Kwestura and who?

Met grote passen galoppeerde de Friese merrie over de zwarte as. Haar spieren rolden mee met haar passen en haar dikke bos manen bedekte de meeste wonden op haar hals. Alleen de grote kras op haar schoft was nog goed te zien en een paar kleine wondjes op haar rug. Haar grote hoeven maakte grote afdrukken in de as en er stak een kille mist op waardoor het moeilijk was om nog goed te kunnen zien. goedzakjes hadden ze waarschijnlijk gevolgd, maar gelukkig voor haar kwamen die hier niet. Behendig ontweek ze alle rotsen die op haar pad kwamen, een verkeerde stap en je zou kunnen vallen. En zeker op deze plek is het dan niet 100% zeker dat je er dan levend van af kan komen. Niet dat Kwestura bang was voor de dood, maar ze sterft liever in een eerlijk gevecht dan door zo iets onbenulligs als een val. Ze hield niet van het leven, maar zelfmoord plegen ging haar wel heel erg ver. Langzaam minderde ze vaart toen ze bij een soort open plek kwam, een plek waar de mist veel minder was dan onder aan de berg. Ze snoof diep en een nieuwe geur drong haar neus binnen. De geur was nog erg zwam maar ze kon ruiken dat het om een paard ging. Haar oren schoten naar achter en drukte zich tegen haar schedel aan. Ze spande haar spieren aan en voelde de verse wonden in haar rug branden. Haar zwarte donkere ogen gleden over het gebied op zoek naar enig teken van leven. Ze hoorde dat achter haar iets bewoog, "wie ben je?" kwam er bevelend uit haar keel. Een stem die moordend was, een stem waar zelfs de slechtste paarden bang van zouden worden. Ze gromde lichtjes en draaide zich langzaam naar het paard wat achter haar stond.


[klein flut postje sorry]
[ open voor nog 1 ander paard !]
[ + beste titel ooit ]

Haar lange zijdezachte manen wapperden sierlijk mee langs haar hals die ze trots geheven hield. In een lichtvoetige draf struinde ze voort. Bossen en graslanden maakten plaats voor een droge grond waar maar enkele struikjes stonden. Ze was hier aangekomen in een soort bosachtig gebied. Zo ontzettend anders was het gebied waar ze nu door trok. Het scheelde dat ze zojuist nog wat gedronken had want het zou nog wel een aardige tocht worden om dit gebied zo door te trekken. Haar staart droeg ze hoog in de lucht en wapperde mee op haar bewegingen. Al die nieuwe geuren hier waren overweldigend maar de jonge merrie liet zich door niets of niemand uit het veld slaan. Al haar hele leven zorgde ze als het ware voor zichzelf dus dat zou ze nu nog wel even volhouden. Niemand zou haar iets kunnen zeggen of haar ergens toe dwingen want ze zou haar eigen weg wel gaan. Als wie er in de weg stond kon klappen verwachtten. Want ze was misschien bijna onbeschadigd en mooi maar als je dichterbij kwam zag je op haar ravenzwarte huid toch een aantal littekens. Ziyada kon uitstekend voor zichzelf zorgen en had niemand anders nodig. En hengsten.. hengsten wondt ze met gemak rond haar hoefje om ze daarna keihard te dumpen en hun miezerige hartje te breken. Ja daar kon ze echt van genieten. Maar een gevecht ging ze ook niet uit de weg. Iets wat vaak voor kwam omdat ze zo’n scherpe tong had. Toch wist ze zich ook vaak met haar charmes te redden. Haar neus stak ze hoog in de lucht toen ze de geur van een merrie rook. En niet veel later zag ze ook de verschijning van een grootramig paard. Het moest haast wel om een Fries gaan. Zijzelf was volgens haarzelf een perfecte mix. Zowel Spaans als Arabisch bloed stroomde door haar aderen en dat was duidelijk te zien in haar uiterlijk. Luid snoof ze en in een elegante draf kwam ze op de andere merrie af. Zonder angst in haar donkere ogen keek ze haar koeltjes aan. ”Rustig maar merrie. Ik ben het maar.” sprak ze met haar ijskoude stem en met een valse grijns rond haar zwarte lippen keek ze de Fries afwachtend aan. Van haar houding en stem was ze absoluut niet onder de indruk geweest. Ze vond het juist wel heel erg amusant.

Tik tak , tik tak , waren de doffe geluiden afkomstig van een donkere hengst. Rustig deinde zijn lichaam mee op het ritme van zijn passen. Zijn ogen gleden over het landschap , scande het en de belangrijke details sloeg hij op in zijn hersenpan. Een woedende fonkeling sierde de zijn ogen en zijn mond had hij dicht geknepen tot een lange, grimmige streep. Slecht, dat was zijn eigenlijke aard en vele merrie's waren daar niet achter gekomen. Hij bedroog ze gewoon weg, mentaal deed dit hem niks ookal had de hengst niet door hoeveel pijn de merrie's leden na zijn vertrek. Maar goed ook want als die dit zou weten zou de grote, donkere hengst nooit meer kunnen stoppen. Even opende Dracoz zijn neusvleugels om de geuren op te snuiven en ze te analyseren. Twee onbekende geuren drongen zijn neusvleugels binnen, de geur van twee merrie's. De trekken in zijn gezicht zorgde ervoor dat hij een van zijn mondhoeken omhoog trok in scheve greins. Eigenlijk was hij al in geen tijden meer een merrie tegengekomen, laat staan twee. Dit was een mooie kans om zijn charmes te beproeven. De donkere hengst zocht een spoor van de merrie's maar hij kon niks vinden wat hem zou leidden naar de merrie's. Opeens drong de geur van de merrie's zijn neusvleugels weer binnen. Even stond de hengst stil en schoten zijn oren een moment uit zijn haardos om daarna weer terug te zakken. Dracoz draaide zijn lichaam een kwartslag in de richting vanwaar hij ze geroken had. Snel rukte hij zijn benen van de grond maar bedacht zich dat het beter was wat rustiger aan te doen, als hij misschien werkelijk een goede merrie tegenkwam. Zijn staart sierde zijn kond in een boog en zijn , bijna , zwarte manen wervelde onophoudelijk achter hem aan. De ash valley bracht een rustige zweer met zich mee, Dracoz walgde ervan. Zelfs het ruisen van de wind was vandaag niet te horen. De donkere hengst deed geen moeite om geruisloos te lopen of ze zonder gezien te worden te naderen. Dracoz kende geen angsten en hij hield niet van dat stiekeme gedoe, alleen maar irritant. Opeens traden twee donkere schimmen binnen in zijn gezichtsveld. Hmm... waren dit wel de merrie's die hij zocht ? Hij had geen zin om een doelloos gesprek aan te pappen met een slechte merrie. Slechte merrie's hadden immers meer hersens dan de goede merrie's die hij tot nu toe verleid had. Eigenlijk was het zelfs wel fijn dan slechte merrie's , volgens hem dan , slimmer waren dan de goeie. Het zou de duistere zijde altijd beter maken. Ondertussen traceerde hij langzaam de merrie's en hield hij fier zijn goed gevormde hoofd in de lucht. Blijkbaar hadden deze hem nog niet opgemerkt, hij maakte iets meer lawaai om hun aandacht te trekken. Met zijn kritische oog bekeek hij de merrie's nog eens goed , hij was nu dichterbij en kon bijna iedere detail van hun lichaam onderscheiden. Ze leken slecht, net zo als hij verwacht had. Dracoz nam enkele meters van de merrie's vandaan wat snelheid af tot zijn benen ermee stoptten als een opraakte moter. In tegenstelling tot dat had Dracoz eigenlijk nog genoeg energie over dus die vergelijking klopte niet helemaal. Zijn hals krulde hij nu wat meer op en de spieren in zijn hals werden aangespannen. `Goedemiddag´ sprak hij ijzig met zijn diepe, rauwe stem. Ookal wist hij bijna zeker dat de merrie´s slecht waren moest hij wel met zijn charmes spelen, hij zag later wel wat ervan zou komen.

Haar lange ravenzwarte manen wapperden mee langs haar trots geheven hals. Door het naderen van een ander paard dwarrelde er stof omhoog bijna haar ogen in maar haar lange wimpers voorkwamen dat. Het was dus niet eens zo heel opzettelijk dat ze zo verleidelijk knipperde met die lange wimpers. Het was meer een voorzorgsmaatregel. Want ze was nog niet eens zo bezig geweest de hengst te verleiden die op dat moment aan kwam. Oké hengsten verleiden was leuk maar ze moesten wel wát hebben. Als het zo´n saaie oelewapper was had ze er ook niets aan. Dan was het een stuk minder leuk. Alhoewel, het was ook wel lachen zo´n hopeloos geval te laten denken dat hij aantrekkelijk was en dat zo´n merrie als zij in hem geïnteresseerd was. Haha, keep on dreaming boy. Dat zou echt nooit gebeuren. Ze had wel een status hoog te houden. Hoeveel ze er ondertussen al had gehad? Dat hield ze al niet meer bij. Het was immers al lange tijd niet meer op haar hoeven te tellen geweest. Wat dan ook niet verder ging dan vier maargoed. Boven de twintig zat ze zeker wel. Damn wat was ze dan goed bezig geweest! Ziyada kon best trots op zichzelf zijn. En dat was ze ook zeker. Haar hele houding sprak boekdelen. Haar hoofd dat ze trots geheven hield ondanks de stof. En dan nog niet te spreken van de blik in haar ogen. Vurig, uitdagend en tegelijk koud en afstandelijk. In haar hele leven was ze nooit verliefd geweest of had ze iets voor een hengst gevoeld. Bah! Wat was dat een vies woord, verliefdheid. Alsof zij ooit in die leugentjes van een hengst zou trappen. Nooit. Ze was hier nog maar net en al die nieuwe geuren hier waren overweldigend maar de jonge merrie liet zich door niets of niemand uit het veld slaan. Al haar hele leven zorgde ze als het ware voor zichzelf dus dat zou ze nu nog wel even volhouden. Niemand zou haar iets kunnen zeggen of haar ergens toe dwingen want ze zou haar eigen weg wel gaan. Als wie er in de weg stond kon klappen verwachtten. Want ze was misschien bijna onbeschadigd en mooi maar als je dichterbij kwam zag je op haar ravenzwarte huid toch een aantal littekens. Ziyada kon uitstekend voor zichzelf zorgen en had niemand anders nodig. En hengsten.. hengsten wondt ze met gemak rond haar hoefje om ze daarna keihard te dumpen en hun miezerige hartje te breken. Ja daar kon ze echt van genieten. Maar een gevecht ging ze ook niet uit de weg. Iets wat vaak voor kwam omdat ze zo’n scherpe tong had. Toch wist ze zich ook vaak met haar charmes te redden. Hoe vaak had ze in het bijzijn van een hengst niet iets verkeerds gezegd en hem daarmee tot een gevecht uitgedaagd? Al zij het onbewust. En toch wist de ravenzwarte merrie zich er keer op keer uit te praten of.. zich op een andere manier er weer uit te wringen. Haar donkere ogen samen met haar ravenzwarte vacht en manen en haar goedgevormde lichaam maakte van haar een zeker lustobject voor hengsten en daar was ze zeker bewust van. De merrie besloot wijselijk haar mond gesloten te houden. Niet dat Ziyada bang was voor haar dat zeker niet. Maar dan moest ze dadelijk wéér gaan vechten. Nou ja ze zou het ook niet uit de weg gaan hoor. De merrie keurde ze dan ook geen blik meer waardig nu de hengst zich aangekondigd had. Hengsten bleven leuke speelobjecten voor haar. Haar donkere ogen gleden over zijn lichaam en ze kantelde haar hoofd lichtjes nadat hij zijn stem liet weerklinken. ”Ook een goedendag” zei ze met haar aangename maar ijskoude stemgeluid terwijl ze hem observeerde en haar lippen zich in een valse grijns krulden. ”Wat brengt jullie paarden hier eigenlijk?” vroeg ze dan maar om het op een zinnig gesprek te doen lijken. Waarom was ze hier ook al weer naartoe gekomen? O, ja. Ze verveelde zich en ze moest dit gebied toch door. Kon ze net zo goed lekker gezellig gaan kletsen met de paarden die hier al langer waren dan haar zodat ze misschien wat wijs kon worden uit al die kuddeshit hier zo.

Cups zie nu pas dat hij nog open was voor één ander persoon

Dracoz wierp met een lichte beweging zijn donkere hoofd in de lucht en hield hem een moment in deze stand. Zijn donkere ogen richtte hij op de zwarte merrie die hem het meest opviel. De merrie op wie hij zijn aandacht gevestigd had , had duidelijk het arabische bloed door haar lichaam stromen en tevens nog een andere die hij zo snel niet kon bedenken. Hij leek haar betekenisvol aan te kijken, eigenlijk leken zijn ogen best 'vrolijk' en 'misterieus'. Maar eigenlijk had deze hengst alleen een soort bord voor zich geplaatst en was zijn ware identiteit er diep achter verborgen. In één oogopslag kon Dracoz ookwel zien dat deze merrie zich ook niet zo snel zou laten verleiden, evenals hem kende zij waarschijnlijk ook geen liefde. Diep snoof hij om haar geur in zich op te nemen en deze voor de rest van zijn leven niet meer te vergeten. Ieder paard had wel een eigen geur en hij Dracoz kon ze gemakkelijk in zijn harde schijf opslaan en de geur van de merrie weer herkennen als hij haar nog eens tegen kwam. Op het eerste oog leken de manen van de donkere hengst zwart maar als je beter keek zag je dat zijn manen eigenlijk lichtjes bruin gekleurd waren. Zijn kol op het voorhoofd was verstopt onder deze donkerbruine manen en het bedekte ook bijna een van zijn ogen. Donkerbruine lokken wapperde als een vaandel op zijn schouder en leken op de windstoten te dansen. Langzaam maakte Dracoz zich wat groter en stelde zich wat dominanter op, automatisch eigenlijk. Een kleine uitdaging werd zichtbaar in zijn ogen en dat vrolijke gedoe verdween. Hij grijnsde koeltjes naar de merrie toen deze haar antwoord gaf: `Ook een goedendag´. Haar antwoord verbaasde hem niks, ze begroette hem terug en dit was wel loyaal; zelfs voor bij de bads. Ijzig keek Dracoz naar de merrie, zijn normale blik tegen slechte paarden. Zijn hals krulde hij wat meer op en de spieren in zijn hals werden wat meer aangespannen. Even bracht hij zijn oren een minuscuul stukje omhoog uit zijn warrige manen om de merrie wat beter te kunnen horen. `Wat brengt jullie paarden hier eigenlijk?´ antwoorde de merrie om het gesprek wat zinnig te laten lijken. Een laagje zweet liet Dracoz zijn vacht wat glanzen in de zon en hier en daar bolde wat spieren op uit zijn vacht. `Ik ben vrij... Vrij om te gaan en staan waar ík wil en nu is dat hier´ bracht hij ijzig op met zijn rauwe stem. Toch speelde hij weer wat met zijn charmes en klonk het mysterieus en charmant. Statig hief hij zijn hoofd weer in de lucht en draaide zijn blik iets langs de merrie. Op de azuurblauwe hemel hingen wat spierwitte wolken en de zon scheen. Toch was het minder warm dan eerst en de herfst was in aankomst. Iets waar hij blij mee was, waar hij al tijden aan dacht en hoopte dat het snel zou komen. Maar aan de andere kant zou het ook moeilijker worden om aan eten te komen wat best een groot nadeel vormde voor een zwerfpaard. Weer richtte hij zijn blik op de merrie. Eigenlijk was hij wel benieuwd naar de naam van de merrie. `Dracoz is mijn naam´. Dit vertelde hij doodleuk om wat meer informatie over de merrie uit haar te krijgen. Het zou handig zijn om haar naam te weten eer hij nu met haar in gesprek was.

Gezien de andere merrie óf haar negeerde, bang voor haar was of gewoon geestelijk onstabiel was keerde ze de Fries volledig haar rug toe en deed alsof het lucht was. Wat nog best wel lastig was aangezien haar forse lichaam een groot deel van het gebied in beslag nam. Met haar staart sloeg ze in de richting van de merrie die alles maar goed scheen te vinden. Kreeg toen even een geniale ingeving maar besloot die nog even te bewaren. Nu was ze echter met de hengst in conservatie. Haar lange manen kwamen zo nu en dan tegen haar borst aan zo lang waren ze. Haar ogen waren half gesloten terwijl ze huiverde van het frisse windje dat langs haar ravenzwarte lichaam streek. Het was wel even goed want zo hield ze haar koppie er tenminste goed bij. Ze moest echt even oppassen en niet meteen te hard van stapel lopen. Dan was ze alleen maar bezig een gat voor zichzelf te graven waarna ze er met alle vier de benen in zou vallen. Dat was iets wat ze ten zeerste moest voorkomen. Nooit maar te nimmer zou ze echt voor de charmes van een hengst vallen. Ze zouden allemaal moeten boeten voor het leed dat haar en met haar nog tientallen, honderden zo dan niet duizenden merries aangedaan waren. Alle hengsten dachten maar dat ze iedere merrie ‘zomaar’ konden krijgen. Nou echt niet. Zij zou daar het toonbeeld van zijn. Zij zou laten merken dat ze niet zo makkelijk te krijgen was en ze zou een voorbeeld zijn. Maar niet alleen daarom deed ze hengsten dit aan. Wat ook van grote invloed was, was dat ze het heerlijk vond om de macht in hoeven te hebben en ze gewoon voor haar lol te pijnigen. Voor haar gold dan ook heel vaak het o zo bekende gezegde. Wie niet sterk is moet maar slim zijn. En zo was het heel toevallig wel. Kijk ze moest toegeven dat de hengst voor haar aantrekkelijk was zo simpel was het maar toch. Daarmee alleen ging je het bij haar toch niet maken. Aangezien het nog helemaal niemand gelukt was. Dus waarom hij wel? Als ze haar schouders op had kunnen halen had ze dat nu zeker gedaan. Ziyada was absoluut geen merrie van lange gesprekken. Meestal voerde ze haar gesprekken namelijk lichamelijk. Haar blik gleed over zijn lichaam en ze beet even kort op haar onderlip om het onschuldige merrietje te lijken. Zijn stem was charmant maar ze was niet dom. Ze deed net alsof ze hem bewonderend aan keek en knikte instemmend. Daar kon ze wel mee akkoord gaan. Al snel liet hij zijn naam vallen. Dracoz dus. Een naam die hem wel goed paste al vond ze het zelf. Zonder haar blik van hem af te wenden zette ze een stap dichter in zijn richting en kantelde haar hoofd toen een heel klein beetje. Haar donker e ogen lieten hem geen moment los. ”Wel Dracoz dus. Aangenaam. Mijn Naam is Ziyada.” sprak ze met een zeer aangename zwoele stem uit.

Een lange stilte ontstond. Een stilte waarin de gitzwarte merrie de rug toekeerde. Eigenlijk was Dracoz het wezen al helemaal vergeten, en hij viel haar weer op toen Ziyada voor haar ging staan en dominant met haar staart zwiepte. Langzaam liet Dracoz zijn ogen op de merrie rustten. Iedere detail van haar lichaam scande hij en sloeg hij op. Een van zijn mondtrokken trok uit eindelijk omhoog. Eerlijk is eerlijk, die merrie was niet lelijk. Ze had iets dat andere niet hadden, iets charmants, iets waarvan de goedzakken de rillingen kregen, iets wat hij juist knap aan haar vondt. Wel zag hij gelijk dat deze merrie niet de domste was en ze zeker niet in zijn truken zou trappen, evengoed zou dat omgekeerd ook nóóit gaan gebeuren. Dit maakte het juist spannender om met haar te praten dan met andere merrie's. Die waren zo status, zo normaal. Dezelfde greins plooide nogsteeds om zijn lippen, zijn ogen even ondoorgrondelijk als altijd. Ook stond hij er niet onderdanig bij maar straalde zijn houding macht en trots uit. Wel veel paarden vonden hem maar een ongemanierde zak, omdat hij altijd met merrie's speelde. In tegenstelling tot vele andere deerde dit hem niet. Fijn vondt hij het wel als iemand hem aan eerde, maar voor de rest boeide het hem niet wat andere van hem vonden. De meningen van paarden over hem waren ook erg verschillend. De een was jaloers op zijn kunsten hoe hij merrie's wist te manipuleren en andere wilde hem weer een lesje leren of wraak op hem uitoefenen voor wat hij deed. Niet dat dit die paarden zou lukken, want hij was slim genoeg niet zomaar een val in te lopen. Hij schrok op uit zijn gedachte toen de beeldschone merrie een stap dichterbij zetten, haar ogen bleven op hem hangen. Raar, dit was eigenlijk wat hij altijd deed. Hoewel de merrie zo charmant was zag hij ook wat anders. Iets dat hij een merrie niet zo snel zag doen, iets wat hijzelf vaak deed. `Wel Dracoz dus. Aangenaam. Mijn Naam is Ziyada.´ Dracoz luisterde naar haar stem. Ieder woord sprak ze aangenaam uit. `Zover ik het kan ruiken draag je geen kuddegeur met je mee´ sprak Dracoz koeltjes.