In the quiets of the swamp.

Wat was dat nu? Opeens zat ze niet meer in de baarmoeder van haar moeder, maar ergens anders, in een lange buis. Even gierde er een huivering door haar lichaam, maar al snel stopte dat, ze zou nooit bang zijn. En daar, kwamen 2 hoeven en een hoofdje tevoorschijn, e toen, ploep, was ze eruit. Het kleine maar toch al zeer goed gebouwde veulen opende haar oogjes, ze lag naast haar moeder, en haar vader stond er ook bij. Na eventjes zo te liggen en nadat het vlies weggelikt was door haar moeder stond ze op. Echter vloog er een verdwaalde vlinder voor haar neus, gemeen hapte ze er naar en de vlinder vloog meteen weer weg. Die vrolijke dingen ook altijd, zo vervelend dat ze waren. Ze stond op en na 2 keer proberen stond ze al goed, trots bleef ze overeind. Haar hoofd al geheven, en als ze het kon dan had ze ook nog haar staart sierlijk in de lucht geheven. Maar daar was ‘ie nu te klein voor, toch straalde ze zo al genoeg trots en dominantie uit. Alleen haar vader en moeder kregen een greintje respect te zien in haar ogen. Maar daar bleef het dan ook bij. Voorzichtig maar zeker stapte het veulen richting haar moeder, na eventjes zoeken vond ze een tepel en gulzig begon het kleine ding te drinken. Daarna zette ze een stap achteruit. ‘Moeder, ik dank u voor het feit dat u mij heeft laten leven en op de wereld heeft gezet.’ Sprak het veulen met haar kalme stem, kilheid was er in terug te vinden, maar als je in haar ogen keek, dan hoefde haar stem al niet meer zoveel te zeggen. Daarna keerde ze zich naar haar vader. ‘Vader, ik dank u voor het zorgen dat moeder me op aarde kon zetten.’ Sprak ze weer met dezelfde kalme stem, gemengd met kilheid en met een ondertoon van respect. Ze draaide zich zo dat ze naar haar moeder en vader tegelijk gekeerd was. En trots bleef ze staan, trots op haar leven. Trots op zichzelf, trots op haar ouders, en trots op wat ze zou worden. Ze zou zo sterk als haar vader en moeder worden, zo wijs als hun, en zo slecht, nou, dat was ze al. Alleen wist ze nog niet wat haar naam was, maar ze zou die snel genoeg te horen krijgen, snel genoeg zou ze weten welke naam de paarden met een rilling zouden uitspreken. Welke naam de paarden met angst zouden uitspreken, en welke naam ze zouden doen huiveren.

Night Dancer plantte zijn hoeven in de modderige grond. Een luide maar toch slappe hinnik bereikte zijn oren. En die was van niemand minder dan van Neveah. Zijn Neveah! Hij snoof gooide zijn hoofd in de lucht. En galoppeerde hard naar de open plek waar ze lag. Ze was nog niet bevallen, Night Dancer brieste. EN gaf haar een bemoedigend neusje. Ja hun kind zou nu komen, het zou nu zover zijn. Night stampte met zijn hoef op de grond, om wat vliegen angst aan te jagen en te verjagen. Eerst kwam een roodbruinig hoefje eruit toen nog een toen het hoofdje, en toen was ze er helemaal uit. Het kleintje hapte al meteen naar een vlinder, die vrolijk voorbij kwam fladderen. Mooizo. Night Dancer knikte goedkeurend, en keek rond. Vervolgens drukte hij zijn neus tegen die van Neveah. Night Dancer knikte en bekeek het veulentje dat al snel stond met haar hoofd geheven. Ze dronk gulzig bij Neveah en zei: ‘Moeder, ik dank u voor het feit dat u mij heeft laten leven en op de wereld heeft gezet.’ Night Dancer knikte wachtte af en hoorde vervolgens: ‘Vader, ik dank u voor het zorgen dat moeder me op aarde kon zetten.’ Night Dancer knikte, zwiepte met zijn staart. En wachtte af. Nog steeds niks gezegd te hebben. Hij liep een rondje om het veulen heen, stopte voor hem en siste kil: ’’Nepturos.’’ Het was een merrie. Niet dat Night Dancer iets tegen merrie’s had…

De pijn bleef maar komen, in horten en stoten. Nevaeh snoof haar ingehouden adem uit waardoor haar neusvleugels uitzetten. Van de pijn werd ze licht in haar hoofd, en automatisch begon ze met persen. Ze spande al haar spieren aan en probeerde het veulen eruit te drukken. Ze brieste hard en zette door. Al snel verschenen de hoeven van het veulentje. Ze haalde diep adem en begon weer te persen, terwijl ze met haar voorbenen over de modderige grond schraapte. Ze sloeg met haar staart tegen haar flanken. Toen het hoofdje van het veulen was te zien draaide Nevaeh zich om. Ze was moe, uitgeput en gebroken. Godzijdank kwam er nu geen krokodil of andere vleeseter. Ze snoof en perste een laatste keer. Het ging erg snel, het duurde een paar seconden en het veulentje lag als een klein, nat hoopje op de modderige grond. Ook de chocoladebruine hengst verscheen. Ze pufte en hijgde nog na, terwijl haar zwarte vacht bedekt was met een laagje glinsterend zweet. Ze wilde zoveel tegen hem zeggen, maar nu had ze de puf er even niet voor. Ze trilde nog na en haar oren draaiden zich langzaam naar achteren. Weldra draaide haar lichaam mee. Instinctief begon ze het vlies van het veulentje weg te halen. De voskleurige vacht van het veulentje verscheen. Een gevoel van trotsheid trof haar als een zweepslag. Een teder glimlachje verscheen rond haar lippen. Ja, dit zou hun kleine duiveltje worden.Langzaam kwam het veulentje bij, evenals Nevaeh. Ze begon een normale ademhaling te krijgen en ze trilde ook minder. Ze wierp een trotse blik op Night Dancer. Ze drukte zichzelf overeind en schudde zich uit. Daarna hielp ze het veulentje met opstaan. Het was een merrietje. Het had de trekken van haar vader, even kil en toonloos. Ook was het dunner gebouwd. Het stond snel, een teken dat het sterk was. Én of ze het was. De stem van het merrietje weergalmde nog na in haar oren. Deze woorden zou ze niet vergeten, nooit. En nu een moeilijke stap. Een naam kiezen was niet heel eenvoudig. Ze bekeek het hoofd van het veulentje. Er was een onduidelijke aftekening op te zien, een rechte dunnen bles met drie 'tandjes' aan de bovenkant. Het leek op het wapen van de watergod Neptunes. Ja, zo te horen had Night Dancer dezelfde naam bedacht. Het veulen werd vernoemd naar de watergod Neptunes. Nepturos.

Trots keek het veulen voor zich uit, ze bracht haar hoofd een tikkeltje naar omhoog, maar wel zo dat het niet respectloos was naar haar ouders toe, zij waren de enige waarvoor ze respect zou hebben. De anderen, die moesten het maar verdienen, en dat zou niet makkelijk gaan gebeuren hoor. Toen haar vader haar naam sprak knikte ze, Nepturos, dat was dus de naam, die iedereen zou laten doen huiveren, tenminste. Als ze al een beetje een reputatie had opgebouwd. Een schelle, kille, maar kalme hinnik was te horen, en die kwam van haar. Trotsheid straalde er vanaf, trots dat ze een veulen was van Neveah en Night Dancer, trots dat ze
geboren was, trots dat ze hier zo stond. 'Nepturos, mijn naam, die later paarden zal laten huiveren.' sprak ze. Met haar eigen stem, kil, kalm, maar dodelijk op een of andere manier. 'Vader, als ik oud genoeg ben voor training, zou u me dan willen trainen, om zo sterk te worden als jullie?' sprak ze toen. Ja, ze ou zeker zo sterk worden als haar ouders, ze had al een goede bouw, die ze duidelijk van haar ouders had. Nu nog de
spieren, en de wijsheid, die zou wel met de tijd komen. Ze deed een stapje naar voren en zag weer zo'n domme vlinder voor haar uit vliegen. Wat deden die hier toch, dit was dus zo niet een plek voor vrolijke vlinders. Kwaad hapte ze ernaar en ze had de vlinder beet bij een vleugel, ze liet het ding los en trapte er met haar hoef op. Het beest kon al niet meer vliegen na haar beet, dus wat maakte het uit.

-flutje-

Night Dancer keek trots naar zijn veulen. Hij schudde zich uit. Trotsheid straalde van haar af. Een kille, schelle en kalme hinnik was uit haar keel gat te horen. Night Dancer knikte. Night wist het zeker deze merrie zou zeker reputatie gaan krijgen. En anders zou ze paarden die haar kende laten huiveren enorm laten huiveren. Night Dancer knikte en zei: ’’Trainingen zullen al sneller komen dan verwacht. Kom zo mee naar het ijsmeer. Daar zal je eerste training zijn. Je hebt de goede bouw al. Nu alleen nog wijsheid, en kracht.’’ Night Dancer lastte een pauze in en vervolgde: ’’Jij gaat zo met Neveah mee. Ik neem een andere weg. Maar onthoud. Daag paarden niet uit als ze ouder zijn dan jou. Tenzij je zelf al over de 5 jaar bent of zoiets. Dat is gevaarlijk. Die paarden zullen sterker zijn. Blijven weet ik niet. Maar ze zijn wijzer, en hebben meer levenservaring pas daar dus mee op.’’ Night Dancer keek Nepturos even doordringend aan. En sprak nog zijn laatste woorden: ’’En vergeet het maar dat je er nu alleen op uit gaat.’’ Zei hij streng, luid en doordringend. Maar bovenal angstaanjagend. Daarna draaide hij zich om. Keek nog een keer achter om. En knikte naar Neveah. Daarna draafde hij met krachtige verzamelde passen weg. Zijn hals gekruld en zijn neus tegen zijn borstkas. Zijn spieren rolde duidelijk aanzichtbaar onder zijn huid.