another unknown

Kairi draafde rustig door het gebied. Ze keek even rustig rond. Ze herrinert zich dat ze hier lang geleden nog eens is geweest, maar ze weet niet meer precies wanneer. Ze keek even naar de grijze lucht. Het leek niet heel somber maar vrolijk zou je het nu ook niet kunnen zeggen. ze zwipte heen en weer met haar staart en sloeg eens hard tegen haar flanken voor de irritante insecten weg te jagen die juist niet konden prikken. Een zucht verliet Kairi haar keelgat. Daarna schudde ze eens goed met haar hoofd zodat haar manen wat verward gingen liggen en uiteindelijk weer mooi naast elkaar. Kairi haar gespierde schouders gingen lichtjes op en neer bij iedere ademhaling dat ze nam. Ze kek weer rond. Daarna zette ze zich weer voort in een snelle pas en ging bergop. ze dacht even goed na. Ze had veel meegemaakt, toen ze daaraan dacht dacht ze ook direct aan Zero.... Kwaad schudde ze haar hoofd heen en weer zodat de gedachten weg gingen. Gemompel kwam uit haar keel terwijl ze hoger en hoger de vulkaan beklom. Toen keek ze wat naar de omgeving. Ineens kwam er een onbekende geur door kairi haar neusgaten. Haar oren lagen direct plat en ze spande al haar spieren op. Rustig draaide Kairi zich om en keek naar de richting waar de onbekende hengst zou komen opdachten. Kairi,nieuwsgierig op zijn reactie van haar aanwezigheid wachtte ze.

( Kairi en kyanos ^0^)

En alweer die stofbak waarin hij zich bevond. Maar het was hier heerlijk rustig, geen gezeur van anderen. Geen goedzakjes die hoefden te vrezen voor hun leven en geen zogezegde slechteriken die hem zouden uitdagen tot een gevecht wat zijn rustige dag zou verpesten. Hij sloeg met zijn staart een aantal muggen en vliegen weg. De bedrukkende warmte die hier hing zorgde voor een dun zweetlaagje op zijn zwarte vacht. Zijn hals had hij ligt gekromd de spieren rolden onder zijn huid, waren duidelijk zichtbaar. Met iedere ademhaling ging zijn borstkast op en neer, een regelmatig ritme. Evenals de takt waarmee hij zich in stap voortbewoog. In zijn ogen een ongekende kilte die zich er altijd in bevond. Hij snoof even diep en liet zijn donkere ogen door de omgeving glijden waar niet veel te vinden was. Zijn gevoelige neus ving een onbekende geur op. Een albekende merrie geur, de hormonen die zich in het lichaam van een merrie bevond gaven een bepaalde geur af. Netzoals de testosteron in zijn lichaam een sterke geur af gaf. Maar of het een goedzakje of eentje zou zijn die zich aan de duistere zijde bevond wist hij niet. Toen hij dichterbij was zag hij dat het om een zwarte merrie ging, haar houding maakte duidelijk dat ze geen goedzakje was. Hij stapte stevig door, zijn spieren duidelijk gebruiken een work out voor zijn lichaam. En dat terwijl hij alleen nog maar stapte. Op een aantal meter voor de merrie bleef hij staan, zijn pad kruisde toevallig die van haar. Hij wou hier door maar als ze zo op het midden bleef staan ging dat niet bepaald. Ze bleef op hem wachten merktte hij, ze had zich al helemaal zijn kant op gedraaid. ” Wat.. “ kwam er kil en harteloos uit zijn mond. Ze had hem nog net niet met open mond aan staan gapen.

Hij irriteerde zich nu al aan deze zwarte merrie die voor hem stond, ze had geen flauw benul blijkbaar wie er voor haar stond. Hoewel enorm bekend in dit gebied was hij nog niet maar dat zou zeker nog wel komen. In zijn ogen was een sluwe schittering te vinden , voor een kort moment weliswaar want al snel was er geen enkele emotie meer te vinden. Hij snoof even, zijn oren strak tegen zijn schedel aangedrukt. Zijn hele uiterlijk en houding maakte duidelijk dat er niet zomaar met hem te spotten viel en ook deze merrie zou niet veel kunnen doen of ze had het compleet verpest. De merrie begon te praten, ze wou zijn naam weten. Hij snoof even spottend wie dacht ze wel dat ze was, alsof hij zich liet chanteren zodat ze zijn naam wist. Als ze niet van plan was aan de kant te gaan zou ze zelf ergens daar beneden over dat brokkelige randje bevinden. Haar charmante grijns deed hem niks, dacht ze daar nu echt meer mee te bereiken. Wat was ze voor slecht paard, duidelijk een wannabe. Hij hief zijn hoofd tot een dominante hoogte, vanaf die positie keek hij neer op de merrie. Zijn hals had hij licht gekromd, waarbij duidelijk al zijn spieren gespannen stonden een masieve spiermassa. Hij keek eens opzij naar het riggeltje waar hij langs zou moeten, het zag er bijna aantrekkelijk uit om maar van die merrie af te zijn, maar hij ging zijn leven niet wagen de merrie zou voor hem wijken of ze het nou wou of niet. Ze begon op nieuw te praten en vertelde haar naam, waar was ze mee bezig. Hij zuchtte even en een woedende blik werd haar kant op geschoten. “ Kairi, ik weet niet of je leven je lief is maar voor jou lijkt me aan de kant gaan de keuze om je leven te behouden “ de merrie had hem al teveel geirriteerd om hem nog te kunnen plagen of iets te kunnen bereiken met charmante tonen en een plagerige blik in haar ogen. Haar ijzige grijze ogen bleven strak op die van hem gericht, en zo ook die van hem op die van haar. Zijn staart sloeg fel tegen zijn flank, nog altijd had hij zijn naam niet genoemd. Vaak had hij maar zoiets van dan was hij ervan af, maar deze merrie irriteerde hem. En hoewel je door het zeggen van je naam, naams bekendheid maakte. Ging het hem daar totaal niet om, hij hoefde niet het grootste en bekenste paard te zijn van Dream Horses, maar degene die hem kenden zouden hem vrezen. Hij zette een dreigende pas in de richting van de jonge zwarte merrie.

Een zucht verliet Kairi haar keelgat. ze had al snel in de gaten dat hij zo'n paardje was dat slecht over haar dacht doo haar gedrag. Ze sloeg eens hard met haar staart tegen haar zwarte flank en haar zwarte golvende manen wapperden door de koude wind. Ze had wel gedacht dat hij er niet tegen zou kunnen niet veel paarden die badasjes waren konden niet tegen een dom geplaag. Waarom deed ze dan de moeite? ze vond het gewoon leuk om iemand kwaad te zien kijken. Zo is ze nu eenmaal. Hij zou er maar moeten aanwennen voor als hij haar toevallig nog eens zou tegen komen. En iedereen weet dat dat sneller zou zijn dan je denkt. De wereld is nu immers klein om iemand wel twee keer tegen het lijf te lopen.“ Kairi, ik weet niet of je leven je lief is maar voor jou lijkt me aan de kant gaan de keuze om je leven te behouden"sprak hij tegen haar. Een zware zucht verliet Kairi haar keelgat. nou ze had dus echt gelijk hij kon er niet tegen. De tijd van tegenwoordig. " maak je maar geen zorgen Kyanos,"Ze wist zijn naam al vanaf dat zij hem had gezien, ze was al langer dan vandaag in DH dus kent ze toch wel redelijk veel paarden ookal heeft ze hen niet allemaal gezien." ik was al van plan om je door te laten, tegenwoordig heeft niet iedereen meer veel gedult." Kairi lokte de hengst helemaal niet. Ze zei gewoon de waarheid tegenwoordig had neit iedereen meer zoveel geduld als vroeger. Rustig stapte ze even naar achter waar er een plekje was zodat hij kon paseren. Kairi ging op dat plekje staan zodat er genoeg plaats was zodat hij er met gemak langs kon.