Walkin' and hatin'

Rotvliegen. Met de zoveelste tik sloeg ze tegen haar flanken waardoor er al enkele striemen waren ontstaan. De vliegen bleven maar terugkomen. Rotbeesten. Ze besloot ze maar te negeren en stapte geïrriteerd door. Haar spieren rolden soepel onder haar grijzige vacht terwijl ze overstapte in een fikse en snelle galop. Ze stapte op een takje waardoor die met een luid gekraak open werd gebroken en enkele kleine insecten eruit wurmden. Zigzaggend om enkele bomen die lange, hangende bladeren hadden vloog ze opzij met enkel een spoor van hoefafdrukken achterlatend. Haar ogen stonden strak naar voren gericht om eventuele tegenliggers in de gaten te kunnen houden. Verder stonden haar oren zoals automatisch naar achteren gericht en haar neusgaten opengesperd. Af en toe snoof ze even terwijl ze haar gegaloppeer vervolgde zonder enkele onderbreking. Plotseling rook ze een andere geur. Ze zuchtte even geërgerd maar aangezien ze het paard nog niet in zicht had gekregen ging ze gewoon door. Ach, als dat beest zo graag wou laten weten dat hij er was mocht hij of zij komen. Hij of zij deed zijn best maar. De bomen vlogen voorbij en zo ook de lucht. De wolken leken wel in een up tempo voorbij te vliegen door haar snelheid. Ondertussen liep ze nu wel tegen het lijf van een veel jonger paard als zij. Met een sliding stopte ze waardoor ze nét op het nippertje voor hem neerkwam. "Go away." siste ze. Uit de weg, ze wou haar pad gewoon verder lopen. Zonder in de weg gestaan te worden door zo'n klein nietsnut.

Lucardi was rustig aan het rondstappen in het wilgenwoud. Het was herfst, maar veel was daar hier niet van te merken. Hij keek omhoog, een paar wolken en een zacht maar warm herfst-zonnetje kleurden de hemel. Het wilgenwoud was een mooi gebied, vooral in de avond zag het er sprookjesachtig uit. Lucardi begon het rustig rondstappen nu wel zat te raken en automatisch versnelde hij zijn passen tot een soepele galop. Hij was weer flink aan het trainen om weer wat fitter te raken, wat al aardig aan het lukken was. Vrolijk gaf hij een bok, en proberend de laaghangende takken te ontwijken bereikte geluiden van een ander paard zijn oren. Lucardi hield zich een beetje in, om nog eens goed te kunnen luisteren, maar hij hoorde niks meer. Langzaam keek hij om zich heen, maar zijn uitzicht werd grotendeels versperd door de bomen en takken. Het was vast gewoon een konijntje ofzo.. Hij versnelde weer en zijn gedachtes dwaalde af. Dromend had hij niet door dat een ander paard hem naderde. Toen het al te laat was schrok hij op, hij maakte een sliding stop en kwam vlak voor het andere paard tot stilstand, die ondertussen flink wat zand over zich heen kreeg. Razendsnel liet hij zijn ogen over het paard glijden. Het was een merrie, een stuk ouder als hij, en haar houding stond hem niet heel erg aan. Ze had haar oren in de nek en keek niet vriendelijk uit haar ogen. Op zijn hoede zette Lucardi langzaam een paar passen terug. "Sorry'' Zei hij niet onvriendelijk.

Geïrriteerd krabde ze met haar hoef in de aarde en liet haar ogen nog steeds strak op de merrie gericht die een geweldig setje had, gemaakt door de geweldige Sammy. Ze hoorde zijn sorry die niet zoals haar woorden geweest waren op een onvriendelijke toon waren. Ze snoof even. "Sorry? Sorry? Maak gewoon dat je wegkomt beest!" mompelde ze en schudde haar hoofd even ruw heen en weer om haar manen ook vliegvrij te maken. Die vliegen hadden het ook overal op gemunt. Toch, terwijl ze het liever vermeden had, sloeg ze met een fikse dreun haar staart tegen haar flanken. Alsnel voelde ze een snijdende plek, en Crush liet haar hoofd even omdraaien. Ze zag de rode striemen die ze door deze pets open had gemaakt waardoor er kleine bloeddruppeltjes op welden. God, dat brandde. Hierdoor verloor ze alleen nog maar meer concentratie en geduldheid en ze keek met een fikse en snijdende blik kruisend in zijn ogen. "Scheer je weg!" snauwde ze nogmaals aangezien hij nog steeds geen aanstalten had gemaakt. Zag hij niet dat ze het meende ofzo. Uit het niets werd het boven haar hoofd steeds donkerder en voor ze het wist kletterde er druppels uit het wolkendek. Met tikjes kwamen ze neer op haar vacht, wat op haar kont een brandend gevoel veroorzaakte aangezien het water haar wondjes raakte.

"Sorry? Sorry? Maak gewoon dat je wegkomt beest!" Kreeg hij gelijk naar zijn hoofd geslingerd. Hij bekeek de merrie even wat beter. Ze moest ergens rond de 5 a 6 jaar liggen, ze was stevig gebouwd, maar ergens ook wel elegant. En ze droeg duidelijk een Horcrux lucht met zich mee. Lucardi snoof, vreselijk, die stank.. Net toen hij zich om wou draaien om weg te lopen deed de merrie haar mond weer open. "Scheer je weg!" Snauwde ze nu harder. Lucardi keek haar verbaasd aan en rolde met zijn ogen. Hij mocht dan wel een 'goedzakje' zijn, maar hij liet zich niet zo commanderen. "Nee" Zei hij spottend. Even hief hij zijn hoofd, om omhoog te kijken. Het aangename herfstzonnetje had plaats gemaakt voor dikke, zwarte wolken, die begonnen te druppelen. Hij slaakte een zucht, waarom moest het nou gaan regenen? Lucardi keek naar de achterhand van de merrie. Dat moest prikkelen met die regen. Ergens vond Lucardi het wel grappig dat ze zichzelf verwond had, maar behalve een kleine twinkel in zijn ogen liet hij dat niet merken. Slechte paarden dachten tegenwoorden dat ze alles waren, en alles mochten. Net alsof slechte paarden plots meer spieren of lef hadden dan goede paarden. Het enige verschil was dat slechte paarden te zwak waren om gebeurtenissen in het verleden te vergeten, niet dat alle slechte paarden een schokked verleden hadden, er waren ook van die zielige paarden die niks beters te doen hadden dan goedzakjes pesten. Lucarid zuchtte, wat waren ze ook dom. "Lucardi aangenaam" Zei hij aardig, inclusief glimlach. Hij was benieuwd naar de reactie van de merrie. Waarscheinlijk was ze niet erg blij met zijn opmerking.