Why, oh why?

Het regende onderaan in het dal; dikke druppels vonden hun plaats naar beneden en bedekten de grond in de vorm van plasjes. Bovenop de berg, waar bijna geen leven wezen kwam en al hélemaal geen paard, waar rotsen met ijsmutsen 's morgens blinkten in de zon, waar eeuwige sneeuw lag. Boven sneeuwde het. Het was grijs, donker. In de verte was een kleine zwarte schim te zien. Zijn hoofd hing laag, zijn lippen krulden om tot een pijnlijke grimas. Zijn ogen waren gesloten en hij sjokte voort. Elke keer als hij zijn benen een millimeter van de grond optilde schoof er een beetje sneeuw uit. Tegen zijn voorhoofd en voorbenen zat een plakkaat sneeuw geplakt. Hij voelde niks. Geen pijn, geen emoties hoe graag hij dat ook wilde. Zijn brein was één groot gapend zwart gat, langzaam bijkomend van de heftige dagen die de jaarling achter de rug had. De realiteit begon tergend langzaam tot hem door te dringen. en die was hard. Hij zou hier sterven, alleen, in een ijskoud gebied. De sneeuwvlokjes prikten als naaldjes tegen zijn lichaam aan. Hij slofte in de automatische stand verder.

Met een vreselijke klap opende de hazelnootbruine jaarling zijn donkere ogen. Wat hij toen zag, was niet te beschrijven. Chaos. Vuur. Het schrille hinniken van paarden. En bovenal die dikke zwarte rook, die prikte in je ogen en luchtwegen. Nog in schok keek de hensgt voor zich. Het was alsof hij in een luchtbel vastzat, een luchtbel die elk moment kon knappen. Hij zag hoe de tanden van het vuur aan de doodsbenauwde paarden knabbelden; veel lagen roerloos op de grond. En bovenal vrat het vuur aan zijn brein. Hij werd langzaam gek, de mensen waar hij zich eerst thuisvoelde probeerden uit alle macht te helpen. Het lukte niet. Het vuur had zich al te veel verspreid. Voor hem doemde ineens het vuur op; het shcampte een stuk van zijn donkere voorbeen. Het was zover. De luchtbel knapte. als een gek steigerde hij, helemaal in schok en hij wist dat hier zijn leven zou eindigen. Van achteren voelde hij een brandernde balk op zijn rug vallen, het akeligste gevoel dat de jonge hengst ooit gevoeld had. Het vuur drong tot hem door, en hij draaide zich met een ruk om, zich proberend onder het hete vuur vandaan te komen. Het hinniken weerklonk in zijn oren, hij probeerde er niet naar te luisteren. Toen viel zijn oog op iets wat een redding leek, een verdwijngat in de houten muur waar de nacht als een blauw stukje afstak. De sterren blonken hem tegemoet, zouden die dan niet weten wat voor vreselijks er hier aan de hand was? Snuivend gooide hij zichzelf vooruit. Hout prikte in zijn benen en borst. Hij was vrij. Een tweebeen rende op hem af, in een glimp herkende hij haar. Maar het was te laat. Nog steeds door doodsangst verdreven denderde de jaarling alles voorbij. De koude lucht waaide om hem heen en door hem heen, door de adrenaline voelde hij de pijn van zijn brandwonden niet. Nu moest hij rennen, rennen als nooit tevoren.

De sneeuw vormde zich snel een laagje op de hengst, die ondertussen in elkaar gezakt was. De herinneringen kwamen als een ijskoude vloedgolf terug. Hij was moe, zo moe. En de brandwonden op zijn rug en voorbeen deed vreselijk pijn. Zijn hoofd viel met een zachte plof in de sneeuw. Nog steeds kwam de sneeuw met hele ladingen uit de lucht vallen. Zijn onderlip begon te hangen. Het was gedaan met de jaarling. Of, toch niet?
[Open voor iedereen, het liefst geen badeendjes]

Midflower stapte met stevige passen door de dikke sneeuw. Met dikke druppels viel de regen onder aan het dal naar beneden. Midflower stopte en keek naar de drakenberg. Geen enkel levend wezen zou daar echt wonen. Niemand kon daar wonen en overleven. Je wordt er als het ware opgeslokt door de dikke donkere mist, die geen een straaltje zon doorlaten. Midflower zuchtte. Als je daar zou wonen dan zou je lichaam naar de hemel reizen. Nooit meer terug komen, verdriet en pijnen achterlatend maar ook vreugde. Voor altijd verloren Midflower schrok op uit haar gedachte's ze zou er niet aan moeten denken. Het sneeuwde. Dikke grijze mist lieten geen een enkel straaltje zon door. Het was donker. Zou dit dan het laatste zijn dat Midflower zou zien nee dat kon niet dat mocht niet! Langzaam slenterde Midflower door en dacht diep na.

Een grijs veulen rende in het rond. Hard hinnikte haar moeder. Het was bij water, wat voor water was onduidelijk. Het grijze veulentje hinnikte hard naar haar moeder die was neer geploft. Ze rende op haar af. Haar moeder die nog een keer hinnikte, maar daarna was het stil. Het grijze kleintje stopte en zag haar moeder bewegen. Langzaam ging ze op haar af. Een heel klein bruin veulentje zat onder het vlies. Het grijze kleintje genaamd Aleyne liep door. Naar het andere veulentje genaamd Midflower. Wolken aan de lucht maar toch was er zon. Dit was een vrolijke dag. De moeder van Aleyne en Midflower likte Mid los van het vlies. En nu ongeveer 2 en een half jaar later, stond Midflower hier. In de ijzige kou.

Midflower schrok wakker uit haar gedachte. In haar hoofd zag ze Aleyne nog rond zwerven. Mid schrok van haar eigen gedachte en schudde haar hoofd. Nee, ze zou haar zelf sterk houden en blijven leven! Voor Aleyne en voor Pearl! Maar ook voor alle andere dierbaren van haar. Midflower rook een paard. Misschien kon die haar helpen maar daar leek jet niet op. Mid zag een gedachte kleiner worden, wat was er met hem gebeurd? Midflower draafde snel op hem af en plofte naast hem neer in de ijzige sneeuw: ''Ik ben Midflower en jij? Wat is er gebeurd? Kan ik helpen?'' Haar vragen waren belangrijk vond Mid zelf.