A animal.......

Asiya draafde voor één van de eerste keren richting het noorden. Ze was hier al wel is eerder geweest natuurlijk maar enkel de Drakenberg was bij haar bekend. Ze dwaalde wat rond in de hoop iets te vinden dat haar bezig kon houden. Misschien vond ze wel een leuk dier, waaraan ze de laatste dagen kon schenken. "Jaa, dat ga ik doen !"; dacht ze. Haar stap ging over naar een trippelende draf waarbij haar hals netjes boog doordat haar neus strak tegen haar borst gedrukt werd. Haar ogen stonden kil en fel en haar oren werden helemaal tegen haar schedel gedrukt. Dat was de houding die de merrie aannam als ze zo evil mogelijk wilde lijken. Haar reukvermogen volgde een spoor naar een dier. Ze wist nog niet welk dier maar dat zou ze zo te weten komen. Ze kwam voorbij de,haar wel eerder bekende berg, de Drakenberg. Ze stond aan helemaal vanonder en keek strak richting de top ervan. Hier had ze als veulen met Trust moeten trainen. Helemaal naar boven gaan in een regelmatige galop op eigen tempo en zorgen dat je er dan nog levend aankwam. Het ware best wel mooie gedachte's maar de merrie had haar laten vallen toen de kudde uiteen ging. Eigenlijk had zowat iedereen haar precies laten vallen uit Dream Horses. Nee, er was nog een hengst die haar niet had laten vallen, Satan of ook wel Sat genoemd. Hij trainde haar nu tot een slecht, puur slecht paard om net zo krachtig en sterk te kunnen worden als hij zelf. Asiya haar gedachte leken met de wind weg te waaien en ze zette haar tocht naar het dier verder in. Ze leek richting de ijsgrotten te gaan en enkel haar drang om het te doden was groot genoeg om haar zelf ervan te overtuigen om in de, nog niet bekende grotten te gaan. Het was een grot die vol met ijs zat en het hong vol met ijspegels. Aan de muren kon ze haar zelf zien in het gladde ijs en ze oefende voor haar spiegel nog is even haar kwade, gemene blik. Ze focusde zich terug op het dier en was er nog maar enkele meters van verwijderd.

39. De ijsgrotten.

Met beheerste, voorzichtige maar ook vlotte passen liep Lucardi richting de ijsgrotten, de grond begon langzaam in ijs te veranderen naarmate hij dichterbij de grotten kwam. Spekglad was het, maar des te leuker vond de hengst het. Lucardi hied wel van een uitdaging. Bovendien was hij de laatse tijd weer flink aan het trainen en evenwicht bewaren was daar een onderdeel van. Hij kwam op een stukje waar wat meer sneeuw lag, waardoor hij ook meer grip had. Hij hield een paar seconden halt en ademde diep in. Toen hij uitademde verspreidde een grote wolk zich rond zijn neus, die binnen de kortste keren weer helemaal verdwenen was. Hij glimlachde, sommige dingen van de natuur kon hij zo bewonderen.. Net als de prachtige ijsgrotten. Ze leken wel ontstaan uit de sneeuw en de ijspegels gaven het een sprookjesachtige sfeer. Lucardi liep richting een grot, gewoon om even binnen te kijken. Hij wist dat het gevaarlijk kon zijn, maar dat maakte hem niet heel veel uit. Met een uitgestrekte draf was hij er in een paar seconden. Langzaam strekte hij zijn hals waardoor hij net naar binnen kon kijken. Even schrok hij, hij was blijkbaar niet alleen. Er stond een zwarte merrie van zijn leeftijd in de grot. Ze was zwart en ongeveer even groot als hijzelf. Haar oren lagen in haar nek en haar ogen keken fel. Lucardi zuchtte, waarscheinlijk wéér een slecht paard. Hij zou wel eens een goed gesprek willen met iemand die hem niet alleen maar neidige blikken toe kon werpen en naar hem kon snauwen. Gewoon iemand die normaal deed, en dan niet hetgene wat normaal was voor slechte paarden.. Lucardi wou zich omdraaien en weglopen, maar hij realiseerde zich dat het al te laat was om nog weg te gaan, de merrie had hem waarscheinlijk al lang gehoord. Lucardi keek haar aan via de spiegel die de gladde ijswand vormde.

Asiya keek nog steeds aandachtig in de gladde ijswand toen haar neus een andere geur van een paard kruiste. Het was een geur van een hengst die net ver van hem vandaan bleek te zijn. Hij naderde steeds dichter en dichter bij. Asiya keek tussen haar wimpers door en wachtte rustig op de komst van de jonge heer. Toen ze een hoofdje binnen zag kijken, begon ze lichtjes te grijnzen. Bijna onopmerkbaar en onmogelijk te zien van op een paar meter afstand. Zijn hoofd leek geschrokken met de aanwezigheid van Asiya. En bij die reactie te zien werd er een glimlach rond de zwart kleurige lip randen van de merrie tevoorschijn gebracht. De hengst leek snel weg te willen gaan en haar niet te storen maar leek zich er plots van bewust te zijn dat Asiya hem al lang opgemerkt moest hebben. "Ooh, ik dacht al dat je weg ging hengstje !"; zei ze hem speels en nijdig toe en de duidelijke plagerige toon was in haar stem aanwezig voor de volle honderd procent. "Gelukkig dat je me dan toch nog eventjes gezelschap komt halen": ging ze verder. Niet wetend wat de reactie van de hengst er op zou zijn. Misschien zou hij kwaad worden en tegen de merrie uitvliegen maar misschien zou hij ook gewoon braafjes het spelletjes mee spelen bang om iets verkeerd te zeggen. "Wat voor een karaktertje zou hij hebben": dacht de donkere merrie in haar zelf. Haar blik werd daardoor gericht op zijn lichaam, al op voorhand wetend dat daar ook geen antwoord te vinden was op haar vraag want uiterlijk kon altijd bedriegen. Toch bekeek Asiya de hengst aandachtig en begon hem in haar gedachte op te slaan. Het was een hengst met dezelfde grote en leeftijd als haar. Hij had bruine vlekken maar was toch grotendeels wit. Vervolgens gleden haar ogen van zijn lijf richting zijn ogen om hem vervolgens emotieloos aan te kijken. Terwijl Asiya alle details in haar geheugen op sloeg dacht ze eventjes:" Ken ik jou niet ergens van?". Maar de hengst leek gewoon op iemand die ze kende dus die gedachte schudde ze maar snel uit haar hoofd.

49. 'Ken ik jou niet ergens van?'

"Ooh, ik dacht al dat je weg ging hengstje!" Wierp ze hem plagerig toe. "Gelukkig dat je me dan toch nog eventjes gezelschap komt halen" Zei ze er meteen achteraan. Lucardi was meteen al geneigd om met zijn ogen te rollen, maar hij hield zich in. De merrie daagde hem uit, en als hij neidig terug zou gaan doen, kreeg zij precies wat ze wou.. Iets dat Lucardi niet wou laten gebeuren. Lucardi trok zijn neus op en zette een paar duidelijke stappen de grot in. "Lucardi.." Zei hij en een paar seconden hield hij pauze. ''Leuk je te ontmoeten..." Vervolgde hij, waarna hij stil was. Hij zag haar ogen vlug over zijn lichaam glijden, maar blijkbaar had ze daar niet genoeg aan, want daarna keek ze hem strak aan. Net alsof ze daarmee zijn gedahctes kon lezen. Even zag hij een kleine twijfel in haar ogen, maar hij zou het zichzelf wel verbeeld hebben, want haar ogen leken nu weer hetzelfde als net. Strak doordringend en ze toonden haast geen emotie. Lucardi keek haar aan, niet bang voor haar blik. Ze probeerde hem te onderdrukken, slechte paarden dachten altijd dat ze beter waren. Lucardi's adem was rustig. Hij grijnsde, hoe lang zouden ze zo staan?