Just being here you know?

Dygur liep trots door het gebied van het zilveren meer. Hij bezocht vaak alle koude, besneeuwde gebieden, hij was een IJslander he? Met hem ging het erg goed in de groep en Tyra had ook niet echt veel te klagen. Alleen maakte hij zich zorgen over Álfur. Nu het bekend was dat hij niet kon tölten werd hij gepest. Waarschijnlijk was dat niet de echte reden, Hákur en zijn maten waren vet jaloers! Jaloers omdat hij de zoon van de alpha was en zij allemaal niet. Dygur wou ingrijpen maar dat kon niet. Zijn vader had hem wel eens wijze raad gegeven, 'Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren.' Ook dat begreep hij niet, eerst. Nu wel, nu begreep hij dat Álfur het zelf moest doen en Dygur niets hoefde te doen. Hij kon Álfur niet blijven beschermen als een kind, hij moest Álfur zijn gang laten gaan. Maarja, dat was gewoon zo moeilijk. Dygur kwam inmiddels bij het zilveren meer aan en begon te drinken.

[15. 'Er is moed voor nodig om op te staan en te spreken; er is ook moed voor nodig om te gaan zitten en te luisteren.' + Sultan]

Tergend langzaam nam hij een paar slokken van het koude water, voelde hoe het zijn keel smeerde en zuchtte toen genietend. Eindelijk weer eens heerlijke rust om hem heen, want na al die drukte met de kudde had hij absoluut geen tijd voor zichzelf gehad. Niet dat hij er moeite mee had, hij deed het immers graag. Sultan schudde zijn gehele lichaam eens kort uit, keek de grote stofwolk na en stapte met een chagrijnig gezicht verder. Ongelukkig, zo voelde hij zich al een aantal dagen. Het lag echt niet aan Boots, want hij was blij met haar en hij hield van haar, dat wist ze zelf ook wel. Puur het feit dat hij geen dartelende veulens en gelukkige paarden om hem heen had maakte hem ongelukkig, want de hengst was in een korte tijd zijn veulens en kudde kwijtgeraakt. Afkeurend schudde de hengst zijn hoofd, maakte een overgang naar draf en gooide zijn hoofd een keertje kort de lucht in. Luid dreunde zijn hoeven op de grond, al snel sprong hij aan in een krachtige galop waarbij hij hoog opgooide, zijn hals was iets gebogen en zijn sprekende ogen keken om hem heen. Hij moest doorzetten, zijn vechtlust toch weer terug zien te krijgen en de oude te worden. Op deze manier kon hij toch niet laten zien wie hij was, hoe hij was en wat hij wilde zijn?
De geur van een paard drong in de neusgaten van de zwarte halfbloed. Meteen sloeg hij een zijpaadje in, gooide zichzelf sierlijk over een omgevallen boomstam en keek eens kort achterom. Al snel verscheen een niet al te grote Ijslander in zijn zicht. Sultan minderde vaart en kwam hij de hengst tot stilstand. Een kleine glimlach krulde zijn lippen en kort bekeek hij hem even. ''Heerlijk weertje, vind je niet?'' Vroeg hij kort, waarna hij een aantal verdwaalde grassprieten uit de harde grond trok.

Rustig dronk hij nog een beetje en keek op. Een zwarte hengst naderde en Dygur greens aardig. Alleen was hij meestal aan het piekeren over zijn beste vriend maar in gezelschap was hij aardig en lief. "Heel lekker weertje maar ken ik jou niet ergens van? O ja natuurlijk jij had de kudde maar nu niet meer. O... Sorry dat had ik niet mogen zeggen het spijt me. Mijn naam is Dygur. Nog een keer, het spijt me enorm dat was heel onbeleefd." Sprak hij beschaamd. O hij was een oen. Wie sprak er nou zo? De hengst was er nu amper 20 seconden en hij had verlies geleden van zijn kudde en hij begon erover. Dygur was klein voor zijn soort. Andere IJslanders uit zijn groep waren minstens 10 centimeter groter dan hem. Zo leek hij schattig vonden ze. Dygur vond het allemaal best. Weer keek hij naar de hengst die stukken groter dan hij was. Dygur grinnikte even beschaamd naar hem.

[49. 'Ken ik jou niet ergens van?']

De woorden van de hengst lieten hem even kort grijnzen, die opmerkingen kreeg hij wel vaker te horen en uiteindelijk was hij eraan gewend. Hij maakte er ook geen probleem meer van, want wat bereikte je ermee? Het was toch al gebeurd. ''Oh, maakt niet uit hoor. Maar inderdaad, het kan zijn dat je me ergens van kent. Aangenaam Dygur, ik ben Sultan.'' Klonk zijn neutrale stem. Niet kortaf, gemeen of overvriendelijk. Nee, op een gewone, beleefde en aangename manier. Zo hoorde het ook in zijn ogen, want dat overdreven goede gedoe van hem maakte hem een beetje misselijk. Daar kon hij echt niet meer tegen, dus het was echt tijd dat hij zijn neutrale gedrag weer aan zou gaan nemen. Pearl was ook veranderd, zijn beste vriendin was veranderd in een goed paard en dat respecteerde hij. Haar gedrag was de laatste tijd toch meer goed dan neutraal, vandaar dat haar kudde ook een goede is geworden dacht hij. Niet dat hij zich er verder druk overmaakte, dat moest ze helemaal zelf weten en als ze er gelukkig mee was, gaf het hem alleen maar voldoening. Van Falcon had hij verder weinig tot niets meer van gehoord, maar dat zou vast allemaal nog komen. Wel had hij gehoord dat de muisgrijze hengst terug was gekeerd naar Dream Horses, maar voor hoelang wist hij natuurlijk niet. Sultan snoof eens kort, draaide zijn hoofd richting de kleine pony voor hem en greens eens kort. ''Nieuw hier?'' Vroeg hij, om de ijselijke stilte te doorbreken.

[18. Pearl]

Time waits for no-one,
So do you want to waste some time alone tonight.
Don't be afraid of tomorrow,
Just take my hand,
I'll make it feel so much better tonight.

Suddenly my eyes are open,
Everything comes into focus, ah.
We are all illuminated,
Lights are shining on are faces, ah, blinded.

Die zinnen speelden zich af in zijn hoofd, het was een lied. Waarom het in zijn hoofd was dat was onduidelijk. Dygur luisterde naar de woorden van de hengst en knikte opgelucht. "Aangenaam Sultan." Sprak hij neutraal terug. Zelf wist hij niet eens of hij goed of neutraal was en dat maakte hem niets uit. Misschien was hij goed maar beleefd zijn kon geen kwaad vond hij. Dygur greens naar Sultan en tilde zijn benen een voor een op. Gewoon om ze te strekken. Er viel een ijskoude stilte en Dygur gebruikte die om na te denken. Gewoon over niets. Raar, over niets denken. De woorden van de hengst voor hem doorbraken de stilte. "Nee, ik leef in een groep met andere IJslanders, al 4 jaar. We waren gewoon... Tja? Ik weet het niet, niet zo bekend geloof ik." Greens Dygur. Ja, zo bekend waren ze niet. Niet dat Dygur en de rest het erg vond, nee heel erg was dat niet. "Heb jij een gezin?" Vroeg ie nieuwsgierig. Hij mocht Sultan wel. Gewoon als vriend. Wat Sultan van hem vond wist hij niet maarja. Afwachtend keek hij omhoog, naar Sultan.

[3. Hurts-Illuminated]

De laatste tijd dwaalde namen rond in zijn hoofd. Een ex van zijn partner, Sham, speelde daar ook een rol bij. Waarom hij nou weer aan hem dacht wist hij zelf ook niet precies, het zal hem ook een worst wezen. Hij moest zich eens minder zorgen maken over die dingen, gewoon zijn leven leven en dan zou hij wel zien wat er in de toekomst zou gaan komen. Dat zou het allemaal alweer veel lichter maken, dan zou hij meteen minder zorgen hebben en zich een stuk gelukkiger voelen. Sultan' oren draaide weer wat bij, een glimlach speelde met zijn zachte lippen en kort snoof hij even. Terwijl hij aandachtig naar de woorden van de hengst luisterde, sloeg hij zijn achterhoef even op de grond. ''Komt allemaal nog wel. Hoelanger je hier bent, hoe meer paarden jullie leren kennen.'' Een zachte glimlach ging gepaard met zijn woorden. Ja, eindelijk wist hij wat hij de komende jaar wilde gaan doen. Gewoon genieten van de jaren die hij nog had tot zijn dood, damn. Hij was eigenlijk al best oud! Grinnikend schudde hij zijn hoofd toen hij de woorden van Dygur hoorde. ''Ik heb alleen een partner, Boots.'' Maakte hij hem bekend, terwijl zijn hoofd zich wat kantelde en een vragende blik in zijn ogen verscheen. ''En jij, heb jij wel een gezin dan?'' Vroeg hij de hengst vervolgens.

[19. Sham]

"Jij kent hier veel paarden, je hebt een paar kuddes geleid dus je bent bekend." Sprak hij. Zelf wist hij gewoon dat hij veel paarden zou ontmoeten. Sultan was machtig. Maar niet te machtig. Of, nouja, niet te ehh.... Tja, uitleggen kon hij niet maarja. "Boots is de leider van Fire Flame toch? Ja ik geloof van wel." Sprak hij na het antwoord van Sultan. Jeesz, hij sprak hier met een groot paard, en dan bedoelde hij niet de lengte. Meer een soort rang. Nouja, veel paarden zouden het begrijpen als hij het uit zou leggen. Dygur snoof zachtjes en strekte zijn rug. Dygur merkte de vragende blik op en keek niet begrijpend terug tot hij de woorden van Sultan hoorde. "Ik leef in een groep, mijn beste vriend Álfur is net een broer en een andere goede vriendin is Tyra, dat lijkt een soort zusje voor me. Verder is de alpha van de groep een soort moeder. Ik ben in de groep geboren dus mijn ouders waren in die groep maar zijn overleden." Greens hij. Het was gewoon een vredige dood dus hij had niets te klagen. Dygur was gelukkig en blij met het leven. Blij met het bezoek van Sultan. "Wat wil je gaan doen hier? Proberen een nieuwe kudde te maken?" Vroeg hij.

[16. Sultan]

Sultan haalde een soort van zijn schouders op en greens even kort. ''Ik weet niet of ik nog zo bekend ben hier. Er zijn een hoop nieuwe paarden bijgekomen en de kuddeleiders van nu, kent echt werkelijk iedereen.'' Was zijn reactie op de woorden van de kleine hengst, veel maakte het hem eigenlijk ook niet meer uit. Of hij nou bekend was of niet, als hij maar gelukkig was. Dat was het allerbelangrijkste in het leven en dat moest iedereen weten. Het ging niet alleen maar om die reputatie, of je nou een slechte of goede naam had of veel of weinig vrienden, iedereen had iets speciaals en iedereen had respect nodig. Zo ging het in zijn oude kudde, er was nooit ruzie en ook slechte paarden respecteerde de goede paarden, behalve als zij hun wat aan hadden gedaan. Dat was het goede leven, hun wisten tenminste hoe je paard moest zijn en hoe je met elkaar om moest gaan. Ja, dat was iets wat Sultan hier enorm miste. ''Ja, Boots is de leidster van de Fire Flame.'' Stelde hij nog even vast, waarna hij aandachtig naar zijn volgende woorden luisterde. ''Het is altijd fijner om in een groepje te leven. Er zijn hier namelijk paarden die je als je alleen bent meteen willen vermoorden, ik waarschuw je alleen maar hoor. Dat je ervoor uitkijkt, want het is hier al regelmatig voorgekomen.'' Zijn stem klonk zacht, waarschuwend en zeker. Er gingen hier genoeg verhalen rond van paarden die ineens werden vermoord terwijl ze elkaar niet konden, dan was je absoluut niet stoer in de ogen van Sultan. Het was geen overwinning om een paard van het leven te beroven, dat hoorde gewoon niet. ''Ik wil graag een goede kudde hier overnemen, aangezien een eigen kudde beginnen er niet aan zit denk ik.'' Antwoordde hij rustig op de vraag van Dygur. Sultan verzonk weer even in gedachten. Amiya, die moest hij ook nog een keer ontmoeten. Die merrie was veel bij Falcon en misschien wist zij wel waar de grijze hengst uithing.

[20. Amiya]

"Klopt, da's waar." Greens hij naar Sultan. Sultan was een goede leider had hij gehoord. Veel paarden vonden het jammer dat er geen kudde meer was maar Dygur had er vertrouwen in dat er een nieuwe kudde was. De groep was ook een soort kudde. Dygur hoorde de woorden van Sultan en schudde zijn grote, dikke bos manen. Dit was leuk. Weer luisterde hij naar de waarschuwende woorden van Sultan en fronste. Was dat echt waar? "Gebeurt dat echt?" Vroeg hij ietwat ongelovig. "Maar.... Waarom? Vinden ze dat leuk?" Hij had echt nog nooit gehoord van paarden die anderen vermoorden. Hij kreeg rillingen en dacht aan Hákur. Die zou Álfur toch niet doden? Nee zo was Hákur toch niet? Hij kende hem niet zo heel goed dus alles was mogelijk. Als Hákur Álfur wou vermoorden dan zou Dygur Álfur natuurlijk helpen. O wat moest hij nou? Dygur rilde weer en keek weer een tikkeltje ongelovig naar Sultan. Nu hij erover begon. Ja het klopte. Soms waren er slechte paarden en die vochten af en toe met goede paarden. Dygur luisterde naar Sultan en werd weer wat vrolijker. "Als het je lukt dan zal ik naar je hinniken wellicht." Greens hij. Dygur kon het niet laten om weer te denken aan Hákur. Die mocht Álfur niet vermoorden. Er vormde weer een lied in zijn hoofd.
Dragged you down below
Down to the devils show
To be his guest forever
Peace of mind is less than never
Hate to twist your mind
But God ain't on your side
An old acquaintance severed
Burn the world your last endeavor

[1. Nightmare-Avenged Sevenfold]

Een kleine grinnik kon hij niet onderdrukken toen zijn gedachtes uitgingen naar Pearl, die vaak door zijn zoon als Koe werd benoemd. Door al haar vlekken, maar Parel was na lange niet breed genoeg om echt op een koe te lijken, want ze was gewoon een slanke merrie. Echt dikke paarden had hij hier eigenlijk niet gezien, alleen gespierde en stevig gebouwde. Niet dat je hier dik kon worden, want er waren zat gebieden waar je je even helemaal uit kon leven en dat deed elk paard, ook de slechte. ''Ja, dat gebeurt echt.'' Stelde hij nog even vast, terwijl hij de ongelovige blik van Dygur opving. ''Ik denk het. Maar ik vind het echt geen overwinning als je iemand van het leven berooft. Dan heb je geen respect, voor niemand niet.'' Vervolgde hij zijn woorden. Sultan had echt een hekel aan zulke soort paarden, die het stoer vonden om andere te vermoorden, gelukkig van de geur van bloed werden. Hoe konden ze, waar haalde ze het lef vandaan? Zulke paarden deinsde voor niemand achteruit, hadden geen gevoel en die werden dan de echte slechte paarden genoemd, omdat ze zogenaamd zwart bloed hadden. Ja natuurlijk, daar geloofde de zwarte Arabier werkelijk niets van. Allemaal bullshit en hij was ervan overtuigd dat meerdere paarden er zo over dachten als hem. ''Aah fijn! Heb ik tenminste alvast een lid als het me lukt.'' Zei hij lachend. Een grote grijns speelde met de lippen van de gifzwarte hengst. Wat was het leven soms toch mooi, vooral als je paarden zoals Dygur tegenkwamen. Die hadden tenminste zelfrespect en respect voor andere.

[45. Koe]