Who do you think you are?

Zo, de Ash Valley dus hè..? Met stappen die een klikklakkend geluid van haar hoeven veroorzaakte stapte ze vooruit. Haar blik stond op de uittorende vulkaan gericht die een aantal maanden geleden uitgebarsten zou moeten zijn. Ze snoof even en de geuren van as, doodheid en de vulkaan drongen haar neusgaten binnen. Dit was in elk geval beter dan de bossen waar ze haar zogenaamde dochtertje Pepper had ontmoet. Blegh, als ze aan haar dacht voelde ze de woede weer op borrelen. Wat had ze haar voor schut gezet met het plotseling overlopen. Eerst altijd de held uit hangen, goed meedoen met trainingen.. En opeens, ging ze in d'r eentje weg en was ze opeens goed. Ze kon lachen. Ze kon elke keer maar weer blijven roepen dat ze goed was en bleef. Daar zou verandering in komen. Ze zou spijt krijgen van haar woorden. Ze zouden haar een lesje leren. Enkele dikke regendruppels kletterde naar beneden en de wonden die in haar lichaam gebrand stonden werden vervuld met water wat voor een prikkend gevoel zorgden. Ze negeerde dit en stapte gewoonweg door, richting de vulkaan. Er was geen enkel ander paard te zien, alleen beesten die overrenden om voor de regen te kunnen schuilen ergens. Whatever. Ze snoof even waarbij haar neusgaten opensperden, en bij de soepele passen die ze nam kon je haar spieren duidelijk onder haar vacht zien rollen. In haar ogen stond op de één of andere manier een geïrriteerde blik en haar oren stonden achterover gedrukt. Ze vervolgde haar weg, rustig stappend, naar enkele heuveltjes die zich hadden gemund voor de vulkaan. Niet verwachtend dat er een tegenligger aan aan het komen was.

De bruine hengst stapte met grote stappen rustig voor zich uit en keek geïrriteerd voor zich uit. Het had héél de weg geregend, soms had hij gedacht dat het even ophield maar nee hoor, dan begon het water weer met bakken uit de lucht te vallen. Hij had gedacht dat de weg naar DH kort zou zijn, maar dat was dus verkeerd gedacht. Kearn zuchtte even van woede bij die gedachte en toen een as geur zijn neusgaten vulde drukte hij zijn oren sluw naar achteren. Hij keek meteen omhoog en zag dat er voor hem een gigantische vulkaan geplant stond, die zo te zien enkele maanden geleden uitgebarsten moest zijn, anders zou je die vréselijke geur niet moeten ruiken. Hij keek daarna weer strak voor zich uit en liep over enkele heuveltjes heen, dit gebied leek erg doods en er was ook geen begroeiing, bijna geen dan. Hij grijnsde even lichtjes en stampte met zijn hoef eens expres hard op de grond. Toen Kearn ineens iemand aan zag komen lopen die de andere kant als hem op ging haalde hij even zijn wenkbrauwen omhoog, straks zal hij weten wíe het was. Want dan zou het paard dichterbij zijn. Kearn voelde hoe er regen op zijn donkerbruine vacht viel en hij stopte even met lopen. Zijn hoofd hief hij naar de lucht toe en keek snauwend en pissig omhoog. 'Rot toch eens op man!' siste hij naar de lucht toe en keek daarna weer strak voor zich. Hij gaf zijn staart eens een zwaai en daarna stapte hij maar door. Hij voelde hoe er steeds meer regen op zijn vacht terecht kwam en zijn vacht het water een soort van opnam ónder zijn vacht. Wat haatte hij dit echt, hij kon tegen zulke dingen nou eens echt niet. Nogmaals zuchtte hij geïrriteerd en ontdekte tot zijn grote verbazing dat het paard hem steeds meer naderde, en dus steeds dichter in zijn buurt kwam. Meteen drukte hij zijn oren dus naar achteren en slikte even, en stapte daarna weer door.