Hallooooo! leidertje van de Dingeseeen? :A

Yago liep briesend rond. 'Het moet verschrikkelijk zijn zo'n klein hengstje te zijn,' citeerde hij met een honingzoet, klagerig stemmetje. Hij was net een minuut of vijf geleden een merrie tegen gekomen, maar die had direct door zijn masker heen geprikt. 'NU VERDOMME WEL JA!' schreeuwde hij nog eens achterom, in de wetenschap dat de merrie hem niet kon horen. 'Dat verdomde kreng, die ongelooflijke bitch! Wat een klote streek!' Yago brieste nog eens nijdig. De kleine hengst was niet snel op zijn teentjes getrapt, maar je moest hem niet over zijn kleine 1.30 beginnen. Daar kon hij zo slecht tegen. Meestal was hij een geduchte tegenstander omdat hij gebruik maakte van de gedachten die anderen over hem hadden. 'Een lief, schattig hengstje.' Dát hadden ze geweten. Ze hadden uiteindelijk op hun walgelijke knietjes gesmeekt om hen met rust te laten. Yago, die vervolgens door de meesten uiteindelijk een zwakzinnige werd genoemd, weigerde dat uiteraard en ging dan met een onschuldige snuit door met verwensingen zachtjes op een lief toontje fluisteren. Hij wás gek, en daar was hij zichzelf dondersgoed van bewust. Alleen was er een klein verschil op de manier waarop hij zichzelf gek vond en waarop de rest van de knollen hem gek vonden. Híj beschouwde het als een eigenschap waar je op elk gewenst moment gebruik van kon maken. Zij beschouwden het als een eigenschap die ronduit walgelijk en vooral gevaarlijk was. Het was vreemd, geen enkel paard was immers zo, en alles wat vreemd had joeg angst aan. Yago wist ook dat verdomde goed en hij knoopte alles wat maar met geestelijke gezondheid te maken had in de oren. Vele paarden waren als de dood voor hem, die hij tot zijn grote spijt nog nooit ontmoet had. Hij had er een boel voor over Magere Hein hemzelf te ontmoeten. Sinds Alcatraz was verdwenen, had Yago zich gedeisd gehouden. Maar nu had hij het één en ander over een kuddeleidster genaamd 'Segué' gehoord. Als haar karakter net zo lastig was als haar naam, zou Yago daar een behoorlijke kluif aan hebben. Yago sperde zijn neusgaten open en liet daarna een luide hinnik horen: Kom maar op merrie!

[Segué]

Het wilgenwoud was nou niet echt een plaats waar de zilverwitte merrie vaak te vinden was, maar vanwege het feit dat ze dit gebied moest trotseren om het noorden te kunnen bereiken, bevond ze zich op dit moment hier. Irritatie werd opgewekt door de romantische plaatsen die ze passeerde. Sarcasme en spot was in haar ogen te lezen bij het zien van gelukkige stelletjes die kwijlend met elkaar speelden of andere dingen deden. Haar hoeven lieten ondiepe hoefafdrukken achter in het zachte mos, terwijl haar manen en staart rustig heen en weer wuifden. Hier en daar bleven hangen in takken, waarna ze dan weer losgerukt werden en opnieuw konden wiegen. Ze sloeg haar blauwe ogen ten hemel toen ze twee jonge paarden verliefd achter elkaar aan zag rennen. Met een paar bewegingen zou één van hen voor de laatste keer rennen. Echter was het onnodig om daar energie aan te verspillen. Totaal onnodig. Alle energie die ze bevatte, kon ze het best sparen om die daarna te kunnen omzetten in kracht. Het was namelijk tijd voor een van haar wekelijkse trainingen. Een harde blik verscheen in haar ogen, zorgde voor een duivelse uitdrukking op haar gelaat. Ze sloeg een maal met haar staart, haar lippen samenpersend en haar oren in haar nek drukkend. Een luide hinnik had haar concentratie verstoord. Zorgde ervoor dat nieuwe irritatie door haar lichaam stroomde. Ze snoof een keer, stampte met haar hoeven harder op de grond en gooide haar hoofd uit lichte frustratie in de lucht. Wie waagde het haar op dit moment te roepen? In het wilgenwoud nota bene. Hoofdschuddend veranderde van koers, zorgde ervoor dat haar lichte ontvlambaarheid duidelijk waarneembaar werd. Het duurde niet lang voordat de geur van een onbekende hengst haar neusgaten binnendrong en ze spande haar spieren. Vernauwde haar ogen. Kil was haar houding, trots was haar blik. Haar staart iets in de lucht geheven en haar hals sierlijk gekruld. Minachtend bekeek ze het kleine paardje. Liet haar ijzige blik over hem heen glijden en spot verscheen in haar ogen. ’Wel, wel. Vertel mij, hengst, wie je bent en waarom je me geroepen hebt? Ik sta er niet om bekend veulens te adoreren, noch houd ik van paarden die niet weten waarvoor ze leven. Dus zeg mij, waarom ik naar jou zou willen luisteren.’ waren haar kille woorden en het sarcasme dat er lichtjes in weerklonk, kon ze niet onderdrukken. Misschien discrimineerde ze. Misschien was ze een soort van racistisch. Maar dit alles kwam vooral vanwege het idee dat er maar weinig kleine paarden waren die het werkelijk durfden om te vechten tegen het Goede.

Yago grinnikte een keer koeltjes. Minnetjes, de merrie die voor hem stond. Tsss, de arrogantie. Yago brieste zoetjes, maar wierp een kille blik op de merrie. Zijn ogen spraken boekdelen. 'Beoordeel jij een pony altijd op zijn uiterlijk? Wel wel, dan zit je toch iets lager dan dat ik je oorspronkelijk had zitten, merrie!' zei hij met een onschuldig glimlachje op zijn gezicht. Hij had het idee dat het slechts een kwestie van tijd was voor de merrie werkelijk besloot hem een enkeltje 'Andere Wereld' te bezorgen. Niet dat dat hem deerde: De Hemel was beschreven als de ideale plek, dus Yago was er wel eens over aan het tobben over hoe de hemel er voor hem uit zou gaan zien. Vervloekt, wat was dit voor gebied? Die merrie was achterlijk als ze werkelijk dacht Yago zo neer te kunnen halen. Yago wierp een blik om zich heen en keek de merrie vernietigend aan. 'Moet je niet wachten op anderen? Om even te laten zien hoe geweldig je wel niet bent. De o zo grote, machtige Segué. Ik mag hopen dat je anders in elkaar steekt dan dat je doet overkomen. Kleintjes in elkaar meppen in je vrije tijd. Tsss, is dat wat de kuddeleiders van tegenwoordig doen?' Het kleintje snoof een keer onheilspellend, maar plakte niet lang daarna weer een klein glimlachje rond zijn snufferd. Hij brieste zo schattig dat het bijna spottend was na Segué toe. Allemachtig, als die merrie werkelijk dacht wat Yago dacht dat ze dacht, dan kon Yago haar officieel 'gefreakt' noemen. Hij kreeg een donker glimlachje en zette zijn pluizige oortjes naar voren. Racistisch was het juiste woord! Hij kuchte net zijn triomfantelijke houding weg. Het was hem gelukt Alcatraz te overtuigen, zijn meester, dus dit 'Witte Wief' moest een koud kunstje zijn. Hij rolde met zijn ogen bij het horen van haar woorden. 'Joh, ik sta in zowat elk gebied waar ik kom bekend als de Psychopaat en zo ben ik al door meerderen hier in dit gebied genoemd,' antwoordde hij nuchter. Het kwam er iets nonchalanter uit dan dat hij bedoeld was, maar dat deerde niet. Hij mocht dan wel klein zijn, hij had dingen waar de meeste paarden alleen maar van konden dromen. 'Ja ja, mep me tegen de grond, dan zijn we direct uitgepraat,' zei hij sarcastisch terug. Segué wilde nog niet eens de moeite nemen om na hem te luisteren. Of beter gezegd: Niet met de interesse die hij normaal kreeg. Bekijks had hij genoeg, tot dat hij zijn ware masker liet zakken en paarden zo gek maakte. Een grimas verscheen op zijn snuit bij de gedachte aan Ziva, die heerlijk hard had gegild bij het zien van zijn ware identiteit. Machtig, een badass zijn!

Haar blik gleed door het wilgenwoud heen. Namen dingen waar die haar de keel uit kwamen en met een geïrriteerde zwiep van haar staart draaide ze een van haar oren naar de hengst toe toen hij sprak. Het impuls om met haar ogen te rollen hield ze tegen en ze trok even een van haar wenkbrauwen op. ’Ik kan niet ontkennen dat uiterlijk een grote rol speelt. Of, beter gezegd: ik heb nog maar weinig paarden van jouw formaat zien overwinnen.’ De woorden rolden ietwat sarcastisch van haar tong, maar het interesseerde haar niet. Op dit moment werd ze gestoord terwijl ze belangrijkere zaakjes te volbrengen had. Even knepen haar ogen samen toen hij verder sprak, gepaard met een ijzige blik die zich op haar gezicht vormde. ’Ik kan mijn eigen zaakjes oplossen, hengst. Hulp van anderen heb ik maar zelden nodig. Daarnaast is mijn vrijetijdsbesteding geen “kleintjes in elkaar meppen” zoals jij dat noemt. Ik heb wel betere dingen te doen.’ ijziger was haar stemgeluid nu. Ietwat beledigd gooide ze haar hoofd de lucht in. Dacht hij echt dat zij, Segué, haar eigen boontjes niet kon doppen? Minachtend richtte ze haar ijsblauwe ogen op het kleine dier. Zoals hij zelf al verwoordde, was hij inderdaad een rare psychopaat. Haar oren werden platter in haar nek gedrukt toen ook zijn laatste zin haar oren binnenstroomde en dit keer sloeg ze haar ogen wel degelijk ten hemel. ’Wat is je doel? Heb je me geroepen zodat ik dit soort nonsens aan moet horen, of had je toch een iets diepzinnigere reden?’ Snauwde ze toen en ze keek hem even kil aan. Het “gesprek” zorgde ervoor dat haar irritatiegehalte met de seconde steeg en wanneer dat het absolute hoogtepunt bereikt had, waren niet veel paarden meer veilig. Een windvlaag steek langs haar vacht. Bereikte haar neusgaten en haar oren zodat de wind woorden in haar oren kon fluisteren. Een nieuwe roep werd aangekondigd en de ergernis begon van haar houding af te druipen. Als dit paard niet gauw met wat zinnigers kwam, zou ze hem de rug toe keren en de nieuwe roep beantwoorden, in de hoop dat deze wel de moeite waard was.