Nieuweling.

Enkele voorzichtige stapjes zette Ineske in het koude water. Aarzelend trok ze haar hoeven terug. Dan er maar over, dacht ze. Ze draaide zich om en draafde een eindje weg. Moedig nam ze een aanloop en zette krachtig af. In de lucht voelde ze weer dat heerlijke gevoel. Vrij zijn.
Ze belandde zachtjes op de grond en liep uit. Hijgend keek ze achterom. Een nieuwe start. Ze stapte verder en zocht andere paarden.

Hij snoof boos wat lucht op. Hier zat iemand op het terein van Black Rose. Met een agresieve blik staarde hij vanaf de schaduw naar de indringer. Zijn ogen waren duister. Hij draavde daarna naar de merrie en schopte naar de grond. "Wat moet jij hier?! Weet je soms niet dat alleen Black Rose paarden hier mogen komen?" Hij snoof erg agresief maar kwam daarna tot rust. Misschien is dit paard heel slecht en wil die graag in de kudde.

Plots kwam een hengst aangedraven. Ineske bleef als versteend staan. Hy vroeg haar wat ze hier deed. Het scheen dat alleen paasen van Black Rose hier mochten komen. Ze kende de kudde niet eens maar besloot zich te gedragen, al was ze niet op haar mondje gevallen. Hy snoof agressief. Ze voelde haar haartjes rechtop gaan staan. Ineske vermande zich. 'O, en sinds wanneer bepalen jullie waar iemand mag gaan en staan?' Ze haalde dr neus op.
Ze draaide zich om.

Wat een domme vraag. Ieder paard heeft een eigen terrein. Met een kil gezicht keek hij naar de merrie. Hij acepteerd niet dat iemand zo doet. Maar zo erg was het niet en hij snoof luid. Zijn oren waren in zijn nek en hij drijgde met zijn vlijmscherpe tanden.

Ze hoorde dat hij snoof. Al had ineske zich omgedraaid, ze kon zijn gedachten als het ware lezen. 'En als ik nou eens zou beslissen te blijven, wat zou je dan doen?'. Ze besloot gewoon te blijven staan en wachtte op zijn reactie.
Toen ze hem voor de eerste keer zag, stond ze versteld van zijn sierlijkheid. Zijn zwarte kleur was als kool. Ze vond hem prachtig. Maar nu bleek dat hij enkel mooi vanbuiten was.

Hij keek strak en hield er niet van aan te staren. "Dan kan het zijn dat de kudde je wegschopt." Hij besloot aardig te blijven als de merrie zich ook gedraagde. Hij begon te eten van een paar takken die laag hingen. Hij zuchte en hield de vreemde merrie in het oog. Zijn ogen waren net zo donker als zijn vacht. Hij had wel een blauwe kleur. Hij opende zijn neusvleugels om vreemde geuren binnen te krijgen. Tot nu toe nog niets.

Ze keek op. Even dacht ze na, ze wilde helemaal niet weggeschopt worden, ze wilde gewoon blijven. 'En wat als je nergens bijhoort?' Ze draaide zich naar hem om. 'Ik heb nog niet bij een kudde gelopen, laat staan er deel van uit gemaakt.'
Haar ogen stonden dof; had ze immers ooit érgens bijgehoord?

Hij keek na denkend. "Wat mij dus niet zo intreseerd merrie! Mij maakt het niet uit dat je hier vrolijk galopeerd of wat dan ook. Ieder paard heeft zijn eigen plek. Mij maakt het niet uit dat je hier blijft huppelen of zo. Ik heb je gewaarschuwd. Als Rain je zien en niet blij is dat je hier bent kun je beter naar haar luisteren." Na zijn waarschuwing verdween hij in de donkere shaduw waar hij niet meer te zien was."Kopigge merrie's" mompelde hij wat.

Ze voelde zich koud worden vanbinnen. Probeerde zich er tegen te verzetten, maar het had geen zin. Ze had er altijd zoveel moeite voor gedaan, terug goed te worden, nu was ze dat eindelijk, en begon die enge woede op te borrelen. Ze was kwaad. Het was niet eerlijk. Ineske schraapte met dr hoef over de grond. Ze draaide zich om. Hij was weg! Ze rook hem nog, liep een donkere schaduw in en brieste waarschuwend. 'Je hebt me zover gekregen dat ik kwaad ben, nu gelukkig?!' Riep ze. Je zou bijna zeggen dat haar ogen rood kleurden als je haar zag.

Hij grijnsde en keek even achter zich. Hij keek duivels ook al ziet ze hem niet. Hij antwoorde heel luid. "Ja nu ben ik blij." Hij stapte verder. Angst had hij niet. Waarom zou hij? Hij heeft zo veel dingen mee gemaakt dat hij geen angst voelde. Hij hinnikte duivels en verdween. De bomen kraakten en zijn geur werd vervang door een rotte geur van dode bomen. De wind maakte vreselijk veel lawaai dat je hem niet meer hoorde galperen.

Ze stond daar maar. Hij was weg. Even, snel als hij gekomen was, was hij weer verdwenen. Ze wou hem vinden . Ze zou hem vinden. Ze galoppeerde stevig door. Ze rook hem nergens. Ze hoorde hem nergens. Haar hoeven raakten regelmatig de grond. Voor ze het besefte zakten ze dieper en dieper in de grond. Ze deed haar best vooruit te raken, maar het lukte haar niet. Ze zonk dieper weg.

Hij stond ergens aan een boompje te schuren en had niet gedacht dat de merrie hem volgen zou. Toevallig stond hij naast haar. Hij briesde en verscheen weer en grijnsde naar de merrie. "Waarom volg je me?" Hij lette er niet op dat ze zonk ze zal er zelf wel uit geraken. Zo niet was ze zwak. Zijn duisteren ogen lieten zien dat hij wilde moorden. Maar hij hield zich in. Hij is geen roofdier en misschien komt deze merrie wel goed van pas. "Je hebt wel lef om me te zoeken in dit donker gebied." Zegt hij rustig.

De merrie wist dat de hengst haar niet ging helpen. Ze zag het in zijn ogen. Ze greep met haar tanden een uitstekende tak en trok zichzelf op. Het vergde wel wat kracht van haar maar toch raakte ze eruit. Snel ging ze op een droger plekje staan en nam haar houding aan.
Hij was weer verschenen. 'Het is niet zo donker als het lijkt.' Op zijn vraag waarom ze hem volgde, antwoordde ze niet. Waarom volgde ze eigenlijk?
'Bovendien zijn er lichtere plekjes.' Ze schudde zich uit, haar benen hingen vol modder.

Hij schudde zijn hoofd. Ja hoor het is niet zo donker. Hij keek verveeld naar de merrie die niet op zijn antwoord antwoorde. Met een saaie blik stapte hij achteruit terug de donker in. Hij draaide zich om en stapte weer wat rond. Hij snoof heel koppig. Zijn ogen waren duister. Hij was wat zijn tijd aan het verdoen.

Ze zag hem achteruit gaan. Ze grijnsde. 'Waarom ik je volgde?' Ze zocht hem wat, ze hoorde zijn hoefgetrappel en wist dus dat hijin de buurt was. 'Ik volgde je omdat ik denk dat je me kwader kan maken, nu je me kwaad hebt gekregen, moet je het goed doen ook. En aangezien je slecht moet zijn om hier te mogen rondlopen, vind ik het meer dan nodig.'
Ze keek naar de grond; haar ogen waren niet meer dof, niet meer rood, ze blinkten ook niet. Je kon haar gezichtsuitdrukking niet aflezen.
Een PokerFace?

Hij weet niet wat de merrie bedoelde. Haar kwaad gemaakt? Dat deed hij bij ieder paard. En dan doen ze dreigend en je mag wel oppassen. Hij grijnsde al als hij er aan dacht. Hij cirkelde rond Ineske in de donker. "Ga je nu het me betaald zetten weerklonk zijn stem die ego't." Hij was daar niet bang voor. Ook was hij groter en sterker dus kon hij niet bang zijn. Hij bleef daarna stil. Eens horen wat ze nu zeggen zal.

Ze hoorde zijn stem rond zich heen, ze wist niet vanwaar die kwam. Was ze bang? Nee, dat was ze niet,, ze wist gewoon niet waar hij zat en dat had een negatieve invloed op haar.
'Je betaald zetten? Waarom zou ik? Slecht zijn hoeft niet per se erg te zijn.'
Nonchalant snuffelde ze wat aan de grond terwijl ze op een antwoord wachtte.

Hij grijnsde in de donker en stond stil. "Juist ja je bent slecht." Siste hij. Hij keek naar de grond. Hij begon echt wel te vervelen. Maar misschien was deze merrie wel intersant. Hij snoof nog hard. Hij bekeek de merrie nog eens. Ze had een lichte kleur met een fijne snuit. Hij keek nog goed. "Ben je gevaarlijk?" Vroeg hij dan. Hij wilde weten of er paarden van haar vreesden.

Parcifal kwam galoperend aan in het moeras. Parcifal was al een hele tijd er niet meer geweest dat kwam door die ruzie met ThundsWind hij was.. "ik weet het niet meer." Parcifal schraapte met zijn hoef over de grond. Hij keek verbaasd rond alsof Cobra hier ook is?, "zou dat zo zijn?" Hij kon niet meer wachtten hij ging in rengalop en liep naar het bos. Hij grijnsde toen hij Cabro en Ineske samen zach. Parcifal voelde zich opeens niet meer lekker, Hij werd duizelig. Hij werd net geduwd hij viel op de grond neer en had zoveel pijn, maar niemand kon wat doen en Parcifal wou ook niet dat iemand wat deed. "Wat zou er aan de hand zijn met Parcifal?" Hij voelde zich zo slecht hij deed zijn ogen toe en liet ze uren niet meer zien. Parcifal had nooit voor iemand zijn leven gewaagd maar misschien had hij het wel moeten doen, of niet?

Was ze gevaarlijk? Hing er vanaf hoe je het bekeek. Ja, ze was gevaarlijk, naar andere merries toe, hengsten echter lieten het afweten. Ze wist niet wat er scheelde, maar op een of andere manier had ze nooit geprobeerd een hengst te verwonden.
'Er zijn merries die me liever niet tegenkomen. Of me niet meer kùnnen tegenkomen.'
Ze schuurde wat tegen een boom aan en wachtte op zijn reactie.
Waarom moest hij dit weten?

Na een paar uren stond Parcifal op, het lukte niet alte goed en deed zijn best om
opte staan het lukte goed hij ging al snel terug naar zijn kudde

Hij knikte ook al kon ze het niet zien. Verder vroeg hij niets. Hij gaat zeker niet vragen. Wil je in mijn kudde? Nee hij stelt het pas voor als zei een kudde zoekt. Hij wilde graag Rain helpen met verzamelen van Evil paarden. Ze waren echt met weinig. Hij zuchtte zacht. De merrie mocht denken waarom hij vraagde stelden.

'Nog vragen, anders stap ik op om een kudde te zoeken, hoor, moet ik mn tijd hier niet verdoen met jouw vragen te beantwoorden. ' Ze snoof even geirriteerd en zette enkele passen vooruit. Ze wou hier niet langer blijven. Hij moest té veel weten.

Hij grijnsde toen. Juist wat hij wilde weten en verscheen uit het donker en stond achter haar. "Is dat zo? Er is maar 1 slechte kudde. De Black Rose.. Volgens mij ben je er geschikt voor." Hij keek wat dreigend. "Je moet gewoon naar het moeras gaan en naar Rain hinniken." Na dat hij er over vertelde verdween hij nu echt. Hij draavde rustig naar het zilveren meer om te drinken en rusten.

Ze keek op. Zij, opeens geschikt voor Black Rose? Mooi zo. Ze zou er meteen heen gaan.