It's your fucking nightmare

Rival brieste. Het verdoemde gevoel had plaatsgemaakt voor een gevoel van kracht en had het machteloze gevoel weggeduwd. De jonge hengst kon zich nu met geen mogelijkheid voorstellen hoe hij zichzelf had dood gewenst. Het was nu bijna vreemd dat te denken. Rival schudde zijn asgrauwe kop en keek rond. Een ander paard moest het nu niet wagen in zijn buurt te komen. Die zou hij hoogstpersoonlijk met plezier wurgen. Rival was een gruwelijke hengst voor de goeden uit Dream Horses. Iedereen die ooit zijn vaders kant had gekozen zal het bezuren, ook al werd het een massamoord. Hij was erop gebouwd: Gespierd, wendbaar en bovenal knap. Geen enkele merrie kon hem lelijk noemen. De stem die hij bezat was ook een wapen. Je kon niets van hem onderscheiden van een normale hengst. Normaal was een relatief begrip, maar Rival voldeed er absoluut niet aan. Hij schudde zijn kop, maakte een schijnbeweging naar een poolvos en dwong zichzelf niet te triomfantelijk te kijken toen de vos wegliep met de staart tussen de poten. Rival voelde er weinig voor de slechte kant op te gaan. Azacar had hem een 'middenweg' geboden. Hij zou enkel hoeven doden en zeg nou zelf: Wat stelde dat voor? Rival grimaste een keer met zijn lippen. Voor een hengst als hem was doden enkel een fractie van een seconde leedvermaak. Sommige paarden beweerden te genieten van de rode vloeistof, maar hij absoluut niet. Meestal schoof hij dan vol afschuw het kadaver van zich af. De troep die erbij kwam was erger dan de daad hemzelf. Rival brieste een keer en liet zijn blik over de stomende watergeisers heen gaan. Fascinerend vond hij het. Rival snoof een keer snibbig. De meesten zagen de schoonheid van het natuurgeweld niet. Die hadden een goeie tik voor de kop nodig. Hoe kon een vulkaanuitbarsting nou een ramp zijn met zulk vuurwerk?

[1. Avenged Sevenfold - Nightmare]

Een vlam schoot door haar lichaam en ze knarste op haar tanden. Haar nek werd sierlijk opgekruld en oren lagen venijnig in haar nek. Ijzig krulde haar lippen in een streep. Het was duidelijke dat het weer de tijd van de maand was. Al haar hormonen begonnen weer te spelen en ze kreeg er echt een rothumeur van. Hoog tilde ze haar staart in de lucht op, ook door het arabische bloed dat door haar aderen vloeide. Met kleine , sierlijke passen bracht ze zich voort. Ze bewoog zich met een geweldige souplesse van haar lichaam waarbij elke hoef op de juiste plek werd neergezet. De arabische merrie voelde zich net als een koningin op haar troon. Imponerend zag ze eruit, net als de mensen op tv dat van hun koningin zouden vinden. Diep snoof ze terwijl ze iedere geur analyseerde. Ze zou het niet toestaan dat de hengsten vandaag te dichtbij zouden komen. Een windvlaag speelde met haar zilveren lokken, ook blies de wind haar voorpluk uit haar ogen. Wat het meeste opviel aan alles aan haar, waren haar ogen. Die sprongen als het ware uit. Het cyaan blauwe was zo fel van kleur dat daar je ogen gelijk naartoe getrokken werden. Meedogenloos, doods keek ze uit haar ogen. Ze fonkelden vol afgrijzen. Voor afgrijzen voor alles, alles om haar heen kon naar de hel. Haar hals krulde zij nu weer wat meer op en de spieren in haar hals werden aangespannen. Nykur haar neus raakte bijna haar borst. De ronde werveling in haar hals was hierdoor nog beter zichtbaar. Ze sprong in een harde draf aan en haar benen bewogen weer harder. Hierna wierp ze haar goed gevormde hoofd weer fier de lucht in. Statig keek ze om zich heen tot haar cyaan blauwe ogen op een schim vielen. Wild ging ze erop af, haar blik venijnig. Snel traceerde ze de hengst en hield ze een paar meter voor zijn neus halt. Ze was klaar om op elk moment weg te springen, haar lichaam was als het ware een veer.

[1. Avenged Sevenfold - Nightmare]

Rivals oren schoten kort naar voren toen hij de merrie aan zag komen lopen en het geluid opving. Ze kwam nogal agressief op hem af. Wel wel, waar had hij dat aan te danken? Aan zijn charmes? Rival grinnikte en wendde zijn kop naar de merrie. Ze was knap, maar dat deerde niet veel. Haar spieren waren duidelijk zichtbaar, evenals haar trotse houding. Rival rolde met zijn ogen: Fijn, een arrogante trut. Ergens wist hij dat hij haar eigenlijk zou moeten vrezen, maar dat deed hij niet. In tegendeel. Hij vond haar eerder amusant dan vervelend. Rival grijnsde toen hij de gespannen spieren zag. Allemachtig, een aangespannen katapult werd nog jaloers bij het zien van haar. 'Rustig maar schoonheid, ik doe voorlopig niets,' antwoordde hij koeltjes. Hij stelde zichzelf neutraal op. Een gevecht met de merrie zou zinloos zijn. Zij had alle eigenschappen voor de ideale gevechtspartner. Hij wierp nog een serene blik op de merrie. 'En wie mag jij dan wel zijn, oh schoonheidskoningin?' vroeg hij op een nog altijd nuchtere toon. Och, een klein gesprek moest kunnen en er heerste toch al een spanning die er alleen maar door opgevoerd zou worden. Rival brieste nog eens en trok daarna zijn wenkbrauw op. 'Een Horcrux? Ik had gedacht dat jij eerder leidde dan geleid te worden,' zei hij daarna nieuwsgierig. Wat deed een merrie als zij in een kudde? Waarschijnlijk niet voor de bloemetjes buiten zorgen. Het zal wel iets in de richting zijn van 'samen sta je sterker' of iets dergelijks.


37. De Geisers

Een grijze hengst verscheen op haar netvlies. Groot en grijs was hij. Net ietjes groter dan haar. Ook een stuk breder gebouwd dan haar. Logisch als zij een arabier was en hij een lusitano. `Rustig maar schoonheid, ik doe voorlopig niets´. Deze woorden negeerde ze. Niet omdat ze er geen antwoord op wist of whatever, maar ze vertrouwende hem simpelweg gewoon niet. Op dit moment trouwens geen ene hengst, ze moesten het niet wagen te dicht in de buurt te komen want dan konden ze zeker een trap naar hun hoofd verwachten. Wel op dit moment in ieder geval. De grijze hengst keek haar zo kalm en rustig aan dat het eigenlijk irritant werd. Net als bij de merrie Boots, die was ook zo vervelend irritant geweest. Toch vroeg de arabische merrie zich af welk aard dit paard had. Slecht waarschijnlijk niet of hij gedraagde zich er in ieder geval niet naar. `En wie mag jij dan wel zijn, oh schoonheidskoningin?´ Nuchter klonk hij net als hiervoor. Ze kon zich eraan storen maar dit keer nam ze er geen notitie van. Een slecht paard moest zich op sommige momenten ook leren inhouden en niet meteen op de vijand afstormen. Dat had nou ook geen zin hea ? `What the hack, schoonheidskoningin? Nee Nykur´. Even nuchter gleden deze woorden over haar heel als dat bij de hengst gebeurd was , alhoewel ze er alsnog even gespannen bij stond. Ze had nu ook niet al te veel zin om een gesprek met een , een of ander onbelangrijk paard. `Een Horcrux? Ik had gedacht dat jij eerder leidde dan geleid te worden´. Deze woorden raakte haar niet, net zoals dat de meeste pijn niet meer voelde omdat haar lichaam hard was geworden van gevechten. Tot haar zwarte hart zou nooit iemand kunnen doordringen. `Iedere machtige leider begint klein. Als ik sterk genoeg ben zal ik vechten voor die macht´. Dit was haar plan en haar levenswens. Ze zou niet sterven voor deze was uitgekomen.


[37.De geiser]

Nee sirieus is hij een badeend of iets anders ? *gheghe*

Rival grijnsde. Nykur, zo heette ze in ieder geval, ontweek behendig zijn opmerkingen. Het amuseerde hem. De merrie was interessant en had meer diepgang dan op het eerste gezicht leek. 'Nykur. Rival, zoontje van Ineske en Sham.' Hij sprak de naam Sham kil uit en Ineske kwam er met koeltjes vanaf. Zijn ouders hadden hem na zijn idee verlaten. Rival veranderde zijn houding naar duister, maar hield zijn oren op gelijke hoogte. Hij spande zijn spieren lichtjes aan en trok zijn wenkbrauw op toen hij zag dat Nykur nog steeds op 'stresskipmode' stond. 'Ik ben een man van mijn woord, Miss Universe,' zei hij donkerder dan de bedoeling was. Hij luisterde met gespitste oren toen Nykur doorging. Ah, een type van oorlog. Gut, daar kwam je beroerder uit dan dat je er in ging. De enige met wie Rival een oorlog aan wilde gaan was met iedereen die ooit aan de kant van Sham had gestaan. Ineske zou hij sparen maar hij nam het haar kwalijk dat zij hem niet gezocht had. Rival snoof een keer snibbig. 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst, weet dat. Dan is het maar de vraag hoe lang je de leugens volhoudt. Degene met de langste adem wint, kortweg gezien,' antwoordde Rival bot terug. Hij schraapte met zijn hoef over de sneeuw heen en wierp Nykur een donkere blik toe. Gut, hij moest echt op gaan letten welke toon hij aansloeg. Straks werd het nog slijmerig.


13. 'In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst.' - Winston Churchill

Nykur brieste vurig. Doordat deze hengst zo nuchter reageerde ontweek ze dit door hetzelfde te doen en daardoor verdween een miniscuul klein beetje van haar chagerijnig als sneeuw voor de zon. `Rival, zoontje van Ineske en Sham.´ Sham, sham , sham. Die naam klonk haar nog eens bekend in de oren. Maar wie was dat dan? `Die naam, ik herken hem. Sham wie is dat?´. Deze vraag was zowel aan hem bedoeld als dat ze het tegen haarzelf zij in gedachten. Diep dacht ze erbij na maar ze kwam niet tot een logische conclusie. Hoewel de zon haar stralen nog ongehinderd over het aardoppervlak scheen was het toch duidelijk herfst met de hoeveelheid bladeren die uit de bomen kwam vallen en alle beesten die een schuilplaats zochten voor een winter. `Ik ben een man van mijn woord, Miss Universe´. Ja vast, waarom zou ze hem vertrouwen? En miss universe, waar sloeg dat nou weer op. Geïrriteerd sloeg ze met haar staart tegen haar flank aan en bleef hem hierna wat heen en weer wiegen. Haar ogen fonkelden nog steeds maar wat minder. Het boze was wat meer uit haar lichaam verdwenen maar het trotste was nog steeds te zien. Niet dat dat ooit zou veranderen. `In oorlog sneuvelt de waarheid het eerst, weet dat. Dan is het maar de vraag hoe lang je de leugens volhoudt. Degene met de langste adem wint, kortweg gezien´. Anders klonken deze woorden, anders dan hij ze eeder had uitgesproken. Bot, niet dat dit haar deerde. Het was nu wel duidelijk wat zijn mening erover was. Maar dit maakte het voor haar alleen maar moeilijker om erachter te komen of hij slecht , goed of neutraal was. `Het zal wel. Het is in iedergeval de enige manier om die goedzakken weg te jagen. Doen ze niet uit hunzelf.´. Nog steeds klonken haar woorden nuchten, ookal hadden doe van Rival bot geklonken.

[19. Sham]

Rival grimaste kort en wendde zich daarna weer na de merrie. 'De grootste klootzák van heel Dream Horses en ik zou maar wat graag de dood van hem op mijn geweten hebben,' antwoordde Rival koeltjes. Mijn hemel, kende die Nykur Sham niet eens? Dan was zijn populariteit sterk gedaald. Daar mocht hij wel eens wat aan gaan doen. Rival wierp nog een blik op Nykur. Ah, die waardeerde het absoluut niet dat hij haar onweerstaanbaar knap vond, maar daar bleef het bij. Rival verwachtte niets meer van haar en hij ging zelf ook niet flirterig doen. Dat deed Sham wel. Die hing nu waarschijnlijk rond bij een ander. Boots had hem gedumpt en Rival had zich haast doodgelachen om dat nieuws. Boots was toch niet de ideale stiefmoeder dus het was alleen maar een opluchting dat hij ervan af was. Rival trok zijn wenkbrauw op toen Nykur geïrriteerd was. 'Je bent werkelijk waar het meest vreemde schepsel dat ik heb ontmoet,' antwoordde hij afkeurend terwijl hij zijn hoofd schudde. Hij brieste nog eens. Sham hing nu waarschijnlijk ergens buiten Dream Horses rond, te armzalig om überhaupt zijn snufferd te laten zien hier. Wat een waardeloos stuk paardenvlees was het eigenlijk ook. Rival haalde zijn schouders op. 'Een duwtje in de goede richting zal zeker niet misstaan nee. Waarschijnlijk vinden ze vroeg of laat de dood toch wel, dus waarom net zo lang hier blijven tot Magere Hein je zat wordt?' Rival wierp nog eens een vragende, maar koele blik op de merrie. Ze was fascinerend, maar niet meer dan dat.


[19. Sham]

Een greins rolde even over haar gelaat toen Rival deze woorden sprak over zijn ouders. Grappig hoe hij over zijn ouders sprak. Ooit had ze ook zo over ze gesproken. Een tijd later waren ze voor altijd van de aardbodem verdwenen. Ze hadden kennis gemaakt met haar hoeven. Smalend dacht ze even terug aan het moment, het moment waar haar hoeven hun raakte. Heerlijk was dat geweest. `Mijn ouders waren ook goedzakken. Ze waren jong toen ze storven. Ik vermoorde ze al vroeg. Ik haatte ze weetje. Vanaf het dat moment is het doden van andere mij lief geworden´. Zo snapte hij meteen wat van haar, niet dat het haar wat uitmaakte wat hij van haar dacht. Als was het natuurlijk veel fijner als je geëerd werd, maargoed. `Je bent werkelijk waar het meest vreemde schepsel dat ik heb ontmoet´. Een zucht verliet haar keelgat. Houding verder onveranderd. `t´His me een eer´ sprak ze nuchter. Hierna schudde ze precies zo haar hoofd als hij het gedaan, gewoon voor de grap. Het zag er namelijk best grappig bij hem uit. `Een duwtje in de goede richting zal zeker niet misstaan nee. Waarschijnlijk vinden ze vroeg of laat de dood toch wel, dus waarom net zo lang hier blijven tot Magere Hein je zat wordt?´. Yeah right, en het dan aan al die andere slechte paarden overlaten. Nee ze wilde zelf helpen met het opruimen van de goedzakken. En als ze dan klaar zou zijn, als ze overwonnen had , dan zou het afval weer netjes opgeruimd zijn. Daar verlangde ze naar. `Nee Rival. Ik wil die goedzakken persoonlijk hun strot doorbijten. Een voor een. Hoelang ik daarop moet wachten maakt me niet uit, kan ik me zolang wel klaarmaken voor de strijd.´ Toen ze deze woorden had uitgesproken viel het haar op dat een irritante vlieg haar weer eens in de weg zat. Kwaad hapte ze ernaar om hem weg te jagen. Vast nog zo´n verdwaalde die de zomer overleefd had.

[44. Bij]

Rival trok zijn wenkbrauw. 'O nee, aan mijn moeder heb ik geen hekel. Ik zou haar wel eens sterk aan de tand willen voelen, maar de enige waar ik echt persoonlijk het graf voor graaf is Sham.' Hij grimaste kort en wendde zich daarna weer tot Nykur. Ah, een hele eer dus. Hij grinnikte sarcastisch. Túúrlijk, en hij hield van lolly's. Hij keek even verbaasd toen Nykur op exact dezelfde manier als hem de kop schudde. 'Hemel, nu ben ik er nog zekerder van, Schoonheid,' mompelde hij tussen neus en lip door. Hij grijnsde toen Nykur beweerde zelf alles uit te willen moorden. 'Vast. Aan het eind van een duel zie je er niet uit. Je zit onder het rooie spul en vervolgens is je vacht naar de kloten. Maar doe wat je niet laten kan, ik heb er verder geen moeite mee,' zei Rival onverschillig terug. Zijn uiterlijk ging voor het doden van één of ander random paardje. Rival brieste nog eens luid en liet zijn blik over de omgeving gaan. Zijn houding was nog altijd donker en stond gespannen, hoewel hij niets had te vrezen van de merrie. Zolang iemand tot dezelfde categorie als zij behoorde, was er niets aan de hand. Raar eigenlijk, alle anderen die niet achter je stonden te wurgen. Dan was je er veel te snel vanaf. Opsluiten, martelen en vervolgens net zolang sarren als nodig was, was een stuk interessanter. 'Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren' Dat bleek maar weer uit de manier waarop de merrie dacht. Kortzichtig.


15. 'Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren.' - Dunno

`O nee, aan mijn moeder heb ik geen hekel. Ik zou haar wel eens sterk aan de tand willen voelen, maar de enige waar ik echt persoonlijk het graf voor graaf is Sham.´ Wat ze er nu van hoorde was die Sham gewoon een enorme lafbek een super goedzak ofzo. Grappig, hij zou vast wel wat 'goeds' van hem geërfd moeten hebben. Verder gaf ze geen antwoord meer op de woorden van de grijze hengst over zijn vader. Wat kon ze er immers nog voor boeiend's op zeggen. De grijze hengst leek verbaasd toen ze haar hoofd precies zo schudde als hij dat had gedaan. `Hemel, nu ben ik er nog zekerder van, Schoonheid´. Boeide het haar wat , wat hij van haar vond. `Wees blij dat ik niet zo'n nepperd ben die het eerste het beste paard aanvalt´ sprak ze terug. Dit paard moest haar toch een beetje laten denken aan het vreselijke , bonte paard van een tijdje geleden. Een irritante doordrammer was dat beest dat altijd even haar mening moest komen vertellen. Bij het denken aan de merrie moest ze al walgen en ze zou vast niet het enige slechte paard zijn in DH. En die merrie, die domme knol, vond het waarschijnlijk alleen maar leuk. `Vast. Aan het eind van een duel zie je er niet uit. Je zit onder het rooie spul en vervolgens is je vacht naar de kloten. Maar doe wat je niet laten kan, ik heb er verder geen moeite mee´. Blijkbaar dacht de hengst er wel echt anders over dan haar, en toch waren ze beide slecht. Maar ze hadden gewoon een andere manier van denken. `Als je goed vecht hoeft je vacht helemaal niet naar de klote te gaan´ vuurde ze fel terug `Al moet ik zeggen dat het me wel erg ver gaat dat sommige paarden lopen pronken met hun littekens. Ja dat litteken doet me aan dat gevecht denken en die aan die´. Bij de laatste zin zette ze een wat andere stem op om een soort van een ander paard te immiteren. Aan houding van beide paarden te zien vreesde ze in ieder geval niet voor elkaar. Ook was de merrie wel blij dat ze een normaal gesprek kon voeren met een slecht paard. Sommige waren gewoon zo druk dat en zogenaamd kwaad dat er geen gesprek mee te voeren was. Hoe vaak had ze dat wel niet meegemaakt ? `Trouwens, zit jij in een kudde?´. Al had ze geen kuddegeur geroken , had ze wel aan zijn gedrag kunnen merken dat hij een loner was en was hij er simpelweg niet over begonnen, je wist maar nooit. `Het zal wel niet´ voegde ze er nuchter aan toe.

Rival liet zijn blik op de witte merrie vallen. Koeltjes bekeek hij haar nog eens. Ze had wat op een manier. Karakter, wat de meeste paarden misten. Rival trok zijn wenkbrauw op. 'Zekers. Je hebt in ieder geval hersenen, dat is al meer dan de meeste hersenloze, paarden van zichzelf denken plus je hebt geen ego, wat je siert,' antwoordde hij nuchter op de merrie. Hij wist niet hoe ze het compliment op zou gaan vatten, maar dat deed er ook niet toe. Het eigenwijze in de merrie stond hem aan. Ze was brutaal zonder uit haar slof te schieten en zeg nou zelf: Dat dwingt op zichzelf alleen al respect af. 'Hmm, dan nog. Ik wil het risico niet lopen dat mijn grijze vacht naar de maan is. Ik ben een showman, geef ik eerlijk toe. Ik heb mijn ego en mijn uiterlijk hou ik graag goed. Desondanks sla ik eens in de zoveel tijd een gevecht niet over. Maar een knol op de knieën dwingen met alleen mijn blik, dat geeft me een grootser gevoel dan iemand te wurgen, vertrappen, verbranden, mishandelen, misbruiken en weet ik niet wat al meer,' somde Rival koelbloedig op. Hij ontspande zijn spieren lichtjes, bleef de donkere blik in zijn ogen houden, draaide een paar keer met zijn oren en snoof nadrukkelijk de lucht om hen heen in. Rival grinnikte duister mee. 'Agree. Je hebt er altijd rotte types tussen zitten, wat ik over jou niet kan zeggen, schoonheid,' zei hij smalend terug. Hij snoof agressief toen Nykur over kuddes begon. 'Nee, ik heb een tijd bij Azacar rondgehangen in de kudde en daar ben ik uitgetrapt wegens inactiviteit en te kort aan interesse,' grinnikte hij terug na Nykur. Het was inderdaad een wonder dat er zo'n lang gesprek was tussen twee paarden. Noem het een uitzondering. Rival omschreef zichzelf niet als slecht. Hij noemde zichzelf meer een apart geval die voorkeur had voor paarden die dezelfde ideeën als hem hadden. Boots had dat dus absoluut niet.

`Zekers. Je hebt in ieder geval hersenen, dat is al meer dan de meeste hersenloze, paarden van zichzelf denken plus je hebt geen ego, wat je siert´. Deze woorden had ze niet uit het keelgat van de hengst verwacht, maar wat deed het ertoe; compliment is een compliment. En zeg nou zelf ? Welk paard had er nou liever beledigingen dan complimenten. Nykur knikte naar de hengst. `In ieder geval kan ik ook met jouw een normaal gesprek hebben. Dat drukke gedoe van sommige slechte paarden is nergens voor nodig, vergt alleen onnodig energie. Toch ontplof zelf ook wel eens hoor, als het van die irritante paarden zijn´. Bij het laatste dacht ze weer terug aan de bonte merrie, een goed voorbeeld. Maar ze kende er wel meer, vooral uit haar jeugd. `Hmm, dan nog. Ik wil het risico niet lopen dat mijn grijze vacht naar de maan is. Ik ben een showman, geef ik eerlijk toe. Ik heb mijn ego en mijn uiterlijk hou ik graag goed. Desondanks sla ik eens in de zoveel tijd een gevecht niet over. Maar een knol op de knieën dwingen met alleen mijn blik, dat geeft me een grootser gevoel dan iemand te wurgen, vertrappen, verbranden, mishandelen, misbruiken en weet ik niet wat al meer´. Eventjes schoten haar oren uit haar maandos om naar zijn woorden te luisteren , enkel omdat dit gewoon fijner luisteren was. Hierna werden ze weer zorgvuldig terug in haar nek geplant. `Ik heb ook zo mijn trots en ik houd mijn vacht graag schoon. Maar wat dat moet dat moet. Je snapt niet hoe belangrijk dit voor mij is. Ik zou maar al te graag hebben dat die goedzakken op hun knieën voor ons zakte , maar dat zullen ze ook niet doen. Vechten is volgens mij de enige oplossing. Wanneer de tijd gekomen is gaan ze eraan.´ Alhoewel haar woorden fel werden uitgesproken klonk het niet kwaad of anders, ze sprak eerder duidelijk. Nogmaals schoten haar oortjes even overreind om naar de grijze hengst te luisteren. `Ik geloof dat die Cobra er ook zo eentje is hoor, hij is wel een van de laatste 'echte' bads waar ik respect voor heb´. Hierna hadden ze het over het kuddegedoe enzo. Azacar, daar had hij het over, die kende ze wel. Toch trok ze één mondhoek bij zijn laatste woorden omhoog. Grappig vond ze eigenlijk wel hoe hij dit vertelde. `Als die Satan zich niet snel weet te bewijzen ben ik ook weg. Segué was een waardige leidster, maar deze switch laat me twijfelen´.

Rival snoof diep in. Hij mocht de merrie. Hij hield van haar standvastigheid en de koppigheid in haar karakter. 'Ontploffen hoeft niet altijd verkeerd te zijn,' zei hij luchtjes terwijl hij een stap naar voren deed. Nykur was knap. Rival schudde zijn kop een keer lomp en luisterde aandachtig. 'Wel,' zei hij waarna hij kort naar de juiste woorden zocht. 'Och. Je weet wat voor types het zijn. Het onbekende is vreemd. De meeste wannebes hebben het slechte zo uitgekauwd dat ze niet bang zijn. Bang zijn heeft niet altijd met kracht te maken, Nykur. Wellicht is alleen de kracht van emotie overbrengen al voldoende, daarnaast hou ik van aandacht van het vrouwelijk schoon.' zei hij nuchter. Hij wendde zijn blik kort af om zijn aarzeling te verbergen en richtte zijn aandacht op een nabije geiser die spoot. Terwijl Rival zijn kop draaide bedacht hij bij zichzelf hoe hij het 't beste kon brengen. 'Maar met zo'n godin heb ik niet vaak het genoegen. Nykur, ik zal het maar niet onder stoelen of banken schuiven: Ik vind je leuk. De manier waarop jij mij om je hoeven windt, je houding, je tot nu toe vlotte babbel. En nee, je bent echt niet één van de zovelen waartegen ik dit zeg.' Rival trok zijn wenkbrauw op toen Nykur verder ging. 'Cobrazarao, nooit gekend. Ik ben destijds gekidnapt door Rain, maar één van de enige dingen die ik me van die periode herinner is dat ik hoe dan ook gedood moest worden. Ik was immers een verschrikkelijk veulen. Mengeling van goed en kwaad. Stel je voor dat het een monster werd, zoals dat bonte wezen van een Boots nu is. En dan te bedenken dat én Sham én Saten voor haar gevallen zijn. Walgelijk!' zei hij vol afschuw en bitterheid. Hij deed een kleine stap achteruit en gunde Nykur haar ruimte weer. Zijn ogen vlamden kort. 'Hij heeft de Black Rose ook in de steek gelaten voor de koe. Een vos verliest zijn streken niet, Nykur.'

`Ontploffen hoeft niet altijd verkeerd te zijn´ sprak hij luchting. Niet wetend wat de cremé gekleurde merrie nu moest zeggen wachtte ze op woorden van hem. Hij zette een stap naar haar toe, gek genoeg accepteerde ze dit. `Wel´. Even leek Rival naar de juiste woorden te zoeken. `Och. Je weet wat voor types het zijn. Het onbekende is vreemd. De meeste wannebes hebben het slechte zo uitgekauwd dat ze niet bang zijn. Bang zijn heeft niet altijd met kracht te maken, Nykur. Wellicht is alleen de kracht van emotie overbrengen al voldoende, daarnaast hou ik van aandacht van het vrouwelijk schoon.´ Nykur knikte en er rolde even een glimlach over haar gezicht die meteen daarna weer verdween. `We zullen zien wat de toekomst ons brengt, ik ben in ieder geval niet van plan om in het verleden te blijven hangen.´ Tja, ze was wel benieuwd wat god gepland had voor dh, hoe het er hier over jaren uit zou zien en aan toe zou gaan. Misschien storven de slechte paarden wel langzaam uit door het tekort aan goede strijder, maar misschien groeide het aantal juist. Een moeilijk geval, niemand zou weten wat er ging gebeuren. Even werd Rival afgeleid door een geiser, maar in tegenstelling tot hem keek zij er niet aam. Toen hij weer terug keek kruiste hun ogen elkaar weer. De grijze hengst was weer plan te spreken. `Maar met zo'n godin heb ik niet vaak het genoegen. Nykur, ik zal het maar niet onder stoelen of banken schuiven: Ik vind je leuk. De manier waarop jij mij om je hoeven windt, je houding, je tot nu toe vlotte babbel. En nee, je bent echt niet één van de zovelen waartegen ik dit zeg.´ Mooizo, ze mocht hem en hij mocht haar. Een afgang was het dan geweest. `Ik moet zeggen dat ik jou ook zeker mag, je bent een bijzonder type , een persoon dat ik niet vaak tegenkom. Maar dan wel positief bedoeld´. Het kon vast geen kwaad om hem ook te laten merken dat ze hem mocht. `Cobrazarao, nooit gekend. Ik ben destijds gekidnapt door Rain, maar één van de enige dingen die ik me van die periode herinner is dat ik hoe dan ook gedood moest worden. Ik was immers een verschrikkelijk veulen. Mengeling van goed en kwaad. Stel je voor dat het een monster werd, zoals dat bonte wezen van een Boots nu is. En dan te bedenken dat én Sham én Saten voor haar gevallen zijn. Walgelijk! Hij heeft de Black Rose ook in de steek gelaten voor de koe. Een vos verliest zijn streken niet, Nykur.´ Gekidnapt ? Váág, maar ze besloot er niet verder over te begonnen. Rain was ook een onbekende naam voor haar. `Ik ben nog niet zo lang in dh, maar heb via via over hem gehoord. Ze vertellen over zijn hoe machtig hij regeerde´ nu trok een van haar mondhoeken omhoog `én hoe hij als een angsthaas zijn kudde heeft opgeven en naar een zogenaamd veelbelovender gebied is getrokken. However ; ik mag die Boots niet, laatst heb ik haar ontmoet. Helaas heeft die gevlekte koe nou weer haar kudde terug´. Het gedeelt over Boots sprak ze grimmig. Rival gunde Nykur haar ruimte weer wat en zette een stapje achteruit, niet dat Nykur die ruimte op dit moment nou werkelijk nodig had.

Rival grijnsde toen Nykur volkomen onverwachts lachte. Hij trok direct zijn snuit weer in de plooi, maar kreeg de grijns niet van zijn snuit af. 'Achterom kijken heeft geen zin. Niets is zeker, en zelfs dat niet. Maar voordat ik het verleden loslaat, zorg ik eerst dat het graf voor Sham een feit is,' antwoordde hij donker terug. Hij sperde zijn neusgaten open en snoof de zuivere berglucht naar binnen. Zijn houding verstrakte iets, maar ontspande toen Nykur verder ging. Rival maakte een klein, verbaasd geluidje en keek verwonderd naar Nykur. 'Pardon, maar verstond ik nou net goed dat je me niet hoogstpersoonlijk de nek om wil draaien terwijl je wéét dat ik Shams veulen ben?' zei hij, nog steeds met overdonderde stem. Hij schudde een keer zijn kop en wendde zich kort weer na een losbarstende geiser om zijn 'verlegenheid' te verbergen. Hoewel verlegen niet het juiste woord was. Zijn snuit sprak nu boekdelen, en daar had hij een gigantische hekel aan. 'Jij ook Nykur, jij ook,' mompelde Rival terwijl hij zijn eerdere houding weer aannam. Hmm, hij knikte toen Nykur over Rain begon. 'Rain is de eerste leider van de Black Rose. Cobrazarao stond onder haar. Ze is een nachtmerrie, maar desondanks ben ik niet benauwd als ik bij haar in de buurt ben. Je went eraan,' voegde hij er koeltjes aan toe. Hij zwiepte een keer met zijn staart om een verdwaalde insect weer de juiste kant op te zwiepen. Rival grinnikte donker toen Nykur verder door ging op het onderwerp Cobrazarao. 'Ik heb meer respect voor Cobrazarao in mijn linkerpoot dan dat Saten ooit zal kunnen krijgen van me. "Ik leg de lat lekker hoog, dan kruip ik er makkelijk onderdoor" moet haast een gedachte van hem geweest zijn.'

Rival lachte terug. Best wel knap was hij eigenlijk zo, hoe hij zijn een poging deed om zijn om op te houden met glimlachen. `Achterom kijken heeft geen zin. Niets is zeker, en zelfs dat niet. Maar voordat ik het verleden loslaat, zorg ik eerst dat het graf voor Sham een feit is´. Nykur knikte, hij wilde Sham vermoorden terwijl zij van die vreselijke goedzakken afwilde. Beide hadden ze een soort doel voor ogen. Nykur knikte naar Rival, zijn woorden waren duidelijk. Opeens liet de grijze hengst een verbaasd geluidje horen. `Pardon, maar verstond ik nou net goed dat je me niet hoogstpersoonlijk de nek om wil draaien terwijl je wéét dat ik Shams veulen ben?´. Strijdlustig en zeker tilt ze dan haar hoofd omhoog en kijkt hoe hij zijn gevoelens geprobeerd te verschuilen. `Yeah, dat heb je goed´. Even verzachte haar ogen bij het zien van hem toen fonkelden ze weer hetzelfde als kort tevoren. `Jij ook Nykur, jij ook´. Dit was wel de eerste keer dat ze werkelijk iemand een compliment had gegeven, werkelijk respect had getoond aan een ander. Máár, hij was het waard. `Rain is de eerste leider van de Black Rose. Cobrazarao stond onder haar. Ze is een nachtmerrie, maar desondanks ben ik niet benauwd als ik bij haar in de buurt ben. Je went eraan´. Okki, dat was die Rain dus. Die kende ze niet. Nieuwsgierig was naar de rede van het stoppen met de kudde van Rain. `Ik dacht al; hoe is hij met die ouders op het slechte pad zijn gekomen, maar dit zal de rde zijn ?´. Tja, hij had twee goede ouders maar was toch slecht. Hetzelfde had zij. Het lag er enkel aan welke aard god je gaf en niet welke je ouders hadden.`Ik heb meer respect voor Cobrazarao in mijn linkerpoot dan dat Saten ooit zal kunnen krijgen van me. "Ik leg de lat lekker hoog, dan kruip ik er makkelijk onderdoor" moet haast een gedachte van hem geweest zijn.´ Hier was ze het wel mee eens. Ze zou het liefst uit de kudde stappen, maar ze gaf hem de kans zichzelf te bewijzen. `Ik weet niet hoe lang ik het met hem als leider ga volhouden hoor, maar ik zie wel´.


Heb hiervoor met Ninikoe niet over Rain gehad, maar ik doe wel alsof =D

Rival tuitte zijn lippen kort toen hij zag dat ze het niet vervelend vond. Hij wierp nog eens een blik op de witte merrie en liep dichter naar haar toe. Hij maakte nog een klein, verbaasd geluid dat hij wonder boven wonder wist te onderdrukken toen Nykur bevestigde wat ze net had gezegd. Hij grinnikte, nog altijd verbaasd, maar wendde zich vervolgens weer naar de merrie toe. 'Ik voel me gevleid. Jij die een compliment geeft?' antwoordde hij duidelijk geamuseerd. Rival rolde met zijn ogen toen Nykur door ging over Rain. Sham en Ineske waren absoluut niet de reden voor zijn geaardheid. Alleen Ineske was er wellicht sterk in vertegenwoordigd. Hij had het koele gedrag van haar. Máár de koppigheid had hij van Sham geërfd, net als de grijze kleur in zijn vacht. Hij schudde zijn kop. 'Neuh. Ineske is beta van de Black Rose geweest, dus een beetje heb ik wel de skills van haar.' Rival grijnsde een keer als een boer met kiespijn. 'En het slechte pad, verkeerde woordkeus. Momenteel ben ik alleen maar goede dingen tegen gekomen,' vervolgde hij met een blik op Nykur. Rival brieste goedkeurend toen Nykur verderging over kudde's en verklaarde dat ze, mocht ze het niet meer uithouden, hem peerde. 'Je bent niet alleen een lust voor het oog, maar hebt ook nog verstand. Een uiterst zeldzame combinatie als je het mij vraagt. Als je de kudde uitgekickt wordt, laat je het weten? Dan worden we saam'pies de loners.'

Prettig vond ze het toen de hengst weer wat naar haar toe stapte. Nu zette ze zelf ook een stap dichterbij. Het bijzijn van de hengst niet iets dat normaal voor haar was. De meeste hengsten moesten het niet wagen bij haar in de buurt te komen want dan konden ze zeker een schop verwachtte. Maar bij Rival was dat anders, hij was bijzonder. Ook zij kon een greins niet onderdrukken toen ze zijn woorden hoorde. Nu wist ze zeker, ze hield van deze hengst. Ze hield van zoals ze nog nooit van een paard gehouden was. `Ik geloof het zelf ook nog niet, maar het kan niet anders met jou in de buurt he?´. Rival vond het duidelijk leuk complimenten te horen. De grijze hengst ging weer door over het onderwerp van zijn ouders. Even rolde hij erbij met zijn ogen. Toen vertelde hij dat Ineske beta van de black rose was geweest. Even glimlachte hij als een boer met kiespijn. Rival zag er inderdaad echtwel goed uit, die zou zeker een gevecht kunnen winnen. Alleen in zijn geval ging hij die gevechten niet altijd aan, maar hij zou het zeker kunnen. `Ik dacht dat ook Ineske goed was´ vertelde ze met een knipoog. Daarna was het onderwerp de kudde van Satan weer. Rival brieste goedkeurend naar haar. `Je bent niet alleen een lust voor het oog, maar hebt ook nog verstand. Een uiterst zeldzame combinatie als je het mij vraagt. Als je de kudde uitgekickt wordt, laat je het weten? Dan worden we saam'pies de loners.´ Nog een paar stapjes zette ze dichterbij, rekte hierna haar hals wat uit en duwde voorzichtig haar neus even tegen de zijne. `Natuurlijk doe ik dat´ sprak ze rustig.

Rival brieste een keer, niet wetend wat hij nu van de merrie moest denken. Dat ze elkaar meer dan leuk vonden was wel duidelijk zo onderhand. Rival moest bij die gedachte wel even slikken. De versiertour was over voor hem en daar baalde hij wél behoorlijk van. Hij trok een arrogante snuit toen Nykur hem complimenteerde. 'Hoe kan het ook anders? Ik ben nu eenmaal 'the man',' zei hij met de nodige zelfzuchtigheid die bij deze opmerking kwam kijken. Nykur was knap en luisterde zo aandachtig dat Rival zich afvroeg of ze in slaap was gevallen, maar hij maakte er maar geen opmerkingen over. Vreemd eigenlijk. De hele dag liep hij rond te sjokken door Dream Horses zonder een echt doel voor ogen te hebben en nu had hij zijn wederhelft gevonden. De puzzelstukjes vielen perfect in elkaar wn hij herkende dingen van hemzelf in haar. Bizar. Rival brieste een keer en wendde zich daarna weer naar Nykur. 'Je kunt verdraaid goed luisteren, weet je dat?' zei hij, lichtjes verbaasd over het feit dat hij weer een talent van de merrie bespeurde. Verdraaid, wat kon ze nog meer? Haar karakter was koel, haar blik zwoel, voor hem dan en haar uiterlijk, nou, Rival stond nog net niet te kwijlen. Geamuseerd door het antwoord dat ze gaf, wendde de grijze hengst zich weer na haar toe. 'Oelalala, dan spoken we binnenkort saam'pies door Dream Horses heen, na eerst de nodige opstakels de dood in gejaagd te hebben natuurlijk. Zijn we nu eigenlijk, partner?' vroeg hij met een kleine, zeldzame twinkeling in zijn ogen. Hij had een kleine pauze laten vallen voor het woord partners, niet wetend hoe Nykur hierop reageerde.

Bij haar compliment trok Rival een arrogante snuit, waardoor Nykur voor de grap even haar wenkbrauw optilde. `Hoe kan het ook anders? Ik ben nu eenmaal 'the man'´. Zelfzuchtig klonken zijn woorden. Nykur blies even een zilveren pluk uit haar ogen die haar in de weg hing en het zicht belemmerde. `Zo verbaasd als hij net was, zo eigendunkelijk als nu´ merkte de crème gekleurde merrie op. Haar ogen schoten nog eens over de hengst, kijkend of ze iets bijzonders konden opmerken maar dit was niet het geval. Grappig hoe de grijze hengst haar hele dag beter had gemaakt. Hoe hij opeens een belangrijk persoon in haar leven was geworden. Hij was gewoon van het ene op het andere moment komen invliegen. Zelfs met die vervelende hengstigheid was hij tot haar gevoelens doorgedrongen. `Je kunt verdraaid goed luisteren, weet je dat?´ klonk zijn stem weer wat verbaasd. Nykur zette een scheve greins op. `Neh, dat valt best mee. Alleen naar jou. Ik heb het ook al niet te erg op andere merrie's, met de meeste praat ik niet eens´ antwoorde ze simpel terug. Haar blik was nog steeds op hem gericht. `Oelalala, dan spoken we binnenkort saam'pies door Dream Horses heen, na eerst de nodige opstakels de dood in gejaagd te hebben natuurlijk. Zijn we nu eigenlijk, partner?´. Wat een spot de grijze hengst bezat was verbazingwekkend voor een bad. Ze moest bij deze opmerking wel een mondhoek omhoog trekken en nogmaals naar hem greinsen. `Jep, ik vind dat we dat zijn´. Als hij het niet aan haar gevraagd had , had hij het ook niet gewild. Dus klonk in haar antwoord geen twijfel.



Blonde kip dat ik ben =D Heb gwn niet gezien dat hier gepost was!

Rival brieste tevreden toen Nykur haar wenkbrauw op trok. Witte schoonheid. De pluk die haar donkere ogen verborg, sprong iets opzij waardoor haar ogen nu zichtbaar waren. Rival hapte kort na adem, maar kreeg zichzelf al snel weer onder controle. Hij zette zijn verbazing om na een grijns. 'Zo zo, denk je dat, Nykur?' vroeg hij terwijl hij zijn blik nog eens op de witte godin richtte. Ze was uniek. Menig merrie had hij nu al om zijn hoeven gewonden en voor hem laten knielen alsof hij de wereld hoogstpersoonlijk gebouwd, gemaakt en gefabrikeerd had. Maar Nykur, een intigrerende merrie, zou hem alleen maar met spot hebben aangekeken en hem zelf op de knietjes hebben gwdongen hebben als ze maar de kans kreeg. Hij grijnsde en grinnikte luid toen Nykur zei dat ze het niet op merrie's had. 'Och, ik heb er maar tegen eentje wat, en dat is Boots. Maar verder mag ik ze wel, zolang ze maar knap zijn en ze voor me op de knietjes gaan. Met uitzondering van jou natuurlijk,' voegde hij er aan toe. Rival schudde zijn kop en zwiepte nog eens met zijn staart. Aha, fijn om te weten. 'Dan zijn we bij deze partners in crime, partner!'

Het was een soort spelletje wat parelwitte merrie en asgrijze hengst nu met elkaar speelde. Een spelletje waarbij beide paarden telkens antwoorden op elkaar afvuurden. Er leek ook geen einde aan te komen. Voor Nykur was het als een feit opgeschreven dat dit een van haar langst durende gesprekken ooit was. En om het nog gekker te maken genoot ze van de aandacht van de hengst. Terwijl hij niet eens helemaal uit het slechte hout leek gesneden. Ze zou niet weten hoe ze zijn 'aard' zou moeten benoemen , maar hij was weldegelijk een bijzondere hengst. De parelwitte merrie knipperde met haar wimpers, haar hemelsblauwe ogen fonkelden. Niet zoals normaal, om woede, maar dit keer om liefde. Ze schudde haar imponerende kop en richtte haar blik weer op Rival. `Ik weét het´. Fluweelzachte woorden sprak ze uit. Helderwitte plukken haar sierde haar hals en wuifden zonder stoppen op de maat van de wind, alsof het meeging met de beat van muziek. Geen enkele vlek van modder of andere viezigheid ontsierde haar vacht. Enkel een litteken op haar achterbeen, waar gelukkig haar zilveren staart overheen hing , en eentje ergens op haar buik. Meer dan dat had ze niet, wat bijzonder was voor een rasechte badas. Haar blik was gericht op de kolossale hengst. `Niks geks voor een hengst. Maar ík heb een hekel aan ze. De meeste zijn enkele van die brutale knollen´ sprak ze haar woorden zacht en zoet uit met de nodige arrogantie er doorheen. Nykur bewoog haar fraaie, parelwitte lichaam , krulde haar hals wat meer op en glimlachte koeltjes. Met haar hemelsblauwe ogen mikte ze in de zijne, genoot ze van de woorden die hij uitsprak. Rival was zeker een zeer volmaakte hengst. Zowel qua inhoud, maar ook met zijn uiterlijk had hij vast al veel meerdere merrie´s doen smelten. Maar die hadden pech, nu was hij van haar. Alhoewel ze geen antwoord meer gaf vertelde haar ogen genoeg, waren ze gevuld vol charme.