dat ook zo! Ze wil niet wachten en geeft niet om achterblijvers!! Nu zal ik mam nooit meer zien!!" Sharvey liet haar hoofd zakken. Ze dwaalden dagen rond. Hopend dat ze de juiste weg vonden. Maar ze raakten verder gescheiden van hun familie.
Op een dag merkte Mika in de verte een kudde. Hij kon aan niets anders denken dan dat het hun kudde was. Hij riep opgewonden en dolblij. Sharvey was iets wijzer en bleef staan en bekeek het goed. Mika galoppeerde naar de kudde. Wat een foute reactie was. De kudde schoot in galop recht op het veulentje af. Hij dacht dat het zijn kudde was. Die dolgelukkig was dat hij het was. Maar hoe dichter ze kwamen. Hoe minder hij daar in geloofde. Ze begonnen er eng en woest uit te zien. Mika remde opeens en bleef verstijfd staan. Sharvey merkte het gevaar en probeerde nog bij Mika te komen. "Mikaaaaaa!!! Ren!!"LIEDJE DAT ER BIJ PAST Ze probeerde hem te bereiken maar het was al te laat. Het veulentje werd gewoon dood gelopen. Het verdween onder de hoeven. Sharvey riep vol angst. Het bloed spetterde de lucht in. Maar ze had geen tijd om te rauwen nu kwamen ze op haar af. Ze schoot in galop en probeerde ze te ontkomen. Ze ging in de bosjes. Ze keek niet achter zich. Ze hoorde ze steeds dichter komen. EN alles onder hun hoeven verpletteren. Ze hoorde hun angstaanjagende hinnik. Waarom doen ze dit? Waarom wilde ze haar en Mika vermoorden?
Opeens botste ze met een harde klap tegen een grote bost. Ze zakte daarna op de grond. Ze verstijfde en probeerde haar ogen naar het grote gedaante te richten. Een grote zwarte paint hengst stond haar met een moordende blik aan te staren. Ze keek achter zich waar de kudde verscheen. Allemaal besmeurt met bloed en littekens. Een donker bruine merrie met opvallende ogen stapte naar de hengst. En kwam heel dicht bij hem staan. "Kunnen we iets met haar doen? Ze lijkt het waard." Sharvey had geen idee wat ze van plan waren. De hengst knikte. De merrie hinnikte naar de paarden. WTH? Wat willen ze met haar doen. Enkele paarden liepen op haar af. "Sta op ukie jij gaat met ons mee." Sharvey besloot gewoon hun opdrachten te volgen. Ze stond op en werd in de groep geduwd. Ze keek naar achteren. Alsof ze Mika's lichaam nog zou kunnen zien. "Doorlopen!" Riep een paard brutaal en duwde haar wat naar voren. Met haar oren in de nek en haar ogen die overal angstig heen gleden werd ze meegesleept naar een plek waar ze waarschijnlijk nooit uit zou kunnen ontsnappen. Uiteindelijk na lang reizen waren ze er. Ze kwamen aan bij een vrij grote kudde. De merrie met blauwe ogen verscheen met een andere merrie. "Dit is ze. Zorg dat het goed word opgevoed!" De merrie stapte naar voren. "Jij kom met mij mee!" Sharvey schrok weer toen ze haar aanspraken. Onzeker ging ze achter de merrie aan. De merrie ging op een goed rustig plekje staan en bekeek het. "Mijn vorig pleegveulen was wel wat knapper. Drink nu!" Sharvey keek de merrie raar aan. Vergeet het! Koppig draaide ze zich om. Drinken van die beledigende merrie. Wat dacht die wel niet?
Opeens hoorde ze de merrie agressief snuiven en schoot naar Sharvey. En greep haar aan de zijkant van haar hals. "Ik zeg het geen twee keer meer!!" "Auuw oke oke" Stamelde ze met pijn. De merrie liet los en Sharvey deed wat de merrie haar opdroeg. Ze dronk. Ze had wel heel wat honger. Ze werd hard opgevoed. En moest vechten om te overleven. Elke dag moest ze met een groepje veulens over van alles leren. Rangen, je rechten, en slechtheid, geschiedenis. Ook deden ze vaak zware trainingen. Als Jaarling had ze het zwaarst. Ze werd dan verstoten van haar pleegmoeder en moest vechten voor het eten. Maar de meesten waren onder de indruk van haar. Ze werd steeds slechter. Ze klonk zo fijn, zo betrouwbaar. Maar dat was ze niet. Zij was het karakter dat goedheid wegwist en in de plaats daarvan slechtheid in stopt. Ze gebruikten haar om paarden tegen elkaar te laten vechten, of de veulens de slechte kant zullen nemen. Uiteindelijk besloot de alfa haar een waardige naam te geven QueenDemon. Koningin der demonen. Ze zal Sharvey als schuilnaam gebruiken. Na enkele jaren viel het kudde uit elkaar. En QueenDemon had nog enkele gruwelijke zaken te ondernemen. Na weer eindeloze tijden te reizen vond ze wat ze zocht. Haar oude kudde. Ze voegde er zich makkelijk in. Ze vond haar moeder, Era en de moeder van Mika. Maar dit was geen fijne terug zien. 1 voor 1 leidde ze de 3 slachtoffers van de kudde. Eerst was het Era. De oude misbaksel. Ze stapten de bossen in. "Waar wilde je het over hebben? We hebben niet zo veel tijd om te...." "Waarom liet je mij en Mika achter?" De merrie keek verbaast op. Alsof ze het allemaal vergeten was. "Wat? Waar heb je het over?" QueenDemon werd daar heel woedend over. "Jij wilde niet wachten en liet ons achter. Mika is vermoord en ik...." Dat kon ze niet zeggen. Ze schoot naar de merrie in de hals. Die kreunde. "Iiii..iik Had geen..... hmpf... keus." Toen beet ze de oude merrie dood. Zonder emotie smeet ze de verletten merrie op de grond. Haar ogen moordend. Haar mond besmeurt met bloed. Opeens hoorde ze iemand Era roepen. QueenDemon verdween verder in de bosjes en liet het levenloze lichaam achter zich.
Ze verscheen uiteindelijk weer terug in de kudde. Met een propere mond. Ze merkte dat enkele haar verdacht aankeken. Ze deed alsof ze van niets wist. "Eu, waarom kijken jullie mij zo aan?" Vroeg ze onschuldig. 1tje stapte naar voren. "Era is vermoord!! Jij was die enige die met haar daar was moordenaar!!" Ze keek geschrokken . En speelde zo zielig. "Ik?! Maar nee ik heb haar niets aangedaan!! Ik wilde met haar praten over.... Mika." Ze deed alsof ze mee leefde met de moeder van Mika. Die niet weet of haar zoon nog leefde of niet. Die keek verbaast. "En daarna wilde ik naar de rivieren gaan om te drinken. Ik heb toestemming gehad." Ze zag dat de hengst niet meer weet wat hij zou moeten zeggen. Ze lieten haar met rust. Dagen vlogen voorbij. paarden waren druk bezig om de alfa rang te bemachtigen. Uiteindelijk lukte het haar Aral de moeder van Mika mee te slepen. Ze probeerde niet zo op te vallen met Aral mee te smokkelen. "Wat is er liefje? Gaat het over mij zoon? Hoe gaat het met hem?" QueenDemon keek haar akelig aan. "Hij is dood! Hij werd doodgelopen door enkele paarden. Zijn bloed vloog in het rond en hij leed veel pijn. Hij was jou wanhopig aan het zoeken. Maar jij liet hem achter." Zei QueenDemon zuur. Aral verstijfde. "Is.... is mijn jongen vermoord? Maa...r Waarom?.. Wat deed hij... mis?" QueenDemon begon haar geduld aan die merrie te verliezen. "Weet ik het?.. Nu dat was niet echt de reden waarom ik je hier hem gesmokkeld." De merrie keek haar vragend aan. En voor je dit nog kon lezen was ze al dood. Niemand heeft haar dode lichaam gevonden. Het volgende was haar liefste moeder. Die ze het meest van allen had gehaat.
Ze stapten wat rustig een wandeling. "Wat ben jij toch veranderd schat. Wat heb ik jou gemist." QueenDemon negeerde haar. "Weet je, het deed mij echt wel pijn jou hier achter te laten. Maar ik had het je ook nog gezegd. Dicht bij mij blijven." QueenDemon bleef haar negeren totdat ze ver genoeg waren. En stopte uiteindelijk. " Weet je mam. Ik heb het me altijd al afgevraagd. Jij gehoorzaamde de alfa door je eigen kind de dood in te laten gaan. Ik snap je echt niet. Denk je dat ik je zal vergeven?." Haar moeder keek haar aan. En schudde haar hoofd. "Nee dat denk ik niet. Je bent anders. Niet meer vol met leven." Dat waren haar laatste zinnen. QueenDemon heeft haar moeder een gruwelijke dood geschonken. Die vol lijden was. Ze was toen verder getrokken. Ze weet niet wat haar toekomst zal brengen.