Briesend tot het bittere eind

Rival rilde toen er een sneeuwvlok op zijn ruggengraat viel. Lusteloos keek hij voor zich uit. Er brandde net zoveel leven in hem als in de eerste beste steen die je tegen kwam. Its only the beginning. Come out and play... Rival zakte door zijn asgrijze bene heen en legde zijn kop in de sneeuw. Het eerdere gevoel van wraak was verdwenen,het gevoel van verlies drong langzaam tot hem door. Don't let it bring you down. There's no need to hide. From feelings inside, You've got to hold on... Kon dat maar. Rival voelde de kou nauwelijks toen er opnieuw een sneeuwvlok over hem heen vloog. Zelfs voor een lente was het hier ijzig koud. Rival sloeg traag met zijn staart en vestigde zijn blik op een klein, bewegend hoopje. Er onder moest een klein dier zitten wat vast was komen te zitten door de ijskoude wind. Rival snoof, stak zijn neus iets uit en bevrijdde een klein roodborstje. 'Cause there’s a side to you that I never knew, never knew, All the things you'd say they where never true, never true. Sham had nooit gemeend dat hij tevreden was over hem. Anders stond de witte hengst nuaan de zijde van de grijze, wat een flink contrast zou veroorzaken. The scars of your love, remind me of us. They keep me thinking that we almost had it all. Maar we hebben het nooit allemaal gehad dacht Rival verbitterd. Hij sloeg nog eens met zijn staart, maar liet daarna zijn kop hangen. Light up, light up, As if you have a choice. Even if you can not hear my voice. I'll be right beside you dear...

[De grijze schuine stukjes zijn weer teksten uit nummers. Voor elke goeie combi 5 puntjes ^^]

Een gure wind streek langs haar kaaklijn, waarna deze over haar hele lichaam gleed. Tegen haar benen lagen hoopjes sneeuw opgehoopt, ontstaan doordat ze al een poosje stil stond. Ontspannen brieste ze, waarna Syenna haar hoofd weer de lucht in hief en haar blik liet rondglijden over het gebied, terwijl haar hoofd met de bewegingen van haar ogen meedraaide. Als ze haar hoofd niet meedraaide kon ze nooit hetgeen zien wat er pal voor haar neus stond. Het was zoiezo zo dat als een paard recht op een boom af liep, hij of zij deze op een begeven moment niet meer zou zien. Dat was het enige nadeel van het dubbele zicht dat ze had. Echter kon ze wel haar flanken in de gaten houden en alert reageren op iets wat zich schuin achter haar bevond. Op deze hopeloze sneeuwvlakte, waar het vervloekt koud was, zou een roofdier zich nergens achter kunnen verstoppen. Dat was ook de enige rede waarom de palomino-kleurige merrie, die bijna halfverwege haar dracht was, niet heel alert de omgeving in de gaten hield. Daar was ze ook helemaal niet voor in de stemming, niet sinds hetgeen dat enklee maanden geleden gebeurt was. Hoe had ze hem nu niet kunnen herkennen? Terwijl Syenna haar fijne lichaam weer in beweging zette schudde ze verwijtend haar hoofd. Hoe had ze het niet kunnen zien? Met een lichte zucht opende ze haar ogen weer, om te zien wat er voor zich bevond. Alles direct voor haar neus kon ze niet zien, maar hetgeen wat verder naar achteren lag, was duidelijk te zien. Mits het voldoende in contrast was met de witte sneeuw. De merrie had haar hoofd aardig laag hangen, wat duidelijk haar verbitterde stemming liet zien. Ooit was deze merrie opgewekt en vrolijk geweest, had voor bijna alles met nieuwe energie klaar gestaan. Maar haar leven was zo veranderd na verschillende keren bedrogen te zijn. Daarnaast leek het alsof de hele wereld zich tegen haar gekeerd had, want ze was nu, al gedoemd bij hell, drachtig van de hegnst die vroeger haar beste vriend was geweest en nadat hij haar gedekt had geen woord meer tegen haar had gezegd.

Plots kruiste een spoor van hoefafdrukken haar pad, deze stond niet direct haaks op de richting waar heen liep, maar kruisde deze een beetje schuin. De laatste centimeters liet ze haar hoofd naar de sneeuw zakken, om haar neus eens langs de sporen te laten glijden. De geur was alles behalve bekend, maar was duidelijk vers. Hier had iemand kort geleden, zeer kort geleden, nog gelopen. Maar hoe ze ook keek en tuurde, ze kon geen silhouet onderscheiden tegen de witte sneeuw. Omdat Syenna toch niets anders te doen had besloot ze in dezelfde futloze stap het spoor te volgen, waardoor een tweede spoor naast het al bestaande spoor ontstond.

Rival legde zijn lijf weer neer, in de tergend koude sneeuw. Hij rilde niet eens meer toen hij het witte, kleverige spul op zijn vacht voelde. Al zijn spieren protesteerden tegen de kou. Rival rilde een keer en legde daarna opnieuw zijn kop in de sneeuw. We say goodbye in the pouring rain. And I break down as you walk away. Rival voelde zijn bovenlip trillen en zijn ogen kriebelen, maar hij probeerde het zo goed als kwaad te negeren. Zijn vader, Sham, was het niet waard om om te treuren, zijn moeder, Ineske, had hem moeten beschermen tegen de kou, ook al was hij practisch gezien volwassen. Rival voelde opnieuw zijn onderlip trillen bij het idee dat zijn vader niet eens afscheid had genomen. With a name I'd never chosen, I can make my first steps... Dat moest de gedachte zijn toen hij, als veulen, zijn eerste stapjes had gezet. Nu verlangde hij erna die nooit weer te hoeven maken, nooit meer aan iets te hoeven te denken. De sneeuw bedekte Rival's vacht langzaam maar zeker met zijn witte, donzen deken. What have I done? It's too late for that, What have I become? Truth is nothing yet, A simple mistake starts the hardest time, I promise I'll do anything you ask, this time. Als je maar terug komt, dacht de jonge hengst terwijl hij op zijn lip beet. Hij tuurde omhoog, telde de wolken boven hem: Onmogelijk en een hopeloze opgave... Maar was hij dat ook niet? Hopeloos en onmogelijk door de bochten waar hij zich in wrong? I'm begging, please stop playing games, I don't know what this is. Rival legde zijn kop weer neer in de koude sneeuw, die water begon te maken onder zijn lichaamstemperatuur. Rival voelde zichzelf in een tweestrijd, maar tegelijkertijd ook op een opvallend rustig punt: Hij was aan het besluiten of hij zou breken of vechten. Mentaal had hij de keuze nog gemaakt, fysiek leek zijn lijf alles op alles te willen zetten om alles draaiende te houden: Het bloed door de aderen te laten stromen, zijn geest wakker te houden. Alsof het in alle macht probeerde te zeggen dat het zijn tijd nog niet was. I tried so hard, and got so far, but in the end it doesn't even matter. I had to fall to lose it all, but in the end it doesn't even matter. Rival sloot zijn ogen, wachtend op zijn dood. Er werd hem verteld dat er een plaats was voor mens en dier die goed geleefd hadden. Rival wist niet wat daaronder viel, maar wat het ook was: Het kon nooit erger zijn dan dat het nu was.