Gestrand

Xue gluurde via de houten spleten naar buiten. De wagen waarin ze zat gingen te snel om de natuur om haar heen, die langzaam veranderde, te kunnen volgen. Onder haar benen voelde ze de hevige trillingen van het hout door haar lijf schieten. Het paard wende haar hoofd af en keek naar de sombere ruimte waarin ze zich bevond. Er was een klein beetje hooi in de hoek gelegd voor haar, en een drinkbak. Voor de rest wapperde haar manen lichtjes met de wind mee die door de kieren wisten te glippen. De mensen die haar hadden gekocht hadden geen seconde naar haar gekeken. In hun ogen zag ze wat ze bij andere mensen vaak had gezien. Hun visie wanneer ze naar je keken deed haar altijd gruwelen. Xue was niets meer dan handel.
Vroeger toen ze nog een jong paard was, al was ze nou ook niet oud, was er een klein meisje die haar altijd bereed. Later toen het meisje ouder werd moest Xue haar vaak brengen naar haar kudde. Drukke vlaktes vol met stenen die zeer deden aan je hoeven wanneer je er te veel op liep. Ook daar had ze paarden gezien. Kapot, vermoeid. De ogen die hun partner hadden waren niet de ogen die haar meisje hadden. Hard en kil was alles wat ze had gezien. Xue wist dat haar meisje nooit zo naar haar keek. Elke keer wanneer het meisje lachte smolt er iets binnen in haar. Ze was zo lief..

Een schok van haar wagen deed de merrie opschrikken uit haar herinnering. Haar adem kringelde voor haar ogen omhoog als een witte damp. Het was koud hier, maar Xue was wel wat gewend. De tweede naschok voelde ze door de hele wagen. Wat was er aan de hand?! Hinnikend deed ze een stapje achteruit. Wat waren die mensen van plan te doen?
De volgende seconde ging alles heel snel. Haar oren wenkte naar achteren bij het pijnlijke kermende gepiep die het toestel maakte. Xue voelde hoe ze de bocht omgingen en ze voelde het gewicht gevaarlijk naar links hangen. Achter haar viel haar waterbak op. Haar ogen rolde naar wit, dit voelde niet goed. Helemaal niet goed. Daarna verschoof de grond onder haar voeten. Een harde beng en het was doodstil.

Het meisje droeg witte kleren met de kleur van sneeuw. Ze lachte zoals ze nog nooit gelacht had. Een blinker die ze wel vaker droeg lag nu schitterend in de zon aan haar vinger. Haar manen waren mooi opgestoken en een lange witte doek hing achter haar aan. Met behulp van een paar andere mensen kwam ze op har rug. Xue porde met haar zachte neus tegen haar meisjes hand. Deze lachte en wreef, iets mistroostig, over haar kop. Daarna hoorde ze de klets van een zweep. Netjes liep ze statig maar voorzichtig zodat het meisje niet viel naar voren.
Vandaag waren er veel mensen. Ze zaten maar stonden allemaal op toen zij en haar meisje aankwamen. Iets verderop zag ze een man staan. Helemaal in het zwart met daarachter een ouder mens. De man had Xue al vaker gezien. Heel vaak.

Xue hief haar hoofd op. Haar benen deden zeer en ze voelde het warme bloed langs haar geschaafde benen lopen. Voorzichtig stond ze op, haar benen trilde onder haar gewicht maar ze wist te blijven staan. Er zat een gat in het dak, wat nu haar vloer was. Voorzichtig kroop Xue uit de wagen. Onder haar voeten knerpte het verse sneeuw. Kort rilde ze van de kou. Kort schudde ze haar hoofd en liep toen naar voren. De hele wagen lag op zijn kant. De ijzige wind blies genadeloos door haar zachte vacht heen. Stug liep ze door tot het einde. Een van de mensen hing half in de roze sneeuw. De merrie brieste onrustig, bloed. Zacht porde ze tegen het hoofd van de man, twee bloeddoorlope lege ogen staarde haar aan. geschrokken deed ze een paar passen terug. Bekomen van de schrik keek Xue nog een keer naar de wagen, daarna keerde ze de plek de rug toen.

De kou werd minder wanneer ze kilometers had gelopen. Of het leken kilometers. De kou maakte haar benen gevoelloos voor pijn of kou. In het begin wist Xue nog wel in galop te gaan. Ondanks de pijn en de sufheid van de klap wist de merrie wel dat ze hier niet kon blijven. Het was hier te koud. Maar nu leek het langzaam minder te worden. Het hielp nog niet echt en overal zag ze nog sneeuw maar toch voelde de ijzige wind al wat vriendelijker.
Hijgend met haar kop laag van vermoeidheid liep Xue verder. De gevoelloosheid verdween en de adrenaline van een paar uur geleden was zo goed als verdwenen. Nu pas voelde hoeveel honger en dorst ze had. Om alles nog erger te maken was haar energie opgeslokt in ruil voor warmte. Haar verwondingen waren gestold door de kou maar scheurden telkens weer open om een beetje bloed te verliezen. Xue was aan het einde van haar latijn.
Hoe lang hield ze dit nog vol?

- O.o Dit is mijn langste post ever! Deze lengte is eenmalig dit hoef je me niet na te doen -

Pepper wist eigenlijk niet wat ze hier deed, hier zaten af en toe badassen en het was hier freaking koud!
Toch vermande Pepper zich, ze wou hier zelf heen om het gebied te verkennen dus moest ze ook niet klagen.
Rillend stond ze stil op een klein heuveltje, hè? Daar stond een paard, een verzwakt paard zo te zien.
Pepper hinnikte hard en zette het op een rengalop.
Dichterbij zag Pepper dat ze bloed verloor, vreselijk om te zien!
"Gaat het met je? Je bloedt, kan ik je helpen?" Vroeg Pepper bezorgd aan de merrie.
"Kan je wel lopen? Hier ik ondersteun je wel, mijn naam is trouwens Pepper." Vertelde Pepper tegen haar.
Ze ondersteunde de mooie merrie.
"Je moet oppassen, hier lopen overal badassen rond!" Waarschuwde Pepper haar.
Pepper keek bezorgd naar de merrie.
"Ik weet wel waar eten en drinken is, geloof ik."
Pepper liep een poosje zwijgend door in een hele langzame pas.
"Wil je anders uitrusten? Ik ken hier geen plek waar je warm de nacht doorstaat, maar als je even wilt liggen kunnen we kijken of er ergens een plek is die beschutting biedt."
Pepper bleef staan en keek vragend naar het onbekende paard.

[jouw post is inderdaad erg lang, ik heb er niet genoeg inspi voor om het heel groot te maken sorry]

Haar oogleden vielen telkens over haar ogen. Ze was zo moe. Alles leek moeizaam te gaan. Alsof de lucht opeens een plakkerige gelei was waaraan je vast bleef plakken en je niet verder kon totdat je jezelf hard genoeg los wrong om daarna, na een stap, weer vast geplakt te zitten. Telkens wanneer er weer Xue weer een ijskoude klap van de wind in haar gezicht kreeg vlogen haar ogen weer open om vervolgens weer half over haar kassen te vallen. Xue wist dat als ze hier ging slapen dat ze misschien niet meer wakker zou worden. Vanwege de barre omstandigheden had de merrie nog niet gekeken naar haar eigen verwondingen. Haar verstand en instinct hadden geschreeuwd om weg te gaan. Waarom blijven bij mensen die je niet meer zagen dan koophandel, ze waren dood dus veel had Xue sowieso niet kunnen doen. Als het haar meisje was die daar had gelegen was Xue zeker gebleven. Maar zo was de situatie niet en nu moest ze egoïstisch zijn en zelf overleven.
Het lopen was een kwelling die de merrie nog nooit had meegemaakt. Gewend aan de gemakzucht van zachte grond of het stevige gesteente was sneeuw iets heel anders. Vroeger had ze wel is door de sneeuw gelopen, maar dit werd altijd snel weggehaald door de mensen of het smolt heel snel. Nu, met deze verwondingen erbij maakte alles nog erger.

Xue wist niet wat ze moest doen. Het witte leek oneindig zoals de zee met de warme stranden. Een heerlijk gebied vooral de zee en zijn wind waren heerlijk wanneer haar meisje op haar rug reed. Nu nog steeds kon ze de schaterlach van haar meisje voor de geest halen. De schaterlach werd overstemd door een luide hinnik. Haar hoofd schoot omhoog bij het geluid. Er waren hier paarden?!

De merrie had in de afgelopen minuten gedacht dat dit een uitgestorven plaats was. Helemaal alleen in een uitgestorven gebied zonder mogelijkheden, maar nu zag ze een ander paard op haar afstormen. In volle rengallop kwam het vreemde paard naar haar toe. Het losse sneeuw achter haar stoof op bij elke stap. Binnen een paar seconden werd ze overspoeld met vragen van de bezorgde vreemde. Dankbaar glimlachte ze zwakjes en ging half door haar knieën. Gelukkig werd ze een beetje opgevangen door het paard. Ze vertelde over badassen waarbij Xue haar niet begrijpend aankeek. Badassen? Wat waren dat dan? Misschien een diersoort, Xue had simpelweg niet de energie om daar goed over na te kunnen denken. Het enige wat Xue deed was dankbaar knikken. Om zich vervolgens te laten leiden door Pepper.
'Bedankt dat je me helpt,' bracht ze wat schel uit. Het feiten dat haar keel kurkdroog was door dat ze nauwelijks wat had gedronken verklaarde haar schelle stem. Xue vond het bijzonder als Pepper hier iets van water of levensmiddelen kon vinden. Deze plek leek wel een niemandsdal.
'Ik heet Xue, rust zou ik fijn vinden, maar ik weet niet of dat slim is in deze kou,' vertwijfeld zochten haar ogen naar beschutting. Maar natuurlijk zag ze niks, het was hier immers een vlakte.

"Hmm nee dat is niet zo goed om hier te gaan rusten, zou je even kunnen liggen of wachten? Ik galoppeer naar die berg daar en kijk of er een grot is oké?" Pepper wou haar eigenlijk niet alleen laten maar ze moest weten waar ze naartoe moeten gaan.
Bliksemsnel stoof Pepper ervandoor.
Slippend stopte ze bij een heuvel en keek gehaast rond, hebbes! Daar was een grote grot en het was niet zo ver.
Zo snel ze kon galoppeerde ze weer naar Xue.
"Goed nieuws, er is net iets achter die heuvel een grote grot. Lukt het? Ik ondersteun je weer." Pepper ondersteunde Xue en ze liepen samen de heuvel op.
Eenmaal op de heuvel keek Pepper voor de zekerheid rond.
Ze liepen weer samen de heuvel af, en kwamen in de grot die ze had bedoeld.
"Mag ik je iets vragen? Hoe kwam je hier?" Vroeg Pepper aardig tegen haar.
Pepper keek Xue warm aan, "denk je dat je kan rusten en dat ik op zoek ga naar drinken en eten? Het is dan voor later want nu moet je aansterken, misschien dat je wat sneeuw kan eten? Stelde Pepper voor, deze keer ging Pepper niet gelijk weg maar wachtte geduldig op antwoord.
"Als ik dan die dingen kan zoeken kan ik gelijk iets voor je verwondingen zoeken."
Pepper keek behulpzaam naar Xue.

Xue luisterde naar Pepper. Met haar ogen zocht ze de berg waarover ze sprak. Ondanks de waas die als een scherm voor haar ogen hing zag ze de berg redelijk. Hij was niet heel ver maar ook niet dichtbij, als ze daarheen gingen zou Xue nog een behoorlijk eind moeten lopen voordat ze kon rusten. Toch was de gedachten aan vaste grond, of steen, aan haar voeten een mooie gedachten. Kort knikte Xue naar Pepper dat het goed was. De merrie verlegde haar gewicht wat naar rechts zodat ze weer op eigen wankelende, benen stond. Haar manen vielen wat over haar ogen toen ze zag hoe Pepper wegrende richting de berg. De sneeuw stoof weer op en de merrie leek zo snel als de wind.
De ijzige wind deerde Xue niet meer. Nu ze zo lang had gelopen en gestaan voelde ze alleen nog maar hoe haar manen langs haar hals schuurden. Haar lichaam glinsterde lichtjes van de sneeuw en het nat. De merrie verlangde naar warmte en ze hoopte dat Pepper snel weer terug kwam. De warmte die ze afstraalde, en niet alleen met haar lichaam, deed Xue goed. Het gaf haar het kleine beetje kracht en doorzettingsvermogen. De merrie kwam weer terug. Blij dat ze wat extra ondersteuning kreeg bij het lopen liep Xue naast Pepper. Haar warme vacht leek het ijzel op haar vacht te doen ontdooien. Xue nam met open arme alle warmte in haar op. Pepper was niet warm genoeg om haar ook nog is te verwarmen maar de gloed was al voldoende om de tocht naar de grot te volbrengen. Haar hoeven klakte tegen het gesteente en de merrie brieste opgelucht. Eventjes inspecteerde ze de grot voor scherpe dingen om daarna neer te ploffen. Vergeleken met de sneeuw en wind was het nog warm in de grot. De twee merries waren nu beschut voor sneeuw en de ijzige wind. Moe als ze was zou Xue het liefste meteen gaan slapen. Maar ze wist dat Pepper vragen had en ze wou niet onbeleefd doen na dit alles. Zoals verwacht kwamen de vragen alweer. Rustig gaf Xue antwoord: 'Ik kom van de mensen. Mijn vorige baasje ging weg en ik werd verkocht aan twee anderen. Deze stopten me in een wagen en we reden door dit gebied. Er ging iets mis en we kantelde. Vandaar de verwondingen. Toen ik wakker werd en uit de wagen kon komen waren mijn bazen dood. Zo ben ik hier beland, jammer genoeg was het wel een erg slechte plek om te stranden.' Xue schudde even haar hoofd om wat vlokken weg te slaan. 'Eten zou fijn zijn, ik had alleen een waterbak in mijn wagen maar het is al een paar uur geleden toen ik daaruit gedronken heb. Is sneeuw drinkbaar dan?' De vraag kwam er een beetje ongelovig uit. Sneeuw was het spul waarmee haar meisje mee speelde en wat vieze prut werd wanneer het dooide. Spul dat de ouders van haar meisje irriteerde want Xue hoorde hen soms klagen. Sneeuw was drinkbaar. Dan had het toch nog een nuttige functie. 'Alleen wat eten is goed, ik denk niet dat ik erg gewond ben. Het moet gewoon helen.' Xue wou Pepper niet te veel laten lopen en een man die haar altijd nakeek of spuitjes gaf leek haar hier nergens te bekennen. Maar misschien had Pepper andere visies op deze wereld.

Ze schudde verbaast haar hoofd, mensen?
"Wat zijn mensen, zijn dat slechte paarden?" Vroeg Pepper ongelovig aan haar.
"Sorry maar ik moet je waarschijnlijk weer even verlaten om eten te zoeken sorry." Verontschuldigde Pepper zich.
Pepper bleef nog even staan en schoof een berg sneeuw de grot in, "ik ga niet ver en hier is genoeg te drinken, kan ik gaan?" Vroeg Pepper aan haar.
Ze wachtte niet echt op antwoord en liep naar de uitgang, ze had de afgelopen 2 dagen alleen maar sneeuw gegeten en had enorme honger.
Pepper keek nog één keer achterom en hinnikte zacht.
Daarna liep ze de sneeuwvlakte op en galoppeerde weg.

Even later kwam Pepper bij een besneeuwde boom, het was niet echt voedzaam maar het schors was tenminste eetbaar.
Ze zou later terugkomen voor het schors maar nu had ze iets beters nodig.
Pepper galoppeerde verder.
Niet veel verder was er een grote heuvel, door de wind was het blootgesteld aan de zon en groeide er mos en kleine grassprietjes op.
Met een twijgje krabde ze wat mos op het takje, er zat nu een flinke plak met mos op.
Tevreden galoppeerde ze naar de boom, en haalde er flink wat takken vanaf, sommigen hadden eetbare plantjes erop.
Met een flinke bos takken ging ze weer naar de grot.

Hijgend en kletsnat keerde Pepper terug naar de grot, met een flinke bos takken en mos.
"He, ik ben terug." Zei ze zacht tegen het paard.
Stil legde ze de bos takken naast haar en at één takje zonder bladeren.
Zwijgend ging Pepper liggen en deed ze een dutje.

[ietswat inspiloos!]

Pepper keek haar ongelovig aan en Xue keek met diezelfde blik terug. Wist ze niet wat mensen waren? Hoe kon dat nou weer? Overal krioelde het van de mensen! Over de straten, op de vlaktes, in haar stal. Xue had ook een paar keer met haar meisje meegedaan aan een soort wedstrijd. Ze moest verschillende pasjes maken die ze geleerd had door een andere vrouw. En een paar keer over de balken springen die als een soort obstakel voor haar waren neergezet. Met gemak sprong Xue er altijd over heen. En haar meisje had lol dus zij ook. Ze genoot van iedere sprong en ook later toen de vrouw verdween en haar meisje verder ging met het trainen.
Zoals Xue al verwacht had wou Pepper snel opzoek naar eten en stormde ze weg zonder echt te wachten op antwoord. Toen ze de stappen van Pepper wegstierven glimlachte de merrie kort en ging verliggen. Haar benen waren te moe en voelde te zwaar aan om staand te kunnen slapen. Xue sloot haar ogen, klaar om meteen in een zwarte waas te worden meegenomen.

Het was koud. Xue rilde op haar grondvesten, het had gevroren en niemand was langsgekomen omdat haar meisje al de hele dag weg was geweest net zoals haar familie. Stijf van de kou werd de merrie weer wakker. Ze had het weer lekker warm. Haar blauwe ogen keken naar beneden, aan de zijkant van haar stal lag haar meisje. Met een versleten knuffel in haar hand en een kussen plus een dik deken over haar heen. Xue had ook een deken gekregen. Zachtjes brieste de merrie tevreden. Ze liet zich op haar knieën vallen en ging naast het meisje liggen om haar warmer te houden. Xue wou niet dat ze ziek werd..

Xue tilde haar hoofd weer op toen ze de hoeven hoorde klakken. Een natte doorweekte Pepper kwam terug de grot in. Ze had takjes bij zich. Niet begrijpend keek Xue toe hoe Pepper een takje at. Konden ze takjes eten? Geen haver? Wat schuw pakte de merrie een takje tussen haar tanden en kauwde erop. Het was even wennen, en wat bitter maar het was te doen wanneer je echt honger had. Nou Xue, dit is het wilde leven, zei de merrie in gedachten tegen zichzelf.

Snel dutte de merrie in, dat was geen wonder, Pepper was uitgeput. Pepper droomde over de wezens die Xue bedoelde, nou ja, dat probeerde ze. Pepper wist natuurlijk niets over die wezens en algauw droomde ze over groene monsters.
Met een schok werd Pepper wakker, ze keek naar Xue. "Mijn kijk op 'mensen' zijn anders, het zijn waarschijnlijk geen groene monsters. Wat eten jullie daar eigenlijk want ik zie wel dat je dit nog nooit gegeten hebt." Vroeg Pepper nieuwsgierig.
Pepper keek Xue even aan en ging staan, ze schudde zich uit en nam een klein stukje mos tussen haar tanden en begon te kauwen.
"Als het lukt moeten we vandaag lopen want als het zo blijft sneeuwen worden we ingesloten, vooral met de sneeuwstorm die er aan komt." Zei Pepper bezorgd, met de blik op de wind en de naderende sneeuwwolken zou dit een heftige storm kunnen worden! Peppers oren gingen bezorgd in haar nek liggen en rilde, daarna draaide ze zich om en spitste haar oortjes weer.
Pepper vond het niet leuk om slecht nieuws te brengen maar het moest nu even.
"Xue, het spijt me maar als we niet dood willen gaan moeten we in de sneeuwstorm gaan lopen maar dit wordt een heftige storm, zou dat lukken met je been? Ik zou hier ook liever blijven maar we zitten precies in de wind, als we niet snel weg zijn dan worden we ingesneeuwd!" Zei Pepper met een beetje paniek in haar stem.
Bezorgd keek ze Xue aan en wachtte op antwoord met nog één blik op de sneeuwvlokken die al gevallen waren.
De sneeuwstorm was begonnen!
"Xue, het is al begonnen! Laten we gaan." Het wit in haar ogen werd zichtbaar, Pepper pakte de takjes en de mos in haar mond en hielp Xue met opstaan.
Peppers hoeven kwamen wat van de grond en samen met Xue liep ze de grot uit, de koude wereld in...