It's like hearing the others..

Dit deel van de wereld was een plezierige ontdekking omdat het een keer iets anders was. Ze had de eindeloos lange grasvlaktes al zo vaak gezien en het ook in een geweldig hoog tempo voorbij zien schieten. Dat was wanneer ze zichzelf aanzette tot galop. Alles ging dan razendsnel langs haar omdat ze een enorm tempo kon behalen. Hier kon dat niet. Daar was het te gevaarlijk voor ook al zou ze het toch zo doen. Alleen was ze wel slim. Ze wist dat haar hoeven op de ijzige grond zouden uitglijden waardoor ze gemakkelijk over de rand zou kunnen vallen en dat was ze niet van plan. Hier was ze niks van plan. Er was dan ook geen reden waarom ze zich hier bevond. Op de Drakenberg. Het was haar eerste keer maar ze wist dat het niet het veiligste gebied was. Zelfs een jong veulen zou de onheilspellende sfeer opmerken. De mist die rond de bergen hingen. Op sommige plekken weer wat dikker dan op andere plekken. Maar dat was normaal. Alleen zou het bij dit je kriebels geven. Angstkriebels. Die kende Ödette niet. Vroeger was ze nog wel eens bang geweest voor bepaalde dingen maar ze had geleerd zich er over heen te zetten. Als je dat eenmaal een enkele keer had gedaan was je er voor eeuwig van af. Zo ook bij het betreden van gevaarlijke gebieden.
Met haar lichtgekleurde hoofdje fier omhoog liep ze verder over de redelijk brede richel. Het kostte haar geen moeite er netjes op te blijven lopen. Ze wist met haar ervaring wel wat ze moest doen. In haar lichaam was alles met elkaar verbonden, dat is natuurlijk sowieso bij iedereen hetzelfde maar bij haar waren haar bewegingen in verbinding met de geluiden die ze hoorde. Haar ogen hadden dat met haar gedachten. Zodra ze iets zag dat haar aandacht trok ging ze er verder over denken hoe ze het kon doorstaan. Zonder ook maar iets fout te doen.
Op het ijs was elke stap te horen. Het weerkaatste tussen de ijsbergen. Klip, klap, klip, klap. Regelmatig zoals altijd. Eens zien wie ze hier tegen zou gaan komen.

Met grote woeste passen draafde Fether over de drakenberg. In haar hele lichaamshouding was niets anders te zien dan trots en dominantie. Maar dat was ze ook. Ze zou voor niets of niemand onder doen. Nou ja…. Er waren natuurlijk wel paarden waar Fether respectvol voor zou zijn, of paarden waarvan ze wist dat die sterker dan haar waren, of een grotere naam dan haar hadden. En ze wist dat je tegen die paarden maar beter niet dominant kon gaan lopen doen. Maar tegen de meeste paardjes die ze tegenkwam kon ze dat best doen! Ze had immers een goed getraind gespierd lichaam gekregen, en ze wist ook zeker wel hoe ze haar mondje moest gebruiken!
Het pad voor Fether werd iets breder, waardoor ze een overgang kon maken naar de galop. Ze was niet zo’n paard die hier nou heel voorzichtig over heen ging stappen. Ze vond het niet eng om hier in volle galop over heen te gaan. Wat had ze te verliezen? De enige reden waarom ze het misschien nog wel vervelend zou vinden om dood te gaan was omdat ze misschien ooit nog ergens voor nodig was. Want ze wist ook maar nooit wanneer Madness haar hulp weer nodig had. En als er ooit een oorlog zou komen tussen de badassen en de goedzakjes dan zou ze het ook een eer vinden om die mee te mogen maken!
Fether zag dat het pad een stukje voor haar opeens steil omhoog ging, dus Fether zette haar passen extra veel kracht bij om tot zo ver mogelijk op de heuvel te kunnen blijven galopperen. Dat lukte tot ongeveer halverwege de heuvel, maar daarna moest ze gewoon terug gaan naar draf. Het pad was gewoon te steil. Eenmaal boven op de berg zag Fether dat daar een soort platformpje was. Het was net groot genoeg om er een rondje op te kunnen galopperen. Dus ze galoppeerde ook een paar rondjes over het platformpje. Ze maakte een scherpe bocht weer richting het pad waar ze net vanaf ging. In volle galop galoppeerde ze de steile helling af. Ze zette haar hoeven stevig vast in de aarde, waardoor er diepe hoefafdrukken achter bleven.
Opeens bleef Fether met een ruk staan. Ze hoorde iets! Ze spitste haar oortjes die normaliter plat tegen haar schedel aangedrukt lagen. Ze hoorde het geluid van de hoeven van een ander paard die over de bevroren grond liep. Fether had al veel kennis over het verschil tussen goedzakjes en badassen dus ze kon meteen zonder enige twijfel horen dat dit geluid afkomstig was van een goedzakje. Dit paard liep veel te licht en opgewekt om een badass te kunnen zijn! En ja hoor! Toen Fether een hoek omdraaide zag ze het paard dat het geluid had gemaakt. Een typisch goedzakje! Haar houding veranderde niets en bleef kil, trots en dominant. Ze stond met een ruk stil voor het paard. “En wat is de naam van het paard dat het lef heeft mijn pad te doorkruisen?” Vroeg ze met een ijzige dodelijke ondertoon. Haar apart gekleurde ogen bleven de merrie voor haar strak aanstaren, wachtend op een antwoord.

Haar lichaam straalde iets kalms uit zoals altijd omdat ze zich nergens druk over maakte. Voor anderen die haar goed kenden in haar vorige kudde was ze vaak een uitkomst geweest voor als er iets was. Ze luisterde altijd netjes en was slim. Wel zo slim voor ideeën en oplossingen. Dat ze dat zo goed kon was iets om trots op te zijn. Iets wat ze ook zeker wel was.
Ze liet haar hoofd iets zakken zodat ze wat meer ontspannen kon lopen. Nu in dit geval was het niet nodig om extra goed op te letten. Lopen op deze richel die redelijk breed was maar toch nog slanker dan normaal was geen probleem voor haar. Wel gingen haar ogen af en toe even razendsnel naar haar hoeven als ze die iets voelde weg glijden maar ook al zonder er een blik op te werpen zou ze wel weer op het goede pad terecht komen. Aangezien het zomer was maar het hier wel gewoon winter leek, sloeg ze even met haar staart. Er waren dan wel geen vliegen maar het was een gewoonte die elke zomer weer terug van. Lastig was het niet. Het waren bewegingen waar ze niet bij nadacht en ze dus niet echt moeite voor moest doen. Al snel daarna ook viel haar blonde staart weer terug naar beneden maar bewoog het alsnog wat door de stappen die ze zette.
Het geluid van hoeven die de ijzige grond regelmatig raakten deed haar weer op kijken. Dit was zo ongeveer waar ze op had gewacht. Bezoek van een ander paard want ze had wel behoefte aan wat contact. Met wie maakte niet uit. Het paard dat op haar af kwam bracht gelijk al een eerste indruk bij haar op zonder ook nog maar iets te hebben gezegd. De passen van deze merrie waren strak en ze had haar hoofd trots de lucht in gestoken. Zoals zij het net ook nog had. Blijkbaar dacht ze zeer hoog over zichzelf. " En wat is de naam van het paard dat het lef heeft mijn pad te doorkruisen? " vroeg de stem van de merrie met een wat aparte ondertoon. Ödette bleef staan, liet haar tweekleurige hoofd weer op rijzen en keek de merrie aan met haar groenachtige ogen waren een lichte blik van minachting in stond te lezen. Nee, soms was ze zelf zeker ook geen lieverdje maar zeker wel slim dus ze wist wat ze beter wel en niet kon doen op zulk soort momenten. " Ödette. " sprak ze netjes tegen de merrie zonder ook maar een spoortje angst ook al vroeg ze zich in haar binnenste wel sterk af wat de merrie hiermee wou bereiken, " Waarom is er zoveel lef voor nodig om jou pad te kunnen doorkruisen? Ze vroeg expres niet naar haar naam. Die zal ze dan waarschijnlijk toch niet geven dus ze bespaarde zichzelf de moeite.