What are you doing here?!

Een gure wind heerste over het landschap. Een landschap dat nog maar pas tot Dh behoorde. Het witte langschap zat vol met gevaren. Hier overleefde je niet als een zwak paard. Zwarte hoeven braken het wit van de sneeuw. Gekraak van vers sneeuw was te horen bij elke pas. Klonters sneeuw vielen uit haar hoeven. De klonters lieten haast een spoor achter. Een hongerige wolf zou haar zo kunnen vinden. hij moest enkel de kleine klonters vinden. Witte wolkjes warme waterdamp ontstonden telkens ze uitademde. Ze had geluk dat ze grote neusgaten had. de ijskoude lucht was al opgewarmd voor het in haar longen kwam. De zovele bloedvaten warmden de lucht op. Ze zwiepte met haar chocolade kleurige, haast zwarte, staart tegen haar flanken aan. Kharrea merkte dat haar voorpluk eerder chocoladekleurig begon te worden inplaats van zwart. Ze werd ouder en dat was te zien aan haar manen. Hier en daar kwam er een licher, chocoladekleuriger, haartje tussen. Ergens was het een prachtig schouwspel als het helemaal gemixt zou zijn. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar staart was trots in de hoogte gehezen net als haar hals. ze droeg haar licht arabische hoofd trots. Haar zo goed als zwarte ogen hadden die ijskoude, moordende blik. Ze snoof eens woest toen een geur haar neus binnendrong. Een geur van een vreselijk iets, een stuk vuil. Iets waar je spontaan van ging walgen. Kharrea herkende de geur jammergenoeg te goed. Een ergere geur als dat bestond gewoon weg niet. Het vergastte je al haast als je in een straal van 5 meter kwam van dat beest. Boots moest hier wel ergens rondhangen. Ze trok even een stuk van haar bovenlip op waarbij een nijdige, woeste blik gepaard kwam. Boots aanzag ze als haar grootste vijand. Al had de merrie een even groot ego als haar, dat was ook het enige wat ze gemeen hadden. En een ex, een vreselijke ex. Kharrea had diepe haat voor Satan en dat toonde ze hem ook keer op keer. De hengst moest het niet wagen haar ook maar met een haar aan te raken. Ze zou zijn strot overbijten en een vreugedansje doen op zijn dode lichaam. Oké dat ging mischien iets te ver. Kharrea deed niet aan vreugedansjes. Als ze scherpere tanden had gehad zou ze hem aan flarden scheurden. Jammergenoeg moest ze die troffee aan de wolven of andere roofdieren overlaten.

[&Boots]

Boots liep over de uitgestrekte sneeuwvlakte heen, onder de gletsjers door. Het was er ijskoud, maar Boots had geen tijd zich daar druk over te maken. Zou er iemand zijn die Saten net zo diep haatte als zij? Eentje die niet te watterig was om hem een keer goed op zijn nummer te zetten? Boots bedacht met een grimas dat ze die dan al snel bij de slechte kant moest zoeken. Ach ja, ze was toch neutraal en dan werd ze maar gekweld, beledigd, gemarteld, gewurgd, neergestoken, vervolgens nog eens extra verwond en om te checken of ze dood was de hens erin. Moest kunnen, niet? Boots snoof nog eens luidruchtig en gleed zo nu en dan bijna van haar sokken. Wie had Saten in het verleden nog meer een gebroken hart bezorgd? Boots fronste haar voorhoofd. De enige die ze zo snel kon bedenken was Kharrea, maar of die haar nog wilde zien was maar de vraag. Boots liep trots verder en zag vanuit de verte een bruin figuur opdoemen. Verdomd, liep ze nu automatisch op de geur af van de merrie. Boots stelde zich absoluut niet onderdanig op bij het zien van de houding van Kharrea, maar liet het dominante achterwege. 'Kharrea,' zei ze, zonder ook maar een spoor van haar achterliggende gedachtengang te laten zien. Dat ging de bruine nu nóg niets aan. Ze kwam er vanzelf wel achter wie en wat ze hier deed en waarom ze in vredesnaam hier rondhing in plaats van bij haar warme gebieden.

Haar zwarte hoeven kwamen nog steeds regelmatig neer, het gekraak was nog niet gestopt. Het was dan wel een miniscuul geluid maar het was er wel. Het irriteerde haar mateloos. Had ze maar iets waar ze zich op kon afreageren. Ze zou nergens tegen aan gaan slaan, de kans was te groot dat je dan werd vermorzeld door een gigantisch sneeuwpak dat je mee sleurde de afgrond in. Ze zou nog wel een slachtoffer vinden die ze zou afmaken. Ze hoorde een kraai krijsen. Een vreselijk schel geluid dat door de stilte heen sneed. Het beest vloog weg, sprong uit het met wit overgoten landschap. Kharrea kende het hier amper waardoor ze erg goed oplette. Geen enkel detail ging aan haar verloren. Ze hoorde druppels vallen, een teken van smeltende sneeuw of ijs. In de verte hoorde ze vogels krijsen, gieren ofzo. Weer een goedzakje gesneuveld waarschijnlijk in een van deze gebieden. De misselijkmakende geur kwam dichter. Te dicht bij haar in de buurt. Kharrea haalde er haar neus voor op. Wat moest dat misbaksel in haar buurt? Wou ze verbouwd worden ofzo? Kharrea zou het met alle plezier doen. Misbaksels zoals dat beest hoorden niet rond te lopen. Toch was er een vage geur die haar iets te bekend voor kwam. Een valse grijns stond rond haar lippen. Al verdween die al na minder dan een seconde. Haar blik werd woester, ijziger, nog meer snakend naar een moord. Dat kon je niet menen? Moest dat verotte misbaksel achtige beest dat naar rotte eieren stonk familie van haar wezen?! Luid snoof ze. Ze draaide haar om richting het bonte beest. Ze sprak haar naam uit zonder er verder iets in te tonen. Kharrea kon dat niet. De slechtheid was permanent te horen in haar stem. Ze had haar hals trots in de hoogte en ze stond vierkant. Haar benen ver genoeg uti elkaar alsof ze elk moment zou kunnen vechten. "Wat moet je Boots?" Siste ze door haar tanden heen. Ze sprak haar naam uit alsof het een stuk vuil was. Zo zag ze de merrie ook. Ze wou niet als familie met dat scharminkel door het leven gaan. Het was al een schande dat Sultan haar halfbroer was. Ze sloeg eens met haar staart tegen haar flanken aan. Kort en nijdig.

Boots trok haar wenkbrauw op. 'Kom nou, ik doe nog helemaal niets. Altijd zo aangebrand?' merkte ze lichtelijk geïrriteerd op. Ze had ergens gehoord dat Sultan en Kharrea halfbroer en halfzus waren. Ze rilde al bij die gedachte. Ze rolde met haar ogen. Ze leken in de verste verte niet op elkaar, maar het was wel grappig het zo te zien. Broer en zus hadden beiden status in Dream Horses, dus wel degelijk iets met elkaar te maken. Misschien zat het leiderschap hen in het bloed. Boots fronste toen Kharrea begon te grijnzen. Wat was er in hemelsnaam zo grappig. 'Allereerst ben ik je hond niet, slang. En trouwens, heb jij nog wat van die vervloekte hond van een Saten gehoord? Op na dat die de Horcrux leidt, waar ik hem alles behalve geschikt voor vind,' Boots tikte ongeduldig met haar hoef, maar stopte daar na één keer al mee. Het was te glad en nog een keer plat op haar muil gaan voelde ze verdomd weinig voor. Boots kon een grinnik niet onderdrukken toen Kharrea geïrriteerd en woedend met haar staart tegen haar zij zwiepte. Ah, een kort lontje. Daar schenen wel meer "Badassen" last van te hebben. Na ja, als het niet erger werd dan dat? Het zonnetje mocht ook wel een keer doorbreken. De bewolking was niet prettig. De donkerheid en het gladde ijs maakten het er nou niet bepaald veiliger op. Eén kleine misstap en je nek was door om het maar even koelbloedig te benoemen. De bonte brieste en schudde haar kop. Wel, kwam er nog wat van? Waar wachtte Kharrea op? Op een huwelijksaanzoek van haar kant of iets dergelijks? Nou, die kon ze mooi achterwege laten. Boots voelde meer voor een contract "De eerste die Saten wurgt wint één miljoen dollar" of iets in die richting. Maar Kharrea zag er niet uit alsof ze dat ging accepteren.

Kharrea keek haar strak aan. De stank was niet te harden. Ze moest zich inhouden om niet te gaan kokhalzen. Hoe kon die merrie zelf in die stank overleven? "Al alleen die stank die rond je hangt doet mij al walgen. En dan die stank van dat halfbroer achtig mormel erbij" Zei ze walgend. De merrie deed geen moeite om haar de huid vol te schelden. Wat moest dat beest van haar hebben? Ze stampte eens met haar hoef tegen het haast ijs geworden sneeuw. een nijdig gensuif verliet haar neusgaten. Witte wolken kwamen eruit en stegen op. Ze begon over Satan. Zat die haat bij haar echt nog zo hoog? Kharrea kon de hengst gewoon niet uitstaan. Hij was zwak en dacht dat hij uit elke merrie een veulen kon halen. Was hem bij haar mooi niet gelukt. Ze had haar veulen anders toch vermoord zodra het was geboren. "Pha, alsof die knol houdt die kudde toch niet lang. Hij weet amper wat hij wilt. Zweven tussen goed en slecht, en dat noemt zich een badass. Er zit meer badass in mijn hoef dan in heel dat mislukte lijf van dat beest. Ik moest niets weten van dat mislukte mormel. Het enige wat ik moet weten is dat ik hem heb vermoord en de wolven zijn karkas hebben verscheurd." Siste ze verder. Ze reageerde niet op de reactie dat ze een slang was. Ze zag het eerder als een compliment dan als een belediging. Slangen waren achterbaks en door en door slecht. Ze moorden zonder genade en verslinden hun prooi. Kharrea zag zichzelf wel als slang door het leven gaan. Een perfect roofdier die genadeloos zou toeslaan. Nog steeds had ze haar oren tegen haar schedel aan gedrukt terwijl ze met die moordende, ijskoude blik de merrie aankeek. Ze zou best een ander slachtoffer kunnen gebruiken voor het vuile werk.

Boots snoof snibbig. 'Doe dan je neus dicht,' stelde ze voor. Boots brieste nog eens en wendde zich daarna weer naar Kharrea. Ze rolde met haar ogen. Ja, als zij al stonk, hoe rook Kharrea dan wel niet? Onzin en tijdverspilling. De bonte keek op toen ze de toon bij de bruine hoorde. Krijg nou, die had bijna nog een grotere hekel aan Saten dan haar! Ze had haar partner in crime gevonden. Nu alleen nog het subtieler brengen dan 'jij plus mij is dode Saten.' Boots grinnikte duivels toen Kharrea doorging. 'Gut, wat ben ik blij dat ik niet de enige ben met twijfels over zijn leiderschap. Saten is een vervloekte rot hengst, daar kan niemand omheen.' Boots snoof een keer agressief en wendde zich daarna opnieuw tot Kharrea. 'Ik neem aan dat jij net zo denkt over hem als ik doe. Ik aas al een tijd op wraak, maar ik denk waarschijnlijk niet slecht genoeg. Misschien kunnen we samen iets tegen hem doen. Wurg me nou niet direct bij het woord 'samen' het gaat immers alleen maar om het idee.' Ze wist niet of ze de bruine met het laatste nou op de kast joeg of haar simpelweg een gouden contract aanbood. Daar kwam ze vanzelf nog wel achter. Boots snoof en grinnikte. Ze hoopte van harte met Kharrea mee dat zijn karkas verscheurd werd door uitgehongerde wolfjes, maar in de wetenschap dat Saten toch te bespierd was en leider van de Horcrux, maakte die kans wel erg klein, helaas.


51. 'Saten is een vervloekte rot hengst.'

Kharrea bekeek de omgeving eens. Ze zag voetsporen. Ze kneep haar ogen even samen. Die dingen kwamen haar bekend voor. Ze zag duidelijk scherpe nagels vooraan de voetsporen. Ze snoof eens. Het leek wel op dat van een Lynx. Kharrea moest die beesten niet. Het waren domme katachtigen met van die pluisjes op hun oren. Tweevoeters vonden hen schattig als ze achter een tralies zaten. Nou Kharrea vond ze helemaal niet schattig. Die beesten verslonden je gewoon zonder je het door had. Ze waren achterbaks en slim. Ach, tweevoeters zouden zelfs haar schattig vinden moesten ze haar van op een afstand zien. Tot ze aan hen zou kunnen komen en hun verslinden. Ze wist wat tweevoeters deden. Ze vangden je, knipten ze manen. Deden ijzers onder je hoeven. Ze stopten een koud ding in je mond met allemaal riempjes aan. Het moest een vreselijk gevoel zijn. En dan gingen ze ook nog een ding rond je buik heen binden. Het moest volgens haar enorm spannen. Maar wat zij de grootste gruwel vond was dan toch wel dat ze zomaar een hengst bij je zette en dat je het dan zou moeten toelaten dat zo'n vuil beest je ging dekken. Die beesten verdienden het 9/10 niet dat ze vader werden van je veulen. Ze had een vreselijke haat tegenover tweevoeters. Een valse grijns stond rond haar lippen. Ergens had boots gelijk. "Dat hengstje van niets vind zichzelf toch zo wat. En dan noemt hij mij een egotripper. Zijn ego is te groot voor tokio." Zei ze op die o zo bekende moordende,ijskoude toon. Veel paarden zouden er van schrikken als ze haar zachte, neutrale stem zouden horen. Ze kon vreemde paarden ermee manipuleren. Veulens zouden haar geloven dat ze lief en vriendelijk was. Ze zouden haar gewoon volgen en eenmaal ze op een plek waren waar ze niet meer konden ontsnappen zou de echte Kharrea weer terug komen. Het had zo vaak gewerkt toen ze in aquila was. Haar neutrale stem was echt prachtig, als een echte charmante merrie. Haar stem zou als muziek in je oren klinken. Niemand in Dh had hem ooit gehoord. Weer krulde voor even een valse grijns op haar gezicht. "Zorg dat hij in goedzakjesgebied komt, daar kent hij niet zo goed de weg als jij, hoop ik voor die fake badass dan toch. Als hij probeerd te ontkomen weet jij beter de weg als dat leeghoofd. Je drijft hem in een hoekje, en maakt hem af." Zei Kharrea nogal nonchalant. Strategie was een ding waar ze redelijk sterk in stond. Je moest nooit naar gebied van de vijand gaan. Je moest er enkel een aas heen sturen. Als je je eigen gebied heel wou houden moest je ze naar neutraal gebied halen. Makkelijk zat om dan te winnen. "En dan is het bye bye Satan." Zei ze er nog achter aan. Voor een paar seconden maar, zolang ze de kort uitgesproken woorden uitsprak, weerklonk vaagjes die prachtige stem van haar. Toch was de valsheid en de soluwheid er nog in te horen. Eigenlijk, bedacht ze zich, dacht ze nu als een lynx. Het beest had een geboren jachtinstinct. Kharrea kon dat haast net zo goed als die dieren.

[lynx]