I am not like you, im way cooler!

Angela draafde een beetje rond en zwiepte met haar staart, heuveltje op, heuveltje af, steeds opnieuw. Een geweldige kans om eens te kijken of het gras op een heuvel groener was als onderaan, dat ze daar niet eerder op was gekomen! Uitvoerig bekeek ze het gras waar ze opstond, bovenaan de heuvel was het gras: grasgroen! Wat een shock! Ze galoppeerde met een natuurlijke sierlijkheid naar beneden en bestudeerde nu uitvoerig het gras onderaan de heuvel en kwam tot de conclusie dat dit ook grasgroen was. Het gras op de heuvel was dus even groen als gras als onderaan de heuvel. Weer iets waarover ze zich geen zorgen meer moest maken! Super-Angie had weer een mysterie opgelost, net zoals ze het mysterie had opgelost of zand in de zee natter was als zand naast de zee, en warempel! Het was natter, nu, dat was gewoon voor de zekerheid. Angela was hier eigenlijk al een tijdje, maar had zich netjes op de achtergrond gehouden, voorzover dat ging met haar vlekken, die ze persoonlijk heel lollig vond. Ze had allang gekeken of de vlekjes onder haar buik bruiner waren als die op haar rug, maar ze waren allebei even bruin. Haar manen waren dan weer donkerbruin met hier en daar een sliert lichter-bruin. Wat ze natuurlijk ook leuk vond. Angela vond alles leuk! Overal was iets positiefs aan. En aan Angela was een heleboel positiefs, maar vooral gestoord. Haar hoeven waren gestreept, strepen van wit zwart, wit zwart, ze had helder-blauwe ogen en een bruine met roos-witte neus. Regelmatig verschrok ze van haar eigen staart terwijl ze ermee zwiepte of iets belachelijks in die richting. Maar dat was Angela gewoon. En hoe dom ze soms ook leek, eigenlijk zat er in alles wat ze zei een klein beetje wijsheid verborgen, je moest gewoon leren om die kleine beetjes eruit te halen en de woorden die ze met raadsels bekleedde eruit te pikken en daar dan de bedoeling van vinden. Overal was een rede voor, ook voor een waanzinnig konijn, die waren er echt! In Ierland hupte ze rond en aten wortelen en groeven ze gaten en sliepen daar dan in, zeer bizar. Hier aten ze schijnbaar geen wortelen, tenminste, hier waren hazen. Hele grote! Ze waren mega-cool en helemaal knetter-gek. Net zoals de gevlekte merrie die er in de eerste instantie heel gewoontjes uitzag. Vrolijke vlekjes, blauwe ogen, maar ze had een Brits accent, vrij cool. "I've been a wild rover for many's the year
and I've spent all my money on whiskey and beer.
But now I'm returning with gold in great store
and I never will play the wild rover no more." Ze neuriede vrolijk verder terwijl ze heuveltje op heuveltje af verder deed. In de buurt was nog een ander paard, natuurlijk wist ze dat, maar ze wou het nog niet weten dus zei ze niets behalve de vrolijke tekst die ze zong.

Wie wil mij eens op mijn gekst zien?

Olivia draafde sierlijk met een hoog opgeheven staart door de heuvels. De ene heuvel was hoger dan de andere. Dat was soms wel moeilijk, als je van een kleine heuvel direct op een hogere heuvel te klimmen. Het was best vermoeiend. Ze had honger maar daar dacht ze even niet aan. Ze rook een onbekende geur en ging in een rustige galop, ze had geen haast. Alleen nieuwe vrienden ontmoeten. Ze hoorde ook een vrolijk geneurie en ze ging dan maar op het geluid af. De geur en het geluid kwamen van dezelfde plek af. Ze zag een bontgevlekte merrie vrolijk over de heuvels draven. Olivia glimlachte en ging naar de merrie toe. Het leek alsof de merrie haar niet had gehoord of gezien. " Hallo, ik ben Olivia, wie ben jij?" Vroeg ze vriendelijk. Ze was eigenlijk ook benieuwd hoe het kwam dat de merrie zo vrolijk was. Ze volgde de merrie aan haar zijde. Heuveltje op en heuveltje af.

Figaro strompelde wat rond. Hij zuchte hij had dorst. Hij keek naar de andere heuvel hij zag 2 schimmen. Hij dacht Ik ben hier dus niet de enigste. Hij zuchte, en Galopeerde de heuvel af. dat vond hij grappig. Hij galopperde de zelfde heuvel weer op. en daarna weer af. Hij lachte in zichzelf, maar dan had hij door hoe idioot het was. Dus hij ging Rond het heuveltje van de 2 schimmen en ging in een drafje naar boven. Hij stopte toen hij er bijna was. Hij kende 1 paard hiervan al. Hij keek naar zijn been daar stond nogsteeds het litekken van het gevacht. Hij zuchte. Figaro zei maar rap iets; ''Hoii.'' Hij wou eigenlijk geen ruzie maken dus hij hield het maar op hoi. Hij hoopte dat ze iets terug zeiden. En hij hoopte ook dat hij Geniete van de zon die op zijn hoofd en rug op hem scheen. Hij deed zijn hoofd weer omlaag. En hij keek naar achter, hij zag dat dit een van de grootste heuvels was. Hij had zin om terug naar beneden te rennen. Hij zuchte. En dacht ''beter niet'' hij nam een hap adem. en wachte tot iemand iets antwoorden.