Your not a Mirakle, i am XD!

Madness stoof weg uit het moeras en kwam even later terecht bij de sterke rivier. Oversteken was een eitje voor de gespierde merrie. Even later stond ze kletsnat aan de overkant van de rivier en wierp een achteloze blik naar achter. De oren lagen plat in de nek en haar ogen stonden kil en duister. Madness vervolgde haar weg en kwam aan bij het strand. Bij het binnendoor weggetje kwam je uit aan de andere kant van het strand dus Madness moest ver lopen om Mirakel tegemoet te lopen. Plof, plof, plof, plof deden haar hoefstappen. Madness keek rond, er lag een zieke vogel in het zand. Madness hinnikte schril en waarschuwend voor naderende paarden. Het waren domkoppen om haar werk te verstoren. Nee, dan waren hun levens al snel voorbij. Maarja, nu maar eerst naar Mirakel. Veel had Madness niet afgelegd dus ze moest nog wel even lopen. Erg vond Madness het niet, Mirakel zou waarschijnlijk niet eens op het strand zijn. De weg was veiliger maar ook wel langer. En het was tenslotte ook nog een veulen. Met die korte benen kwam ze niet snel erg ver dus Madness had nog wel even de tijd.
Na een tijdje hebben gelopen rook ze Mirakels geur en Madness hinnikte fel, ook de geur van Spirit rook ze. Oh fijn, hij is er ook weer. Nog een hinnik verliet haar mond, nu voor Spirit. Het was zo'n ga weg hinnik. Madness galoppeerde aan en zag even later Mirakel. Dark Spirit was waarschijnlijk al weg. "We gaan." Waren de boze woorden van Madness, weg wou ze, het was hier geen geschikte plek om te trainen en Spirit was er. Madness liep al vooruit.

[Blondies:

Mirakel ]

Zo snel als ze kon was Mirakel in volle galop door de binnedoorweggetjes van het moeras gegaan. Haar oren plat in haar nek en een kille blik en een trotse houding zag je haar galopperen. Ze was sneller dan ze dacht. Op het strand was ze Dark spirit tegengekomen. Maar die was snel weggegaan. En toen was Madness aangekomen. En nu galoppeerde ze naast Madness. Ze had geen idee waar ze veder naar toegingen. Misschien naar de andere kant van het eiland? Daar zou ze snel achter komen. Ongemerkt was ze sneller gaan galopperen. En? Het kostte haar helemaal geen moeite. Haar hoofd was fier in de lucht netzoals haar staart. Haar oren plat in haar nek. en haar ogen stonden kil. Dat allemaal zonder dat ze het door had.

Madness keek naar Mirakel en greens. Ze leerde snel. "Rengalop tot die bocht en dan omkeren, op je snelst!" Beval ze bliksemsnel. Het was moeilijk zand dus Mirakel zou het moeilijk krijgen. Ze hinnikte fel en fier, het teken dat ze het gewoon moest doen. Even hinnikte ze weer maar steigerde daarna fier en fel. Ze brieste en keek naar de sprintende Mirakel. Het was een halve kilometer en dan terug, bij elkaar was het een kilometer. Ze liep rustig naar het water en galoppeerde aan. Zo galoppeerde ze aan de kust. Ze had Mirakel ingehaald maar dat kon haar geen fuck schelen. Madness deed haar mond open en liet de zouten spetters erin vloeien. Nog steeds was ze boos. Na een tijdje keerde ze om. Zo galoppeerde ze terug om op Mirakel te wachten.

Madness had bevolen dat ze op haar aller snelst moest galopperen. Ze schatte dat het stuk ongeveer een kilometer was. Na 250 meter had Madness haar ingehaald. Ze ging nog ietsje sneller veder. Natuurlijk wel in de houding. Al snel was ze terug. Masness stond natuurlijk al lang te wachten. Maar als nog was ze snel geweest. Het kostte haar ook mider moeite dan ze had gedacht. Maar ze zag wel dat Madness boos was, of geïriteerd. Wat zat haar dwars? En wat had Madness nog meer voor haar in petto?

Rustig wachtte ze en wachtte ze en wachtte ze. Oke ze overdreef maargoed. "Wat denk je? Wat zullen we nu doen? Doe hetzelfde nog maar eens!" Zei ze vals grijnzend. Ja ze zou Mirakel martelen. Om haar spiertjes te pijnigen had ze meer dingen in petto maar dat was gewoon voor morgen. Rustig wachtte ze en deed haar 'behoeften'. Mirakel was inmiddels al terug. Madness keurde haar geen blik waardig en liep naar een grote palmboom. Ze trapte rustig tegen de boom en trapte de gevallen kokosnoot open. Rustig begon ze te drinken en keek langzaam op. "Ga maar slapen, je moet rusten en morgen heb je spierpijn. Hélse spierpijn." Weer greens ze gemeen.

Oke, Ze moest van Madness weer heen en weer. Weer een kilometer door het zand ploeteren. Maar misschien dacht Madness dat ze het zwaar kreeg? Nou mooi niet. Het koste haar geen enkele moeite. Zodra ze terug was zei Madness dat ze moest slapen. Terwijl zij dronk en at uit de kokosnoot. Ze wierp het zand een stome blik toe. Staart fier in de lucht net zoals haar hoofd. O dat zand lag vreselijk vekeerd. Met een kille blik keek ze om zich heen. Ze zag verschillende vogels via de zee naar de horizon verdwijnen. Af en toe namen ze een vis mee. Waar zouden zij naar toe gaan? Ze wist het niet. Maar wat ze wel wist was dat als ze niet snel ging slapen dat ze het morgen niet ui hield. Ze sloot haar ogen en viel in een droom loze slaap. Al snel werd ze wakker. Eerder dan Madness in ieder geval. Ze kwam in de houding overeind en begon fruit te zoeken. Al snel had ze gegeten en begon ze aan de opdracht die Madness gister had gegeven. Oftewel 1 kilometer door het zand galopperen. Dat had ze al vijf keer gedaan toen Madness eindelijk wakker werd.

Madness deed een oog open en zag Mirakel al oefenen. Ze had geen zin om op te staan dus deed ze haar oog weer dicht. Ze hoorde Mirakel 5 keer keren bij het beginpunt voordat ze geïrriteerd haar ogen opende en knorrig opstond. Chagrijnig kon je haar hele humeur beschrijven. Mirakel zou maar moeten oppassen. Madness keek woedend toe hoe Mirakel weer terugkwam. "Water in, ga je wassen en eet!" Sprak ze kortaf en gewoon, niet háár! Nee Madness was geen pretje als ze chagrijnig was. Mirakel was niet snel genoeg dus ze pakte haar krachtig bij haar manen en sleurde haar mee naar het water, ze moest sneller leren gehoorzamen, dat moesten ze trainen. Woedend smeet ze haar in het water en pakte nog een kokosnoot om de tegen een palmboom aan te trappen. Het melk daarvan spatte overal naartoe wat Madness nog chagrijniger maakte. Wacht maar Mirakel, je bent de klos, dacht ze gemeen!

Oke, Madness was sago. Dat was meteen duidelijk. Madness had gezegd dat ze moest eten. Maar dat eten had ze toch alang gedaan! En wassen trouwens ook. Madness had haar meegesleurd het water in. En daarna trapte ze een kokosnoot kapot. Nou ja zeg. Jaja, Mirakel was nu oficeel de klos. Maar daar had ze geen zin in. "Oke, van mij mag je geíriteerd zijn maar reageer het niet op mij af wil je. Ik heb alle respect voor je. Echt waar. Je bent de eerste die ik echt respecteer. Of als een soort voorbeeld zie. Ja, voor je me in de rede valt wil ik nog iets kwijt. Mijn vrienden of veulens om mij heen kon ik ik niet uitstaan. Als ik goed nadenk kon ik zelfs mijn ouders niet uitstaan. Jij bent de eerste die ik kan uitstaan. Dus verpest dat niet wil je. Doe je dat wel dan respecteer ik je minder. Dit verwacht je niet uit mijn mond, en je word nog woedender. Maar laat ik dit zeggen. Ik train zoveel en zo hard ik kan. Nee ik train nog harder dan je denkt. Ik put mezelf uit zonder er veel last van te hebben. Waarom? Omdat ik het wil. En als je dan in een chagrinige bui me gaat uitvoeteren ben ik weg. Hoeveel je ok voor mij en mijn opleiding betekent." Nadat gezegd te hebben ging ze veder trainen. En ze liet Madness beduusd achter.

Ze luisterde naar de woorden van Mirakel en werd nog pissed. Vooral toen Mirakel weg liep van haar. "Dat kan me eigenlijk geen fuck schelen weetjedat? Al respecteer je mij niet, dat maakt me dus geen shit uit, dus houd je mond!" Snauwde ze emotieloos. Het raakte haar niet. "DUS gehoorzaam mij en anders kan je weggaan!!!" Schreeuwde ze. Dit was tijdverdoening als ze zo zou doen. Madness drukte haar oren veel platter in haar nek en ze steigerde laag naar Mirakel. "Mirakeltje, mirakeltje mirakeltje, denk je stoer te wezen?" Ze bleef haar hoofd 'tragisch' schudden en haar charmante stem boorde zo je ziel in.

[flutjeee]

"Mij kan het ook niet schelen wat jij er van vindt. Ik weet niet waarom maar ik heb het gevoel dat jou iets dwars zit. Enne ik ben niet stoer maar mezelf." Wat werd ze toch geïriteerd van Madness gedrag. Misschien moest ze wel luisteren maar dat kon haar niet schelen. De hele tijd Mirakel doe dit Mirkal doe dat. Ze had er genoeg van. Ze zei dan ook: " Ik wil wel blijven maar dan moet je ophouden schagrijnig te doen tegen mij. Ik kan er niks aandoen oke!" Misschien had Madness dit niet verwacht maar ja. Haar ogen werden killer dan die van Madness. Net zoals haar hele houding. Nu was het de beurt van Mirakel om uit haar plaat te gaan. En dat deed ze dan ook. Ze bokte ze steigerde ze sprong. En daarna rende ze weg. Als Madness haar de moeite waard vond moest ze haar maar achterna gaan. Ze had er genoeg van om behandeld te worden als een dom veulen. Ze was een veulen maar niet dom. Misschien in andere ogen wel. Maar niemand nam de moeite om haar vanuit een ander licht te bekijken. Ze was killer dan Madness dacht en ook sterker dan Madness dacht. Had niemand dan door dat het maar een masker was? Nee ze was haar ouders niet verloren. Nee, nee, nee ze had ze in hun slaap vermoord en was er vandoor gegaan. Haar ouders hadden haar niet gewaardeerd. Ze hadden haar verwaarloosd. Waarom? omdat ze er onnozel uitzag. Nou, dat had ze hun bepaald gezet. Nu droeg ze een masker van een onozel veulentje. Maar Madness zou snel zien dat ze meer was dan dat ze zag. Jaa, en als Madness dat snel zou zien had ze haar snel ingehaald of gevonden. Hoorde ze dat goed? Hoorde ze al hoefgetrappel? Ja. en aan de kracht te horen bij iedere stap was het Madness.

Madness luisterde kalm voor haar doen naar het onnozel veulentje. "Och ja, jij, veulen van weet ik veel hoe oud weet of er mij iets dwarszit. Schattig vind je ook niet?" Spotte ze naar Mirakel. "Van mij hoef je niet te blijven dus sodemieter op of train verder!" Beval ze woedend naar haar. Mirakel had een te grote bek voor zo'n dom ding. Bij het zien van Mirakel's houding kwam er een valse grijns vanaf. Even keek ze toe hoe Mirakel bokte en steigerde en sprong. Pff daarna rende ze weg. Madness vond haar de moeite niet waard om achterna te gaan. Nee Maddie had genoeg veulens die het wél wouden, als Mirakel het niet aankon, prima, als Mirakel daarom wegrende, prima. Van Madness hoefde het niet, die kwam je gewoon halen vervolgens om nog harder te trainen. Met veel kracht sprong ze omhoog, draaide en racete Mirakel achterna. Na een paar passen had ze al de voorsprong al drastisch verkleind. De roffelende hoeven van Madness kon je overduidelijk horen en na tientallen passen bereikte ze het veulen. Met een grote vaart ging ze voor haar staan en liet Mirakel tegen haar opbotsen. Met de oren nog altijd in de nek ontblootte ze haar tanden en beet Mirakel in de nek. Met een grote zwaai had ze Mirakel van zich af geworpen. Madness liep naar haar toe en steigerde. "Jij blijft trainen of vertrekt!" Siste ze tussen haar tanden door.

Oke, nu had ze er genoeg van. Ze wist dat Madness heel boos zou worden maar ja. Dat riskeerde ze dan maar. Ze keek Madness heel voorzichtig aan. Na twee tellen liep ze weg. Ze ging ongeveer honderd meter vederop staan. Keek Madness aan en dreide zich om. Nu stond ze richting de zee. Ze was aan het nadenken. Wat was er ookalweer dat haar zo had laten reageren? Na paar tellen wist ze het. Madness leek veel op de moeder die ze had gehad. Haar moeder was ook altijd zo geweest. Diep vanbinnen wist ze dat ze niet terug naar Madness moest gaan. Maar het voelde alsof haar moeder haar riep. De moeder die haar in de steek had gelaten. Netzoals de rest van de kudde. Maar ze was Madness niks verschuldigd. Dark Spirit had haar naar Madness toe gebracht. Het tweede raadsel voor haar. Waarom deed Dark Spirit haar aan haar vader denken? Wat had haar oude kudde met deze wereld te maken? Ze wist alle antwoorden niet. Het enige dat ze wist was dat ze terug naar Madness ging. Ooit zou ze erachter komen wat haar oude kudde met deze wereld temaken had. Maar ze zou haar training afmaken voor wraak! Vlak daarna hoorde ze hoefen in het zand ploffen. Ze keek voorzichtig om. Was Madness haar achterna gegaan? Nee, Madness liep in gedachten verzonken weg! Voordat ze had nagedacht galopeerde ze achter haar aan. Ze was blijkbaar heel diep ingedachten. Ze stopte nu zelfs met lopen. Madness keek over de zee uit. En ze was zo diep in gedachte dat ze niet merkte dat Mirakel naast haar ging staan. Toen zei ze zachtjes: "Ik maak het af, de training bedoel ik. Maar dan alleen voor wraak. Mijn ouders zullen boeten." Blijkbaar was Madness echt van de wereld. Waarom? Het leek wel of ze Mirakel niet eens verstond.